Ηταν πριν από τα τραγικά γεγονότα αυτών των ημερών όταν κατέβασα τα κουτιά από το πατάρι και άρχισα να τις ψάχνω.
Δυο από αυτές, μαυρόασπρες βέβαια, ήταν ότι πρέπει.
Σήμερα, μπορεί να βγάζουμε χιλιάδες φωτογραφίες σε κάθε περίσταση της ζωής μας αλλά εκείνα τα χρόνια ήταν μάλλον σπάνιες και θυμάμαι ότι στις παραλίες κυκλοφορούσαν φωτογράφοι, αυτοί με την μηχανή πάνω στο τρίποδο, και φωτογράφιζαν όποιον ήθελε.
Μέσα στη μαυρίλα της εποχής, αποφάσισα να τις επιχρωματίσω και τις δύο, γιατί νομίζω ότι οι παιδικές φωτογραφίες πρέπει να είναι χρωματιστές.
Κι αν η ζωή μας είναι μαυρόασπρη μεγαλώνοντας, σίγουρα όταν ήμασταν παιδιά –την εποχή της αθωότητας- ήταν ή πρέπει να ήταν χρωματιστή.
Αγαπώ το νερό!
Δεν εννοώ την θάλασσα.
Η μάλλον, αγαπάω την θάλασσα επειδή είναι νερό.
Δεν τρελαίνομαι να κάθομαι να την αγναντεύω, μου αρκεί να χώνω το κεφάλι μου μέσα της.
Δεν μ’ αρέσουν τα πλεούμενα, να έχεις το νερό κάτω από τα πόδια σου και να μην μπορείς να χωθείς μέσα.
Παιχνίδια στην άμμο, πύργοι στο λιοπύρι και ηλιοθεραπείες δεν είναι για μένα. Η πιο αγαπημένη στιγμή είναι η πρώτη βουτιά που το δέρμα καυτό από τον ήλιο έρχεται σε επαφή με το δροσερό νερό.
Βέβαια, στα πέντε ή στα εννιά μου, δεν το σκεφτόμουν έτσι.
Εφτανε να πει ο πατέρας: Την Κυριακή πάμε στον Σχινιά ή στο Καβούρι, ή στην Λούτσα και εγώ ονειρευόμουν πλατσουρίσματα και βουτιές και τα δάχτυλα να παπουδιάζουν σαν φουσκωμένες σταφίδες.
Πέρασα τα πιο ευτυχισμένα παιδικά μου καλοκαίρια μέσα στη θάλασσα.
Μερικά από αυτά, τους τρεις μήνες που έκλειναν τα σχολεία, μετακομίζαμε –εκτός του πατέρα που δούλευε- σε κοντινή παραλιακή περιοχή, σε φτηνά ενοικιαζόμενα δωμάτια που το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να είναι κοντά στη θάλασσα.
Ο πατέρας ήταν δεινός κολυμβητής και εξακολουθεί να είναι ακόμα και τώρα μ’ όλο που οι δυνάμεις του τον προδίδουν.
Η μαμά πάλι δεν τα πήγαινε καλά με τη θάλασσα.
Με τον πατέρα και τον αδελφό μου την χαιρόμαστε και εκείνη αποκαλούσε εμένα και τον Αντυ τον αδελφό μου που μέναμε με τις ώρες στο νερό “η Βίδρα και το Νεροσκούληκο”.
Στα τέσσερα κολυμπούσα με το σωσίβιο στα ρηχά της Λούτσας μαζί με τον Αντυ.
Στα ρηχά η μαμά ήταν μαζί μας.
Στα πέντε έμαθα να κολυμπάω στο Καβούρι ακουμπώντας τα χέρια στον αμμώδη βυθό της ρηχής παραλίας, με την φιλενάδα μου την Αριστέα.
Η μαμά, αμμόλουτρα στην παραλία και τσιρίδες μην πάμε στα άπατα.
Στα έξι ο πατέρας με πήρε μαζί του να κολυμπάμε στα βαθιά.
Η μαμά τρελαινόταν από το φόβο της και κάθε φορά γινόταν καυγάς.
Στα εφτά μαζί με τον Αντυ στα πέντε του, μαθαίναμε βουτιές στα ρηχά στον Σχινιά με βατραχοπέδιλα και μάσκες.
Η μαμά έφτιαχνε -καρτερικά πια- εργόχειρα με το βελονάκι κάτω από την ομπρέλα.
Στα οχτώ βουτάγαμε οι τρεις μας στα τεράστια κύματα που έσκαγαν στην παραλία με τα μελτέμια στο Ζούμπερι.
Η μαμά δεν άντεχε να κοιτάει.
Στα εννιά ακολουθούσαμε τον πατέρα στα βαθιά και πιάναμε με βουτιές άμμο και κοχύλια από τον βυθό, τρία μέτρα κάτω από την επιφάνεια.
Η μαμά το είχε πάρει πια απόφαση.
Μέχρι τα δεκαεφτά μου, που ήταν η πρώτη φορά που δεν πήγα διακοπές για να πιάσω την πρώτη μου καλοκαιρινή δουλειά, η θάλασσα δεν έλειψε ποτέ από τα καλοκαίρια μου.
Μετά ήρθαν οι εξετάσεις και σπουδές και μόνιμη δουλειά, και ειλικρινά ήταν πολύ παράξενο να μένω μακριά από το νερό τα καλοκαίρια.
Αλλά η μαμά μάλλον ανακουφίστηκε.
Τώρα κολυμπάω μάλλον σπάνια, η μαμά δεν υπάρχει για να κοψοχολιάζεται με τις αποκοτιές μου, ο Αντυ δεν μπορεί πια να ξεπεράσει τον 14χρονο γιο του στις απλωτές και ο πατέρας κοιτάει την θάλασσα με παράπονο από την παραλία στηριγμένος στο μπαστούνι του.
Εχουμε πάλι μια βίδρα και ενα νεροσκούληκο στην οικογένεια, τα ανίψια μου που συνεχίζουν την οικογενειακή παράδοση στην αγάπη στη θάλασσα και το νερό.
Να! Αυτή η φωτό είναι από την τελευταία μας βουτιά στη θάλασσα τώρα στις διακοπές.
Κι αυτό είναι το χέρι μου που μαζεύει ακόμα κοχύλια από το βυθό.
Μ’ όλο που δεν είναι πια εννιά χρονών.
p.s.
Ειναι άκαιρο αυτό το ποστ;
Μπορεί.
Νομίζω ότι έχω πει ξανά ότι οι εκλογές δεν με αφορούν.
Αρνούμαι να μπω στο παιχνίδι και αν αυτό μοιάζει να είναι κυνικό...
Ε λοιπόν! Είναι!
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ !!
Ασχετο..
Εχω σοβαρό πρόβλημα στο μέιλ μου (στο gmail)
Γι αυτό μη μου θυμώσετε!
ΚΑΝΕΝΑ δεν έχω ξεχάσει!
Ετικέτες catch the ball, childhood's end, holidays
Καλό μήνα!