Μπιζού - η όμορφη -
Η μαμά ήταν πάντα γατόφιλη.
Θυμάμαι κάτι ιστορίες – το πιο πιθανό φανταστικές - που μας έλεγε από τον καιρό της Κατοχής, όταν έκρυβε από τους Ιταλούς την Μαμούσκα και τον γιο της τον Γκριγκρή τις πολυαγαπημένες της γάτες για να μην τις φάνε !
Ο πατέρας πάλι ήταν (και είναι) πάντα ενάντιος στο να υπάρχει ένα ζώο στο σπίτι "γιατί είναι βρώμικο". Ίσως γιατί θεωρούσε τα ζώα εργαλεία και όχι συντροφιά. Με την μαμά πάντα διαφωνούσαν για το θέμα όταν αυτή μάζευε τα αδέσποτα γατιά της γειτονιάς έστω και για λίγο καιρό. Εκείνη θεωρούσε τις γάτες δώρο της φύσης και την ιδέα αυτή την πέρασε κανονικά τον αδελφό μου και μένα.
Έζησα με την πρώτη γάτα της ζωής μου από τα πέντε ως τα δεκατρία μου χρόνια. Μια γκρίζα αδέσποτη γάτα γέννησε ένα γκρι και ένα μαυρόασπρο γατάκι και λίγο καιρό μετά τα εγκατέλειψε στον κήπο μας. Από τα δύο επέζησε το ένα και αφού το κρύβαμε για μήνες από τον πατέρα (δούλευε 15ωρα τότε) τελικά υιοθετήθηκε από την οικογένεια.
Η Μπιζού ήταν μια μαυρόασπρη tuxedo cat ημίαιμη βέβαια αλλά με ρίζες rag doll και ίσως και angora , μακρύτριχη και πανέμορφη, που σημάδεψε τα παιδικά μου χρόνια (και το πιγούνι μου με μια μικρή ουλή για να την θυμάμαι).
Στα χρόνια που έζησε μαζί μας προσκολλήθηκε κυρίως στην μητέρα μου. Εμάς μας ανεχόταν αλλά δεν ήταν φίλη μας. Όταν ο πατέρας έφευγε τα ξημερώματα για την δουλειά η μπιζού περίμενε δίπλα στα πόδια της μαμάς μέχρι να τον δει να στρίβει στην γωνία και μετά έτρεχε σαν τρελή να χωθεί στο κρεβάτι μαζί της μέχρι την ώρα που ξυπνούσε και η υπόλοιπη οικογένεια. Ήταν η μοναδική γάτα που είχα, που της άρεσε να κάθεται στην ποδιά μας με τις ώρες. Ή πάνω στην σόμπα (μια παλιά κρέσκυ) μόλις την σβήναμε και όσο διατηρούσε την θερμοκρασία ακόμα.
Τα καλοκαίρια που πηγαίναμε να παραθερίσουμε στο Ζούμπερι η μπιζού έμενε μόνη της στο σπίτι με τον πατέρα και η μαμά κατέβαινε ανελλιπώς μια ή δύο φορές την εβδομάδα για να ετοιμάσει φαγητό και για τους δύο.
Μόνο μια μαυρόασπρη φωτογραφία της μπιζούς υπάρχει, σε αντίθεση με όλες τις άλλες που πέρασαν από την ζωή μας.
Η Μπιζού έζησε μαζί μας οκτώ χρόνια πριν δολοφονηθεί από την κακίστρα (άτεκνη και μονόχνοτη, σύμβολο της κακίας εκείνα τα χρόνια) της γειτονιάς.
Θυμάμαι την μαμά να είναι πεσμένη πάνω στο άψυχο κορμάκι της και να κλαίει στην μέση του δρόμου. Μετά πήρε μια λευκή πετσέτα από το καλό της το σετ - που το φύλαγε σαν τα μάτια της για "επίσημες περιστάσεις" - την τύλιξε και την έθαψε στην εξοχή. Δεν θέλησε να πάρει ποτέ ξανά άλλη γάτα μέχρι τον θάνατό της οκτώ χρόνια μετά.
Η πολυαγαπημένη μαμά και η αγαπημένη γάτα είναι στο μυαλό μου ταυτισμένες. Ίσως γιατί και οι δύο ήταν αριστοκράτισσες μέσα στην απλότητα τους και πανέμορφες.
Μου λείπουν και οι δύο και ας έχει περάσει από τότε τόσος καιρός. Και αν υπάρχει παράδεισος είμαι σίγουρη ότι αυτές οι δυο κάνουν καλή συντροφιά η μια στην άλλη όλα αυτά τα χρόνια.
Η μαμά ήταν πάντα γατόφιλη.
Θυμάμαι κάτι ιστορίες – το πιο πιθανό φανταστικές - που μας έλεγε από τον καιρό της Κατοχής, όταν έκρυβε από τους Ιταλούς την Μαμούσκα και τον γιο της τον Γκριγκρή τις πολυαγαπημένες της γάτες για να μην τις φάνε !
Ο πατέρας πάλι ήταν (και είναι) πάντα ενάντιος στο να υπάρχει ένα ζώο στο σπίτι "γιατί είναι βρώμικο". Ίσως γιατί θεωρούσε τα ζώα εργαλεία και όχι συντροφιά. Με την μαμά πάντα διαφωνούσαν για το θέμα όταν αυτή μάζευε τα αδέσποτα γατιά της γειτονιάς έστω και για λίγο καιρό. Εκείνη θεωρούσε τις γάτες δώρο της φύσης και την ιδέα αυτή την πέρασε κανονικά τον αδελφό μου και μένα.
Έζησα με την πρώτη γάτα της ζωής μου από τα πέντε ως τα δεκατρία μου χρόνια. Μια γκρίζα αδέσποτη γάτα γέννησε ένα γκρι και ένα μαυρόασπρο γατάκι και λίγο καιρό μετά τα εγκατέλειψε στον κήπο μας. Από τα δύο επέζησε το ένα και αφού το κρύβαμε για μήνες από τον πατέρα (δούλευε 15ωρα τότε) τελικά υιοθετήθηκε από την οικογένεια.
Η Μπιζού ήταν μια μαυρόασπρη tuxedo cat ημίαιμη βέβαια αλλά με ρίζες rag doll και ίσως και angora , μακρύτριχη και πανέμορφη, που σημάδεψε τα παιδικά μου χρόνια (και το πιγούνι μου με μια μικρή ουλή για να την θυμάμαι).Στα χρόνια που έζησε μαζί μας προσκολλήθηκε κυρίως στην μητέρα μου. Εμάς μας ανεχόταν αλλά δεν ήταν φίλη μας. Όταν ο πατέρας έφευγε τα ξημερώματα για την δουλειά η μπιζού περίμενε δίπλα στα πόδια της μαμάς μέχρι να τον δει να στρίβει στην γωνία και μετά έτρεχε σαν τρελή να χωθεί στο κρεβάτι μαζί της μέχρι την ώρα που ξυπνούσε και η υπόλοιπη οικογένεια. Ήταν η μοναδική γάτα που είχα, που της άρεσε να κάθεται στην ποδιά μας με τις ώρες. Ή πάνω στην σόμπα (μια παλιά κρέσκυ) μόλις την σβήναμε και όσο διατηρούσε την θερμοκρασία ακόμα.
Τα καλοκαίρια που πηγαίναμε να παραθερίσουμε στο Ζούμπερι η μπιζού έμενε μόνη της στο σπίτι με τον πατέρα και η μαμά κατέβαινε ανελλιπώς μια ή δύο φορές την εβδομάδα για να ετοιμάσει φαγητό και για τους δύο.
Μόνο μια μαυρόασπρη φωτογραφία της μπιζούς υπάρχει, σε αντίθεση με όλες τις άλλες που πέρασαν από την ζωή μας.
Η Μπιζού έζησε μαζί μας οκτώ χρόνια πριν δολοφονηθεί από την κακίστρα (άτεκνη και μονόχνοτη, σύμβολο της κακίας εκείνα τα χρόνια) της γειτονιάς.
Θυμάμαι την μαμά να είναι πεσμένη πάνω στο άψυχο κορμάκι της και να κλαίει στην μέση του δρόμου. Μετά πήρε μια λευκή πετσέτα από το καλό της το σετ - που το φύλαγε σαν τα μάτια της για "επίσημες περιστάσεις" - την τύλιξε και την έθαψε στην εξοχή. Δεν θέλησε να πάρει ποτέ ξανά άλλη γάτα μέχρι τον θάνατό της οκτώ χρόνια μετά.
Η πολυαγαπημένη μαμά και η αγαπημένη γάτα είναι στο μυαλό μου ταυτισμένες. Ίσως γιατί και οι δύο ήταν αριστοκράτισσες μέσα στην απλότητα τους και πανέμορφες.
Μου λείπουν και οι δύο και ας έχει περάσει από τότε τόσος καιρός. Και αν υπάρχει παράδεισος είμαι σίγουρη ότι αυτές οι δυο κάνουν καλή συντροφιά η μια στην άλλη όλα αυτά τα χρόνια.
Ετικέτες cats and animals
ΠΟλύ τρυφερό..