Με μεγάλη απορία είδα να εμφανίζονται δεκάδες φωτό αυτού του υπέροχου λουλουδιού, και βιάστηκα να κοπιάρω όσες δεν είχαν copy write για να εικονογραφήσω το νέο ποστ.
Μετά παρατήρησα ότι, στην πραγματικότητα, το λουλούδι αυτό δεν λέγεται forget, αλλά forget me not.
Πράγμα που διόλου δεν με βόλευε για το σκοπό που το ήθελα.
Παρ όλα αυτά οι εικόνες ήταν τόσο όμορφες, που λυπήθηκα να τις πετάξω.
Άλλωστε, τι σημαίνει να ξεχνάμε;
Απλά να παραχώνουμε εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ότι μας πληγώνει, ότι δεν μπορούμε όσο και να προσπαθούμε να διώξουμε την εικόνα του.
Ποτέ το μυαλό μας δεν ξεχνάει πραγματικά, δεν νομίζω ότι έχει βρει κανείς την μέθοδο να διαγράφει οριστικά τις αναμνήσεις.
Εκτός από χμ… πολύ ριζικούς τρόπους που μάλλον είναι σκόπιμο και αυτούς να τους ξεχνάμε.
Η ζωή συνεχίζεται και καμιά φορά, πολύ θαυμαστά, μας πετάει στα πόδια μας δώρα απρόσμενα και καλοδεχούμενα, σαν να μας αποζημιώσει για τα δύσκολα της.
Έτσι λοιπόν, αυτό το ποστ θα γίνει, με τις φωτό, μακρινάρι, και το ποστ με τις χιονονιφάδες και τα μωρά, πήγε πιο κάτω, και έτσι δεν θα το βλέπω μπροστά μου κάθε που ανοίγω το blog.
Επί τη ευκαιρία να ζητήσω συγνώμη που δεν απάντησα στα σχόλια σας εκεί. Δεν αφήνω ποτέ αναπάντητα σχόλια και συμπαθάτε με για αυτή και μόνο την φορά.
Γιατί, ειλικρινά, δεν μπορούσα.
.
Ετικέτες personal
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.