Ανακάλυψα τα blogs μόλις πριν τρεις μήνες τυχαία σε ένα σερφάρισμα στο ΝΕΤ και για να είμαι ειλικρινής στην αρχή ζαλίστηκα από τον τεράστιο αριθμό τους και την ποικιλία τους.
Άρχισα να διαβάζω μανιωδώς. Πρώτα την magica και τον αθηναίο και από τα links τους γνώρισα πολλούς.
Δελεάστηκα από την ιδέα ενός χώρου που ο καθένας γράφει ένα "ημερολόγιο" με τις απόψεις του επί παντός επιστητού. Βέβαια με παραξένεψε η ιδέα γιατί πάντα θεωρούσα τα ημερολόγια αυστηρά προσωπικά, που στην χάρτινη μορφή τους κλειδώνονταν και κρύβονταν για να μην πέσουν σε ξένα χέρια. Έχω την αίσθηση ότι πολλοί γράφουν λες και δεν γνωρίζουν ότι άλλοι μπορεί να τους διαβάζουν και φαίνεται σαν να νομίζουν ότι γράφουν σε ένα κλειδωμένο βιβλίο.
Άρχισα να διαβάζω μανιωδώς. Πρώτα την magica και τον αθηναίο και από τα links τους γνώρισα πολλούς.
Δελεάστηκα από την ιδέα ενός χώρου που ο καθένας γράφει ένα "ημερολόγιο" με τις απόψεις του επί παντός επιστητού. Βέβαια με παραξένεψε η ιδέα γιατί πάντα θεωρούσα τα ημερολόγια αυστηρά προσωπικά, που στην χάρτινη μορφή τους κλειδώνονταν και κρύβονταν για να μην πέσουν σε ξένα χέρια. Έχω την αίσθηση ότι πολλοί γράφουν λες και δεν γνωρίζουν ότι άλλοι μπορεί να τους διαβάζουν και φαίνεται σαν να νομίζουν ότι γράφουν σε ένα κλειδωμένο βιβλίο.
Μετά ανακάλυψα τα σχόλια. Υπήρχαν posts που είχαν δεχθεί δεκάδες τέτοια άρα το παιχνίδι ήταν γνωστό και αποδεκτό από όλους.
Φυσική συνέπεια να θέλω να αποκτήσω και εγώ το δικό μου. (Σημειώνω ότι είμαι κατ΄ εξοχήν συλλεκτικό ον και δεν θα μπορούσα να αποφύγω τον πειρασμό).
Η διαδικασία ήταν απλή και έγραψα πέντε πρόχειρες αράδες για να το ξεκινήσω.
Ποστάρισα ακόμα ένα δύο κομμάτια για πράγματα που σκεφτόμουν εκείνες τις μέρες.
Και μετά κόλλησα …
Διαβάζοντας τα posts των άλλων άρχισα να δειλιάζω. Που πάω τώρα εγώ να γράψω μέσα στους διανοούμενους, τους εστέτ, τους παλιούς και νέους συγγραφείς, τους λαλίστατους, τους απενοχοποιημένους, τους ακομπλεξάριστους, τους χύμα, τους τρελαμένους, τους ταλαντούχους, τους πολυγραφότατους, τους φιλόλογους και δεν ξέρω και ΄ γω ποιους άλλους. Άσε που στο σχολείο οι εκθέσεις δεν ήταν το φόρτε μου, που και να ήταν, έχουν περάσει ένα κάρο χρόνια από τότε!
Έγραφα κείμενα και τα πέταγα συστηματικά. Έβλεπα στα blogs που παρακολουθούσα να ενημερώνονται καθημερινά (κάποια και δύο φορές την μέρα) και με έπιασε πανικός. Δεν είχα να πω τόσα πολλά, ούτε με τόσα πολλά λόγια, ούτε τόσο κομψά, ούτε τόσο χιουμοριστικά και κατά πάσα πιθανότητα ούτε τόσο ενδιαφέροντα.
Ύστερα ποιος και πως θα μάθαινε για το blog μου και να μπει, να τον τρατάρω καφέ και κουλουράκια, να αφήσει και κανένα σχόλιο. Άρχισα να στέλνω mails σε γνωστούς και φίλους για να αποκτήσω το δικό μου fan club J . Χμ… Μάλλον με αγνόησαν. Άφησα αρκετά σχόλια σε κάποια ξένα posts , αλλά τα περισσότερα μάλλον πέρασαν απαρατήρητα (την ιδέα να μην άξιζαν να απαντηθούν την απορρίπτω, μην τρέχω τώρα για τα αντικαταθλιπτικά μου μεσημεριάτικα).
Παρατήρησα ότι οι παρέες που αντάλλασσαν σχόλια και φιλοφρονήσεις ήταν κλειστές με τα εσωτερικά αστεία τους , μια ειδική γλώσσα που καταλάβαιναν μόνο μεταξύ τους και links που συνέδεαν όλους τους με όλους τους.
Πάντως δεν παρέλειπα να επισκέπτομαι καθημερινά τα αγαπημένα μου μαγειρικά blogs όπου βρίσκω συνταγές και συνταγές και όχι μόνον.
Μετά έβαλα στα "αγαπημένα" του browser την βόρεια κουζίνα και κάθε μέρα έμπαινα για μαγειρικό οφθαλμόλουτρο.
Μετά τρελάθηκα με τις φωτο του ζωόφιλου του Αττικού πάρκου
Μετά πέτυχα τυχαία την ροζ θεά και ξαναβρήκα το χιούμορ μου.
Μετά βούλιαξα στα μαύρα νερά λουστρίνια μιας γυναίκας στην πόλη.
Μετά παρακολούθησα την Ρωμαία (υποθέτω) και τις παρέες της.
Καλή παρέα βρήκα, αλλά όχι σαν μέλος της. Αισθάνομαι σαν να παρακολουθώ στην τηλεόραση αυτές τις (θλιβερές κατά την γνώμη μου) τσιφτετελοεκπομπές που ο καθένας μπορεί να βλέπει και να διασκεδάζει με το να παρακολουθεί άλλους να διασκεδάζουν.
Το μυαλό μου μου φωνάζει "get a life !!".
Αλλά εγώ θα περιμένω λίγο ακόμα. Μέχρι ο εγωισμός μου να μου επιβάλλει να βγάλω την δυνατότητα comments από το blog και να το παίξω υπεράνω.
Γιατί όχι.
Φυσική συνέπεια να θέλω να αποκτήσω και εγώ το δικό μου. (Σημειώνω ότι είμαι κατ΄ εξοχήν συλλεκτικό ον και δεν θα μπορούσα να αποφύγω τον πειρασμό).
Η διαδικασία ήταν απλή και έγραψα πέντε πρόχειρες αράδες για να το ξεκινήσω.
Ποστάρισα ακόμα ένα δύο κομμάτια για πράγματα που σκεφτόμουν εκείνες τις μέρες.
Και μετά κόλλησα …
Διαβάζοντας τα posts των άλλων άρχισα να δειλιάζω. Που πάω τώρα εγώ να γράψω μέσα στους διανοούμενους, τους εστέτ, τους παλιούς και νέους συγγραφείς, τους λαλίστατους, τους απενοχοποιημένους, τους ακομπλεξάριστους, τους χύμα, τους τρελαμένους, τους ταλαντούχους, τους πολυγραφότατους, τους φιλόλογους και δεν ξέρω και ΄ γω ποιους άλλους. Άσε που στο σχολείο οι εκθέσεις δεν ήταν το φόρτε μου, που και να ήταν, έχουν περάσει ένα κάρο χρόνια από τότε!
Έγραφα κείμενα και τα πέταγα συστηματικά. Έβλεπα στα blogs που παρακολουθούσα να ενημερώνονται καθημερινά (κάποια και δύο φορές την μέρα) και με έπιασε πανικός. Δεν είχα να πω τόσα πολλά, ούτε με τόσα πολλά λόγια, ούτε τόσο κομψά, ούτε τόσο χιουμοριστικά και κατά πάσα πιθανότητα ούτε τόσο ενδιαφέροντα.
Ύστερα ποιος και πως θα μάθαινε για το blog μου και να μπει, να τον τρατάρω καφέ και κουλουράκια, να αφήσει και κανένα σχόλιο. Άρχισα να στέλνω mails σε γνωστούς και φίλους για να αποκτήσω το δικό μου fan club J . Χμ… Μάλλον με αγνόησαν. Άφησα αρκετά σχόλια σε κάποια ξένα posts , αλλά τα περισσότερα μάλλον πέρασαν απαρατήρητα (την ιδέα να μην άξιζαν να απαντηθούν την απορρίπτω, μην τρέχω τώρα για τα αντικαταθλιπτικά μου μεσημεριάτικα).
Παρατήρησα ότι οι παρέες που αντάλλασσαν σχόλια και φιλοφρονήσεις ήταν κλειστές με τα εσωτερικά αστεία τους , μια ειδική γλώσσα που καταλάβαιναν μόνο μεταξύ τους και links που συνέδεαν όλους τους με όλους τους.
Πάντως δεν παρέλειπα να επισκέπτομαι καθημερινά τα αγαπημένα μου μαγειρικά blogs όπου βρίσκω συνταγές και συνταγές και όχι μόνον.
Μετά έβαλα στα "αγαπημένα" του browser την βόρεια κουζίνα και κάθε μέρα έμπαινα για μαγειρικό οφθαλμόλουτρο.
Μετά τρελάθηκα με τις φωτο του ζωόφιλου του Αττικού πάρκου
Μετά πέτυχα τυχαία την ροζ θεά και ξαναβρήκα το χιούμορ μου.
Μετά βούλιαξα στα μαύρα νερά λουστρίνια μιας γυναίκας στην πόλη.
Μετά παρακολούθησα την Ρωμαία (υποθέτω) και τις παρέες της.
Καλή παρέα βρήκα, αλλά όχι σαν μέλος της. Αισθάνομαι σαν να παρακολουθώ στην τηλεόραση αυτές τις (θλιβερές κατά την γνώμη μου) τσιφτετελοεκπομπές που ο καθένας μπορεί να βλέπει και να διασκεδάζει με το να παρακολουθεί άλλους να διασκεδάζουν.
Το μυαλό μου μου φωνάζει "get a life !!".
Αλλά εγώ θα περιμένω λίγο ακόμα. Μέχρι ο εγωισμός μου να μου επιβάλλει να βγάλω την δυνατότητα comments από το blog και να το παίξω υπεράνω.
Γιατί όχι.
Ετικέτες personal
Γραφε αυτο που νοιωθεις, οπως το νοιωθεις, κι ολα σιγα σιγα θα ερθουν ;-)
Μπες και στο monitor, για να σε διαβαζουν, ειμαστε ηδη πολλοι και δυσκολα ανακαλυπτεις καποιο νεο blog αν δεν ειναι στο monitor.
Καλως ηρθες στη μπλογκοσφαιρα :-))