Σίλβα – η αδικημένη
Από την κουζίνα βλέπω ένα κομμάτι του καθιστικού που καδράρει η πόρτα του.
Μια γκρίζα μαλλιαρή μπάλα διαγράφει ένα τόξο από αριστερά στα δεξιά. Ακριβώς από πίσω της το ίδιο ακριβώς τόξο διαγράφει μια πλαστική καλοκαιρινή παντόφλα.
Η γκρίζα μπάλα : Νιιιαααααααααααααου
Εγώ: Νίιικοοοοοοοο!
Ο Ν. : Μα μου δαγκώνει το δάχτυλο στα καλά καθούμενα !
Είμαστε νιόπαντροι.
Ο Ν. με κοιτάζει με ενοχές και παράπονο.
Η γκρίζα μπάλα με κοιτάει με παράπονο αλλά χωρίς ενοχές.
Ο Ν. είναι εντελώς ανεκπαίδευτος στις γάτες και στο γατάκι αυτό έμελλε να φάει την μπόρα της εκπαίδευσης του.
Την Σίλβα έφερε στο σπίτι ο αδελφός μου ονοματισμένη από την τότε φιλενάδα του που του την χάρισε. Ήταν μια γκρίζα – καφέ tabby γατούλα κοινή – κοινότατη – κοντότριχη με κιτρινοπράσινα μάτια. Παρ΄ όλο που την λάτρευα, ζούσε σαν ημιοικόσιτη όταν ο Ν. ήταν στο σπίτι και πλήρως οικόσιτη όταν έλειπε (εργαζόμασταν με διαφορετικά ωράρια τότε).
Έζησε μαζί μου 8 χρόνια αλλά ουδέποτε έκανε ειρήνη με τον Ν. Όταν ήμουν στο σπίτι καθόταν ήσυχη δίπλα μου μέχρι να ακουστεί το κλειδί του Ν. στην κεντρική εξώπορτα, πριν μπει στο σπίτι. Οποίος άλλος και να έμπαινε δεν την κούναγε από την θέση της. Όταν όμως τον αντιλαμβανόταν κυριολεκτικά εξαφανιζόταν.
Ο Χουντίνι των γατιών.
Σε αυτά τα 8 χρόνια αυτή η γάτα γέννησε αναρίθμητες φορές (Δύο με τρεις φορές τον χρόνο, κάθε χρόνο). Στην πρώτη της γέννα βρήκε φωλιά στο παλιό ντουλάπι του κήπου και όταν πλησίαζε η ώρα με οδήγησε με κουτουλιές και νιαουρίσματα να το επιθεωρήσω. Της έβαλα εφημερίδες και παλιά ρούχα και την άφησα να ησυχάσει μόνη της. Μόλις απομακρύνθηκα έτρεξε και με φώναξε ξανά και ξανά και ξανά. Φοβόταν, δεν ήξερε, ήθελε βοήθεια δεν ξέρω. Τελικά εκείνη την ημέρα όχι μόνο είδα τοκετό για πρώτη φορά στην ζωή μου αλλά βοήθησα κιόλας.
Παραδόξως δεν είχα ούτε καν σκεφτεί τότε να στειρώσω την Σίλβα. Αλλά ούτε και εμβόλια της έκανα. Δεν είχαμε ποτέ επισκεφτεί τον κτηνίατρο. Ζούσε και μεγάλωνε μόνη της σαν αγριόχορτο. Δεν το έκανα από πρόθεση απλά δεν είχαμε σκεφτεί ότι έπρεπε (όχι, δεν το έχω κάνει αυτό σε καμιά από τις επόμενες γάτες μου) . Πάντως η φτωχή μου γάτα έμεινε πετσί και κόκαλο από τις συνεχείς γέννες.
Στα οκτώ της χρόνια κάποια μέρα απλά εξαφανίστηκε από το σπίτι και δεν επέστρεψε ποτέ. Έψαχνα τις γειτονιές για μέρες. Άφαντη. Το πιο πιθανό ήταν να την χτύπησε αυτοκίνητο και κάποιος να την πέταξε στα σκουπίδια. Για μήνες μετά έλπιζα ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψει όπως άκουγα σε ιστορίες άλλων.
Και καμιά φορά ακόμα και τώρα νομίζω ότι θα δω το κεφαλάκι της να ξεπροβάλει από κάποια πόρτα – διερευνητικά, μήπως και είναι ο Ν. στο δωμάτιο –
Δεν πρόλαβα να θεωρήσω την Σίλβα υποκατάστατο του παιδιού που δεν έκανα ποτέ. Ήμουν πολύ νέα ακόμα τότε.
Αλλά έτσι και αλλιώς όπως λέει και ο πολύ γνωστός γατόφιλος τα ζώα συντροφιάς δεν είναι ποτέ υποκατάστατα. Είναι αναντικατάστατα.
Από την κουζίνα βλέπω ένα κομμάτι του καθιστικού που καδράρει η πόρτα του.
Μια γκρίζα μαλλιαρή μπάλα διαγράφει ένα τόξο από αριστερά στα δεξιά. Ακριβώς από πίσω της το ίδιο ακριβώς τόξο διαγράφει μια πλαστική καλοκαιρινή παντόφλα.
Η γκρίζα μπάλα : Νιιιαααααααααααααου
Εγώ: Νίιικοοοοοοοο!
Ο Ν. : Μα μου δαγκώνει το δάχτυλο στα καλά καθούμενα !
Είμαστε νιόπαντροι.
Ο Ν. με κοιτάζει με ενοχές και παράπονο.
Η γκρίζα μπάλα με κοιτάει με παράπονο αλλά χωρίς ενοχές.
Ο Ν. είναι εντελώς ανεκπαίδευτος στις γάτες και στο γατάκι αυτό έμελλε να φάει την μπόρα της εκπαίδευσης του.
Την Σίλβα έφερε στο σπίτι ο αδελφός μου ονοματισμένη από την τότε φιλενάδα του που του την χάρισε. Ήταν μια γκρίζα – καφέ tabby γατούλα κοινή – κοινότατη – κοντότριχη με κιτρινοπράσινα μάτια. Παρ΄ όλο που την λάτρευα, ζούσε σαν ημιοικόσιτη όταν ο Ν. ήταν στο σπίτι και πλήρως οικόσιτη όταν έλειπε (εργαζόμασταν με διαφορετικά ωράρια τότε).Έζησε μαζί μου 8 χρόνια αλλά ουδέποτε έκανε ειρήνη με τον Ν. Όταν ήμουν στο σπίτι καθόταν ήσυχη δίπλα μου μέχρι να ακουστεί το κλειδί του Ν. στην κεντρική εξώπορτα, πριν μπει στο σπίτι. Οποίος άλλος και να έμπαινε δεν την κούναγε από την θέση της. Όταν όμως τον αντιλαμβανόταν κυριολεκτικά εξαφανιζόταν.
Ο Χουντίνι των γατιών.
Σε αυτά τα 8 χρόνια αυτή η γάτα γέννησε αναρίθμητες φορές (Δύο με τρεις φορές τον χρόνο, κάθε χρόνο). Στην πρώτη της γέννα βρήκε φωλιά στο παλιό ντουλάπι του κήπου και όταν πλησίαζε η ώρα με οδήγησε με κουτουλιές και νιαουρίσματα να το επιθεωρήσω. Της έβαλα εφημερίδες και παλιά ρούχα και την άφησα να ησυχάσει μόνη της. Μόλις απομακρύνθηκα έτρεξε και με φώναξε ξανά και ξανά και ξανά. Φοβόταν, δεν ήξερε, ήθελε βοήθεια δεν ξέρω. Τελικά εκείνη την ημέρα όχι μόνο είδα τοκετό για πρώτη φορά στην ζωή μου αλλά βοήθησα κιόλας.
Παραδόξως δεν είχα ούτε καν σκεφτεί τότε να στειρώσω την Σίλβα. Αλλά ούτε και εμβόλια της έκανα. Δεν είχαμε ποτέ επισκεφτεί τον κτηνίατρο. Ζούσε και μεγάλωνε μόνη της σαν αγριόχορτο. Δεν το έκανα από πρόθεση απλά δεν είχαμε σκεφτεί ότι έπρεπε (όχι, δεν το έχω κάνει αυτό σε καμιά από τις επόμενες γάτες μου) . Πάντως η φτωχή μου γάτα έμεινε πετσί και κόκαλο από τις συνεχείς γέννες.
Στα οκτώ της χρόνια κάποια μέρα απλά εξαφανίστηκε από το σπίτι και δεν επέστρεψε ποτέ. Έψαχνα τις γειτονιές για μέρες. Άφαντη. Το πιο πιθανό ήταν να την χτύπησε αυτοκίνητο και κάποιος να την πέταξε στα σκουπίδια. Για μήνες μετά έλπιζα ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψει όπως άκουγα σε ιστορίες άλλων.
Και καμιά φορά ακόμα και τώρα νομίζω ότι θα δω το κεφαλάκι της να ξεπροβάλει από κάποια πόρτα – διερευνητικά, μήπως και είναι ο Ν. στο δωμάτιο –
Δεν πρόλαβα να θεωρήσω την Σίλβα υποκατάστατο του παιδιού που δεν έκανα ποτέ. Ήμουν πολύ νέα ακόμα τότε.
Αλλά έτσι και αλλιώς όπως λέει και ο πολύ γνωστός γατόφιλος τα ζώα συντροφιάς δεν είναι ποτέ υποκατάστατα. Είναι αναντικατάστατα.
update
Δεν το πιστεύω! είναι αδύνατον να βρω τις φωτογραφίες της.
Τρελαίνομαι εδώ και τέσσερις μέρες που έγραψα το κείμενο.
Μπαίνω στο ΝΕΤ και ψάχνω φωτο από γκρίζες tabby.
Στην 7 σελίδα με κοιτάει αυτό το γατί. Είναι η Σίλβα.
Το ήξερα! Δεν πέθανε ποτέ! Κάποιος την βρήκε, την φρόντισε και κάπου ζει ακόμα!
... έχουν περάσει 14 χρόνια από τότε
ρ.
Ετικέτες cats and animals
#1 Χαρακτηρίζω την Σίλβα αδικημένη γιατί θεωρώ ότι αυτήν την γατούλα δεν την φρόντισα αρκετά. Ισως γιατί ήμουν πολύ νέα τότε και έδινα λιγότερη σημασία στην ποιότητα της ζωής όλων των πλασμάτων (σμπεριλαμβανομένου και του ευατού μου)
#2 Ο Ν. έβαλε τις φωνές όταν διάβασε το post. Από τότε που έγινε το συμβάν με την παντόφλα μέχρι τον θάνατό της αυτή μπορεί να μην τον συγχώρεσε ποτέ αλλά ο Ν. την συγχώρεσε την αγάπησε και την φρόντισε.
Ειδες καλέ μου πως αποκαθιστώ τα πράγματα! Δεν είμαι άδικη εγώ!