Είναι σαν να περπατάω μέσα σε ένα παχύρρευστο υγρό.
Η απόσταση από το γραφείο μου μέχρι το φωτοτυπικό στο διπλανό δωμάτιο, σήμερα, απέχει περίπου 70 χιλιόμετρα –ανηφόρα-.
Είναι το δεύτερο κύμα ζέστης του καλοκαιριού.
Συνήθως αντέχω με θάρρος το πρώτο, αλλά το δεύτερο με βρίσκει με αναλωμένες όλες τις δυνάμεις μου.
Πόσο μάλλον που φέτος το πρώτο ήλθε τόσο νωρίς.
Στην διαδρομή προς το φωτοτυπικό, κάπου εκεί προς τα διόδια της Μαλακάσας, ο συνάδελφος με φωνάζει να δω κάτι στον υπολογιστή του.
Είναι αυτό:
Εχετε δει ξανά μωρό να γελάει έτσι τρανταχτά;
Γελάω και εγώ μαζί με το μωρό.
Το δικό μου αντίστοιχο του "τρανταχτά", σήμερα,
είναι ένα τράνταγμα των ώμων και ένα ρουθούνισμα.
Βγάζω τις φωτοτυπίες και τις κρατάω στο χέρι.
Χριστέ μου!
Καίνε κι αυτές!
Επιστροφή, άλλα 70 χιλιόμετρα. Και ΔΕΝ είναι κατηφόρα.
Όλοι οι δρόμοι ανηφορίζουν σήμερα.
Μέχρι το πρώτο πρωτοβρόχι, θα ανηφορίζουν.
Ξεκινάω σιγά σιγά.
Το "Τρελοκόριτσο" με περιμένει ημιτελές.
Το ίδιο και το "Λαδόξιδο" η χμ… συνταγή του μήνα.
Έχω να ψάξω στο ΝΕΤ φωτογραφίες με βρακάκια –ξέρεις εσύ ;) -
lol lol lol
...
Οι διακοπές είναι ακόμα μακριά …
Καλημέρα! Ναι η ζέστη είναι αφόρητη ακόμη και για τις γάτες (που τόσο την γουστάρουν!). Εντός των ημερών θα δημοσιεύσω μια δροσερή φωτογραφία, τι άλλο να κάνω; (η μηχανή μου για τον έλεγχο του καιρού χάλασε :)