Τρίτη, Οκτωβρίου 02, 2007
Mercedes S-Class 450 : ο παροπλισμός
Δεκαετία του 80.
Το απόχτησε με δυσκολία.
Λαμπερό, αστραφτερό, αντικείμενο πόθου διακαούς.
Αιτία και αφορμή ζήλιας και φθόνου για τον ευτυχή κατέχοντα.
Σύμβολο κύρους σαν περνούσε μπροστά από την πλατεία ή στο καφενείο του χωριού.
Κομμάτι του εαυτού του σαν το οδηγούσε στην Εθνική και μετά σε στενούς αγροτικούς δρόμους και αυτό αξιόπιστο και δυνατό, να τον κάνει να νοιώθει σπουδαίος.
Καταφύγιο σαν ήθελε να τρέξει για να ξεφύγει από τις σκέψεις.
Φωλιά, γραφείο και σπίτι, δόλωμα -για ευνόητους λόγους-.
Σταθερή οικονομική αιμορραγία μπροστά στις αντλίες βενζίνης, και στα τακτικά σέρβις.
Επαγγελματικό εργαλείο, που δήλωνε ευμάρεια, «είμαι πετυχημένος πλούσιος έχω κύρος μπορώ να αγοράζω ένα τέτοιο αυτοκίνητο».
Και ταξίδια κοντινά και μακρινά, αναπαυτικά, αθόρυβα, λουσάτα.
Μεσημέρια Κυριακής με σαγιονάρες, μουσική από το ραδιόφωνο και κουβά, σαπούνια, φυσικούς σπόγγους, το λάστιχο, κερί γυαλίσματος, κομμάτι δέρμα,- κούκλα το έκανε
Ανθρωποι που ταξίδεψαν μ' αυτό από την θέση του συνοδηγού.
Οι συνεργάτες σε επαγγελματικά ταξίδια, οι φίλοι σε αποδράσεις χειμωνιάτικες, μετά η οικογένεια και τα παιδιά στο πίσω κάθισμα –«Μπαμπά Μην Τρέχεις»- βαλίτσες, ομπρέλες θάλασσας, ψυγείο με μπύρες, γονείς και τρεχάματα σε γιατρούς, ξεπορτίσματα τις πρώτες πρωινές ώρες από την συζυγική εστία στα μπουζούκια και καλλονές με γυαλιστερά τοπάκια, ο σκύλος στο πορτ μπαγκάζ για τον κτηνίατρο, το βίντεο για φτιάξιμο στον μάστορα, τα παιδιά στα φροντιστήρια, κάποια στιγμή το έδινε και στον μεγάλο να κάνει τις τσάρκες του –στα 18 το πήρε το δίπλωμα ο άτιμος.
Πέρασαν ίσως περισσότερο κι από δύο δεκαετίες.
Κάτι τα ακριβά ανταλλακτικά, κάτι οι ζημιές που εμφανίζονταν όλο και συχνότερα, κάτι τα χρόνια τα δικά του που περνούσαν και η νεότητα που έφευγε, πήρε απόφαση να το αποχωριστεί, να ανανεωθεί και ο ίδιος, να δώσει στις ανάγκες του πιο προσγειωμένες λύσεις.
Χμ! ένας λόγος είναι αυτός.
Αγόρασε το καινούριο μοντέλο, μεγάλο, Γιαπωνέζικο, αρκετά αστραφτερό, λιγότερο σύμβολο κύρους, αλλά πιο οικονομικό και το ίδιο αξιόπιστο.
Ωστόσο δεν του πήγαινε η καρδιά να δώσει το παλιό για ανταλλακτικά.
Ούτε να το δώσει στην ανακύκλωση.
Στο τιμόνι του στριφογύριζαν τα όνειρα του όλων των χρόνων σε ατέρμονη τροχιά.
Στο λεβιέ τυλίγονταν ηδονικά, νύχτες εκπλήρωσης επιθυμιών και φαντασιώσεων.
Στο πεντάλ του φρένου στρίγκλιζαν οικογενειακές υποχρεώσεις.
Από το διάσημο σήμα του στο καπό, τον χαιρετούσαν οι επαγγελματικές προσπάθειες και επιτυχίες.
Στα δερμάτινα καθίσματα, κάθονταν κομμάτια της ζωής του, όμορφα και άσχημα. Είχαν ποτιστεί με τον ιδρώτα του και όχι μόνο, είχαν αποχτήσει ίχνη του DNA του, είχαν πάρει το σχήμα του κορμιού του.
Το αγαπούσε πια, το σεβόταν, το πονούσε.
Το οδήγησε για τελευταία φορά στο πιο ταιριαστό σημείο.
Έσβησε την μηχανή. Κλείδωσε τις πόρτες. Αφαίρεσε τα διακριτικά του. Το έντυσε με το παλιό κάλυμμα.
Του είπε ευχαριστώ.
Το άφησε να ξεκουραστεί.
Το άφησε να φύγει.
Πήρε το νέο Γιαπωνέζικο –μυρωδιά καινούριου, το κορμί άβολο πάνω στο καινούριο κάθισμα, τα πεντάλ σκληρά, ο λεβιές άμαθος ακόμα στα χούγια του- και βγήκε στο δρόμο...
Τις φωτογραφίες έχει τραβήξει ο h.constantinos. 
Μου τις πρόσφερε για να γράψω κάτι γι αυτές.
-----------------------
Constantine,
Γνωρίζω για τα αυτοκίνητα ελάχιστα πράγματα - σε φαντάζομαι να ... ανατριχιάζεις-
Σε παρακαλώ, μην μείνεις στις τεχνικές λεπτομέρειες –διόρθωσε τες αν είναι λάθος-, καθόλου δεν ξέρω πότε κυκλοφόρησε ένα τέτοιο μοντέλο, έβαλα τη χρονολογία στην τύχη.
Επίσης δεν ξέρω αν έπρεπε αυτός ο άνθρωπος να παρατήσει τη λαμπερή αλλά γηραιά Γερμανίδα του για μια κομψή νεαρή Γιαπωνέζα.
Η γριά κότα έχει το ζουμί και η νέα το κρέας αλλά διόλου δεν είμαι σίγουρη αν η νέα ορμονοταϊσμένη κότα έχει την αξία της παλιάς χωριάτικης αλανιάρας.
Ουπς! Χωριάτικη αλανιάρα η αριστοκράτισσα Γερμανίδα;!
Θα πέσει φωτιά να με κάψει!
Καλό Μήνα σε όλους σας!
Ετικέτες Ελπινίκες, the cat and the windscreen
posted by ralou at 2:10 π.μ.
|
Permalink |
-
ελπίζω να μπορείς να καταλάβεις όλα αυτα που έγραψες πως δεν διαθέτεις, πως είναι ήδη κτήμα σου, πως δεν είναι μελό αυτά που γράφεις και πως ακόμα και για αντικείμενα και σύμβολα βρίσκεις κορδές ευαισθησίας και τις παίζεις μια χαρά σαν άρπας μινοράκια, σαν το θελήσεις.
και πόσο μάλλον περισσότερο σαν μπορείςμε τόσην ευκολία να βρεθείς στου φίλου σου τα παπούτσια και να πείς την ιστορία του μέσα από τις δανειοφωτογραφίες.
το χεις σου λέω, το χεις!
απόλαυση.
φιλιά και καλημέρα
καλή μέρα,
-
Καλό σου μήνα κούκλα μου!
-
Μου 'καψες την καρδιά με τις φωτογραφίες.
Μιλάς για ..ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ!!!
Φαντάσου το και αυτόματο....
Απέδωσες εξαιρετικά την αξία της γερμανίδας αρχόντισσας, που καμιά σχέση δε μπορεί και δε γίνεται να έχει, με τα σύγχρονα γερμανικά της συγκεκριμένης εταιρείας και πολύ όμορφα, πλην όμως...λαμαρινάκια.
Το συγκεκριμένο ειδικά είναι συλλεκτικό κομμάτι
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
(Υ.Γ. Χαδάκι στα τρυφερά γατίσια πατουσάκια του)
-
Νάτη πάλι πίσω η Ραλλού, με την δυναμική της πέννα, να "τσακίσει" κείμενα και φωτογραφίες, να αποδώσει με τον δικό της ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο !
Πάντως εγώ διαφωνώ με το κείμενο, όσο καλογραμμένο και αν είναι. Διαφωνώ με την ιδέα δηλαδή. Το βαρύ πυροβολικό της Γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, δεν θα το πρόδιδε ποτέ ένας λάτρης του είδους! Διότι αν το έχεις, το αλλάζεις μόνο με κάτι αντίστοιχο! Και βέβαια, θεωρώ πως όποιος έχει μια τέτοια κυρία, δεν την αλλάζει ποτέ μα ποτέ με κάτι ιαπωνικό. Σέβομαι όμως...........
-
Ω! Ωω!! Ωωω!!!
Πέρασα κι εγώ να δώ τί γίνεται... και... Τί έκπληξη ήταν αυτή;;!!
Η γνωστή πέννα, η οποία αλλάζει, πηγαίνει αριστερά, δεξιά, ευθεία, πάνω, κάτω, κάνει στροφές και γενικά κάνει ότι γουστάρει παραμένοντας η γνωστή πέννα...!!!
Κατ'αρχήν οι τεχνικές λεπτομέρεις είναι άνευ ουσίας σε κάτι τέτοια.
Εκτός αυτού, δεν φεύγουν κιόλας.
Η Γερμανίδα κυρία είναι του `72-`73 και ο άνθρωπος την αγόρασε μεταχειρισμένη δεκαετία `80 ελαφρώς μεταχειρισμένη! Γνωστό σενάριο, απολύτως ακριβές, άν και όπως είπα δεν έχει απολύτως καμμία σημασία η ακρίβεια!
Αψογο!!!
Εκ μέρους του Windscreen, ο h.constantinos ευχαριστεί θερμώς γιά την ανταπόκριση, και την αξιοποίηση των φωτό του, που ούτε το φανταζόντουσαν ποτέ οι έρμες ότι θα εικονογραφούν τέτοιο κείμενο!!!
-
Εμένα τήν πρώτη γιαπωνέζα κυρία μου την αποχωρίστηκα με θλίψη, αλλά η επόμενη και καλύτερη πάλι γιαπωνέζα κυρία με έκανε να ξεχάσω την πρώτη πάραυτα !
-
To είπα ότι οι σχεση μου με τα αυτοκίνητα είναι τόση όση χρειάζεται για να τα οδηγώ και μόνο.
Για μένα είναι χρήσιμα εργαλεία αλλά δεν μου προκαλούν την ευχαρίστηση και την λαχτάρα που βλέπω σε πολλούς και πολλές.
Οι φωτό είναι τραβηγμένες από τον constantino, έβαλα και λίγο τα χεράκι μου με το φωτοσοπ- το χούι δεν φεύγει εύκολα-
Δεν πρόκειται για την δική του ιστορία.
Απλά, μου κάνει την χάρη να μου δίνει εικόνες που μου προκαλούν έμπνευση, από τις απίθανες που δημοσιευει στο http://whinscreen.blogspot.com του.
Κάποια στιγμή μάλλον θα συνεργαστούμε διαφορετικά, ίσως σε ενα καινούριο μπλόγκ αλλά ακόμα είμαι σε φάση περίεργη και αυτό δεν βοηθάει.
-
kosta, δεν θ αρνηθώ ότι χαίρομαι να ακούω τα λόγια σου, ποιός δεν θα χαιρόταν.
Δειλιάζω λίγο μπροστά στον φόβο του μελό που επιθυμω διακαώς να εξοστρακίσω από την ζωή μου χωρίς πάντα να τα καταφέρνω.
Αλλά επείδη σου έχω πει πόσο αγαπώ τον τρόπο που γράφεις χαίρομαι από τις παρατηρήσεις σου ακόμα πιο πολύ.
-
καλό μήνα γοργονοφιλενάδα μου!
Σας έχω εγκαταλείψει όλους τους φίλους μου τόσο καιρό τώρα, αλλά θα επανέλθω οσονούπω!
A! γλαρένια!
Δεν τα ήξερα αυτά.
Ώστε συλλεκτικό κομμάτι;
Μ αρέσουν τα παλιά αυτοκίνητα αλλά και τρελά.
Εκτός βέβαια από την "παχουλή" το παλιό μου VW που πάει πια για την πρέσα της ανακύκλσης και κάποια στιγμή θα σας γράψω γι αυτήν.
Αλλά, πάλι, ο σκαραβαίος μου δεν είναι απλά ένα παλιό αυτοκίνητο!
ζουζούνα μου, άγρια και κερασένια, δεν τα σκέφτηκα αυτά. Απλά δεν βλέπω έτσι τα αυτοκίνητα.
Αλλά από τις αντιδράσεις σας καταλαβαίνω ότι την σέβεστε πολύ την Γερμανίδα μόλο που είναι γριά.
Μ αρέσει αυτό. Είναι σαν να προσωποποιείτε ένα αγαπημένο αντικείμενο και εγώ είμαι επιρρεπής σε κάτι τέτοιο.
Αθεόφοβε, είναι ανακουφιστικό να σε βλέπω κάθε φορά να απομυθοποιείς καταστάσεις, και δεν το λέω ειρωνικά.
Νομίζω είναι πιο υγιές έτσι...
-
constantine, πρόβα τζενεράλε.
Να συντονιστούμε τωρα που έφυγαν οι ζέστες και το μυαλό μου δουλεύει καλύτερα.
-
Η πρόβα τζενεράλε πετυχημένη, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο.
Ναί, άρχισα κι εγώ να λειτουργώ λίγο καλύτερα και πρέπει να συντονιστούμε κάπως, μόνο που συνεχίζω να είμαι σε τρεχάτη φάση και δεν πολυπρολαβαίνω...
Εννοώ το νέο concept, που δεν το ξέχασα ασφαλώς. Θα σε ενημερώσω να το σκεφτείς κι εσύ με την ησυχία σου, και στο μεταξύ μάλλον θα τελειώσει και η προαναφερθείσα τρεχάτη φάση...!
Και μιλάμε γιά το blog που δεν θα είναι blog...
Το παρόν θα αναδημοσιευθεί μόλις τελειώσει η τρέχουσα υπερπαραγωγή της "Ακτής των Κουνουπιών".
Ξέχασα! Διόρθωση: Δεν είναι windscreen.blogspot.com! Το windscreen.blogspot.com είναι κατοχυρωμένο και νεκρό!
Εμείς είμαστε fatalcar.blogspot.com!
-
Μ΄αρέσει που το προσωποποίησες! ; )Συγκινητικό όντως!Θυμάμαι όταν πούλησε ο μπαμπάς μου το πρώτο μας αμάξι, λίγο πριν την απόσυρση, μια Simca1501!
Χαίρομαι που επανέρχεσαι(με βοήθεια απ' τα πατουσάκια)! ;)
-
Σκαραβαίο... είπες;
Τρελαίνομαι!!!
Είδα ένα στο Ναύπλιο, μετατροπή σε cabrio, τα πάντα ανακαινισμένα...δε σου λέω τίποτε
Το άλλο πάλι, το Citroen 2CV στην επί της Ιεράς Οδού αντιπροσωπεία (στη βιτρίνα), μεταλλικό μπορντώ, με ανοιγόμενη οροφή δερμάτινο σαλόνι...
΄Εκλεβε την παράσταση!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
(Υ.Γ. το παιδί τί κάνει; φιλί!!!)
-
Καλό μήνα! Πιάσαμε πάλι πένα; Χαιρομαι!!! Όμορφο το αποτέλεσμα!
-
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ κουκλα μου!!!!!!!!!
χαιρομαι που επεστρεψες πίσω γιατι μας ειχες λείψει.....:)
ΣΜΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΚ
-
constantine, θυμόμουν ότι κάτι ήταν διαφορετικό αλλά το έκανα λάθος, τώρα δεν μπορώ να το διορθώσω στο σχόλιο. Το έβαλα όμως στο λινκ του ποστ.
η Ακτη των Κουνουπιών εξαισια, απο τις καλύτερες φωτό σου. Για να πω την αλήθεια σου έκλεψα αυτή που μου άρεσε, είναι στο ντεσκτοπ μου τώρα.
ρενατα, όντως θαυματουργα. Αυτή την στιγμή γραφω με το ενα χέρι γιατί κοιμάται πάνω στο άλλο!
, Κική μου, , είπα να επανέλθω σιγα σιγα. Συντομα θα σερφαρω ξανα σε όλους.
julακι, και σεις μου λείψατε!
-
Γλαρένια, 2CV και σκαθάρι ήταν τα φετίχ μας στην δεκαετία του 80.
Αλλά το φουκαριάρικο το σκαθάρι ταλαιπωρήθηκε τόσο πολύ στα χέρια μου -πάνω του έμαθα να οδηγώ- που έχει βγει BLR πια.
Το παιδί κοιμάται μακάρια στο ένα χέρι μου. Μάλλον πεινάει γιατί έχει βρει ενα κουμπί της μπλούζας μου και νομίζει στον ύπνο του ότι είναι στην αγκαλιά της μαμας γάτας.
Αλλά λυπάμαι να το ξυπνήσω για να το ταϊσω!
Ποδαράκι άσπρο με λίγο γκρι στο χερι σου!
-
Ωραίο ποστ Ραλού. Ζωντάνεψες ένα από κάθε άποψη τελειωμένο και άψυχο αυτοκίνητο. Στην ψυχή του ιδιοκτήτη όμως μοιάζει με την ερωμένη του, το αίσθημα που αλήτευε στα νιάτα του κι ήθελέ κάποιος να του γράψει ένα ποίημα, ένα κείμενο σαν επικήδειο.
-
ΒΟΗΘΗΣΤΕ! ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΙΡΜΑΝΙΑ.
Free Burma
(Γειά σου συνονόματη!!!)
-
Γεια σου ραλού! Αυτό το post το διάβασα υπό τους ήχους των Abba!
Χάρηκα για την "επίσκεψη"! Νιάρ
-
-
Bασίλη ομολογώ ότι το κείμενο ήταν απλά μια ιστορία με την οποία δεν μπορώ να ταυτιστώ. Ξέρω όμως ότι πολλοί θα μπορούσαν.
Συνονόματη Rallou με δύο "l" το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να βάλω ενα λίνκ.
Ταιριαστό, πολύ ταιριαστό ηλιογράφε!
νερίνα μου,
ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ
Κοίτα! To "μου" δεν είναι απλά της συμπαθειας, είναι της αγάπης!
-
Να πάρετε το mail σας παρακαλώ!
-
-
raloyka περaσα για ενα γεια αστα τρεχω ωωω
μαραθωνιο παλι χεχεχε
σε σκεφτομαι παντα φιλιαααααααααα!!
-
Εξαιρετική ιστορία, που φέρνει στο νου μου τη σημερινή Αλβανία…
-
-
Δεν ξέρω... εγώ έχω ποδήλατο (κόκκινο!!). Αλλά ακόμη λυπάμαι για το παλιό μου μαύρο Μercier, που κάποτε το τσαλάκωσα σε μια κολόνα κοντά στο Γαλλικό Ινστιτούτο, oh mon Dieu!
-
Γειά σου n.ago!
Αλήθεια;
Ευχαριστώ dodos!
Που το διάβασες και δεν το άφησες ασχολίαστο!
Α! κοκο!
Μπορεί να μην ταυτίζομαι με τους ανθρώπους που έχουν σχέσεις στοργής με τα αυτοκίνητα αλλά με τα ποδήλατα είναι άλλο πράγμα.
Εχω αγάπήσει, τι λέω, έχω ερωτευτεί τα ποδήλατα της ζωης μου και έχω περάσει τα πιο ευτυχισμένα καλοκαίρια οδηγώντας τα.
ελπίζω να μπορείς να καταλάβεις όλα αυτα που έγραψες πως δεν διαθέτεις, πως είναι ήδη κτήμα σου, πως δεν είναι μελό αυτά που γράφεις και πως ακόμα και για αντικείμενα και σύμβολα βρίσκεις κορδές ευαισθησίας και τις παίζεις μια χαρά σαν άρπας μινοράκια, σαν το θελήσεις.
και πόσο μάλλον περισσότερο σαν μπορείςμε τόσην ευκολία να βρεθείς στου φίλου σου τα παπούτσια και να πείς την ιστορία του μέσα από τις δανειοφωτογραφίες.
το χεις σου λέω, το χεις!
απόλαυση.
φιλιά και καλημέρα
καλή μέρα,