Ετικέτες alter ego

Ok! it was blue, now turning pink

...and pinker...

...and pinker...


...and pinker...

...and pinker...


...and pinker...

Is it the pink glasses?

Ετικέτες personal

...

...

...

...

...

...

Ετικέτες personal

Ήμουν πολύ νέα όταν παντρεύτηκα.
Είχα πρόσφατα χάσει την μαμά και είχα μείνει η μοναδική γυναίκα στην οικογένεια χωρίς αδελφές, εξαδέλφες, θείες και γιαγιάδες, αρωγούς και καθοδηγητές στα οικοκυρικά και την οικιακή οικονομία.
Βόλεψα λοιπόν τις ανάγκες του σπιτιού εκ των ενόντων παράλληλα με τα εξοντωτικά ωράρια της τότε δουλειάς μου.
Εκτός από την μαγειρική.
Ο πατέρας, φρέσκος συνταξιούχος τότε είχε αναλάβει να παρασκευάζει το καθημερινό φαγητό και πρέπει να ομολογήσω ότι αποδείχθηκε εξαιρετικός μάγειρος. Από τα χέρια του φάγαμε και εγώ και ο αδελφός μου ο Αντυ φαγητά, που όσο ζούσε η μαμά δεν τα είχαμε βάλει στο στόμα μας.
Όταν λοιπόν παντρεύτηκα και έστησα το δικό μου νοικοκυριό ήξερα αρκετά πράγματα για την διαχείριση του σπιτιού αλλά δεν ήξερα να μαγειρεύω. Καθώς όμως είμαι άνθρωπος που αγαπάει το φαγητό άρχισα σιγά σιγά να μαθαίνω, πρώτα με οδηγό το βιβλίο μαγειρικής της μαμάς – σας έχω μιλήσει για αυτό- και μετά συσσωρεύοντας και δεκάδες δικά μου.
Ο καλός μου, ανεκτικός και μάλλον λιτοδίαιτος, δεν είχε και τις τρομερές απαιτήσεις αλλά η τιμή και η υπόληψη της νιόπαντρης επέβαλαν να μάθω να φτιάχνω τουλάχιστον το φαγητό που αγαπούσαν πολύ στο πατρικό του.
Σπανακόπιτα.
Η σπανακόπιτα ήταν αποκλειστικά δουλειά του πεθερού μου. Μόνος του ζύμωνε και άνοιγε το φύλλο, μόνος του μάζευε τα μυριστικά και τα χορταράκια από τις εξοχές της Μάντρας και τα ψιλόκοβε μαζί με το σπανάκι, μόνος του την ετοίμαζε και την έψηνε.
Η αλήθεια είναι ότι η σπανακόπιτα του Στάθη ήταν μνημειώδης.
Με τραγανό φύλλο, ζουμερή και μυρωδάτη όσο έπρεπε, όχι πολύ λιπαρή και πεντανόστιμη.
Έτσι, η πρώτη μου φιλοδοξία ήταν να φτιάξω αυτή την περιβόητη σπανακόπιτα, αλλά χωρίς την βοήθεια του. Άλλωστε στην κουζίνα είμαι μονήρες πλάσμα. Συντροφικά μαγειρέματα με φίλες η γυναίκες του σογιού έχουν αποκλειστεί από την αρχή. Στην κουζίνα αισθάνομαι σαν αλχημιστής που προσπαθεί και δοκιμάζει μοναχικά και που οι νεωτερισμοί του δεν έχουν θέση στα μάτια των ανθρώπων, εκτός αν καταφέρει να φτιάξει χρυσάφι από κάρβουνο.
Άρχισα λοιπόν να παρακολουθώ τον πεθερό μου όταν την έφτιαχνε. Αλλά, όπως πολύ καλά γνωρίζω τώρα πια, στο μαγείρεμα δεν χωράνε ακριβείς δοσολογίες, τουλάχιστον για τους έμπειρους.
Πόσο αλεύρι και νερό για την ζύμη του φύλλου; Μα .. όσο πάρει!
Τον έβλεπα να ρίχνει αλεύρι από το πακέτο χωρίς μέτρημα, με το μάτι, μετά να προσθέτει νερό, λίγο λάδι, πάλι νερό και εκεί που έλεγες ότι δεν θα τελειώσει ποτέ φτιαχνόταν ένα ζυμαράκι απαλό και τρυφερό σαν μάγουλο μικρού παιδιού.
Και δεν μιλάμε για την γέμιση! Εκτός από σπανάκι, έβαζε και ένα σωρό από άγνωστα χορταράκια και μυριστικά, πιπέρια, αυγά, τυρί, όλα –προς μέγιστη απόγνωση μου- με το μάτι, χωρίς ζυγίσματα και αναλογίες!
Τελικά κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία το επιχείρησα και εγώ.
Αν εξαιρέσουμε το χάος που επικράτησε στην κουζίνα κατά την διάρκεια της κατασκευής της και μετά, το φύλλο που έμοιαζε με βρεγμένη εφημερίδα, και την γέμιση που κολυμπούσε στο ελαιόλαδο… ήταν σπανακόπιτα.

Ετικέτες recipies

Δεν μου αρέσει η ποίηση.

Κάτι ο φορμαλισμός της, κάτι το ολωσδιόλου προσωπικό της ματιάς του συγγραφέα που πρέπει να το αποκωδικοποιήσεις, την κάνει πολύ πολύπλοκη για τα γούστα μου και την εκχυδαΐζει –μην τρομάξετε με την λέξη- αφού την αφήνει έρμαιο στις προσωπικές ερμηνείες του καθενός από εμας που την διαβάζουμε.

Βλέπω ωστόσο την ποίηση ή αν θέλετε την έννοια της ποιητικής ματιάς σε δεκάδες καθημερινά πράγματα, καταστάσεις, συναισθήματα και συμπεριφορές.
Φυσικά και εγώ όπως κάθε νεαρός άνθρωπος που ...σέβεται τον εαυτό του, έχω γράψει, πολλά χρόνια πριν, το προσωπικό μου αντίστοιχο της ποίησης. Ομολογώ πάντως ότι, ενώ έχω κρατήσει όλα αυτά τα κείμενα, ντρέπομαι αφόρητα για αυτά και τα έχω καταχωνιάσει μακριά από ανθρώπινα μάτια.

Ωραία! Εξηγήθηκα. Ας εξηγήσω λοιπόν και προς τι το νέο blog.

Πριν λίγο καιρό όταν πολλοί από σας αποφασίσατε να υιοθετήσετε τα καταπληκτικά templates της pannasmontata, μπήκα και εγώ στον πειρασμό. Εφτιαξα το νέο blog με σκοπό να πειραματιστώ. Βλέπετε το δημιουργικό μου παρελθόν όταν κατασκεύαζα sites, με παρότρυνε να κατασκευάσω κάτι καινούργιο και μοναδικό αλλά η ιδέα να γράψω τον κώδικα από την αρχή σαφως με αποθάρρυνε. Ετσι λοιπόν πήρα ένα έτοιμο template και το τροποποίησα –είπαμε οτι ο Μερλιν είναι πλέον πρώτη φίρμα αλλά έτοιμο template με την φάτσα του δεν υπάρχει ακόμα!-
Επειδή όμως το νέο blog εμφανιζόταν στο profile μου κάποιοι φίλοι είχαν την καλοσύνη να μπουν και να αφήσουν σχόλια και στα πρώτα δοκιμαστικά post.

Η φιλενάδα μου η τασούλα μου πρότεινε πρώτη να διατηρήσω και τα δύο blog και η ιδέα μου άρεσε – έχω πει ότι είμαι κατ΄εξοχήν συλλεκτικό ον, έτσι δεν είναι;-
Αλλά με τι περιεχόμενο;
Τον τελευταίο καιρό, σε στιγμές φορτισμένες συναισθηματικά,
είχα γράψει δυο τρία κείμενα, πως να το πω... διαφορετικά.
Τα έριχνα στο blog παρορμητικά, χωρίς να το καλοσκεφτώ και μετά το μετάνιωνα χωρίς να ξέρω γιατί.

Ενα από αυτά, ο φίλος μου ο dodos, το χαρακτήρισε «ποιητικό κείμενο» και τότε κατάλαβα.
Δεν τα ήθελα αυτά τα κείμενα εδώ μέσα μαζί με γατοϊστορίες, συνταγές μαγειρικής, αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια και άλλα άσχετα post.
Ετσι σκέφτηκα να τα στεγάσω στο νέο blog.

Είπα πόση αμηχανία αισθάνομαι με αυτά τα κείμενα; Να το ξαναπώ!

Δεν περιμένω να τα σχολιάσετε σαν κάτι που αφορά ένα γεγονός που μου συμβαίνει τώρα. Δείτε τα απλά σαν κείμενα που γράφω καμιά φορά και μετά τα καταχωνιάζω σε ένα συρτάρι, μακριά από ανθρώπινα μάτια.
Χμ! Σχήμα οξύμωρο, το ξέρω.
Απλά σας ζητώ να τα βλέπετε σαν πνευματικές ασκήσεις που γράφονται με αφορμή μικρά γεγονότα της καθημερινότητας και αιτία πραγματικά γεγονότα ή κείμενα, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ασκήσεις ύφους.
Η...Σκοτεινή Γάτα λοιπόν, στο καινούργιο σπίτι της, ονειροπολεί, φαντασιώνεται, ψευδαισθάνεται, αλλά μην ξεχνάτε επίσης ότι ενίοτε ... ψεύδεται!
Ας αρχίσουν τα εγκαίνια λοιπόν. Τσιμπήστε καναπεδάκια, πιείτε κανένα ποτάκι και
προχωρήστε στα ενδότερα. Το νέο blog σας περιμένει επιπλωμένο πρόχειρα με δύο παλιά post που έπρεπε να βρίσκονται εκεί, ένα που έχει δημοσιευθεί στο καταπληκτικό αφιέρωμα στο Σταύρου Κάτσαρη στα λουλούδια και τα δύο φρέσκα.

θάθελα να ευχαριστήσω τους φίλους που προσφέρθηκαν να βοηθήσουν, όπως η An-lu που μου βρήκε τα μπαλόνια του cursor, την Sevarose που μου έστειλε ιδέες και links για script και την exilio που ανακάλυψε τον μουσικό προμηθευτή.
Τώρα αν τα εγκαίνια δεν ήταν virtual αλλά πραγματικά,

η Sevarose θα απασχολούσε τα παιδιά σας με την βοήθεια του Μέρλιν,
η Renata θα βοηθούσε στο PR
η Debby θα αναλάμβανε την αποστολή ευχαριστηρίων στα μεθεόρτια,
ο jason θα αναλάμβανε την μουσική επένδυση της βραδιάς
και την λουλουδένια διακόσμηση θα την έκανε, ποιος άλλος, ο Σταύρος βέβαια!

Επίσης ο καλός/κακός γείτονας Playmobil θα βυσσοδομούσε πίσω από την πλάτη μου αλλά η νέα φίλη νερίνα, με το εκπληκτικό της χιούμορ θα μπορούσε σίγουρα να με προστατέψει απέναντι στο εξίσου εκπληκτικό δικό του!
Και βέβαια τόσοι πολλοί άλλοι φίλοι που δήλωσαν πρόθυμοι να βοηθήσουν και να συνεορτάσουν, σίγουρα θα ήταν παρόντες!
Παρ΄όλο λοιπόν που τα virtual εγκαίνια δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ακόμη post, ας συμπεριφερθούμε σαν να ήταν αληθινά.

Σημειώστε ότι δεν είμαι πολυγραφότατη.
Προσπαθώ να γράφω ένα με δύο ποστ την εβδομάδα και με κόπο διατηρώ αυτό τον ρυθμό. Και επειδή δεν μου βγαίνει συχνά η ανάγκη να γράφω τέτοια κείμενα, όταν υπάρχει καινούριο post θα σας ενημερώνω κρεμώντας σε αυτό το blog αυτήν την ταμπελίτσα (που θα είναι και link).

Μινγκλ εντ εντζόϋ λοιπόν φίλοι μου, όπως θα λέγαμε σε άψογη βαρβαρική –για να μην ξεχνάμε και την επικαιρότητα- και αν θέλετε, πατήστε το κουμπάκι να ακούσετε “Too old to Rock and Roll, too young to die”
Χμ...

Χμ...

Ετικέτες personal