Ίσως γιατί έχω περάσει πια την ηλικία που έξοδος με παρέα, σήμαινε καφέ σε χώρους με έντονη μουσική και φασαρία.
Αγαπώ περισσότερο τις μικρές ήσυχες συντροφιές, που μπορείς να δεις κατάματα τον συνομιλητή σου και να ακούσεις καθαρά την φωνή του. Και που μπορείς να τον παρατηρείς εύκολα και να τον ανακαλύψεις, ιδιαίτερα αν είναι ένας νέος φίλος που δεν έχεις μιλήσει ποτέ ξανά μαζί του.
Όταν ήλθε η πρόσκληση της αγαπητής μου φίλης debby, για συνάντηση με ευκαιρία ταξιδιού της στην Αθήνα, δεν υπήρχε βέβαια περίπτωση να μην πάω.
Με καθυστέρηση -λόγω υποχρεώσεων με τον πατέρα- λοιπόν, βρέθηκα στο ραντεβού όπου είχαν συγκεντρωθεί 20-25 άτομα και με αμηχανία και τρόμο ζήτησα συγνώμη για την αργοπορία μου.
Οι συστάσεις ακόμα πιο αμήχανες με γνωστούς μου blogers (sofi k, aggelos x aggelos, zouri, Julia, argyrenia) και αρκετούς που δεν είχαν διασταυρωθεί οι δρόμοι μας παρά σε σχόλια σε ξένα blogs.
Να πω, ότι περίμενα να βρεθώ σε πιο οικείο περιβάλλον;
Ε καλά, εξυπακούεται.
Όμως με περισσότερους από 2500 blogers να συνωστίζονται στην Ελληνική μπλογκόσφαιρα τι πιθανότητες υπάρχουν να συναντήσεις τους δικούς σου γνωστούς μέσα σε 30 άτομα. Και βέβαια, από κάποια στιγμή και ύστερα, οι επαφές με άγνωστους ανθρώπους δεν είναι εύκολες, ιδιαίτερα κάτω από τους εκκωφαντικούς ήχους μουσικής –Hard Rock Café- και φασαρίας που παράγεται από 30 άτομα που συστήνονται, φιλιούνται σταυρωτά και κάνουν τις πρώτες διερευνητικές ερωτήσεις.
Βέβαια πολλοί έχουν συναντηθεί ξανά από παλιά, και υπήρχαν αρκετοί που γνωρίζονταν καλά.
Εκτός από την renata και την An-lu , εγώ δεν γνώριζα κανένα.
Όπως είπα οι επαφές σε τέτοια περιβάλλοντα δεν μου είναι εύκολες, γι αυτό είπα μέσα μου "μινγκλ βρε ηλίθια!" και έκανα τις μικρές μου προσπάθειες.
Αλλά… δεν τα καταφέρνω βρε παιδιά, δεν τα καταφέρνω!
Πολύς θόρυβος.
Πολλή δυνατή – και καλή - μουσική.
Πολλές επαναλήψεις της ίδια φράσης για να ακουστείς.
Έτσι όπως καθίσαμε μάλιστα σε δύο ξεχωριστά τραπέζια και έγιναν σύντομα πηγαδάκια με τους πιο γνωστούς, το πράγμα έγινε λίγο πιο δύσκολο.
Στο τέλος βρέθηκα παρέα με τον μοναδικό σύντροφο που δεν με έχει εγκαταλείψει ποτέ από την εφηβική μου ηλικία.
Τα τσιγάρα μου.
Ένας καλός αφοσιωμένος φίλος που σου κρατάει συντροφιά, απασχολεί τα χέρια σου, σου δίνει άλλοθι να κρύψεις το πρόσωπο σου και δημιουργεί ένα ζωτικό χώρο γύρω σου που οριοθετείται από το πακέτο και τον αναπτήρα δίπλα στο φλιτζάνι με το τσάι, σοφά τοποθετημένα κυκλικά πάνω στο τραπέζι.
Α ναι! Ένας καλός φίλος.
Μην με παρεξηγήσετε. Δεν αντιπαθώ τους ανθρώπους και δεν φοβάμαι καθόλου να γνωρίσω καινούριους.
Θέλω όμως να τους ΓΝΩΡΙΣΩ. Δυο τρεις ώρες όπως αυτές δεν μου δίνουν πιο πολλά από μια ευκαιρία να περάσει ευχάριστα ένα απόγευμα. Τίποτα περισσότερο.
Στην διάρκεια του απογεύματος η synas ρώτησε, αν τα πρόσωπα που βλέπαμε ταίριαζαν με την εικόνα που είχαμε στο μυαλό μας για αυτούς πριν τους γνωρίσουμε.
Καλά δεν ρώτησε ευθέως εμένα, αλλά βρήκα την ευκαιρία να δώσω την απάντηση μου προσπαθώντας να ενσωματωθώ στην παρέα.
Όχι, τα πρόσωπα δεν ταίριαζαν στην εικόνα που είχα για τους ανθρώπους που έβλεπα μπροστά μου για πρώτη φορά.
Ίσως μόνο το χαρούμενο πρόσωπο της Julia, και η ευγενική φυσιογνωμία της sofi k.
Για την προσωπικότητα του King-Οf-Τhe-Loonies πάλι, που κρατούσε την κεφαλή ενός από τα δύο τραπέζια, τι να πω. Σε κάποια άλλη συνάντηση, ίσως να βρω την ευκαιρία να την μελετήσω λίγο πιο αναλυτικά.[;)]
Και όχι μόνο την δική του!
Όσο για την αγαπημένη μου debby, σιγά μην σας πω πως μου φάνηκε, πρώτη φορά που συναντηθήκαμε!
Φιλενάδες είμαστε, έχουμε να πούμε από το meil…!
Ουουουου…!
Ετικέτες people
Να φανταστείς ότι δεν ήρθαμε να δούμε στο hard rock λόγο σκάλας.Είχαμε και τον μικρό με το όχημα...Πολλά φιλιά!!
Τασούλα