Έλειωσαν πια τα χιόνια γύρω από το σπίτι, είναι χαρά θεού να βλέπεις τα βουνά γύρω να πρασινίζουν.
Κάτι τέτοιες μέρες ευχαριστώ την τύχη που με έριξε σ αυτήν την άκρη του κόσμου.
Είναι όταν θυμάμαι τα παράπονα σου για τον απέναντι τοίχο που βλέπεις από το παράθυρο σου άμα ξυπνάς και εγώ βλέπω όσο κομμάτι οργιώδους βλάστησης μου επιτρέπει το στενό παράθυρο μου.
Τι κρίμα εσείς να συνηθίζετε μεγάλα τζαμένια ανοίγματα στα σπίτια σας για να βλέπετε τοίχους και εμείς μικροσκοπικά για να μας κόβουν την θέα των βουνών...
Φέτος βάψαμε το σπιτάκι που μένω κατακόκκινο.
Όταν βλέπεις από μακριά το χωριό μοιάζει με ένα κόκκινο κουμπί στην πράσινη φορεσιά μιας ντόπιας χωριατοπούλας.
Μου λες πως τα σπίτια σας είναι άσπρα που γκριζάρουν σιγά σιγά από την κάπνα και τα καυσαέρια. Εμείς εδώ το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ένα κουμπί για να σπάμε την πράσινη κυριαρχία.
Το πρωί άνοιξα την πίσω πόρτα, ξέρεις εκείνη που βλέπει στην λίμνη.
Μπορεί να μην είναι το υπέροχο γαλάζιο Αιγαίο σας -Αχ! Οι περσινές διακοπές ...- αλλά έτσι που την κοίταζα, μα το θεό, έμοιαζε με λιωμένο γυαλί, που η διάθλαση του φωτός του δίνει όλες τις αποχρώσεις του γαλαζοπράσινου.
Όταν κολυμπάω καμιά φορά –όχι συχνά, τα νερά έρχονται από τα λιωμένα χιόνια και είναι παγωμένα- το χρώμα αλλάζει καθώς βλέπεις την αντανάκλαση του βουνού στο νερό. Γίνεται πράσινο, καμβάς να ζωγραφιστούν οι καφετιές, κόκκινες και λευκές αντανακλάσεις των αντικειμένων.
Ξέρω, ότι στη φωτογραφία που σου στέλνω, αφού χορτάσουν τα μάτια σου, πιο πολύ απ΄ όλα θα σου λείψουν οι υπόλοιπες αισθήσεις.
Είμαι βέβαιη ότι θα ήθελες να μυρίσεις την μυρωδιά των δέντρων που φέρνει ο αέρας που γλύφει τις πλαγιές, και των πλεούμενων που ακουμπάνε στην άκρη της λίμνης.
Να ακούσεις τον ήχο του νερού που πέφτει από ψηλά –τι κρίμα, την μουσική του δεν την εκτιμάμε εμείς εδώ, το αυτί δεν την ξεχωρίζει πια, ο ήχος της έχει ενσωματωθεί στους ήχους της καθημερινότητας μας.
Να μιλήσεις με τους γερακαετούς και τους σπουργογέρακες που μας επισκέπτονται καμιά φορά, σπάνια πια, χάνονται κι αυτοί σιγά σιγά ακόμα και από τον μικροσκοπικό επίγειο παράδεισο μας. Να ακούσεις το σφύριγμα τους να αντηχεί διαπεραστικό στις πλαγιές του βουνού.
Είναι σαν να σε βλέπω να επιθυμείς να ακουμπήσεις –τι λέω! να κυλιστείς!- στο χορτάρι και να βυθίσεις την άκρη ενός ξυπόλυτου ποδιού στην άκρη του νερού ακόμα κι αν επιπλέουν κομμάτια πάγου μέσα του.
Και σίγουρα θα τρελαίνεσαι που δεν μπορείς να περπατήσεις με τις ώρες δίπλα στην ακρολιμνιά, ένα πρωινό -ελαφρά μουντό, χωρίς τον ήλιο που μισείς-
Δεν βαριέσαι φίλη ralou!
O καθένας μας επιθυμεί ότι του λείπει.
Εγώ μόλις κλείνω τα μάτια μου, ονειρεύομαι κυκλαδίτικο νησί στο υπέροχο γαλάζιο Αιγαίο σας -Αχ! Οι περσινές διακοπές ...-
Με τις πέτρες να αντανακλούν το δυνατό φως και τις θάλασσες και τους αέρηδες και τις μεγάλες ροζιασμένες ελιές και τους αγκαθωτούς θάμνους με τους κοκκινωπούς νόστιμους καρπούς–πως τους λένε, δεν θυμάμαι- και τα χωράφια με το κιτρινισμένο χορτάρι και τα λευκά εκκλησάκια μέσα στην εξοχή.
Και τις μυρωδιές από τα απογευματινά ουζάκια και την αφή της άμμου μέσα από τα δάχτυλα μου και την γλύκα των άσπρων σύκων και τους ήχους από τα κύματα το βράδυ πριν με πάρει ο ύπνος.
Χαιρετίσματα από εδώ στον κρύο Βορρά, στον ζεστό σας Νότο!
Η φίλη σου Ingrid
Νερίνα!
Catch the ball!
Catch the ball είπα!
Αρκετά ξεκουράστηκες/τεμπέλιασες.
Άντε! Κυκλαδίτικο τοπίο σου έβαλα, ελιά, κίτρινα θερινά χωράφια, εκκλησάκι. ΖΕΣΤΗ!
Δεν φαντάζομαι να μην σου αρέσει...
;)
--------------
Την φωτό του Βορρά μου την έστειλε η zouzouna, για να γράψω κάτι γι αυτήν, χωρίς να ξέρει ότι ουσιαστικά εικονογραφεί τις ιδανικές καλοκαιρινές διακοπές μου. Και όχι μόνον.
Thenx φιλενάδα!
Ετικέτες catch the ball
...Μα, γιατί δεν κάνει "κλικ" πάνω στο Ingrid???