Θέλω φαΐ. Τώρα !
Θέλω να βγω έξω. Τώρα !
Θέλω να μπω μέσα. Τώρα !
Θέλω να παίξω με το χέρι σου. Τώρα !
Θέλω να ξαπλώσω στο πληκτρολόγιο. Τώρα !
Θέλω κι άλλο φαΐ. Όχι από αυτό !
Θέλω να σε δαγκώσω. Τώρα !
Μην διαβάζεις , ασχολήσου μαζί μου. Τώρα !
Τώρα !
ΤΩΡΑ !
ΤΩΡΑ !
Όσοι δεν έχουν ζήσει με γάτες αλλά τις αγαπούν έχουν απλά την εντύπωση πως είναι απαλά και τρυφερά πλάσματα, αυτάρκη, και αυτόνομα.
Όσοι έχουν ζήσει με γάτες γνωρίζουν καλά ποιος έχει το πάνω χέρι στην συμβίωση μαζί τους.
Ιούλιος 1994.
Ένα απλό εξοχικό σπίτι μέσα στα πεύκα (αυθαίρετο) με μεγάλο κήπο.
Μια γιαγιά βγαίνει από το σπίτι με ένα μικρό ταψί γεμάτο φαγητό στο χέρι. Από παντού στον κήπο κάτω από ξύλα και θάμνους εμφανίζονται ένα σωρό γάτες. Γύρω μου μια πολύχρωμη θάλασσα από απαλές ράχες σ΄ όλα τα μεγέθη και χρώματα. Απλώνω το χέρι μου και χαϊδεύω τα μεταξένια κύματα .
Μήπως είμαι τρελή για τις γάτες; Έλα καλέ!
Τις κοιτάω με λαχτάρα. Έχουν περάσει 3 χρόνια από τον θάνατο της Σίλβας. Και σήμερα θα διαλέξω την νέα θεά μου.
Κορίτσι κατά προτίμηση.
Καθώς σηκώνω το βλέμμα από την γατοθάλασσα από το απέναντι κουτί με ζωοτροφές με κοιτάει μια μικροσκοπική μπεζ φάτσα. Η γιαγιά πάει κοντά της και την πιάνει απαλά.
"Είναι λίγο ντροπαλός αυτός" λέει.
Κοιτάζω τον ντροπαλό.
Είναι ένας μικρός ανοιχτός μπεζ ζόρικος γατούλης με μακρά άκρα και ουρά.
Love at first sight !
Και αγόρι κατά τύχη!
Σε λίγο ταξιδεύει με σπαρακτικές κραυγές στην αγκαλιά μου προς το νέο του σπίτι.
Από την πρώτη στιγμή αφού μύρισε τον μικρό μου κήπο, βολεύτηκε σε μια διπλωμένη πετσέτα μπάνιου, μετά σε ένα μαξιλάρι, μετά στην καρέκλα της κουζίνας, μετά στο κρεβάτι μας, μετά δίπλα στην μπαλκονόπορτα.
Και μετά στην ζωή μας.
Έτσι ανοιχτόχρωμος με γαλανά ακόμα ματάκια που ήταν τότε έμοιαζε με ξωτικό και έλεγα να τον βγάλω Άριελ αλλά ο Ν. τον ονόμασε με συνοπτικές διαδικασίες Λάϊανο γιατί έμοιαζε στα χρώματα με το αντίστοιχο cartoon των παιδικών μας χρόνων.
Η αλήθεια είναι ότι καμιά από τις μέχρι τώρα γάτες μου δεν βάφτισα εγώ.
Ας είναι …
Ο Λάϊανο βέβαια αποπαρασιτώθηκε, εμβολιάστηκε πάραυτα και όταν ήρθε ο καιρός στειρώθηκε .
Είχα τις γνωστές αμφιβολίες για το τελευταίο αλλά ο κτηνίατρος ήταν κατηγορηματικός και με έπεισε.
Τελικά μετά την στείρωση ο Λάϊανο δεν έγινε χοντρός και βαρύθυμος, ούτε νωθρός ούτε αγρίεψε, ούτε έδειχνε δυστυχισμένος.
Αντίθετα ήταν ικανότατος κυνηγός. Πουλιά, ακρίδες, ποντίκια, περιστέρια – και προς τρόμο μας - το καναρίνι της γειτόνισσας παρέλασαν νεκρά ή ημιθανή - περήφανα τρόπαια - από το κατώφλι της κουζίνας.
Δεν τα έτρωγε ποτέ. Άλλωστε είχε σταθερή και αδιάλειπτη παροχή, καλής ποιότητας τροφής.
Ήταν απλά ένα χόμπι.
(Την γειτόνισσα που έχασε το καναρίνι της, την συμπόνεσα και της χάρισα ένα καινούριο αλλά νομίζω ότι από τότε, όποτε τον έβλεπε, του έκανε συνεχώς βουντού)
Αγαπημένη του θέση πάνω στα ντουλάπια της κουζίνας από όπου έβαζε κάθε φορά ένα μακρύ κομψό ποδαράκι και πέταγε στο πάτωμα τα βιβλία μαγειρικής που είχα στο πιο ψηλό ράφι.
Του άρεσε ακόμα να κάθεται μπροστά στο κλειστό τζάμι της μπαλκονόπορτας και να κοιτάει στο κενό. Κυριολεκτικά έμοιαζε να βρίσκεται σε κάποιο τρανς. Μας παραξένευε αυτό και τον είχαμε βγάλει Φευγάτο.
Θα αντισταθώ στον πειρασμό να καταγράψω τα παρατσούκλια που του είχαμε δώσει. Ήταν άπειρα. Κύριος ηθικός αυτουργός ο Ν. που εκπαιδευμένος πια από την Σίλβα στεκόταν σούζα στις προσταγές του μάλλινου αφέντη μας.
Γιατί ήταν αφέντης μας.
Και εμείς σαν να είμαστε χαζο-μπαμπάδες και χαζο-μαμάδες κάναμε όλα όσα ήθελε και μερικά ακόμα που δεν τα ζητούσε αλλά που μας είχε εκπαιδεύσει να τα προβλέπουμε.
Πιο Σκυλί του Παυλώφ. Που να δείτε τον Άνθρωπο του Παυλώφ.
Ο Λάϊανο έζησε μαζί μας μόνο ενάμιση χρόνο. Ένα βράδυ ανέβηκε στο κρεβάτι κουλουριάστηκε και άρχισε να γουργουρίζει. Πράγμα που έκανε σπάνια. Καταλάβαμε ότι κάτι έτρεχε.
Πέρασε μια μακρόχρονη αρρώστια που στην διάρκεια της περάσαμε άπειρες ώρες να προσπαθούμε να τον ταΐσουμε αντιβιοτικά, αντιφλεγμονώδη, και ζαχαρόνερο με το κουταλάκι όταν αρνιόταν τελείως την τροφή.
Ο Ν. τον πήγε μετά από πρόταση του κτηνίατρου, μια μέρα στο δάσος εκεί από όπου τον είχαμε πάρει, μήπως και θελήσει να παλέψει για την ζωή του.
Μάταιος κόπος.
Τον κοιμίσαμε όταν και η τελευταία ελπίδα είχε χαθεί.
Από το υπέροχο, περήφανο γατί μου των 6 κιλών, είχε απομείνει μια χούφτα δέρμα και κοκάλα.
Ιδού ο Λάϊανο μικρός και μεγαλύτερος αλλά πάντα μεγαλοπρεπής :
Ίσως να φαίνεται ότι κάθε γάτα που χάνω παίρνει μαζί της ένα κομμάτι από την καρδιά μου.
Και αυτό είναι αλήθεια.
Όμως ποτέ, μα ποτέ δεν θα διάλεγα να ζω χωρίς αυτές.
Παίρνουμε τόσα πολλά από την συμβίωση μαζί τους που η θλίψη από την απώλεια τους μοιάζει μικρό τίμημα να πληρώσει κανείς.
Ετικέτες cats and animals
Κρίμα που δεν μπορώ να έχω γατιά. Σχεδόν πάντα είχα. Από παιδί. Γατιά αυλόσιτα. Απέφευγα την εγκατάστηση μέσα στο σπίτι. Δύο φορές που το έκανα τράβαγα τα μαλλιά μου από τις ζημιές! Τώρα που έχω ένα τεράστιο χτήμα 5 στρεμμάτων έχω και 3 σκυλιά. 'Εχουν σκοτώσει ήδη μερικά γατιά κι αν έπαιρνα άλλα δεν θα είχαν καμμία δυνατότητα επιβίωσης! Μου έχουν πει ότι όταν μεγαλώνουν μαζί φιλιώνουν αλλά πώς να δημιουργήσεις τέτοιες χρονικές συμπτώσεις!