Όταν ήμουν στο σχολείο, οι χειρότερες εκθέσεις στην τάξη, ήταν οι δικές μου.
Τι να πω… μπροστά σε μια κόλλα αναφοράς που επάνω της είχε την φράση: "Τα πνευματικά αγαθά είναι καλύτερα από τα υλικά τα αγαθά" πάθαινα τον πλήρη πανικό, το απόλυτο κόλλημα και την μέγιστη υστερία. Συμπλήρωνα μετά βίας μιάμιση σελίδα κοινοτυπιών και τσιτάτων ατάκτως ερριμμένων και μετά έπεφτα σε ντουβάρι.
Σαν ευσυνείδητη μαθήτρια ωστόσο, μελετούσα συστηματικά βοηθήματα για την Έκθεση, που πρόσφεραν πληθώρα έτοιμων κονσερβαρισμένων κειμένων για να τα προσθέσει κανείς σε ανάλογα θέματα εκθέσεων, όπως και οδηγίες για την σύνταξη ενός σωστού προλόγου, κυρίου θέματος και επιλόγου.
Μπα!
Όταν ερχόταν η ώρα της κόλλας αναφοράς, το μπλακαουτ καιροφυλακτούσε και χτύπαγε αλύπητα.
Αντίθετα, έγραφα πάντα καλές αναλύσεις κειμένων, όπου χρειαζόταν αναλυτική λογική και φαντασία. Οι αναλύσεις αυτές πάντα διαβάζονταν στην τάξη και θεωρούνταν υποδειγματικές δουλειές. Το ίδιο και οι προφορικές.
Επίσης τα κατάφερνα αρκετά καλά όταν ερχόταν η
ευλογημένη μέρα, μια φορά τον χρόνο, να γράψουμε έκθεση με "Θέμα Ελεύθερο". Αν και τα θέματα που διάλεγα ήταν μάλλον ρηξικέλευθα, αποτέλεσμα των ανησυχιών και των απόλυτων απόψεων της εφηβείας μου, κατάφερνα να τα αναπτύξω αρκετά καλά.
Όλα αυτά βέβαια παρά το γεγονός ότι διάβαζα μανιωδώς λογοτεχνία -"εξωσχολικά βιβλία" - πράγμα μάλλον όχι αποδεκτό για την εποχή εκείνη.
Η καθηγήτριες μου, των Φιλολογικών μαθημάτων, είχαν μπερδευτεί. Οι βαθμοί μου, μέσος όρος έκθεσης και ανάλυσης κειμένων, έπιαναν κάτι φτωχά 13αρια, απόδειξη ότι στην Έκθεση ποτέ δεν ξεπερνούσα την βάση.
Το κακό βέβαια ήταν ότι, όταν ήλθε η ώρα να γράψω στις Πανελλαδικές, ο μοναδικός βαθμός που είχε σημασία ήταν αυτός της Έκθεσης.
Το θέμα -αν θυμάμαι καλά αφορούσε την αστυφιλία- μου επέτρεψε να γράψω τις γνωστές δύο σελίδες -και αυτές με το ζόρι- και βαθμολογήθηκε με πέντε(5), συμπαρασύροντας τους αξιοπρεπείς υπόλοιπους βαθμούς μου σε ένα μέσο όρο που με έβγαζε εκτός συναγωνισμού.
Έτσι στα πόδια της πέθαναν οι ελπίδες μου για ανώτατη εκπαίδευση.
Από τότε πέρασε πολύς καιρός, έκανα άλλες σπουδές, ασχολήθηκα επαγγελματικά με πράγματα που μου άρεσαν και ταίριαζαν καλύτερα στην ψυχοσύνθεση μου – όπου χρειαζόταν περισσότερο η άσκηση της λογικής και λιγότερο του γραπτού λόγου.
Ταυτόχρονα έγραφα για προσωπική μου ευχαρίστηση, επί παντός επιστητού σε άπειρα τετράδια, σε μικροσκοπικά μπλοκάκια, στα περιθώρια και τα οπισθόφυλλα των βιβλίων, στο πίσω μέρος των Καρέλια που κάπνιζα ένα φεγγάρι.
Αλλά… χμ! όχι! Όχι σε κόλλες αναφοράς…
Μετά ήλθε το blog και έγραψα πολλά και διαφορετικά, περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένα.
Ωστόσο, το αγκάθι της Έκθεσης Ιδεών, ποτέ δεν έπαψε να μου τρυπάει τα πλευρά, -ως βασιλοπούλα που δεν την αφήνει να κοιμηθεί το ρεβίθι κάτω από εκατό παπλώματα- και η αδυναμία μου αυτή με στενοχωρούσε πάντα.
Λίγες μέρες πριν, ακολουθώντας προς τα πίσω ένα link από τα στατιστικά του blog έπεσα σε αυτή την διεύθυνση.
http://users.sch.gr/papangel/sch/lan/c05.ph.israil.htm
Πρόκειται για ενα "συνεργατικό δικτυακό τόπο με εκπαιδευτικό σκοπό και περιεχόμενο", που μέσα στο υλικό του περιλαμβάνει και βοηθήματα και υποδείγματα, που χρησιμεύουν στα παιδιά της Α, Β και Γ Λυκείου, για να παίρνουν ιδέες για την Έκθεση.
Καταλαβαίνετε τι έπαθα όταν ανακάλυψα ότι ένα παλιό post μου και μερικά από τα σχόλια του, μαζί με τις φωτό που είχα δει σε post του μαύρου γάτου και μια παράγραφο από την Ελευθεροτυπία είχαν βρει την θέση τους κάτω από την επικεφαλίδα "υλικό για τις έννοιες: βασανιστήρια, πόλεμος, πατριωτισμός, εθνικισμός" στο site αυτό.
Το post είχε γραφτεί πέρυσι το καλοκαίρι που γίνονταν οι βομβαρδισμοί και τα επεισόδια μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, περιελάμβανε μια μικρή ιστορία από τις "Ιστορίες του κ. Κόϋνερ" του Μπρέχτ με τίτλο "Αγάπη για την Πατρίδα, Μίσος για τους Πατριδολάτρες" και ένα λιγόλογο δικό μου κείμενο.
Αλήθεια σας λέω!
Το δικό μου μικρό κειμενάκι, υπάρχει εκεί για να δώσει μια ιδέα για το θέμα, στα πιτσιρίκια που επισκέπτονται το site αυτό για να γράψουν την Έκθεση τους!
Την μέρα που το είδα, όρμησαν βιαστικά στη μνήμη μου, τα βάσανα που πέρασα σαν μαθήτρια με το μάθημα αυτό και δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Παρακαλώ να με πιστέψετε, δεν μπορώ να πω ότι ένοιωσα περήφανη ή κολακευμένη.
Πραγματικά, ακόμα και τώρα, που έχω εντρυφήσει κάμποσο στον γραπτό λόγο, αν μου έβαζαν να γράψω μια έκθεση, θα έγραφα την γνωστή μιάμιση σελίδα. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε.
Αλλά να…
Αν κάπου υπάρχει μια μαθήτρια ή ένας μαθητής που παθαίνει μπλάκουτ και πανικό και βρίσκει ντουβάρι μετά από μιάμιση σελίδα κόλλας αναφοράς είναι απίστευτα γλυκό να σκέφτομαι ότι, ίσως, το ποστάκι αυτό του δώσει μια έστω και ελάχιστη έμπνευση, ή έστω και μια μικρούλα βοήθεια να ξεκολλήσει.
Και μιας και περνάγαμε και περνάμε εποχή εξετάσεων, εύχομαι σ όλα τα πιτσιρίκια να τα καταφέρνουν στο μάθημα αυτό καλύτερα από μένα.
Αλλά...
Ξέρετε κάτι μικρά μου...
Κι αν δεν τα καταφέρετε, δεν πειράζει.
Ας έχετε όλες τις γνώσεις και τις ιδέες στο μυαλό σας, ας τις καλλιεργείτε, ας τις σκέφτεστε, ας μπορείτε να διακρίνετε, να αναλύσετε και να ανασυνθέσετε όλα όσα παρατηρείτε γύρω σας. Αναπτύξτε αυτές τις ικανότητες στο μυαλό σας.
Το να μην μπορείτε να γράψετε κι όλας για αυτά δεν είναι η απόλυτη καταστροφή.
Αρκεί να μην συνδέσετε ποτέ την αποτυχία ή την επιτυχία στις εξετάσεις με την αποτυχία ή την επιτυχία στη ζωή. Ή την απόκτηση ενός πτυχίου με την πνευματική καταξίωση.
Η ζωή άλλωστε, ποτέ δεν θα σας βάλει μπροστά σε μια κόλλα αναφοράς.
Αλλά σίγουρα θα σας ζητήσει να χρησιμοποιήσετε τις ικανότητες αυτές για να επιβιώσετε.
Τι να πω… μπροστά σε μια κόλλα αναφοράς που επάνω της είχε την φράση: "Τα πνευματικά αγαθά είναι καλύτερα από τα υλικά τα αγαθά" πάθαινα τον πλήρη πανικό, το απόλυτο κόλλημα και την μέγιστη υστερία. Συμπλήρωνα μετά βίας μιάμιση σελίδα κοινοτυπιών και τσιτάτων ατάκτως ερριμμένων και μετά έπεφτα σε ντουβάρι.
Σαν ευσυνείδητη μαθήτρια ωστόσο, μελετούσα συστηματικά βοηθήματα για την Έκθεση, που πρόσφεραν πληθώρα έτοιμων κονσερβαρισμένων κειμένων για να τα προσθέσει κανείς σε ανάλογα θέματα εκθέσεων, όπως και οδηγίες για την σύνταξη ενός σωστού προλόγου, κυρίου θέματος και επιλόγου.
Μπα!
Όταν ερχόταν η ώρα της κόλλας αναφοράς, το μπλακαουτ καιροφυλακτούσε και χτύπαγε αλύπητα.
Αντίθετα, έγραφα πάντα καλές αναλύσεις κειμένων, όπου χρειαζόταν αναλυτική λογική και φαντασία. Οι αναλύσεις αυτές πάντα διαβάζονταν στην τάξη και θεωρούνταν υποδειγματικές δουλειές. Το ίδιο και οι προφορικές.
Επίσης τα κατάφερνα αρκετά καλά όταν ερχόταν η
ευλογημένη μέρα, μια φορά τον χρόνο, να γράψουμε έκθεση με "Θέμα Ελεύθερο". Αν και τα θέματα που διάλεγα ήταν μάλλον ρηξικέλευθα, αποτέλεσμα των ανησυχιών και των απόλυτων απόψεων της εφηβείας μου, κατάφερνα να τα αναπτύξω αρκετά καλά.Όλα αυτά βέβαια παρά το γεγονός ότι διάβαζα μανιωδώς λογοτεχνία -"εξωσχολικά βιβλία" - πράγμα μάλλον όχι αποδεκτό για την εποχή εκείνη.
Η καθηγήτριες μου, των Φιλολογικών μαθημάτων, είχαν μπερδευτεί. Οι βαθμοί μου, μέσος όρος έκθεσης και ανάλυσης κειμένων, έπιαναν κάτι φτωχά 13αρια, απόδειξη ότι στην Έκθεση ποτέ δεν ξεπερνούσα την βάση.
Το κακό βέβαια ήταν ότι, όταν ήλθε η ώρα να γράψω στις Πανελλαδικές, ο μοναδικός βαθμός που είχε σημασία ήταν αυτός της Έκθεσης.
Το θέμα -αν θυμάμαι καλά αφορούσε την αστυφιλία- μου επέτρεψε να γράψω τις γνωστές δύο σελίδες -και αυτές με το ζόρι- και βαθμολογήθηκε με πέντε(5), συμπαρασύροντας τους αξιοπρεπείς υπόλοιπους βαθμούς μου σε ένα μέσο όρο που με έβγαζε εκτός συναγωνισμού.
Έτσι στα πόδια της πέθαναν οι ελπίδες μου για ανώτατη εκπαίδευση.
Από τότε πέρασε πολύς καιρός, έκανα άλλες σπουδές, ασχολήθηκα επαγγελματικά με πράγματα που μου άρεσαν και ταίριαζαν καλύτερα στην ψυχοσύνθεση μου – όπου χρειαζόταν περισσότερο η άσκηση της λογικής και λιγότερο του γραπτού λόγου.
Ταυτόχρονα έγραφα για προσωπική μου ευχαρίστηση, επί παντός επιστητού σε άπειρα τετράδια, σε μικροσκοπικά μπλοκάκια, στα περιθώρια και τα οπισθόφυλλα των βιβλίων, στο πίσω μέρος των Καρέλια που κάπνιζα ένα φεγγάρι.
Αλλά… χμ! όχι! Όχι σε κόλλες αναφοράς…
Μετά ήλθε το blog και έγραψα πολλά και διαφορετικά, περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένα.
Ωστόσο, το αγκάθι της Έκθεσης Ιδεών, ποτέ δεν έπαψε να μου τρυπάει τα πλευρά, -ως βασιλοπούλα που δεν την αφήνει να κοιμηθεί το ρεβίθι κάτω από εκατό παπλώματα- και η αδυναμία μου αυτή με στενοχωρούσε πάντα.
Λίγες μέρες πριν, ακολουθώντας προς τα πίσω ένα link από τα στατιστικά του blog έπεσα σε αυτή την διεύθυνση.
http://users.sch.gr/papangel/sch/lan/c05.ph.israil.htm
Πρόκειται για ενα "συνεργατικό δικτυακό τόπο με εκπαιδευτικό σκοπό και περιεχόμενο", που μέσα στο υλικό του περιλαμβάνει και βοηθήματα και υποδείγματα, που χρησιμεύουν στα παιδιά της Α, Β και Γ Λυκείου, για να παίρνουν ιδέες για την Έκθεση.
Καταλαβαίνετε τι έπαθα όταν ανακάλυψα ότι ένα παλιό post μου και μερικά από τα σχόλια του, μαζί με τις φωτό που είχα δει σε post του μαύρου γάτου και μια παράγραφο από την Ελευθεροτυπία είχαν βρει την θέση τους κάτω από την επικεφαλίδα "υλικό για τις έννοιες: βασανιστήρια, πόλεμος, πατριωτισμός, εθνικισμός" στο site αυτό.
Το post είχε γραφτεί πέρυσι το καλοκαίρι που γίνονταν οι βομβαρδισμοί και τα επεισόδια μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, περιελάμβανε μια μικρή ιστορία από τις "Ιστορίες του κ. Κόϋνερ" του Μπρέχτ με τίτλο "Αγάπη για την Πατρίδα, Μίσος για τους Πατριδολάτρες" και ένα λιγόλογο δικό μου κείμενο.
Αλήθεια σας λέω!
Το δικό μου μικρό κειμενάκι, υπάρχει εκεί για να δώσει μια ιδέα για το θέμα, στα πιτσιρίκια που επισκέπτονται το site αυτό για να γράψουν την Έκθεση τους!
Την μέρα που το είδα, όρμησαν βιαστικά στη μνήμη μου, τα βάσανα που πέρασα σαν μαθήτρια με το μάθημα αυτό και δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Παρακαλώ να με πιστέψετε, δεν μπορώ να πω ότι ένοιωσα περήφανη ή κολακευμένη.
Πραγματικά, ακόμα και τώρα, που έχω εντρυφήσει κάμποσο στον γραπτό λόγο, αν μου έβαζαν να γράψω μια έκθεση, θα έγραφα την γνωστή μιάμιση σελίδα. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε.
Αλλά να…
Αν κάπου υπάρχει μια μαθήτρια ή ένας μαθητής που παθαίνει μπλάκουτ και πανικό και βρίσκει ντουβάρι μετά από μιάμιση σελίδα κόλλας αναφοράς είναι απίστευτα γλυκό να σκέφτομαι ότι, ίσως, το ποστάκι αυτό του δώσει μια έστω και ελάχιστη έμπνευση, ή έστω και μια μικρούλα βοήθεια να ξεκολλήσει.
Και μιας και περνάγαμε και περνάμε εποχή εξετάσεων, εύχομαι σ όλα τα πιτσιρίκια να τα καταφέρνουν στο μάθημα αυτό καλύτερα από μένα.
Αλλά...
Ξέρετε κάτι μικρά μου...
Κι αν δεν τα καταφέρετε, δεν πειράζει.
Ας έχετε όλες τις γνώσεις και τις ιδέες στο μυαλό σας, ας τις καλλιεργείτε, ας τις σκέφτεστε, ας μπορείτε να διακρίνετε, να αναλύσετε και να ανασυνθέσετε όλα όσα παρατηρείτε γύρω σας. Αναπτύξτε αυτές τις ικανότητες στο μυαλό σας.
Το να μην μπορείτε να γράψετε κι όλας για αυτά δεν είναι η απόλυτη καταστροφή.
Αρκεί να μην συνδέσετε ποτέ την αποτυχία ή την επιτυχία στις εξετάσεις με την αποτυχία ή την επιτυχία στη ζωή. Ή την απόκτηση ενός πτυχίου με την πνευματική καταξίωση.
Η ζωή άλλωστε, ποτέ δεν θα σας βάλει μπροστά σε μια κόλλα αναφοράς.
Αλλά σίγουρα θα σας ζητήσει να χρησιμοποιήσετε τις ικανότητες αυτές για να επιβιώσετε.
Ετικέτες childhood's end, people, personal
Η Δικαίωση! ;-)