Πολύ ιντελεκτουέλ τύπος, κομψός και φινε-
τσάτος.
Καθαρό πρόσωπο, λεπτό περιποιημένο μουστάκι και κοντοκουρεμένα μαλλιά, λευκό πουκάμισο, σκούρο παντελόνι, χέρια λεπτά με μακριά δάχτυλα, γυαλιά χωρίς σκελετό που αφήνουν τα τρυφερά του μάτια του καλυμμένα αλλά και εκτεθειμένα ταυτόχρονα.
Ο Δον Διέγο δε λα Βέγα αυτοπροσώπως, μου κάνει την τιμή να με συνοδεύσει απόψε σε πολύ χαϊκλασσάτη έξοδο για τις συνήθειες μου.
Καθώς οδηγεί με σίγουρες και σταθερές κινήσεις, κοιτάζει από δίπλα τις γάμπες μου με διακριτικό τρόπο, έτσι που να με κάνει να αισθάνομαι κολακευμένη χωρίς να με φέρνει σε αμηχανία. Ανοίγει και κλείνει τα παράθυρα κατά τις επιθυμίες μου, και μου προσφέρει ενα ματσάκι παιονίες σε παστέλ χρώματα.
Συγκινημένη ακουμπάω ελαφρά το χέρι του και αισθάνομαι τρελά ερωτευμένη μαζί του.
Α-συνέχεια...
Φανάρι.
Στην δεξιά λωρίδα σταματάει SUV μεγάλου κυβισμού και ο τύπος που το οδηγεί, έχει κρεμάσει το χέρι με το δαχτυλίδι έξω από το αυτοκίνητο και ακούει στην διαπασών τραγούδια το καλλίφωνου κυρίου Πασχάλη Τερζή.
Ο τύπος γυρίζει και με κοιτάει. Το τέλειο χτένισμα και μακιγιάζ μου φαίνεται ότι τον εντυπωσιάζουν γιατί δεν βλέπει και τίποτα άλλο. Μου γνέφει πονηρά και εγώ θίγομαι από την προσβολή. Γυρίζω επιδεικτικά το κεφάλι από την άλλη μεριά.
Ο συνοδός μου αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει με μια ματιά.
Η πόρτα του αυτοκινήτου ανοίγει και πετάγεται έξω με ορμή.
Το βλέμμα του έχει σκληρύνει, έχει βγάλει τα λεπτεπίλεπτα γυαλιά του, η λεπτοκαμωμένη σιλουέτα του φουσκώνει και μούσκουλα ξεπετάγονται σε σημεία που δεν υπήρχαν πριν. Κάνει την βόλτα του αυτοκινήτου, πλησιάζει τον τύπο και του χώνει μια σφαλιάρα με τόση ορμή που τον πετάει στο κάθισμα του συνοδηγού του SUV. Είναι τόση η σφοδρότητα της κατάστασης που στα μάτια μου γίνεται μια σκοτεινή φιγούρα που κινείται με την χάρη και την ταχύτητα ενός αίλουρου. Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα σαν αντιλαμβάνομαι ότι μπροστά μου ο Ζορρό αυτοπροσώπως έχει μπει στην υπηρεσία της υπεράσπισης της τιμής μου και του καλού μου γούστου. Στο τέλος χαράσσει ένα ευμεγέθες Ζ στην γυαλιστερή μεταλλική μπογιά του ξένου αυτοκινήτου με τα κλειδιά του δικού του και απομακρύνεται.
Ο τύπος από το SUV έχει λουφάξει, έχει κλείσει τα παράθυρα και τη μουσική και κοιτάει με τρόμο το το φανάρι που δεν λέει να πρασινίσει ακόμα.
Λεπτότατες σταγόνες ιδρώτα εμφανίζονται στο μέτωπο μου και η ανάσα μου γίνεται πιο γρήγορη.
Συγκινημένη ακουμπάω ελαφρά το χέρι του και αισθάνομαι τρελά ερωτευμένη μαζί του.
Α-συνέχεια...
Η πόρτα του αυτοκινήτου του σενιόρ δε λα Βέγα,
ανοίγει και στην θέση του οδηγού κάθετα ξανά ο συνοδός μου σαν να μην έχει γίνει τίποτα.
Με τις σταγόνες του ενθουσιασμό να εξατμίζονται από το κορμί μου θολώνοντας ελαφρά τα τζάμια του αυτοκινήτου, ξεχνώ το περιστατικό παρατηρώντας τον προσεχτικά. Το κορμί του έχει έρθει στις κανονικές του διαστάσεις, ίχνος αδρεναλίνης δεν κυλάει στο αίμα του, μου χαμογελάει καθησυχαστικά. Οταν ανάβει πάλι στο φανάρι συνεχίζουμε τον δρόμο μας και ξεκινάει μια συζήτηση πάνω στις τελευταίες κυκλοφορίες εκδόσεων τέχνης που είναι το χόμπι του.
Το ρεστοράν που έχει κλείσει τραπέζι για το δείπνο είναι όμορφο και καλοβαλμένο. Παρατηρώ ωστόσο ότι δεν είναι ακριβώς κάποιο από τα συνηθισμένα μοδάτα που συναντάς πολιτικούς και TV περσόνες. Ισως από σεβασμό στην δική μου λιγότερο αριστοκρατική και λουστραρισμένη παρουσία. Ενα ρίγος ευχαρίστησης με διαπερνάει. Τι προνοητικός και πόσο λεπτοί οι τρόποι του. Πόσο νοιάζεται για την δική μου καλοπέραση έστω κι αν η εξοχότητα του έχει συνηθίσει αλλιώς.
Αισθάνομαι μια ζεστασιά στην καρδιά.
Συγκινημένη ακουμπάω ελαφρά το χέρι του και αισθάνομαι τρελά ερωτευμένη μαζί του.
Α-συνέχεια...
Στο διπλανό τραπέζι μια αντροπαρέα τρώει
και πίνει φωνάζοντας δυνατά. Το θέμα είναι ο αγώνας Santos – Morelia που έληξε ισόπαλος 2-2 και η διαφωνία είναι στο αν το δεύτερο γκολ της Santos ήταν off site ή όχι. Οι κουβέντες εξελίσσονται σε καβγά και ο Δον Διέγο δε λα Βέγκα παρακολουθεί με άγρυπνο αυτί, την ώρα που μου σερβίρει κόκκινο κρασί με τις εντσιλάδας μου. Οταν ο καβγάς φτάνει στο φόρτε του και όλοι οι θαμώνες του ρεστοράν κοιτάνε προς την φωνασκούσα παρέα, σηκώνεται ξαφνικά σαν μαύρος σίφουνας. Ο ταχύς αισθησιακός αίλουρος, πλησιάζει το απέναντι τραπέζι με γοργά βήματα. Ορθιος πάνω από την παρέα, δηλώνει με στόμφο ότι κανένας δεν θα επιβουλευτεί την τιμή της ομάδας του και μοιράζει φάπες στους διαφωνούντες. Η ορμή του είναι τέτοια που όλοι το βουλώνουν και λουφάζουν τρομαγμένοι. Το κύρος και η δύναμη του βάζουν τα πράγματα στη θέση τους. Το γαντοφορεμένο χέρι του ζωγραφίζει ένα Ζ πάνω στην επιφάνεια του τσιλι κον κάρνε που υπάρχει πάνω στο τραπέζι. Τα γκαρσόνια τον πλησιάζουν και τον ευχαριστούν που έβαλε τα πράγματα στη θέση τους και μας κερνάνε ενα ακόμα μπουκάλι κρασί.
Εχω ιδρώσει ελαφρά από την έξαψη και τον κοιτάω με λαμπερά μάτια.
Συγκινημένη ακουμπάω ελαφρά το χέρι του και αισθάνομαι τρελά ερωτευμένη μαζί του.
Α-συνέχεια...
Μου χαρίζει ένα τριαντάφυλλο από την λουλουδού που περνάει
από το τραπέζι μας, και το πιο τέλειο χαμόγελο που έχω δει στην ζωή μου. Ο τρυφερός μου Διέγο είναι πάλι μαζί μου. Μετά το δείπνο, με οδηγεί στο χαλικόστρωτο πάρκινγκ με το χέρι του προστατευτικά γύρω από την μέση μου, μου ανοίγει την πόρτα να μπω στο αυτοκίνητο, μου δίνει το χέρι για να με βοηθήσει να καθίσω και ξεκινά για τη επιστροφή. Στην διαδρομή μου λέει πόσο υπέροχη είμαι , πόσο όμορφη και ενδιαφέρουσα, πώς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα. Σταματάει το αυτοκίνητο σε σημείο που επιτρέπεται το πάρκινγκ με φιλάει τρυφερά και απαλά, και αισθάνομαι να λιώνω στην αγκαλιά του.
Συγκινημένη ακουμπάνω ελαφρά το χέρι του και αισθάνομαι τρελά ερωτευμένη μαζί του
Μια μελωδία από την ποιμενική του Μπετόβεν ξεχύνεται από το κινητό του.
Απομακρύνεται σιγανά και απαντά στο τηλέφωνο.
Στο πορτοκαλί φως του δρόμου διακρίνω το υπέροχο πρόσωπο του να χλομιάζει.
Μουρμουρίζει κάτι μέσα από τα δόντια του, διακριτικά κάνω ότι δεν ακούω αλλά στήνω αυτί.
«Ναι μαμά! Δεν θα αργήσω, στο υπόσχομαι...... Ναι θα σου φέρω και τα διουρητικά σου, δεν το ξέχασα...... Οχι οχι! Είμαι καλά ντυμένος το ξέρω ότι κάνει ψύχρα...... Οχι μαμά, καμιά δεν μπορεί να με τυλίξει μην φοβάσαι..... καλά καλά..... θα προσέχω..... ναι στη μία το αργότερο...... και εγω σε αγαπάω!
Κλείνει το τηλέφωνο.
Με βλέπει που τον κοιτάζω με γουρλωμένα μάτια.
Α-συνέχεια...
Κάτι αλλάζει πάνω του.
Η όψη του γίνεται σκούρα και άγρια. Ο αισθησιακός αίλουρος ξυπνάει και με κοιτάει με λιγωμένα μάτια.
«Λοιπόν κουκλάρα μου, που θα σε περπατήσω απόψε; Γουστάρεις μπουζούκια ή μπαρότσαρκα μέχρι πρωίας; Η μήπως να την αράξουμε μονάχα τα δυο μας στην γκαρσονιέρα του Βαγγέλη στο Καβούρι, που έχω και τα κλειδιά απόψε. Και μην σε νοιάζει! Στις μία θα είσαι σπίτι σου!»
Γαμη/νο αποσμητικό με πρόδωσες απόψε!
Ιδρώνω. Ιδρώνω πολύ! Τα τζάμια θολώνουν.
Αλαφιασμένη ακουμπάω βίαια το πόμολο της πόρτας.
Ειμαι μπερδεμένη αλλά και αποφασισμένη να το βάλω στα πόδια...!
Βροντάω την πόρτα πίσω μου και κάνω να φύγω αλλά τελευταία στιγμή γυρίζω πίσω. Θέλω να γράψω πάνω στο τζάμι του «ΖΑΓΑΡΙ»!
Αλλά ο αισθησιακός αίλουρος μέσα από το τζαμι με κοιτάει απειλητικά.
Προλαβαίνω ωστόσο να γράψω ένα Ζ πάνω στο λεπτό στρώμα σκόνης του παρμπρίζ, πριν κάνω νόημα σε ένα περαστικό ταξί που ευτυχώς, σταματάει και με παίρνει....
Λοιπόν agriokerasozouzouna, εσύ το ζήτησες και εγώ το έκανα.
Δον Διέγο δε Λα Βέγα ή Ζορρό. Ποιόν προτιμάτε;
Μα καλή μου οι άντρες είναι και τα δύο μαζί, ο ένας αλληλένδετος με τον άλλο.
Καμιά φορά υπερισχύει η μία περσόνα ή η άλλη.
Μερικές φορές η ζυγαριά γέρνει πιο πολύ από την μιά ή από την άλλη μεριά.
Πάντα όμως είναι και οι δύο εκεί.
Ενας εξημερωμένος αίλουρος μαζί με ένα εξαγριωμένο γατάκι.
Ποιόν προτιμώ;
Μα και τους δύο σε ισόποσες δόσεις σοφά κοντρολαρισμένες.
Προτιμώ τον Δον Διέγο δε λα Βέγα όταν δείχνει τα δόντια του...
.
.
.
.
.
.
.
...και τον Ζορό όταν δείχνει την τρυφερή
πλευρά του που κόβεται με την καρδιά ενός μαρουλιού.
Χμ! Δύσκολο βέβαια να το βρεις έτσι ακριβώς.
Αλλά είπαμε.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία....
Εκκληση προς τους φίλους αναγνώστες:Εσπασα το κεφάλι μου να βρω μια ταοριαστή λέξη από "Ζ" να γράψω στο παρμπρίζ.
Εχει κανείς/μία κάποια καλύτερη ιδέα από "ΖΑΓΑΡΙ";
Θα με υποχρεώσετε...!
Ιδού και η ανταπόκριση και σας ευχαριστώ:
Ο H.Constantinos είπε...
ΖΩΟΝ
Η An-Lu είπε...
ζαβός και ζουλάπι
Η Αγριο ΚερασοΖouzouna είπε...
Ζαγάρι = κυνηγόσκυλο
Ζεβζέκης = ανόητος
Ζουλάπι = ζώον
Ζαγανιάρης = καχεκτικός
Ζάβαρης = δυστυχής
Ζαβός = βλάκας, ανόητος
Ζαρίφης=ευγενικός
Ζηλωτής=θαυμαστής
Ζαχαρένιος...!
Ο/Η Ρενατα είπε...
Ζούδι (ζώον αλλά πιο ξεφτίλικο)
Ο βασίλης είπε...
Από Ζ το "ζαντός" σου κάνει;
Η ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...
Προτείνει Ζουλάπι.
Νομίζω ότι το "Ζουλάπι" έχει πολύ ρεύμα!
Ο Ηλιογράφος είπε...
Προτείνει :Ζαυλωμένος, και αναρωτιέμαι για την σημασία της λέξης.
Μήπως η προφανής;
Η Νερίνα είπε...
Καλά! η Νερίνα δεν είπε λέξη από Ζ αλλά.. ΕΓΡΑΨΕ!
Να πλαγιάσω τρυφερά το "Ζ" λέει, για να γίνει "Ν" !!!
Η panagiota είπε...
Ζαβαρακατρανέμια.....Ισως να νόμιζε οτι ήταν το διουρητικό...της μαμάς του και έπρεπε να την κάνει,με ελαφρά πηδηματάκια για το φαρμακείο a presto....
that's the spirit panagiota!
Ετικέτες catch the ball
Λέξη από "Ζ"...;
Χμ...
"Ζώον", ίσως;