Ευθύνες, διαπλεκόμενα, οικοπεδοφάγοι, συμφέροντα, έριδες, ανευθυνότητα, χαμένα κονδύλια, ελλειπή μέσα, ανεκπαίδευτοι άνθρωποι.
Πόσο πιο πολύ να σιχαθεί κανείς.
Αρχοντες και ταγοί στην πρώτη γραμμή, να περιφέρουν την συγκαταβατική τους συμπαράσταση και να εμφανίζονται στα Μέσα με ανασηκωμένα τα μανίκια και με βουρκωμένο βλέμμα να αναγγελουν με μηνύματα αμερικάνικης αισθητικής, τα μέτρα που θα πάρουν έτσι ώστε την επόμενη φορά να μην χαθεί η υπόλοιπη μισή Ελλάδα.
Πόσο πιο πολύ να συγκινηθεί κανείς.
Καμένα βουνά, σπίτια, λιόδεντρα, αμπέλια, ευκάλυπτοι, πεύκα, θάμνοι, κατάφυτες ράχες
και ρεματιές, πουλιά, αλεπούδες, φίδια και σαύρες, έντομα και ζούδια.
Πόσο πιο πολύ να στεναχωρηθεί κανείς.
Ανθρωποι να τρέχουν με μάνικες, με κουβάδες, με κλαδιά, με κουβέρτες με την αγωνία, τον τρόμο, την απόγνωση, την αλλοφροσύνη στα μάτια
Πόσο πιο πολύ να κλάψει κανείς.
Νεκροί άνθρωποι, μια μάνα, τέσσερα παιδιά, μια γριά γυναίκα, ένας νεαρός, ένας βοσκός, δυό τουρίστες, πένηντα μέχρι τώρα και ακόμα μετράμε.
Πόσο πιο πολύ να αποστασιοποιηθεί για να το αντέξει κανείς.
Δεν με αφορούν αυτά, είναι στην διπλανή αυλή, εγώ στο χωριό σπίτι δεν έχω, δεν μένω σε κατάφυτο προάστιο, τα τσιμέντα και η άσφαλτος δεν καίγονται.
Εκλαψα αυτές τις μέρες για πρώτη φορά μπροστά στην εικόνα της τηλεόρασης
Οχι μπροστά στον αριθμό των θυμάτων που ανέβαινε κάθε μισή ώρα
Οχι για τις χαμένες περιουσίες που έβλεπα να καταπίνουν οι φλόγες
Οχι μπροστά στην απόγνωση των ανθρώπων
Εκλαψα όταν παρακολουθούσα ένα πλάνο που ένα μικρό δεντράκι, δεν θάταν πάνω από δύο μέτρα, θαλέρο και καταπράσινο, στεκόταν εκεί και περίμενε την σειρά του να κάει.
Ηταν από αυτά που είχαν φυτρώσει μετά από την προηγούμενη πυρκαγιά με την διαδικασία της φυσικής αναδάσωσης.
Ο σπόρος άφησε την πρώτη φωτιά να περάσει από πάνω του και την επόμενη άνοιξη έσκασε και φύτρωσε.
Πέντε χρόνια αργότερα είχε είδη μεγαλώσει αρκετά, μια μικρούλα κομψή παρουσία, σαν ενας έφηβος που κοιτάει το μέλλον με αισιοδοξία και ελπίδα όταν καταφέρει να πετύχει τον πρώτο του στόχο.
Η φωτιά το πλησίασε γοργά εκεί μπροστά στα μάτια μου, έγλυψε τα χαμηλά κλαδιά, φούντωσε στην μια πλευρά την -ανάποδη από τον άνεμο- και για μερικές στιγμές το έβλεπα εκεί στον επιθανάτιο ρόγχο του, μισό θαλέρο και πράσινο, μισό μέσα σε πορτοκαλιές φλόγες, περιμένοντας αβοήθητο τον θάνατο.
Σε μισό λεπτό φούντωσε ολόκληρο κρατώντας το αρχικό σχήμα του, μόνο που αντί για φύλλα και κλαδιά είχε φλόγες.
Το πλάνο έσβησε, το δεντράκι κάηκε.
Και δεν ειχε προλάβει να αφήσει απογόνους…
Και τότε, ακριβώς τότε, αγανάκτησα και σιχάθηκα και στεναχωρήθηκα και συγκινήθηκα και έκλαψα.
Κι αν σας φαίνεται ότι δεν είναι ανθρώπινο –ίσως και λογικό- να αναρωτιέμαι αν μπορώ να αισθανθώ όλα αυτά και να κλάψω για τους ανθρώπους, αλλά μπορώ να το κάνω για ενα θαλερό πράσινο δεντράκι που καίγεται...
...σας λέω ότι είναι γιατί εκείνη την στιγμή, είδα μια τελευταία ελπίδα να σβήνει.
http://testingdarkcat.blogspot.com/2006/10/blog-post.html
update
Λυπάμαι για αυτό το ποστ.
Η πρώτη σκέψη σήμερα ήταν να το αποσύρω αλλά ντράπηκα τους φίλους που είχαν ήδη σχολιάσει.
Αυτές οι καταστάσεις δεν χωράνε μελό προσέγγιση και εγώ έκανα ακριβώς αυτό το λάθος.
Το πιο λογικό είναι να κρατάμε την οργή μας και να την μετουσιώνουμε σε δράση.
Αλλά...
Οσο κι αν το σκέφτηκα, δεν βρήκα τον τρόπο.
Φωνές και διαμαρτυρίες, είναι καταδικασμένες να σπάνε τα μούτρα τους σε ώτα μη ακουόντων.
Η να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από ανάξιους καιροσκόπους.
Οχι κανένας δεν μπορεί να με πείσει ότι μπορεί να κάνει την διαφορά.
Και έτσι ακροβατώ ανάμεσα στην θλίψη και την απόγνωση.
Ανάμεσα στον προβληματισμό και τις ανούσιες κινήσεις που σκοπό έχουν να καθησυχάσουν τις δικές μου ενοχές.
Τι θα αλλάξει αν μπορούσαμε να φυτέψουμε ένα δέντρο για κάθε ένα που έχει καεί.
Τι θα αλλάξει που την άνοιξη, νέα φυντάνια θα ξεπεταχτούν από τα καμένα.
Μπροστά σε ενα κοπάδι αμνοερίφια που προετοιμάζονται για την Πασχαλινή μας ευωχία δεν μένει τίποτα όρθιο.
Μπροστά στις εκλογές που έρχονται σε μερικές μέρες δεν μενει τίποτα αμόλυντο.
Και παράλληλα, οι άνθρωποι έχουν πεθάνει, ο αέρας γέμισε καπνό, οι καλλιέργειες έχουν χαθεί, τα σπίτια κάηκαν.Δεν ελπίζω τίποτα.
Αλλά αυτό
-εκτός από το να με κάνει κυνική-
δεν προσφέρει σε κανέναν, απολύτως τίποτα.
.
.
.
Ετικέτες childhood's end
Δεν υπάρχουν πλέον λόγια- μόνον απώλεια και σιωπή...