Δευτέρα, Αυγούστου 20, 2007
Χορεύοντας με τους ήρωες του Σελιλόιντ

ΣΗΜΕΡΟΝ
Η ταινία

Χορεύοντας με τους ήρωες του Σελιλόιντ





Παίζουν οι ηθοποιοί :

Wannabe Εμφάνιση.............................Ινγκριντ Μπέργμαν
Ρομαντικός Εραστής............................ Χάμφρευ Μπόγκαρντ
Τρελός Ερωτας...................................Τζακ Νίκολσον
Φευγάτος Φίλος.................................Τζόνι Ντεπ
Αχ-Και-Να-Ήμουν-15-Χρόνια-Πιο-Νέα....Μπραντ Πιτ



Η ΥΠΟΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ


Σπονδυλωτή ταινία όπου το πρόσωπο της πραγματικής ηρωίδας δεν εμφανίζεται.
Ωστόσο από την ζωή της βλέπουμε στιγμιότυπα που δίνουν μια σχετικά καλή εικόνα της.
Μέρος πρώτο:
Η Wannabe Εμφάνιση αποχαιρετά οριστικά τον Ρομαντικό Εραστή σε ένα ομιχλιασμένο αεροδρόμιο μιας εφηβικής φαντασίωσης.
Μέρος δεύτερο:
Μερικά χρόνια μετά ο Τρελός Έρωτας πεθαίνει σε ψυχιατρικό ίδρυμα, τραβώντας τα κόκκινα ιρλανδέζικα μαλλιά του, για να μην υποκύψει στην εξουσία.
Μέρος τρίτο:
Ένας Φευγάτος Φίλος, χλωμός σαν Νεκρός περιφέρεται αλληγορικά στις μαυρόασπρες ημιέρημες περιοχές ενός νου που βιώνει την μετάβαση από την γνώση στην αυτογνωσία.
Μέρος τέταρτο:
Τα μάτια της ηρωίδας γουρλώνουν μπροστά την Επιθυμία-Της-Νεότητας και αναφωνόντας Αχ-Και-Να-Ημουν-15-Χρονια-Νεότερη…................



Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΘΟΝΗΣ…




Εις το κυλικείον του κινηματογράφου μας διατίθενται πασατέμπος, στραγάλια, φιστίκια, σάμαλι, κοκ και τσιπς.


Επίσης διατίθενται:
Λεμ/δες
Πορ/δες
Ταμ ταμ
Μπυράλ
------------------------------------------------------------------------
ΠΡΟΣΕΧΩΣ
Μην χάσετε την μεγάλη επιτυχία των Νίκου Φώσκολου και Σταύρου Τσιώλη:

ΚΑΤΑΧΡΗΣΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Με τον Νίκο Κούρκουλο



o.k. ρενάτα!
Επιασα το μπαλάκι για τους αγαπημένους μου ηθοποιούς και ιδού μερικοι-δεν σου είχα πει ότι τα γούστα μας συμπίπτουν;-
Αν και δεν συμπαθώ τόσο τους ίδιους τους ηθοποιούς, όσο τους ρόλους που έχουν παίξει.

Οπως για παράδειγμα η Ινγκριντ, που ποθούσα τόσο να της έμοιαζα, στο Νοτόριους, -όχι τόσο στην Καζαμπλάνκα-.
Ή
Ο Χαμφρεϋ, οπωσδήποτε ως Ρικ στο Καφέ Αμερικέν, που ονειρευόμουν να είχα μαζί του το Παρίσι.
Ή
Ο οσκαρούχος Τζάκ ως Μακ Μέρφυ, που έκλαιγα από αγωνία όταν πέταξε την ευκαιρία να δραπετεύσει για να βοηθήσει τους fellow loonies.
Ή
Ο χλωμός Τζονυ στο Νεκρός, που γιατί ρε γμ/τω παίθανε τελικά;
Ή
Ο τέλειος Μπράντ ως Τζο Μπλακ φωτισμένος εξαιρετικά που με έκανε να σκεφτώ ότι, αν ο θάνατος του μοιάζει, ε! δεν βαριέσαι ας πάει και το παλιάμπελο.

Α! να μην ξεχάσω!

Θέλει κανείς να πιάσει το μπαλάκι;
Να αυτό το πρόβλημα έχω.
Ενώ μου αρέσει πολύ να το παίζω το παιχνίδι, συνήθως τελευταία και καταϊδρωμένη, ντρέπομαι πολύ να βάλω άλλους στον κόπο.
Οποιος θέλει λοιπόν ας το συνεχίσει, πέστε το εσείς και αμέσως βάζω εγώ το λινκ.

Ετικέτες

 
posted by ralou at 1:00 π.μ. | Permalink |


23 Comments:


  • At Δευτέρα, Αυγούστου 20, 2007 10:33:00 π.μ., Blogger An-Lu

    ΑΣΕ ΚΑΤΩ ΤΟ ΜΠΑΛΑΚΙ!
    Έχεις και ένα Πορφυρογέννητο να σκεφτείς! Δεν θα παίξει κι εκείνος? Ε; Εεεεεε;;;
    ;-)

     
  • At Δευτέρα, Αυγούστου 20, 2007 7:05:00 μ.μ., Blogger cindaki

    Ο Nicholson ηθοποιάρα και πολύ ωραίος στα νιάτα του... και όχι μόνο!
    Μ' αρέσει το σπιρτόζικο βλέμμα του και η δύναμη του!

     
  • At Δευτέρα, Αυγούστου 20, 2007 10:00:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Α Ψ Ο Γ Α Α Α Α!
    Ραλούκα, δεν έπαιξες, ζωγράφισεεες!! ;)

    Συμφωνώ, είναι οι ρόλοι τους για τους οποίους μαθαίνουμε και τους αγαπάμε! Φιλιάά

     
  • At Δευτέρα, Αυγούστου 20, 2007 10:18:00 μ.μ., Blogger ralou

    Λοιπόν!
    Αδεια τέλος!
    Από σημερα επανέρχομαι στα καθημερινά.
    Αν πέρασα καλά;
    Και μόνο που τα κατάφερα να κοιμάμαι περισσότερο από ότι συνηθως, είναι μεγάλο πράγμα.
    Δεν θέλω να πω Καλό Χειμώνα από τώρα, έτσι κι αλλιώς σήμερα άκουσα ότι έρχεται νέο κύμα με 40αρια.
    Υπομονή...

     
  • At Δευτέρα, Αυγούστου 20, 2007 10:25:00 μ.μ., Blogger ralou

    Ο προφυρογέννητος γοργόνα μου είναι φαν μιας και μόνο ηθοποιού:
    Της Λάσση!
    Τι να πεις...
    Ειναι π α ρ α ξ ε ν ο ς αυτός ο γατος...

    Και με απίστευτο σεξαπίλ Sofi!
    Η "φωλιά του κούκου" είναι ίσως η ταινία που έχω δει περισσότερες φορές από κάθε άλλη.

    Αχ βρε ρενατάκι!
    Νάσαι καλά με τα καλά σου λόγια κάθε φορά!
    Οσο για τους ρόλους, είναι γεγονός ότι τους προτιμώ από τους ίδιους τους ηθοποιούς όπως και τα τραγούδια π.χ. από τους ιδιους τους τραγουδιστες και γενικά το έργο από τον καλλιτέχνη.

     
  • At Δευτέρα, Αυγούστου 20, 2007 11:30:00 μ.μ., Blogger ralou

    ,

     
  • At Τρίτη, Αυγούστου 21, 2007 7:34:00 π.μ., Blogger dodo

    Απίθανη η παρουσίαση- παλιό πρόγραμμα κινηματογράφου, ειδικά η αναγραφή τών προσφερομένων στο κυλικείο ;-)
    Όποιος θέλει να γνωρίσει επιτέλους "το πρόσωπο τής πραγματικής ηρωίδας", ας κοιτάξει στο κάτω μέρος τής οθόνης, στο φρεσκοποτισμένο παρτέρι με τα γεράνια, ή κοντά στο γιασεμί: εκεί κάθονται οι γάτες.

     
  • At Τρίτη, Αυγούστου 21, 2007 11:50:00 π.μ., Blogger Niemandsrose

    Humphrey Bogart, μέχρι το κόκαλο!

    [σαν μεγαλοκοπέλες που συμπληρώνουν λεύκωμα νιώθω! χαχα]

     
  • At Τρίτη, Αυγούστου 21, 2007 11:22:00 μ.μ., Blogger ralou

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

     
  • At Τρίτη, Αυγούστου 21, 2007 11:26:00 μ.μ., Blogger ralou

    dodos, δεν άντεξα στον πειρασμό και έβαλα το παλιό παιδικό αστείο με τα προσφερόμενα στο κυλικείο ;)
    Η Λιζέτα ήταν ο θερινός κινηματογράφος της γειτονιάς μου και οι γάτες περιφέρονταν πάνω στους πλαινούς τοίχους ανάμεσα στα κλαδιά του αγιοκλίματος.
    Αλλά τότε βλέπαμε τον Κουρκουλο, όχι ξένες ταινίες και μόλις βγαίναμε στο τέλος της ταινίας από το σινεμά, λέγαμε:
    "Τι καλός ηθοποιός που είναι!" για να κρύψουμε τον κόμπο στο λαιμό από την συγκίνηση που γέμιζε ο Φωσκολος τις παιδικές μας καρδούλες.

    NIEMANDSROSE,
    τo σχόλιο σου έχει μια πολύ σωστή σύνθετη λέξη!

     
  • At Τετάρτη, Αυγούστου 22, 2007 7:10:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος

    προτιμώ τα γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε! διότι οι ήρωες:
    1. Είναι μόνοι τους και δε δίνουν δεκάρα για κανένα και για τίποτα
    2. Δεν τους αγαπάει κανείς και δε δίνουν δεκάρα για κανένα και για τίποτα
    3. Σουλατσάρουν διαρκώς εδώ κι εκεί αλλά πάντα διαθέτουν τα κατάλληλα ποσά για μια επίσκεψη στο κοντινότερο μπάρ
    4. Δεν κάνουν ποτέ μπάνιο
    5.Στον κουρέα πηγαίνουν μόνο για να πουλήσουν τσαμπουκά
    6. Αντιμετωπίζουν τις γυναίκες σαν σκεύος ηδονής και αυτές με τη σειρά τους τους βλέπουν μονάχα σαν πελάτες (εάν αυτό δεν είναι ειλικρίνεια τότε τι είναι;)
    7.Δεν αστοχούν ποτέ!
    8.Σε αντίθεση με τους "φίλους" τους ,το άλογό τους δεν τους εγκαταλείπει ποτέ!
    Κάπου εδώ θα σταματήσω γιατί αρχίζω και ζηλεύω......

     
  • At Πέμπτη, Αυγούστου 23, 2007 12:14:00 π.μ., Blogger ralou

    Α! Ηλιογράφε!
    Εγραψες!
    Και αυτό με το μπάνιο...
    Μου έφερε στο νου τον Τέρενς Χιλλ στο "Μy name iw nobody" αν δεν κάνω λάθος που αφου απολαμβάνει ενα μπανάκι στην μεταλλική μπανιέρα του, τινάζει τα παλιά ρουχα που πετάνε γύρω τους ενα σύννεφο σκόνης και τα ξαναφοράει ατάραχος!

    p.s.δεν εχω ξεχάσει την πρόσκληση σου. Μου βγήκε όμως κάπως βαρύ το κείμενο και περιμένω να περάσει κάπως η ζέστη...

     
  • At Πέμπτη, Αυγούστου 23, 2007 11:03:00 π.μ., Blogger kiki

    Ντεπ και Πητ δαγκωτό...

     
  • At Πέμπτη, Αυγούστου 23, 2007 11:07:00 π.μ., Blogger just me

    Δεν μίλαγα τόσες μέρες γιατί φοβόμουν μη με βάλεις με το ζόρι να πιάσω το μπαλάκι και το έχεις καταλάβει πως δεν μπορώ τους καταναγκασμούς (στους οποίους υποκύπτω πάντα λόγω ανίατων ενοχικών συνδρόμων).
    Ωστόσο, θα έσκαγα αν δεν σου έλεγα ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

     
  • At Πέμπτη, Αυγούστου 23, 2007 1:22:00 μ.μ., Blogger ralou

    Κική, ενα σου λέω.
    Αμα θέλω να σκεφτώ ωραίο -σύγχρονο- άντρα, τον Μπράντ σκέφτομαι και μάλιστα σαν Τζο Μπλάκ.
    Ειναι τόσο ωραίος, σαν μια κουταλιά τουρτα σοκολάτα το χειμώνα!

    Σε καταλαβαίνω just me!
    Παρ όλο που εγώ τρελαίνομαι για το catch the ball, σε όλες τις παραλλαγές του, αποφεύγω να δίνω πάσα για να μην βάλω σε μπελάδες τους άλλους.
    ΧΧ

     
  • At Πέμπτη, Αυγούστου 23, 2007 2:12:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Σιγά τον κούκλο...

     
  • At Πέμπτη, Αυγούστου 23, 2007 3:18:00 μ.μ., Blogger ralou

    Υπάρχει εξήγηση dancer, για την οποία η ψυχολογία νομίζω σηκώνει τα χέρια ψηλά ;)

    Οσο πιο λίγο κοντά στα πρότυπα είμαστε τόσο περισσότερο απορρίπτουμε όσους επίσης δεν τα πληρούν.
    Οι πιο άσχημοι άνθρωποι είναι αυτοί που δεν αποδέχονται την μετριότητα, είναι οι πιο αυστηροί κριτές και αποζητούν το τέλειο.
    Οι όμορφοι άνθρωποι πάλι απορίπτουν το ομοίως τέλειο και είναι λίγο πιο ανεκτικοί με το μέτριο αφού δεν έχουν να αποδείξουν σε κανένα τίποτα.

     
  • At Πέμπτη, Αυγούστου 23, 2007 4:29:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Δεν παραβλέπω όσα γράφεις, αλλά, το άσχημο, το όμορφο και το μέτριο στα οποία αναφέρεσαι είναι έννοιες πολύ σχετικές. Γιαυτό δύσκολα μπορώ να καταλάβω πως εσύ τα εννοείς...

    Σε κάθε περίπτωση πάντως έχω να σου πω (με τον τρόπο που σου αρέσει) ότι:
    1) Υπάρχουν πολύ σημαντικότερα πράγματα από την ομορφιά
    2) Υπάρχουν πολύ σημαντικότερα πράγματα και από τον έρωτα

    Περισσότερα στο επόμενο
    Υ.Γ. το σχόλιο της 20-8, 11.30 μου άρεσε.

     
  • At Πέμπτη, Αυγούστου 23, 2007 4:46:00 μ.μ., Blogger ralou

    Έλα, ένα τσιτάτο εκ του προχείρου πήγα να φτιάξωdancer, μην το παίρνεις τοις μετρητοίς!

    Θα συμφωνήσω για την ομορφιά. Σίγουρα υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από αυτή.
    Και από τον έρωτα... δεν λέω!
    Αλλά ο έρωτας αποτελεί κινητήριο δύναμη για πολλά άλλα σημαντικά, μερικές φορές και κίνητρο ζωής και η παρουσία ή η απουσία του μπορεί να ανακατέψει και τον πιο τακτοποιημένο νου.
    Και αυτό δεν είναι τσιτάτο!

     
  • At Παρασκευή, Αυγούστου 24, 2007 5:43:00 μ.μ., Blogger Stavros Katsaris

    Καταπληκτικά το έφτιαξες το ποστ! Πανέξυπνο!!!

    Δεν κανονίζετε να βρεθούμε τώρα που σιγά σιγά μαζευόμαστε?

    Καλησπέρες!

     
  • At Παρασκευή, Αυγούστου 24, 2007 8:28:00 μ.μ., Blogger Eduardo Waghorn

    Greetings from Chile!!!
    Visit me if you want!

     
  • At Παρασκευή, Αυγούστου 24, 2007 11:13:00 μ.μ., Blogger tassoula

    my dear ...we 'll always have Paris!!!!
    Axxxxxx!!!!

     
  • At Σάββατο, Αυγούστου 25, 2007 12:11:00 π.μ., Blogger ralou

    Σταυρο, Τασούλα, σας έχω πει ότι σε τέτοια είμαι πάντα μέσα.
    Οσο δεν έχουν αρχίσει μάλιστα τα σχολεία, που όλο και κάποιο πιτσιρίκι θέλει την βοήθεια μου στο σχολείο όλα τα απογεύματα μου είναι ελεύθερα.
    Αχ! ελάτε! τι το λέμε και δεν το κάνουμε κάθε φορά.
    Να μιλήσουμε στο μέιλ!

    Tασούλα, μπα! που τετοια τύχη :(

    eduardo waghorn, καλωστονε κι ας άργησε! Μπηκα στο μπλογκ σου και θαύμασα, φωτό και ποίηση.
    Τα κείμενα είχαν πολύ ωραίο σχήμα...
    :(

     
usefull  View My Public Stats on MyBlogLog.com