Ετών 13 και μισό ("μην το ξεχνάς το μισό" μου λέει όταν τον ρωτάω).
Μέτριος προς κακός μαθητής (Δεύτερη Γυμνασίου με το ζόρι).
Λαμπρό μυαλό ωστόσο (και δυσλεξικός).
Ανιψιός από αδελφό.
Αυτός λοιπόν ο Νικόλας αρέσκεται να ζωγραφίζει δράκους!
Τετάρτες, όλη την σχολική χρονιά, βρίσκεται στο σπίτι μου για να τον βοηθήσω στα Αγγλικά.
Βγάζει με φασαρία τετράδια γόμες και μολύβια μαζί με το τελευταίο μίνι παιχνίδι από το Κιντερ αυγό.
Μου είχε υποσχεθεί μια ζωγραφιά, να την βάλω στην πόρτα του ψυγείου μου.
Την βγάζει και την αποθέτει μπροστά μου.
Μου έχει ετοιμάσει μια σελίδα με το παρακάτω σκίτσο.
Τι είναι αυτό παιδί μου!
Τερατόμορφα πλάσματα με τεράστια δόντια και νύχια με κοιτούν από το χαρτί.
Το σκίτσο είναι ασπρόμαυρο και όχι ιδιαίτερα καλοφτιαγμένο, αλλά αυτό δικαιολογείται. Όπως δεν μπορεί να είναι καλλιγράφος εξ αιτίας της δυσλεξίας έτσι δεν μπορεί να ζωγραφίζει κομψά.
Όμως εμένα με απασχολεί περισσότερο η σύλληψη των τερατόμορφων πλασμάτων.
Δεν είμαι ειδικός, αλλά και ποιος δεν θα είχε θορυβηθεί με τα δημιουργήματα της φαντασίας του.
Καθόμαστε στο τραπέζι πρόσωπο με πρόσωπο και τον ρωτώ.
Με κοιτάει παραξενεμένος και μου απαντά ότι "όλα αυτά τα δόντια και τα νύχια είναι απαραίτητα για την επιβίωση των πλασμάτων στο περιβάλλον τους."
Κατά λέξιν!
Να αυτός ο δύτης είναι κάτοικος της Ατλαντίδας. Αυτοί έχουν πολύ υψηλό πολιτισμό αλλά ζουν μέσα στην θάλασσα. Κοίτα φοράει μια στολή κατάδυσης με ειδικό σχήμα για να γλιστράει στο νερό. Βλέπεις που το πρόσωπο του μοιάζει με ψαριού. Κανονικός άνθρωπος είναι αλλά η μάσκα έχει αυτό το σχήμα!
Και το τεράστιο όπλο τι ρόλο παίζει παιδί μου;
Μα δεν είναι όπλο, είναι φωτόσπαθο. Το χρησιμοποιεί για να βλέπει μέσα στα σκοτάδια του βυθού και να αμύνεται.
Έχει εχθρούς;
Όχι σημαντικούς, αλλά βλέπεις αυτό το ζώο δίπλα; Το κυνηγάει για φαγητό.
Αλλά κι αυτό είναι γεμάτο δόντια και νύχια.
Μα δεν βλέπεις το φυτό δίπλα του. Από αυτό τρέφεται αυτό το ζώο. Να βλέπεις που έχει τα ίδια χρώματα. Είναι καμουφλάζ για την ώρα που τρώει. Για να μην το αντιλαμβάνονται οι εχθροί του.
Ναι αλλά τα νύχια…
Βρε Ρ. –δεν με λέει ποτέ Θεία!- δεν βλέπεις πόσο σκληρό είναι το φυτό. Το ζώο πρέπει να μπορεί να το ξεσκίσει με τα νύχια του για να φάει το εσωτερικό που είναι μαλακό σαν κουνουπίδι!
Μάλιστα! Και ο άνθρωπος από την Ατλαντίδα τι κρατάει στα χέρια του; Αν αυτό δεν είναι όπλο …
Και βέβαια δεν είναι όπλο. Είναι σόναρ(!), συσκευή για να επικοινωνεί με τους υπόλοιπους. Να τώρα τους λέει ότι βρήκε τροφή και είναι έτοιμος να τους την πάει.
Αφού σκοτώσει πρώτα το ζώο ε;
Μα αφού τα εκτρέφουν αυτά τα ζώα για τροφή!
Χμ! και το πλάσμα που κρατάει από την αλυσίδα; Κι αυτό γεμάτο νύχια και δόντια είναι!
Ναι! Δεν καταλαβαίνεις ότι τα περισσότερα ζώα που ζουν σε παρόμοιο περιβάλλον μοιάζουν μεταξύ τους. Μερικά έχουν και τους ίδιους εχθρούς και χρειάζονται ίδια όπλα για να ζήσουν.
Έχει περάσει ήδη ένα εικοσάλεπτο που τον έχω μαντρωμένο απέναντι μου, απλά κοιτώντας τον στα μάτια όσο μιλάμε, και έχει ήδη αρχίσει να δείχνει σημάδια ανυπομονησίας.
Ωστόσο δεν φεύγει, κάνει λίγη ακόμα υπομονή.
Θέλει να πει κι άλλα, αλλά δεν τον βοηθάνε οι ερωτήσεις μου. Θέλει να μου περιγράψει τους απίστευτους κόσμους που έχει πλάσει στο μυαλό του. Με θαυμαστές εικόνες, με λογικές και εμπεριστατωμένες λεπτομέρειες που εξηγούν κάθε πλευρά της ζωής σε αυτούς.
Όπως είπα πριν, ο Νικόλας πάσχει από δυσλεξία. Μαζί με πάρα πολλά άλλα παιδιά που πάσχουν από αυτήν, φέρει την ρετσινιά του κακού μαθητή, και καθώς εδώ και 6-7 σχολικά χρόνια δεν μπορεί να κατανοήσει γιατί του συμβαίνει αυτό, έχει πείσει τον εαυτό του ότι είναι χαζός!
Φυσικά το σχολείο και οι καθηγητές / δάσκαλοι του είναι ενήμεροι της ιδιαιτερότητας του και του φέροντα αναλόγως. Αλλά εκείνος, όταν περάσει η ευχαρίστηση, από το ότι δεν χρειάζεται να μελετάει συστηματικά, αρχίζει και αναρωτιέται μήπως είναι εντελώς άχρηστος.
Ενώ ταυτόχρονα έχει να ανταγωνιστεί μια μικρότερη, κούκλα αδελφούλα, καμάρι του πατέρα και απόλυτο κυρίαρχο του σπιτιού!
Κλείνει τα βιβλία των Αγγλικών.
Τα πετάει με μίσος στην τσάντα μαζί με στυλό, μολύβια γόμες και το τελευταίο μίνι παιχνίδι από το Κιντερ αυγό.
Πριν φύγει, βγάζει ξανά το βιβλίο της Γραμματικής από την τσάντα για να μου δείξει ένα ακόμα δράκο, μικροσκοπικό και κακότεχνο ανάμεσα στις ασκήσεις για τους τρεις τύπους υποθετικών προτάσεων.
Δεν είναι ο μόνος δράκος!
Το βιβλίο βρίθει από τέτοια πλάσματα που ζουν μοναχικά ή σε παρέες στα περιθώρια των κειμένων.
Κι αυτός τα χαϊδεύει με τα μάτια και τα δάχτυλα, όσο προσπαθεί να διαβάσει και να μεταφράσει τα κείμενα με δυσκολία, σύντροφοι στις δυσκολίες της ανάγνωσης (..ζωής..;) που αντιμετωπίζει ένα δισλεξικό παιδί.
Το αγαπάω αυτό το πιτσιρίκι.
Έχει γλυκά μάτια με τεράστιες βλεφαρίδες και απαλή –ακόμα- φωνή.
Είναι μεγαλόσωμος με τεράστιες πλάτες, κατάλοιπο από χρόνια κολύμβησης, μέχρι πριν ένα δύο χρόνια που το σχολείο άρχισε να απαιτεί περισσότερες ώρες.
Είναι ένα απαλό αντράκι ακόμα, λίγο άχαρο όπως όλοι οι προέφηβοι.
Κάθε φορά που φεύγει από το σπίτι, τρέμω στην ιδέα ότι την επόμενη φορά που θα έρθει θα είναι πολύ μεγάλος για να με αφήνει να του χαϊδεύω τα μαλλιά και να με κοιτάει αθώα στα μάτια.
Σε λίγο θα συμβεί βέβαια κι αυτό.
Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτή την στιγμή είναι να τον αγαπάω και να του το δείχνω.
Να προσπαθώ να του εξηγήσω πόσο λαμπερό είναι το διαφορετικό μυαλό του.
Να τον κάνω να καταλάβει ότι οι κόσμοι που φτιάχνει σε μια Α4 σελίδα με στυλό ή μολύβι –ποτέ με χρώματα- είναι απόδειξη ότι, κι αν ο κόσμος του, του φαίνεται άδικος τώρα, μπορεί κάποια μέρα, να τον φτιάξει αυτός όπως θέλει.
Με απαλά νύχια και βελούδινα δόντια σαν τα πλάσματα του.
Και με ένα φωτόσπαθο ίσως!
--------------------------------
Από τα προσεχώς...
Η Δανάη μαθαίνει να με αγαπάει
Η Μαργαρίτα …
Ο Μάνος …
Ο Αλκης …
Ο Αλέξανδρος …
Η Ρεγγίνα …
Η Χριστίνα …
Η Ralou …
Ετικέτες people
Σαν να τις βλέπουμε είναι τις ζωγραφιές του.
Υπέροχο παιδί, υπέροχο κείμενο.
Καλημέρα.