Πριν ένα χρόνο περίπου υπό την επήρεια ενός βαρβάτου συναχιού έγραψα το πρώτο μου πόστ σε αυτό το blog.
Άρα κάπου εδώ, λογαριάζω ότι είναι τα γενέθλια του.
Γεννημένο τις πρώτες μέρες του περυσινού χιονιού, κάτω από το ζώδιο του Αιγόκερω –ωχ! Τι το ήθελα αυτό; Προβλέπω να με διαγράφουν οι Brights από τους καταλόγους τους- γεννήθηκε και φέτος, ενός χρόνου πλέον, αρχίζει να περπατάει.
Πριν από την επαφή μου με την μπλογκόσφαιρα, παρακολουθούσα ανελλιπώς το http://www.hungry.gr/ ένα site με συνταγές και όχι μόνον.
Ανάμεσα στους αρθρογράφους του υπήρχε η Μagica –Τίνα Σταύρου, της οποίας ήμουν ορκισμένη fan. Η κ. Τίνα Σταύρου έγραφε συνταγές και άρθρα στο φόρουμ του site για πολύ καιρό, αλλά κάποια στιγμή χάθηκε τελείως. Κάποιος ανέφερε ότι η αγαπημένη μας Μagica de Spell μαγείρευε και συζητούσε σε ένα πράγμα που λεγόταν blog. To έψαξα στο google και ω του θαύματος ανακάλυψα την Μagica, την μπλογκόσφαιρα και … τον Αθήναιο!
Τι να πω! Οι πρώτες αγάπες είναι πολύ δυνατές.
Με εφαλτήριο τα blogroll τους γνώρισα ένα σωρό απίστευτους ανθρώπους που έγραφαν καλά ή πολύ καλά ή χμ.. υπέροχα.
(παρένθεση: Σας έχω δώσει την εντύπωση ότι είμαι ένας πολύ καλός άνθρωπος ε; Τουλάχιστον έτσι μου λέτε στα σχόλια σας.
Ε λοιπόν δεν είναι έτσι. Σκουλήκι μαύρο είμαι!)
Διαβάζοντας τα κείμενα των άλλων ένοιωσα τη ζήλια να ανοίγει τρύπες στο κρανίο μου.
Σιγά τα κείμενα. Εγώ μπορούσα να γράψω καλύτερα, κομψότερα και για πιο ενδιαφέροντα πράγματα!
Έτσι ένα μεσημεράκι μετά την δουλειά, έκανα κλικ στο μαγικό κουμπάκι
"Νo blogger account? Sign up here!"
που μου έκλεινε το μάτι προκλητικά κάθε που ήθελα να αφήσω ένα σχόλιο κάπου.
Και έφτιαξα ένα blog.
Με έναν φευγάτο τίτλο (σε αμφιλεγόμενα αγγλικά) και την γάτα των παιδικών μου χρόνων για avatar , που όπως βλέπετε δεν την αποχωρίζομαι και ούτε θα την αποχωριστώ ποτέ – είμαι πλάσμα της συνήθειας-
Καλά λοιπόν, τώρα είχα το μπλόγκ αλλά… ιδέες για το τι θα έγραφα;
Έγραψα τρεις εισαγωγικές αράδες, και το άφησα να ξεκουραστεί ενώ παράλληλα με τον αέρα –και το password – του bloger έκανα τις πρώτες επισκέψεις μου στα πιο αγαπημένα μου.
Τα πρώτα σχόλια ήταν μνημειώδη!
Πίστευα ότι έπρεπε να καταπλήξω τα πλήθη με την καταπληκτική μου πένα.
Μόλις πάταγα το κουμπί publish your comment ρίγη συγκίνησης διέτρεχαν την ραχοκοκαλιά μου στην ιδέα ότι πια θα με διάβαζαν τόσοι πολλοί, ανάμεσα δε σε αυτούς και ο ίδιος ο Νίκος Δήμου αυτοπροσώπως! (Ααα! μικρή(;) και ανόητη!)
Μετά έριξα ένα δύο ποστς δικά μου. Το πρώτο με τον καταπληκτικό τίτλο "Η Τρίτη Γυναίκα του Βασιλιά" περιέγραφε θαυμαστά την ίωση του ανώτερου αναπνευστικού μου. Το δεύτερο υμνούσε την … Άνοιξη που είχε αρχίσει να μυρίσει νωρίς - νωρίς τον Μάρτη.
Την επόμενη της πρώτης δημοσίευσης ήμουν σίγουρη ότι θα είχαν μαζευτεί δεκάδες σχόλια και ετοίμαζα στο μυαλό μου την εναρκτήρια τελετή και τις ευχαριστίες στον θεό την οικογένεια μου και τον καλό μου που με στήριξαν σε αυτή την προσπάθεια.
Τρία τέσσερα ποστ αργότερα, όπου φυσικά κανένας δεν είχε σχολιάσει, έπεσα σε μαύρη μελαγχολία. "Η μοναξιά του bloger μπροστά στο comment less blog του" ήταν πραγματικά μια .. δραματική έκκληση στην τύχη, να βοηθήσει τον παραπαίοντα εγωισμό μου.
Και ω του θαύματος! Η Lucretia, ήταν η πρώτη που σχολίασε προτείνοντας μου εκτός από το προφανές να κάνω υπομονή, να εγγραφώ και στο monitor.
Πράγμα που έκανα αμέσως μόλις ξεπέρασα τα ρίγη συγκίνησης που ένοιωσα για την μεγάλη τιμή (Lucretia, το εννοώ αυτό, δεν είναι πλάκα).
Μετά, ήλθε η δεύτερη έκπληξη. Ο ίδιος ο Αθήναιος αυτοπροσώπως σχολίασε ένα ποστ για την κρίση ηλικίας που είχα γράψει. Φανταστείτε την υπερηφάνεια μου. Τώρα όλα θα πήγαιναν καλά και το όνειρο για την λογοτεχνική μου καταξίωση θα γινόταν πραγματικότητα.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι.
Άρχισα να γνωρίζω πολύ κόσμο, να γράφω σχόλια λιγότερο πομπώδη, και ποστς λίγο πιο προσωπικά. Έγραψα για όλες τις γάτες της ζωής μου, κινδυνεύοντας να γίνω γραφική, σας σύστησα τον πορφυρογέννητο, πόσταρα συνταγές σαν αφορμή να μιλήσω για τους ανθρώπους μου και στέγασα τα φευγάτα κείμενα μου στο alter ego blog μου.
Επίσης, γνωρίστηκα με πολλούς νέους φίλους από το ποστ "Η λαϊκή αγορά του monitor"
(Σιγά μην δεν αναφερόμουν στο μοναδικό μου ποστ που συνέλεξε 11 linkblogs, και ανέβασε για μια μόνο μέρα το μέγεθος της γραμματοσειράς που εμφανιζόμουν στο monitor)
Συνήθως γράφω μια-δυο φορές την εβδομάδα και αυτό είναι το όριο μου.
Η πρόσβαση στο ΝΕΤ από το σπίτι είναι μια διαδικασία δύσκολη. Μέχρι να έλθει ελέω Vivodi, η νέα ADSL γραμμή που την περιμένω ως μάννα εξ ουρανού εδώ και 32 ημέρες, 18 ώρες και 43 λεπτά –ναι τα μετράω!-, αναγκαστικά μπαίνω από το γραφείο. Το καλοκαίρι που τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά, διάβασα πολλά μπλογκς, σχολίασα σε περισσότερα και η ανταπόκριση από τους φίλους ήταν μεγάλη. Από τον Νοέμβριο και ύστερα, τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν το boss δεν ξεκόλλαγε από δίπλα μου και βέβαια δεν μπορούσα να του δείχνω ότι σπαταλάω τον ακριβο(χμ..)πληρωμένο χρόνο μου για να σουλατσάρω στο ΝΕΤ.
Με την ευκαιρία, θέλω πραγματικά να ζητήσω συγνώμη σε όσους φίλους έβαλαν ένα σχόλιο στο blog και δεν ανταπέδωσα έστω και τυπικά μια επίσκεψη. Τους επισκέπτες μου τους φροντίζω, κερνάω καφέ και κουλουράκια τους νέους και δεν ξεχνάω ποτέ μα ποτέ να απαντήσω σε κάθε σχόλιο. Αλλά υπόσχομαι να επισκέπτομαι πιο συχνά όλους σας σε λίγο καιρό, αν βέβαια δεν θέσει βέτο ο καλός μου που για να συναινέσει για την ADSL με έβαλε να του ορκιστώ ότι δεν θα σπαταλάω περισσότερο από 1 ώρα κάθε βράδυ για σερφάρισμα.
Επίσης θα ανανεώσω το blogroll γιατί έτσι και πάθει κανένα crash ο δίσκος του γραφείου και χάσω τα favorites θα πάθω υστερία.
Τελειώνοντας, αυτό το ποστ και χωρίς πλάκα, πρέπει να ομολογήσω ότι η επαφή μου με την μπλογκόσφαιρα, με έκανε πιο αισιόδοξη για τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Οι e-φίλοι που σιγά γίνονται όλο και λιγότερο virtual, ανανέωσαν την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους και μου έκαναν το πολυτιμότερο δώρο.
Όπως λέω και στον τίτλο του blog
"Ονειρεύομαι να είμαι νέα και πάλι,
Να είμαι υγιής και πάλι,
Και να ξαναβρώ το χιούμορ μου "
Νέα και υγιής δεν πρόκειται βέβαια να γίνω ποτέ ξανά, αλλά να… φτάνει να επισκεφτώ τo blog του … της… (αλλά όχι! Δεν θέλω να αδικήσω κανένα και δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα) για να γίνω πάλι παιδί, να ξαναβρω το χιούμορ μου και να ξεσαλώσω σε ξένα μπλόγκ, εγώ μια σοβαρή και αξιοπρεπής blogger!
Ένα χρόνο και 80 κείμενα αργότερα λοιπόν, ο απολογισμός είναι παραπάνω από ικανοποιητικός.
Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους από τα βάθη της καρδιάς μου.
Επίσης ευχαριστώ
...τον Θεό που με αξίωσε να ζήσω αυτή την στιγμή,
...τον καλό μου που με ανέχθηκε,
...τον πατέρα, που τον έκανα θέμα και ρεζίλι,
...την μαμά που με έμαθε να μαγειρεύω,
...τον αδελφό μου που μου έδωσε τα ανίψια μου και υλικό για ποστς,
...τον πορφυρογέννητο και όλες τις γάτες μου, που μου έδωσαν ακόμα περισσότερο,
...τον υδραυλικό, μαραγκό και σιδερά που βοήθησαν στην ανακαίνιση,
...τον τεχνικό στο γραφείο που μου φτιάχνει τον υπολογιστή,
...την Ελένη, την Γεωργία, την Ξανθούλα,
...τον Στέλιο, τον Μπερτ, τον Θοδωρη ….
………
Γι αυτό φυσάω το ένα και μοναδικό κεράκι στην τούρτα και σηκώνω τα μάτια συγκινημένη!
Ευχαριστώ! Ευχαριστώ!
Ετικέτες personal
Σάββατο και Κυριακή δεν θα έχω ΝΕΤ γι αυτό μην με κακοχαρακτηρίσετε αν δεν απαντήσω!
Την Δευτέρα!