Μας ζήτησε λοιπόν να της αφιερώσουμε τις δικές μας, εν όψει των δικών της γενεθλίων.
Ευτυχώς στην οικογένεια μας, είχαμε την συνήθεια να μαζεύεται όλο το σόι στα γενέθλια των παιδιών και γινότανε γλεντάκι με φαγητά και κρασάκια και παιχνίδια που μοιράζανε σε όλα τα παιδιά που έρχονταν και βέβαια τούρτα ειδική παραγγελία από το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς «Να τα εκατοστίσεις Ρουλίτσα»
Ωραία ήτανε, καλοκαιράκι, μόλις είχανε αρχίσει οι διακοπές του σχολείου, βλεπόμαστε και με τα πολυπληθή ξαδέλφια μου.
Το μόνο που με στεναχωρούσε πάντα, ήταν που κανείς δεν μου έφερνε δώρο. Έρχονταν με κάτι φοντανιέρες γεμάτες με φρουι γλασε, τυλιγμένες σε διάφανο σελοφάν, έτσι συνηθιζόταν τότε, ούτε λόγος για παιχνίδια ή βιβλία…
Εκτός από την πλαστική κούκλα που κρατάω αγκαλιά, σε μία από τις φωτογραφίες, και που μου χάρισε μια εξαδέλφη του πατέρα στα 3α γενέθλια μου. Η μαμά της έφτιαξε ένα φόρεμα από το ύφασμα ενός δικού της ρούχου, γιατί ήταν ολόγυμνη, και την επόμενη χρονιά την κρατούσα – ξέρω γω, για γούρι ίσως, μπας και σπάσει η ατελείωτη σειρά από φοντανιέρες-.
Φυσικά κανείς δεν διέθετε φωτογραφική μηχανή, σήμερα και ένα τρίχρονο ακόμα διαθέτει τουλάχιστον μία. Οι στιγμές μας, όμορφες και άσχημες, πολύχρωμες και μαυρόασπρες, επιβιώνουν μόνο σε γλυκές παιδικές αναμνήσεις.
Εκτός από την ημέρα των γενέθλιων. Τότε, ο πατέρας καλούσε έναν φωτογράφο και εκείνος ερχόταν με μια από εκείνες τις φωτογραφικές μηχανές με το τρίποδο, φορώντας μια μακριά λευκή ποδιά σαν των γιατρών, για να αποτυπώσει την γιορτή, το σόι, τους γείτονες, τους ευτυχείς γονείς, εμάς και την τούρτα.
Παρένθεση:
Εκτός από την ημέρα των γενέθλιων. Τότε, ο πατέρας καλούσε έναν φωτογράφο και εκείνος ερχόταν με μια από εκείνες τις φωτογραφικές μηχανές με το τρίποδο, φορώντας μια μακριά λευκή ποδιά σαν των γιατρών, για να αποτυπώσει την γιορτή, το σόι, τους γείτονες, τους ευτυχείς γονείς, εμάς και την τούρτα.
Παρένθεση:
[H θεία Αθηνά που είχε δύο συνομήλικες με μένα κόρες και ανταγωνιζόταν με την μαμά για το πιο από τα κορίτσια του σογιού είναι το πιο όμορφο, έντυνε τις κόρες της με κάτι πανέμορφα φουστανάκια που τα ζήλευα απίστευτα και έδινε σαφείς σκηνοθετικές οδηγίες για να αναδείξουν την ομορφάδα τους καλύτερα από μένα.
Τότε η μαμά, μου έκανε νοήματα από μακριά «Σήκωσε το κεφάλι σου Ρούλα!» «Χαμογέλασε βρε κουτορνίθι!» «Ίσιωσε βρε συ το κορμί σου!»
Ο ανταγωνισμός πέρναγε και σε μας τα κορίτσια, αλλά επειδή ποτέ δεν τα πήγαινα καλά σ' αυτό το παιχνίδι, μπορείτε να δείτε το ύφος μου στην φωτογραφία των 5ων και 6ων γενέθλιων μου…]
Κείνει η παρένθεση
Ιδού λοιπόν οι φωτογραφίες αυτές, από τα τέταρτα, πέμπτα και έκτα γενέθλια μου, στο σαλόνι του σπιτιού, με το σόι σε πλήρη ανάπτυξη τριγύρωΚείνει η παρένθεση
Στα τέταρτα γενέθλια μου με την κούκλα αγκαλιά.
Η μαμά με τα καλά της και τις πέρλες της και μαλλί λάχανο από το κομμωτήριο αριστερά μου.
Η μαμά με τα καλά της και τις πέρλες της και μαλλί λάχανο από το κομμωτήριο αριστερά μου.
Γίνομαι 5 χρονών αλλα... το ύφος μου τα λέει όλα
Το φουστάνι της ξαδέλφης δεξιά, είναι πιο ωραίο από το δικό μου...
Στην φωτο, ο πατέρας, δεύτερος από αριστερά και η μαμά με τον Αντυ μπροστά της δεξιά, δίπλα στην Μικρασιάτισσα γιαγιά μου
Στην φωτο, ο πατέρας, δεύτερος από αριστερά και η μαμά με τον Αντυ μπροστά της δεξιά, δίπλα στην Μικρασιάτισσα γιαγιά μου
Στα 6 μου, στριμωγμένη ανάμεσα στον Αντυ δεξιά μου και στις ξαδέλφες αριστερά μου.
Το ύφος έμεινε κλαψιάρικο από τα προηγούμενα γενέθλια
;)
Ζουζούνα καλή μου, σου αφιερώνω αυτές τις φωτογραφίες και σου εύχομαι να τα εκατοστίσεις!
Και τώρα ετοιμάσου γιατί έρχεται κι άλλη μία
Από την βάφτιση μου!
Πισω από τον παπαΓιώργη είναι η θεία, που μου χάρισε την κούκλα.
Η κοπελάρα με το βελούδινο φόρεμα είναι η νονά Βαρβάρα. Εφυγε πια...
Και ναι καλέ!
Το κλαψιάρικο αυτό μωρό, όταν μεγάλωσε έγινε η εεε...χμ... κουκλάρα η φιλενάδα σου!
Η κοπελάρα με το βελούδινο φόρεμα είναι η νονά Βαρβάρα. Εφυγε πια...
Και ναι καλέ!
Το κλαψιάρικο αυτό μωρό, όταν μεγάλωσε έγινε η εεε...χμ... κουκλάρα η φιλενάδα σου!
Που βέβαια ακόμα κλαψιάρα είναι…
ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ
Ετικέτες catch the ball, family
Aχ μωρέ ζηλεύωωωωωω, τι κοριτσάκι όνειρο είναι τούτο... τα μουτράκια κατεβασμένα δεν τα βλέπω, δεν έχω μια χαμογελαστή παιδική... χι χιχι, η μαμά, δικαιολογείτο "της λείπει ο μπαμπάς της και δεν χαμογελά" εγώ δεν θυμάμαι γιατί ήμουν μουτρού.
θα χαθώ στο ποστ το βράδυ να το απολαύσω. Προς το παρόν ευχαριστώ πολύ και σου στέλνω τα φιλιά αμφιτερομαγούλως!
πάω, πάω να σε αναρτήσω... ξεφωνιζόλ !