ή
ένα ποστ που δεν ήταν γραφτό να το γράψω!
Η συνάντηση είχε προγραμματιστεί εδώ και μια εβδομάδα.
Δεν ήξερα ποιοι θα έρχονταν αλλά η πρόσκληση ερχόταν από την αγαπημένη μου Αn-lu και τίποτα δεν θα με κρατούσε από να την γνωρίσω από κοντά.
Πήρα λοιπόν τον βήχα μου αλαμπρατσέτα και εμφανίστηκα στο σημείο του ραντεβού για καφέ και κουβεντούλα με την Αn-lu, την Renata, την Loupa, & την Αλκμίδη μαζί και με έναν πιτσιρίκο, φτυστό ο Ντένις ο Τρομερός που τραμπαλιζόταν στις πλάτες των πολυθρόνων του καφέ! Επίσης γνωριστήκαμε και με τον Βίκτορα, το έτερο ήμισυ της γοργονοφιλενάδας.
Θα θελα να σας πω πολλά για την συνάντηση αλλά δεν μπορώ!
Από χθες το βράδυ στο μυαλό μου υπάρχουν μόνο τρεις αριθμοί:
197 – 95 – 114
Όχι δεν είναι οι σωματικές αναλογίες της πληθωρικής κυρίας Ντόλυ Πάρτον.
Κρατήστε τους στο μυαλό σας προς το παρόν και θα εξηγηθώ.
Λίγα λεπτά αφού χωριστήκαμε με ους υπόλοιπους και κατηφόριζα την Σταδίου με το πάσο μου μέσα στην ζεστή βραδιά, χτυπάει το κινητό.
Ο πατέρας!
Γνώριζε ότι θα αργούσα να γυρίσω. Του δίνω πάντα ραπόρτο για τις κινήσεις μου γιατί αν χάσω την καθημερινή επίσκεψη στο σπίτι του κάποια μέρα, το αντιλαμβάνεται σαν χτύπημα της μοίρας που δεν του έδωσε καλά σπλαχνικά παιδιά να τον φροντίσουν.
Ο πατέρας βέβαια είναι 94 χρονών φέτος, πάσχει από εκφυλισμούς στον εγκέφαλο λόγω γήρατος και υποφέρει από χρόνια αναπνευστική ανεπάρκεια που τον ταλαιπωρεί πολύ. Παρ' όλα αυτά δείχνει σχετικά καλοδιατηρημένος για την ηλικία του και τα σημάδια γεροντικής άνοιας είναι ελάχιστα.
Ζει στο διαμέρισμα πάνω από το δικό μου μαζί με μια καλή Γεωργιανή κυρία που τον φροντίζει.
Τις τελευταίες μέρες με τις ιώσεις που κυκλοφορούν τον απέτρεπα από το να κάνει την καθημερινή του βόλτα στο ΚΑΠΗ. Στον μικρό του χώρο μαζεύονται οι παππούδες της γειτονιάς για καφέ, τάβλι και χαρτιά και καπνίζουν στη ζούλα και κανένα τσιγαράκι, κρύβοντας την γόπα στην χούφτα τους. Η ατμόσφαιρα εκεί μέσα τώρα τον χειμώνα, είναι μια σούπα από ατμούς κάπνα και μικρόβια, τόσο πυκνή που κόβεται με το μαχαίρι. Και βέβαια οι ιώσεις θερίζουν.
Ο πατέρας με το επιβαρημένο αναπνευστικό του σύστημα, είναι ακόμα πιο ευάλωτος με αποτέλεσμα να κολλήσει αυτήν την ίωση που κυκλοφορεί και φέρνει υψηλό πυρετό, πόνους στα κόκαλα και γαστρεντερικές διαταραχές. Βέβαια έχει κάνει το αντιγριπικό του εμβόλιο με αποτέλεσμα να μην ανεβάζει πυρετό αλλά να έχει όλα τα υπόλοιπα συμπτώματα με πόνους και εμετούς.
Ακούω λοιπόν την φωνή του στο τηλέφωνο¨
"Έλα να με πας στο γιατρό. Πεθαίνω. Να κάνω ένα καρδιογράφημα!"
Του εξηγώ ότι είμαι στον δρόμο και χρειάζομαι περίπου μια ώρα για να φτάσω και του λέω να πάρει τηλέφωνο τον Αντυ για να τον πάει στο γιατρό.
Μου κλείνει το τηλέφωνο.
Ο αδελφός μου δεν τον κανακεύει όπως εγώ και δεν του αρέσει να τον συνοδεύει εκείνος.
Σημειώνω ότι τις δύο προηγούμενες μέρες είχα έλθει σε επαφή και με τους δύο γιατρούς, καρδιολόγο και πνευμονολόγο, και με είχαν διαβεβαιώσει ότι εκτός από τα συμπτώματα της γρίπης ήταν μια χαρά για την ηλικία του.
Δυο τετράγωνα πιο κάτω στην Σταδίου το τηλέφωνο ξαναχτυπάει.
"Ελα! Μίλησα με τον καρδιολόγο και μου είπε να μην ανησυχώ και να πάω για καρδιογράφημα σε δέκα μέρες. Αλλά δεν είμαι καλά!"
Τον διαβεβαιώνω ότι θα φτάσω όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Στην Ομόνοια το τηλέφωνο ξαναχτυπάει.
"Έλα! Δεν είμαι καλά! Έλα να με πας στο νοσοκομείο."
Του ξαναλέω να φωνάξει τον Αντυ που είναι δυο βήματα από το σπίτι και μου ξανακλείνει το τηλέφωνο.
Στην στάση του λεωφορείου το τηλέφωνο ξαναχτυπά. Είναι ο καλός μου που ανησυχεί. Τον ακούει να βογκάει συνεχώς και να φωνάζει ότι πεθαίνει.
Τα βογκητά είναι το τελευταίο αξεσουάρ που προστέθηκε στο ρεπερτόριο του πατέρα για να μας δείχνει ότι δεν είναι καλά. Τα καταφέρνει να βογκάει σε κάθε εκπνοή. Συνεχώς όλο το εικοσιτετράωρο. Φυσικά αυτό τον εξαντλεί. και τον επιβαρύνει πολύ όχι μόνο ψυχολογικά. Προσπάθησα να το κάνω για τρία χρονομετρημένα λεπτά. Σας διαβεβαιώνω, είναι πολύ δύσκολο και εξαντλητικό.
Στην μέση της διαδρομής το τηλέφωνο χτυπάει άλλη μια φορά.
Η γεωργιανή κυρία μου λέει ότι ο πατέρας δεν είναι καλά.
"Πυρετό έχει;" ρωτάω
"Οκι, ντεν έκει!"
"Πίεση έχει;"
"Οκι, ντεν έκει!"
"Καλά, πονάει, τι να κάνουμε. Δώσε του ένα ντεπόν και έρχομαι!"
"Κύριο Νίκο ντεν έκανε πολλά τσίσα σήμερα, είπε να στο πω. Δεν έχει και όρεξη να φάει."
"Τι έφαγε σήμερα;"
"γάλα με φρυγκανιές το πρωί, μεσημέρι ρύζι με λεμόνι, απόγευμα φρούτο, βράδυ γιαούρτι με ψωμί"
Μια χαρά! Η κανονική του ποσότητα.
Φτάνω στο σπίτι. Ανεβαίνω στον πατέρα, Ο Αντυ είναι ήδη εκεί. Ο πατέρας ξαπλωμένος στο κρεβάτι βογκάει και επικαλείται εναλλάξ την μάνα του, την μάνα μου, την δεύτερη γυναίκα του και την παναγία για να βοηθήσουν.
Η γεωργιανή κυρία μου ψιθυρίζει πανικόβλητη στο αυτί.
"Ντεν έκανε πολλά τσίσα σήμερα!"
Ψάχνω πάνω του για σημάδια κατακράτησης υγρών. Δεν υπάρχουν. Απλά οι εμετοί και η διάρροια τον έχουν αφυδατώσει.
Τον παροτρύνουμε να σηκωθεί από το κρεβάτι για να πάμε στο νοσοκομείο. Έχουν ετοιμάσει βαλιτσάκι με πιζάμες, παντόφλες, ξυριστικά και τα συναφή βέβαιος ότι θα τον κρατήσουν μέσα. Αλλά μόλις ακούει ότι το πιθανότερο είναι να κάθεται σε μια καρέκλα τέσσερις-πέντε ώρες μέχρι να του βάλουν ένα θερμόμετρο και να του πάρουν μια πίεση και θα τον ξαποστείλουν το πρωί με εντολή να απευθυνθεί στον γιατρό του ΙΚΑ αλλάζει γνώμη. Για να μην μιλήσουμε για τους κινδύνους επιμόλυνσης από τους άλλους ασθενείς που θα βρίσκονται εκεί.
Του παίρνουμε ξανά την πίεση.
145 – 79 – 85
Συστολική – διαστολική – παλμοί καρδιάς
Είμαι έξαλλη! Νοιώθω ενοχές που είμαι έξαλλη. Γίνομαι έξαλλη που νοιώθω ενοχές και τανάπαλιν.
Φεύγω και τον αφήνω στα χέρια του Αντυ. Τουλάχιστον αυτός δεν τα ζει αυτά καθημερινά σαν και μένα και έχει την πολυτέλεια να έχει περισσότερη κατανόηση με τον καημένο γέρο που κάνει τσαλιμάκια για να έχει όλη την οικογένεια μαζεμένη κοντά του.
Τώρα που τα γράφω αυτά είναι ήδη 4 το πρωί. Όχι δεν κοιμήθηκα ακόμα και ούτε πρόκειται. Η βροχήτιδα που μου έφερε η ίωση μου προκαλεί παροξυσμό βήχα μόλις οριζοντιώσω το κορμί μου. Είναι η πέμπτη άγρυπνη βραδιά σήμερα που κοιμάμαι καθισμένη σε μια καρέκλα για λίγα λεπτά το εικοσιτετράωρο.
Μέσα στην ησυχία της νύχτας τον ακούω από πάνω να βογκάει στο κρεβάτι του και την φουκαριάρα την Γεωργιανή να προσπαθεί να του φτιάξει τα μαξιλάρια και τις κουβέρτες και να περιφέρει ξάγρυπνα και την δική της ίωση που την ταλαιπωρεί αυτές τις μέρες.
Αυτά λοιπόν!Και να που ερχόμαστε πάλι στους αρχικούς αριθμούς!
197 – 95 – 114
Που δεν είναι βέβαια οι σωματικές αναλογίες της πληθωρικής κυρίας Ντόλυ Πάρτον.
Πίεση συστολική - διαστολική – παλμοί καρδιάς
Τα δ ι κ ά μ ο υ!
Πήρα δύο διουρητικά χαπάκια για την πίεση.
Και επειδή, ουδέν κακόν αμιγές καλού :
Ευτυχώς που δεν μπορώ να κοιμηθώ, γιατί φανταστείτε πόσες επισκέψεις θα κάνω στην τουαλέτα σήμερα το βράδυ!
p.s.
Συγνώμη που σας έπρηξα με τα βάσανα μου. Αλλά όλες αυτές οι ώρες αγρύπνιας δεν πέρναγαν με τίποτα!
Update !!!
Τελικά μετά από δέκα οκτώ (18) τηλεφωνήματα στο κινητό μου, που άντεξα μετά από άλλη μια νύχτα χωρίς ίχνος ύπνου, φωνάξαμε το ασθενοφόρο για να πάει ο πατέρας στο νοσοκομείο.
Επειδή αυτό είναι ένα update, σας δίνω την short version:
Σπίτι – Σισμανόγλειο 25 λεπτά. Φώναζε "Παναγίτσα μου!" ασταμάτητα.
232 φορές. Τις μέτρησα, προσπαθώντας να ελέγξω την υστερία που αισθανόμουν να με καταλαμβάνει από στιγμή σε στιγμή. Όχι τίποτα άλλο, αλλά υπήρξε και μαχητικός άθεος σ όλη του τη ζωή!
Γιατροί : Τι έχει ο πατέρας σας κυρία μου, γιατί τον φέρατε; Δεν ξέρω! Μας κοροϊδεύετε! Τι έχει ο άνθρωπος!;
Τι αισθάνεστε κ. Νίκο; Πονάω –Παναγίτσα μου!- πονάω παντού.
Γιατροί : Ορίστε κυρία μου ο άνθρωπος πονάει
Εγώ : Παρακαλώ ξαναρωτήστε τον!
Γιατροί : Τι έχετε κ. Νίκο;
Ένα βάρος παιδάκι μου! Εδώ –Παναγίτσα μου!- στο στήθος
Γιατροί …
Εγώ : ξαναρωτήστε τον σας παρακαλώ
Γιατροί : κ. Νίκο πονάτε;
Όχι παιδάκι μου –Παναγίτσα μου!- Έχω κατάπτωση. Δεν μπορώ να σηκώσω το χέρι μου.
Πίεση, θερμοκρασία, αέρια αίματος, εξέταση για ακροαστικά :
Όλα τέλεια!
Αιματολογικές εξετάσεις : τέλειες
Βιοχημικές : ανεβασμένη γλυκόζη αίματος(Ζάχαρο) αλλά δικαιολογημένο λόγω ταλαιπωρίας. Ελαφρά διαταραγμένοι ηλεκτρολύτες , του έβαλαν ένα ορό νατρίου.
Στις δέκα το βράδυ -6 ώρες ορθοστασίας αργότερα- έσυρα τα πόδια μου (κυριολεκτικά) στο σπίτι. Χάιδεψα την κεφάλα του πορφυρογέννητου, χώθηκα στο ντους και περίμενα να περάσει άλλη μια άγρυπνη νύχτα.
Η βρογχίτιδα δεν λέει να περάσει.
Παναγίτσα μου! Παναγίτσα μου! Παναγίτσα μου!
Ετικέτες personal
Βρε πουλάκι μου....τι είναι αυτά...
Έπρεπε να σου είχα δόσει από εκείνα τα διουρητικά αυτοκολλητάκια που είχα μαζί μου....
Δες το θετικά: τουλάχιστον ο Πρίγκηψ ΔΕΝ σε ξύπνησε! Έτσι δεν είναι;
Περαστικούλια σου ;-)