Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007
Έκθεση Ιδεών: Το σύνδρομο της μιάμισης κόλλας αναφοράς


Όταν ήμουν στο σχολείο, οι χειρότερες εκθέσεις στην τάξη, ήταν οι δικές μου.

Τι να πω… μπροστά σε μια κόλλα αναφοράς που επάνω της είχε την φράση: "Τα πνευματικά αγαθά είναι καλύτερα από τα υλικά τα αγαθά" πάθαινα τον πλήρη πανικό, το απόλυτο κόλλημα και την μέγιστη υστερία. Συμπλήρωνα μετά βίας μιάμιση σελίδα κοινοτυπιών και τσιτάτων ατάκτως ερριμμένων και μετά έπεφτα σε ντουβάρι.
Σαν ευσυνείδητη μαθήτρια ωστόσο, μελετούσα συστηματικά βοηθήματα για την Έκθεση, που πρόσφεραν πληθώρα έτοιμων κονσερβαρισμένων κειμένων για να τα προσθέσει κανείς σε ανάλογα θέματα εκθέσεων, όπως και οδηγίες για την σύνταξη ενός σωστού προλόγου, κυρίου θέματος και επιλόγου.
Μπα!
Όταν ερχόταν η ώρα της κόλλας αναφοράς, το μπλακαουτ καιροφυλακτούσε και χτύπαγε αλύπητα.
Αντίθετα, έγραφα πάντα καλές αναλύσεις κειμένων, όπου χρειαζόταν αναλυτική λογική και φαντασία. Οι αναλύσεις αυτές πάντα διαβάζονταν στην τάξη και θεωρούνταν υποδειγματικές δουλειές. Το ίδιο και οι προφορικές.
Επίσης τα κατάφερνα αρκετά καλά όταν ερχόταν η ευλογημένη μέρα, μια φορά τον χρόνο, να γράψουμε έκθεση με "Θέμα Ελεύθερο". Αν και τα θέματα που διάλεγα ήταν μάλλον ρηξικέλευθα, αποτέλεσμα των ανησυχιών και των απόλυτων απόψεων της εφηβείας μου, κατάφερνα να τα αναπτύξω αρκετά καλά.
Όλα αυτά βέβαια παρά το γεγονός ότι διάβαζα μανιωδώς λογοτεχνία -"εξωσχολικά βιβλία" - πράγμα μάλλον όχι αποδεκτό για την εποχή εκείνη.
Η καθηγήτριες μου, των Φιλολογικών μαθημάτων, είχαν μπερδευτεί. Οι βαθμοί μου, μέσος όρος έκθεσης και ανάλυσης κειμένων, έπιαναν κάτι φτωχά 13αρια, απόδειξη ότι στην Έκθεση ποτέ δεν ξεπερνούσα την βάση.
Το κακό βέβαια ήταν ότι, όταν ήλθε η ώρα να γράψω στις Πανελλαδικές, ο μοναδικός βαθμός που είχε σημασία ήταν αυτός της Έκθεσης.
Το θέμα -αν θυμάμαι καλά αφορούσε την αστυφιλία- μου επέτρεψε να γράψω τις γνωστές δύο σελίδες -και αυτές με το ζόρι- και βαθμολογήθηκε με πέντε(5), συμπαρασύροντας τους αξιοπρεπείς υπόλοιπους βαθμούς μου σε ένα μέσο όρο που με έβγαζε εκτός συναγωνισμού.
Έτσι στα πόδια της πέθαναν οι ελπίδες μου για ανώτατη εκπαίδευση.

Από τότε πέρασε πολύς καιρός, έκανα άλλες σπουδές, ασχολήθηκα επαγγελματικά με πράγματα που μου άρεσαν και ταίριαζαν καλύτερα στην ψυχοσύνθεση μου – όπου χρειαζόταν περισσότερο η άσκηση της λογικής και λιγότερο του γραπτού λόγου.
Ταυτόχρονα έγραφα για προσωπική μου ευχαρίστηση, επί παντός επιστητού σε άπειρα τετράδια, σε μικροσκοπικά μπλοκάκια, στα περιθώρια και τα οπισθόφυλλα των βιβλίων, στο πίσω μέρος των Καρέλια που κάπνιζα ένα φεγγάρι.
Αλλά… χμ! όχι! Όχι σε κόλλες αναφοράς…

Μετά ήλθε το blog και έγραψα πολλά και διαφορετικά, περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένα.
Ωστόσο, το αγκάθι της Έκθεσης Ιδεών, ποτέ δεν έπαψε να μου τρυπάει τα πλευρά, -ως βασιλοπούλα που δεν την αφήνει να κοιμηθεί το ρεβίθι κάτω από εκατό παπλώματα- και η αδυναμία μου αυτή με στενοχωρούσε πάντα.

Λίγες μέρες πριν, ακολουθώντας προς τα πίσω ένα link από τα στατιστικά του blog έπεσα σε αυτή την διεύθυνση.


http://users.sch.gr/papangel/sch/lan/c05.ph.israil.htm


Πρόκειται για ενα "συνεργατικό δικτυακό τόπο με εκπαιδευτικό σκοπό και περιεχόμενο", που μέσα στο υλικό του περιλαμβάνει και βοηθήματα και υποδείγματα, που χρησιμεύουν στα παιδιά της Α, Β και Γ Λυκείου, για να παίρνουν ιδέες για την Έκθεση.

Καταλαβαίνετε τι έπαθα όταν ανακάλυψα ότι ένα παλιό post μου και μερικά από τα σχόλια του, μαζί με τις φωτό που είχα δει σε post του μαύρου γάτου και μια παράγραφο από την Ελευθεροτυπία είχαν βρει την θέση τους κάτω από την επικεφαλίδα "υλικό για τις έννοιες: βασανιστήρια, πόλεμος, πατριωτισμός, εθνικισμός" στο site αυτό.

Το post είχε γραφτεί πέρυσι το καλοκαίρι που γίνονταν οι βομβαρδισμοί και τα επεισόδια μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, περιελάμβανε μια μικρή ιστορία από τις "Ιστορίες του κ. Κόϋνερ" του Μπρέχτ με τίτλο "Αγάπη για την Πατρίδα, Μίσος για τους Πατριδολάτρες" και ένα λιγόλογο δικό μου κείμενο.
Αλήθεια σας λέω!
Το δικό μου μικρό κειμενάκι, υπάρχει εκεί για να δώσει μια ιδέα για το θέμα, στα πιτσιρίκια που επισκέπτονται το site αυτό για να γράψουν την Έκθεση τους!
Την μέρα που το είδα, όρμησαν βιαστικά στη μνήμη μου, τα βάσανα που πέρασα σαν μαθήτρια με το μάθημα αυτό και δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Παρακαλώ να με πιστέψετε, δεν μπορώ να πω ότι ένοιωσα περήφανη ή κολακευμένη.
Πραγματικά, ακόμα και τώρα, που έχω εντρυφήσει κάμποσο στον γραπτό λόγο, αν μου έβαζαν να γράψω μια έκθεση, θα έγραφα την γνωστή μιάμιση σελίδα. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε.

Αλλά να…
Αν κάπου υπάρχει μια μαθήτρια ή ένας μαθητής που παθαίνει μπλάκουτ και πανικό και βρίσκει ντουβάρι μετά από μιάμιση σελίδα κόλλας αναφοράς είναι απίστευτα γλυκό να σκέφτομαι ότι, ίσως, το ποστάκι αυτό του δώσει μια έστω και ελάχιστη έμπνευση, ή έστω και μια μικρούλα βοήθεια να ξεκολλήσει.

Και μιας και περνάγαμε και περνάμε εποχή εξετάσεων, εύχομαι σ όλα τα πιτσιρίκια να τα καταφέρνουν στο μάθημα αυτό καλύτερα από μένα.

Αλλά...

Ξέρετε κάτι μικρά μου...

Κι αν δεν τα καταφέρετε, δεν πειράζει.

Ας έχετε όλες τις γνώσεις και τις ιδέες στο μυαλό σας, ας τις καλλιεργείτε, ας τις σκέφτεστε, ας μπορείτε να διακρίνετε, να αναλύσετε και να ανασυνθέσετε όλα όσα παρατηρείτε γύρω σας. Αναπτύξτε αυτές τις ικανότητες στο μυαλό σας.
Το να μην μπορείτε να γράψετε κι όλας για αυτά δεν είναι η απόλυτη καταστροφή.

Αρκεί να μην συνδέσετε ποτέ την αποτυχία ή την επιτυχία στις εξετάσεις με την αποτυχία ή την επιτυχία στη ζωή. Ή την απόκτηση ενός πτυχίου με την πνευματική καταξίωση.

Η ζωή άλλωστε, ποτέ δεν θα σας βάλει μπροστά σε μια κόλλα αναφοράς.

Αλλά σίγουρα θα σας ζητήσει να χρησιμοποιήσετε τις ικανότητες αυτές για να επιβιώσετε.



Ετικέτες , ,

 
posted by ralou at 1:10 π.μ. | Permalink |


22 Comments:


  • At Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007 2:08:00 π.μ., Blogger dodo

    Η Δικαίωση! ;-)

     
  • At Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007 6:45:00 π.μ., Blogger Φίλιππος

    Εγω πάλι το αντίθετο... Μου φαινόταν πολύ έυκολο να γράφω "καλές" εκθέσεις, απλώς έκανα αναγωγή στη γενική ιδέα που νόμιζα ότι κρυβόταν πίσω απο το θέμα, κι αρχιζα να γραφω υπερ και κατα....

    Οπως λες, περασα σε μια σχολή που δεν μου άρεσε, και πήρα μονοπάτια που ίσως να μην ήταν τα σωστά, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος.

    Αν κρίνω όμως απο τον ενθουσιασμό σου, σε θέλγει πολύ αυτή η "αναγνώριση," πράγμα που σημαίνει ότι πάντα σου άρεσε το γράψιμο, απλά όχι με τον τρόπο και τον κώδικα που περιμένουν σε αυτή την έρμη την "Έκθεση Ιδεών..."

     
  • At Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007 9:02:00 π.μ., Blogger kostas_patra

    η ιστορία της ζωής μου,
    μόνο που εγώ δεν ήμουν καλός ούτε στο ελεύθερο γιατί με παγίδευαν οι λέξεις και έκανα κάααάτι κοιλιές, σαν και αυτή που έχω τώρα.
    μόνο όταν γονάτιζα κάποιο όνειρο και το στρίμωχνα σε μια κόλλα χαρτί κάτι γινόταν καιαποχτούσε ζωντάνια και σβελτάδα, μα πολύ αργότερα.
    πού ήσουν κρυμμένη καλέ εδω πέρα? εγώ σε έψαχνα στους δυό βασιλιάδες καθε μέρα.
    ας πρόσεχα
    καλημέρα

    και κάτι άλλο, δεν ξέρω αν σου συμβαίνει και σένα, δεν μπορώ να γράψω σε σελίδα με γραμμές, μόνο σε κενή. απέχθεια προς τις κόλλες αναφοράς!

     
  • At Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007 9:51:00 π.μ., Blogger An-Lu

    Καλά...το σοκ το έπαθα κι εγώ που είδα το νικ μου φάτσα-κάρτα στη παραπομπή!

     
  • At Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007 3:07:00 μ.μ., Blogger Despina

    Και περήφανη να νιώθεις και κολακευμένη.
    Μπράβο!

     
  • At Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007 3:55:00 μ.μ., Blogger H.Constantinos

    Μπορείς να το πείς επίσης "Το σύνδρομο της λευκής οθόνης, ή του κέρσορα που αναβοσβήνει στην λευκή οθόνη..."
    Ολοι το παθαίνουν!

    Δεν είσαι μόνο εσύ αγαπητή Ralou θύμα της ηλιθιότητας του εκπαιδευτικού συστήματος, έχω ζήσει κι εγώ ανάλογα δράματα...

    Δεν είχα καλούς βαθμούς στην έκθεση, και υπήρχε μόνο μία καθηγήτρια που της άρεσαν και τις διάβαζε στην τάξη, κλπ... Οι άλλοι, πάπαλα, άσε...
    Ηταν αδύνατον να γράψω στο γνωστό στυλάκι, και αναγκάστηκα να κάνω ιδιαίτερα γιά να μπορέσω να πάρω κάποιον σχετικά αξιοπρεπή βαθμό στις εξετάσεις. Δηλαδή, μιλάμε γιά τους ανθρώπους που πληρώνονται ακριβά γιά να σου εξηγήσουν πώς να γράφεις λυρικές βλακείες και να τις οργανώνεις καλά στο χαρτί προκειμένου να αρέσουν...

    Και όταν λέμε να αρέσουν, μιλάμε 16,5 πήρα μετά από τόσο κόπο και ένα σωρό λεφτά πεταμένα! Που σημαίνει ότι ο καθηγητής τα κατάφερε να με μάθει να γράφω μέτριες ηλιθιότητες μέτρια οργανωμένες στις δύο κόλλες αναφοράς. Ευτυχώς δεν μούμεινε κουσούρι...

    Αλλά η δικαίωση πάντα έρχεται αγαπητή Rolou!

    Εγώ, πολύ αργότερα, όταν έγραφα γιά χρόνια σε κάποιο περιοδικό και μάλιστα με δικό μου editorial με τη φάτσα μου και το όνομά μου, ήθελα πάρα πολύ να βρώ αυτούς που μου έβαζαν 13 και 14 επί σειρά ετών, και να τους φέρω στο κεφάλι μερικές ντάνες τεύχη, που ήταν και βαρειές από το ιλουστρασιόν χαρτί!

    Αυτά...
    Τα θυμήθηκα, και τα πήρα στο κεφάλι πάλι!!

     
  • At Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007 5:14:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Ε, όχι βρε κούκλα μου, κι εσύ! 5΄την πρώτη χρονιά, 12,5 τη δεύτερη, αλλιώς με με τα άλλα 3 20αρια έπιανα φιλολογία! (Καλύτερα τώρα που το σκέφτομαι)! Το χειρότερο που με πιάνει ακόμα αγχος είναι αν κάνουμε σχεδιαγράμματα εκθέσεων στο σχολειό, με τις περιλήψεις πάλι η καλύτερή μου!

    Σε φιλώ, κούκλα μου!

     
  • At Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007 10:03:00 μ.μ., Blogger Φωτούλα Τζιώντζου

    Καλησπέρα Ραλλού. Απλό λιγόλογο και περιεκτικό :)

     
  • At Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007 11:34:00 μ.μ., Blogger ralou

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

     
  • At Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007 11:35:00 μ.μ., Blogger ralou

    Ούτε κατά διάνοια dodos!
    Δικαίωση θα ήταν αν πίστευα ότι έγραφα καλά και οι άλλοι δεν το πίστευαν
    Ίσως το κειμενακι λειτουργήσει όπως τα βοηθήματα σε εμένα.
    Που τα διάβαζα αλλά δεν μπορούσα να τα αξιοποιήσω όταν ερχόταν η ώρα
    Άμα το έχεις το κουσούρι...

    Ακριβώς! Ακριβώς έτσι Ζαρατούστρα!
    Αυτός ο κώδικας με βραχυκύκλωνε. Πρόλαβα και ένα δύο χρόνια που έπρεπε να γράφουμε σε απλή καθαρεύουσα, οπότε το πράγμα γινόταν ακόμα πιο δύσκολο.

     
  • At Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007 11:45:00 μ.μ., Blogger ralou

    kosta, το μπλογκ με τους βασιλιάδες είναι το...εξοχικό με τα φευγάτα κείμενα και το ενημερώνω αραιά και που. Τα έχω μαντρώσει εκεί για να μην μπλέκονται με τα πιο αξιοπρεπή και συνηθισμένα που γράφω εδώ.
    Καταλαβαίνω τι λες.
    Λίγο ή πολύ όλοι μας έχουμε το κουσούρι να γράφουμε και να πιστεύουμε ότι γράφουμε και καλά.
    Η αλήθεια είναι ότι εκτός και αν "γονατίσουμε και στριμώξουμε κανένα όνειρο" τα υπόλοιπα μελό και χαζομαρούλες βγαίνουν...
    Και εγώ αντιπαθώ το χαρτί με τις ρίγες.
    Και γράφω σε απλό χαρτί με τις φράσεις να ανεβοκατεβαίνουν ανηφοροκατηφόρες.
    Ξέρεις, λένε ότι αυτό δηλώνει την ψυχοσύνθεση αυτού που γράφει, υπάρχουν αναλύσεις που το εξηγούν.
    Καλά! Μην τα βάλουμε όλα σε καλούπια τώρα!
    Όπως γουστάρει ο καθένας.

     
  • At Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007 12:01:00 π.μ., Blogger ralou

    Άσε γοργονάκι, είναι και σε μπολντ γραφή, μάλλον από τον τρόπο που το κάνω όταν απαντάω στα σχόλια.
    Πρώτη θέση πίστα είσαι κούκλα μου!

    Μην φανταστείς ότι το σνομπάρω το θέμα amo. Καθόλου!
    Καταλαβαίνεις ότι περισσότερο ήταν η απορία, το πρώτο που ένοιωσα.
    Και βέβαια το τραγελαφικό, σε σχέση με την ταλαιπωρία μου με την Έκθεση

    "ο καθηγητής τα κατάφερε να με μάθει να γράφω μέτριες ηλιθιότητες μέτρια οργανωμένες στις δύο κόλλες αναφοράς"
    Να! αυτό είναι το πρόβλημα constantine! Όπως λέει και ο Ζαρατούστρα παραπάνω, πιθανόν να ήταν ο τρόπος που μας ζητούσαν να γράφουμε που μας βραχυκύκλωνε και όχι η ικανότητα μας ή η έλλειψη της.

    Είδες βρε ρενατάκι!
    Το παθαίνω ακόμα άμα έχω να γράψω καμιά αναφορά σε πελάτη στο γραφείο. Για να μην σου πω πως έγραψα το προφίλ της εταιρείας για το site μας!
    Αντέγραψα μερικά έτοιμα και μετά κόψε ράψε βγήκε ένα χμ... μικρό τέρας.
    Αλλά ξέρεις κάτι...
    Τους άρεσε!
    Α! σχιζοφρένεια!!!

     
  • At Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007 12:05:00 π.μ., Blogger ralou

    Τωρα γιατι με λέει Ραλλου;
    Πολύ επίσημο φαίνεται.
    Και το χαμογελάκι στο τέλος μήπως είναι ειρωνικό;
    Μήπως εννοεί "πολύ κακό για το τίποτα";
    Μηπως θεωρεί ότι δεν έπρεπε να το γράψω;
    Μήπως νομίζει ότι κομπάζω;
    Να! αυτό εννοούσα "παράνοια" νερίνα!
    ΧΧ

     
  • At Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007 12:38:00 μ.μ., Blogger cindaki

    Αν πιστεύεις ότι δε γράφεις καλά, είσαι γελασμένη! Οτιδήποτε και να γράψεις, μας καθηλώνεις ραλού μου!

    Φιλιά πολλά!

     
  • At Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007 1:34:00 μ.μ., Blogger kiki

    Ούτε εγώ έγραφα εύκολα εκθέσεις... Εσύ πάντως, γράφεις μια χαρά...

     
  • At Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007 8:15:00 μ.μ., Blogger αθεόφοβος

    Εγώ ήμουν τυχερός και έπεσα στον σωστό καθηγητή που μας έκανε έκθεση όπως έλεγε:όχι για να γίνετε λογοτέχνες αλλά για να μπήτε στο Πανεπιστήμιο !

     
  • At Παρασκευή, Ιουνίου 15, 2007 12:04:00 π.μ., Blogger ralou

    Μα το Θεό σοφάκι, κάπου έχω καταχωνιασμένες παλιές εκθέσεις από το σχολείο.
    -Μαζεύω απιστευτα πολλά πράγματα από το παρελθόν-
    Αμα βρω καμιά θα την ποστάρω για να δεις.
    Η πλήρης αποτυχία, δεν υπάρχει αμφιβολία.
    Στα ελεύθερα κείμενα, καλά, ίσως να τα πήγαινα καλύτερα...

    Οχι όμως και εκθέσεις Κική.
    Ευτυχώς δεν υπάρχει ανάγκη τώρα πια. Και αν υπάρξει, όπως είπα παραπάνω, κοψε ράψε από ξένα κείμενα, κάτι γίνεται ;)

    Οντως τυχερός Αθεόφοβε.
    Αν και αρνούμαι να ρίξω το φταίξιμο στις Φιλολόγους μου.
    Ασε! χαμένη περίπτωση ήμουν :(

     
  • At Παρασκευή, Ιουνίου 15, 2007 2:16:00 π.μ., Blogger H.Constantinos

    Ναι, θέλω να δώ μία έκθεση, και προτιμώ 2ας ή 3ης Λυκείου!
    (Αναμένω)

     
  • At Παρασκευή, Ιουνίου 15, 2007 10:09:00 μ.μ., Blogger ~~kindergarden teacher ~~

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

     
  • At Παρασκευή, Ιουνίου 15, 2007 10:16:00 μ.μ., Blogger ~~kindergarden teacher ~~

    ,,εγω να δεις ραλλουκα και τοτε ....αλλα και τωρα
    καμια φορα θελει βοηθεια η μεγαλη και κολλαωωωω ...πιο καλα γραφει απο μενα ευτυχως
    τωρα το πως το πηρα το 16 στις πανελληνιες θαυμα ~θαυμα
    ηταν κιευκολο ομως τοθεμα
    για να δω αν το θυμαμαι:
    ¨¨ποτε αλλοτε οιστεγες των ανθρωπων δεν ηταν τοσο κοντα οσο σημερα ..και οικαρδιες τουσ τοσο μακριά ...καπως ετσι ..σου αφηνε περιθωρια πιο ελευθερης εκφρασης ..
    εβλεπα τα τωρινα θεματα και ειπααααααα παναγια μου ,,τι ζηταν αυτοι απο τα παιδια τρελλαθηκαννν

     
  • At Σάββατο, Ιουνίου 16, 2007 4:03:00 π.μ., Blogger ralou

    Θα τις ψάξω το σαββατοκύριακο constantine, και μετά θα γελάσουμε όλοι μαζί, θα δεις!

    Α! μάλιστα. Τέτοια θέματα Sevaκι σου γράφω εγώ, ουουου!
    Τι θέλει πια και αυτή η δόλια η φαντασία;
    Λίγο κέντρισμα θέλει.
    Αλλά εμάς, που είχαμε την... τύχη να είμαστε παλιότεροι κάτι αρτηριοσκληρωτικά τσιτάτα μας βάζανε και θέλανε να γράψουμε και σε καθαρεύουσα.
    Άστα να πάνε!

     
  • At Σάββατο, Ιουνίου 16, 2007 9:05:00 π.μ., Blogger Φωτούλα Τζιώντζου

    Εγώ πάλι δεν καταλαβαίνω γιατί ο κομπασμός να είναι κάτι κακό.
    Καλή σας μέρα

     
usefull  View My Public Stats on MyBlogLog.com