Παρασκευή σήμερα και ο πατέρας επιστρέφει στο σπίτι μετά από παραμονή εννέα ημερών στο νοσοκομείο.Κατάσταση : Κλινήρης, με ανάγκη για κινησιοθεραπεία.
Ο γιατρός είπε : Η πτώση του νατρίου στο αίμα προκάλεσε πρώτα-πρώτα νευρολογικά προβλήματα και άλλες διαταραχές. Πιθανόν να υπερέβαλε σε κάποια δόση διουρητικών. Το νάτριο επανήλθε σε φυσιολογικά επίπεδα και τα αποτελέσματα όλων των υπόλοιπων εξετάσεων είναι πιο καλά ακόμα και από τα δικά μας.
Ο ίδιος είπε : Γιάννης ήρθα, Γιάννης έφυγα. Τίποτα δεν μου κάνανε. Δεν είμαι καλά! Παναγίτσα μου!
Η καλή Γεωργιανή κυρία που τον προσέχει είπε : Κύριο Νικο πολύ θυμώνει, δεν τελει φαει σουπα. Τι να κανω εγκω αφου ντεν εκει ντοντια!
Απώλειες : Χάσαμε τις οδοντοστοιχίες του πατέρα. Η κυρία που πήρε τον δίσκο με το φαγητό την Δευτέρα, τις πήρε κατά λάθος μαζί και πετάχτηκαν στα σκουπίδια.
Η προϊσταμένη είπε : τι να κάνουμε κυρία μου! Ξέρετε πόσοι χάνουν τα δόντια τους εδώ μέσα. –Υπάρχει οδοντίατρος τουλάχιστον για να του πάρει μέτρα για καινούργια; –Όχι βέβαια!
Φαντάζομαι κάδους με νοσοκομειακά απόβλητα και αποφάγια που μέσα τους αναπαύονται αμέριμνα δεκάδες ζεύγη οδοντοστοιχιών προς αμέτρητη απελπισία των ατυχών υπερηλίκων πρώην κατόχων τους..
Έβλεπα τον πατέρα κάθε απόγευμα μετά την δουλειά. Τις πιο πολλές φορές ακουμπισμένο στο δεξί πλευρό ακίνητο, να τρώει με το ζόρι κουταλιές ανάλατου πολτού φαγητού και γιαουρτιού. Στην αρχή πάλευα ανάμεσα στην οργή και την αγανάκτηση. Πίστευα ότι τα συμπτώματα που μας περιέγραφε λίγο πριν μπει στο νοσοκομείο ήταν το λιγότερο υπερβολικά.
Μετά άρχισα να μιλάω με τον γιατρό.
(Παρεμπιπτόντως εκτός από το χάος στις προμήθειες και την πλημμελή νοσηλεία των ασθενών από έλλειψη προσωπικού, οι γιατροί –νεαροί και νεαρές όλοι- ήταν η έκπληξη. Όχι μόνο τους βρίσκαμε για να τους μιλήσουμε αλλά εξηγούσαν με όσες λεπτομέρειες ζητούσαμε, οτιδήποτε αφορούσε τον πατέρα. Ήταν προσηνείς, χαμογελούσαν ευγενικά, ενώ δεν παρέλειπαν να καθησυχάζουν σε κάθε ευκαιρία τους ασθενείς. Επειδή έχω – και όλοι μας υποθέτω - απίστευτες εμπειρίες με νοσοκομειακούς γιατρούς, αυτοί εδώ στο Σισμανόγλειο ήταν φωτεινή εξαίρεση.)
Έλεγα λοιπόν, ότι μίλησα με τον γιατρό και μας είπε τις αιτίες της κατάπτωσης του πατέρα. Και τότε άρχισαν οι ενοχές.
Υπάρχουν κάποια συναισθήματα που λουπάρουν μερικές φορές στο μυαλό μας εφιαλτικά.
Αγαπάμε, νοιαζόμαστε, λαχταράμε για τους γονείς.
Μετά αγανακτούμε όταν τα πράγματα φτάνουν στα άκρα.
Κουραζόμαστε προσπαθώντας να χωρέσουμε την φροντίδα τους στα πιεστικά μας ωράρια.
Και στο τέλος αισθανόμαστε ενοχές γιατί πιθανόν δεν κάναμε αρκετά για αυτούς, γιατί δεν τους πιστέψαμε ότι υποφέρουν, γιατί αν είχαμε υποψιαστεί τι συνέβαινε θα τους είχαμε πιθανόν γλιτώσει από μερικές μέρες ταλαιπωρίας.
Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι έχουν αντίστοιχες εμπειρίες από άρρωστους γονείς με συμπεριφορές περίεργες, απαιτητικές και ψυχοφθόρες.
Και βέβαια η λογική υπαγορεύει να κρατάμε τις αποστάσεις, για να έχουμε το κουράγιο να ανταποκριθούμε σε περιπτώσεις πραγματικής ανάγκης.
Όμως – τουλάχιστον εγώ – δεν τα καταφέρνω πάντα.
Σήμερα, βρίσκομαι αγκαλιά με τις ενοχές μου και είναι γεμάτες αγκάθια.
Ξέρω ότι σε λίγες μέρες ο πατέρας θα είναι τελείως καλά και θα τσακώνεται μαζί μου για τα πολιτικά ανακοινώνοντας μου την διαπίστωση του ότι είμαι ηλίθια που δεν δέχομαι τις απόψεις του.
Η θα μου ζητάει να του βρω μια φωτογραφία που είχαμε τραβήξει 30 χρόνια πριν, ή να του κατεβάσω από το πατάρι όλο το αρχείο του για να ψάξει παλιές εξετάσεις με τα αποτελέσματα νατρίου στο αίμα του.
Και ξέρετε κάτι;
Θα το αποδέχομαι και θα το κάνω.
Γιατί είναι 94 χρονών πια.
Γιατί νοιώθω ενοχές.
Γιατί τελικά, ε ί ν α ι ο πατέρας μου.
Ετικέτες personal
Να χαίρεσαι για ενα πράγμα, που ο πατέρας σου μετά από ολο αυτό το σκηνικό, θα ειναι και πάλι ζωντανός και γερός για τετοια πράγματα..και τσακωμούς. Αυτό δείχνει οτι το μυαλό του δουλευει ρολόι.. Αυτό το "Παναγίτσα μου"¨που πετάει καθε φορα ειναι ολα τα λεφτα.
Οι γονεις μου ειναι κατα γενική ομολογία μικροί. 57 ετων και οι δυο. Παρόλαυτα η μαμα μου, ουκ ολίγες φορές έχει μπει στο νοσοκομείο, για διαφορα πράγματα και παντα..εγω προσπαθούσα να ειμαι ψύχραιμη για να εμψυχώνω τον πατέρα μου που ειναι ΧΕΣΤΗΣ (σαν τον πατέρα του). Φοβάμαι τα νοσοκομεία και τα συχαίνομαι, παρόλαυτα οντως το Σισμανόγλειο ειναι καλό νοσοκομείο...και βρε Ραλούκα ήσουν 10 λεπτά από το σπίτι μου:):):)
Τελικά με τα χρόνια ανακαλύπτω οτι οι νέοι γιατροί έχουν όρεξη για δουλειά. Και ορεξη να βοηθησουν τον κόσμο.. Μακάρι να ηταν ολοι έτσι.
Να μην νοιωθεις ενοχές. Τι παραπάνω να κανεις? Ποσα παραπάνω μπορεις να κανεις??
Περαστικά Ραλούκα μου να ειναι... Φιλιά