Ε καλά... όχι του μήνα. Τ
Του εξάμηνου ίσως... ;)
Ήταν η γιαγιά η Σωτηρία, που έφτιαχνε χειροποίητες χυλοπίτες;
Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Συνήθως κάθε γιαγιά που σέβεται τον εαυτό της και ειδικά αν έχει Μικρασιάτικη ρίζα και έχει ζήσει στην Πελοπόννησο πολλά χρόνια, φτιάχνει χυλοπίτες!
Τέλος πάντων η δικιά μου δεν ξέρω αν έφτιαχνε, πέθανε όταν ήμουν 7 χρόνων και δεν είχα προλάβει να την ρωτήσω. Ούτε για την άλλη γιαγιά την Σοφία ξέρω, αυτή πέθανε πριν καν γεννηθώ.
Ωστόσο, αν μια γυναίκα της γενιάς μου δεν είχε ποτέ την τύχη να γνωρίσει τις γιαγιάδες της, είναι –ή τουλάχιστον αισθάνεται όσο περνούν τα χρόνια- λίγο λειψή. Όταν οι έννοιες της πρώτης νιότης καταλαγιάζουν, όταν έρχεται η ώρα που μπορεί και θέλει να αποδείξει την αξιοσύνη της, της λείπουν βασικές πληροφορίες από την γιαγιά, πολύ περισσότερο άμα και η μαμά έχει φύγει κι αυτή, πολύ πολύ νωρίς…
Όμως οι σύγχρονες γυναίκες της γενιάς μου διαθέτουν δύο ακόμα πράγματα.
Το ένα είναι το πείσμα να αποδείξουν ότι είναι ακόμα νέες –σε ηλικία που οι γιαγιάδες τους θεωρούνταν γριές- και καταφέρνουν να κάνουν, όσα αδιαφόρησαν να κάνουν όταν ήταν πραγματικά νέες.
π.χ. να φτιάχνουν χειροποίητες χυλοπίτες!
Το δεύτερο είναι ότι διαθέτουν πολλές πηγές να ανασύρουν γνώσεις των γιαγιάδων των άλλων.
π.χ. το Internet!
Έτσι λοιπόν κι εγώ που στερήθηκα την γνώση των γιαγιάδων μου αλλά και της μαμάς παιδιόθεν, αποφάσισα ότι με την βοήθεια του, είχε έρθει η ώρα να φτιάξω τις πρώτες μου χυλοπίτες. Όπως όλες οι άξιες νοικοκυρές.
Θα μου πείτε, Αυγουστιάτικα με την ζέστη να χτυπάει κόκκινο είσαι με τα καλά σου; Αντί να πας για κανένα μπάνιο, καμιά θαλασσινή βολτίτσα, εσένα σου κάθισε να μπλέξεις με ζυμάρια;
Ε λοιπόν ναι!
Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που δεν αισθάνομαι νέα. Μέχρι πέρυσι τέτοια εποχή δεν με είχαν αγγίξει τέτοιες σκέψεις, αλλά φέτος το έπαθα.
Και τι κάνουν οι ηλικιωμένες γυναίκες τον 21ο αιώνα;
Μεταλαμπαδεύουν τις γνώσεις τους στις νεώτερες, ως γιαγιάδες μιας άλλης εποχής.
Από το Internet!
Λοιπόν ας δούμε πως γίνονται οι χειροποίητες χυλοπίτες.
Εν αρχή ην η συνταγή!
Η αναζήτηση μου στο μυαλό της δικής μου on line γιαγιάς, με έμπλεξε περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Φοβάμαι πως αυτή η ερευνά παρουσίασε τόσες συνταγές όσες και οι χαμένες γιαγιάδες των γυναικών της γενιάς μου, που η γνώση τους είχε την τύχη να αποθησαυριστεί.
Μέσα στην δύνη μερικών δεκάδων –χωρίς υπερβολή- Α4 σελίδων με τις συνταγές που είχα βρει, αποφάσισα ότι τελικά οι χυλοπίτες δεν είναι τίποτα περισσότερο από αλεύρι ή σιμιγδάλι με κάποιο υγρό, νερό ή γάλα ή αυγά ή όλα αυτά μαζί και αλάτι για να γίνει μια ζύμη όχι πολύ μαλακή ούτε πολύ σκληρή.
Χμ.. αλλά οι αναλογίες;
Αποφάσισα ότι ήταν η ώρα για vivere pericolozamente, αγόρασα ένα ωραιότατο γυάλινο μπουκαλάκι κατσικίσιο γάλα, βιολογικό παρακαλώ, που θα μας έμενε μετά για να πίνουμε και παγωμένο νερό από το ψυγείο. Μαζί και ένα κοινό, κοινότατο αλεύρι σε θαλασσιά συσκευασία.
1200 γραμμάρια αλεύρι για 550 γραμμάρια ωραίο ολόπαχο κατσικίσιο γάλα.
Μετά έριξα και ένα αυγουλάκι που υπήρχε στο ψυγείο και το αλάτι.
Καμιά φορά θα σας πω πως καταλαβαίνω ότι το αλάτι που ρίχνω στα φαγητά είναι αρκετό, γιατί έχει πλάκα –δεν το μετράω ποτέ με το κουτάλι-. Αλλά όχι τώρα γιατί, το βλέπω εγώ, αυτό το ποστ θα γίνει σεντόνι όπως την παλιά καλή(;) εποχή.
Τέλος πάντων ας πούμε ότι έβαλα μια κοφτή κουταλιά αλάτι.
Μετά ζύμωσα το ζυμάρι με δύναμη και για αρκετή ώρα. Πράγμα που απέφευγα όταν παλιότερα άνοιγα φύλλο για την σπανακόπιτα ή για ψωμί, γιατί απλά βαριόμουν…
Αυτή τη φορά πάντως το βρήκα άκρως ψυχοθεραπευτικό να ζυμώσω με προσοχή και επιμέλεια το ζυμάρι, κάθε γρονθοκόπημα και καημός κάθε καημός και γύρισμα από την άλλη μεριά για περισσότερο ζούληγμα! Όπως καταλαβαίνετε, επειδή έχω πολλούς καημούς τώρα που είμαι πια ηλικιωμένη, το ζυμάρι μου ταλαιπωρήθηκε κι αυτό αλλά και καλοζυμώθηκε. Μετά το άφησα να ξεκουραστεί για μισή ώρα χωρισμένο σε ολοστρόγγυλα καλοφτιαγμένα μπαλάκια, 7 τον αριθμό.
Λοιπόν ώρα να ανοίξω το φύλλο για να φτιάξω χυλοπίτες με την βοήθεια ενός πλάστη. Μέχρι τώρα χρησιμοποιούσα τον κοντό πλάστη με τις λαβές στα πλάγια, ξέρετε, αυτόν που χρησιμοποιούσαν οι παλιές νοικοκυρές –νομίζω και η Φλο, η γυναίκα του Αντυ, για όσους καταλαβαίνουν τι εννοώ- για να καταχερίσουν τον ανεπρόκοπο όταν γύριζε στο σπίτι μετά από ολονύκτια κραιπάλη! Τον άλλο τον πλάστη, εκείνον τον μακρύ και πολύ λεπτό, (που βλέπουμε να τον χρησιμοποιούν οι γιαγιάδες στις εκπομπές μαγειρικής και που εκστασιαζόμαστε μπροστά στην ικανότητα τους να φτιάχνουν φύλλο τόσο τέλειο και λεπτό που μοιάζει σαν ριζόχαρτο), τον είχα αποκλείσει ακριβώς γιατί τον χρησιμοποιούν οι γιαγιάδες!
Και να που ήρθε και μένα η ώρα μου, μέσα στο κλίμα των πρόσφατα αποκτημένων 50ς μου να τον χρησιμοποιήσω κι εγώ!
Αλήθεια σας λέω… δεν ξέρω γιατί έκανα την ζωή μου τόσο δύσκολη όλα αυτά τα χρόνια!
Ο πλάστης αυτός είναι απίστευτος, τα εφτά φύλλα που άνοιξα ήταν απλά τέλεια και έγιναν σε μόλις 40 λεπτά, τι να πω; Ήταν ένα θαύμα.
Άπλωσα τα έτοιμα φύλλα σε όποια επιφάνεια υπήρχε μέσα στο σπίτι, πάνω σε σεντόνια να στεγνώσουν, γιατί στον κήπο έβρεχε μυρμήγκια και σκόνες και δεν το ρισκάρισα!
2-3 ώρες αργότερα είχαν στεγνώσει αρκετά ώστε να τα κόψω σε τετραγωνάκια.
Παραδόξως, το κόψιμό των φύλλων σε μικρά τετραγωνάκια αποδείχτηκε δύσκολη δουλειά αφού το χέρι μου έφευγε και αντί να φτιάξω κομψές μικρές χιλοπιτούλες διαστάσεων 5Χ5 χιλιοστών, οι δικές μου έγιναν τελείως ακανόνιστες, μακρόστενες, μερικές τριγωνικές κάποιες άλλες τεράστιες 2Χ2 εκατοστά, κάποιες άλλες… τι να πω… μια στεναχώρια την πήρα εδώ που τα λέμε…
Αλλά μόλις άπλωσα τις χυλοπίτες μου πάνω στα σεντόνια να στεγνώσουν κι αυτές… ωωω! τι συγκίνηση…!
Έμοιαζαν με τις απλωμένες χυλοπίτες άλλων εποχών που μου έδειξε η γιαγιά μου –εεε! Συγνώμη, το Internet εννοώ στα Images-
Τις άφησα στα σεντόνια καμιά εβδομάδα, χαϊδεύοντας τις απαλά κάθε λίγες ώρες ώστε να στεγνώσουν καλά.
Και νάτες τώρα στεγνές -στεγνές να περιμένουν την σειρά τους για να μαγειρευτούν, μέσα στο νοικοκυρίστικο πάνινο σακουλάκι τους.
Δεν βγήκαν πολλές, ζήτημα είναι να είναι αρκετές για δύο μαγειρέματα.
Θα φτιάξω τις μισές σκέτες, καμένες με καλό βούτυρο να μοσχοβολήσουν και με μυζήθρα από πάνω, όχι αυτά τα πεκορίνο που η δυνατή τους γεύση ισοπεδώνουν τις όλες τις άλλες. Μυζήθρα! Η ίσως κανένα καλό ελληνικό κεφαλοτύρι.
Τις υπόλοιπες θα τις μαγειρέψω στο φούρνο με αρνάκι ή ακόμα καλύτερα με χοιρινό. Ένα καλό χολιστερινούχο Κυριακάτικο φαγάκι.
Αλλά αυτές είναι άλλες συνταγές που θα σας γράψω κάποια άλλη φορά.
Γιατί μπορεί να μην έζησα τις γιαγιάδες μου… αλλά η μαμά έφτιαχνε κάτι γιουβέτσια…!
Τώρα που το σκέφτομαι … ίσως η μαμά κάποτε να είχε φτιάξει και χυλοπίτες… δεν μπορώ να θυμηθώ. Και ποια γυναίκα του σογιού να ρωτήσω..;!
Παρ όλο που έχω ένα πατέρα που ζει και βασιλεύει στα 95 του… όλες οι γυναίκες της οικογένειας, πέθαναν σχετικά νέες!
Ίσα –ίσα μόλις είχαν αρχίσει να νοιώθουν ηλικιωμένες…
ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΡΓΟΤΕΡΑ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΒΛΕΠΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΟΣΟ ΜΑΥΡΑ:
Τις χυλοπίτες (και το ποστ) τα έφτιαξα μέσα Αυγούστου, εξ ου και η κακή διάθεση.
Αλλά τωρα που είμαι πολύ καλύτερα μπορώ να ποστάρω το κείμενο και να απολαύσω το χειροποίητο ζυμαρικό μου
Προχτές που μαγείρεψα λίγες από αυτές, ανακάλυψα ότι η αλευριένια μυρωδιά που είχαν μόλις τις πρωτόφτιαξα, έχει αλλάξει σε μια άλλη που διακρίνεται η μεστή μυρωδιά του κατσικίσιου γάλακτος.
Επίσης την επόμενη φορά θα προσθέσω ένα ακόμη αυγό στο ζύμωμα για να γίνουν λίγο πιο κιτρινωπές.
Η σάλτσα που τις συνοδεύει είναι φτιαγμένη με φρέσκια ντομάτα με μελιτζάνα αποφλιωμένη σε κυβάκια και δυο τρία μεγάλα μανιτάρια Πορτομπέλο που τα λατρεύω
Ετικέτες recipies
Αγαπημένη μου νουνά!
σε χτύπησε η κλιμακτήριος, είναι το μόνο σίγουρο!!!
Και γιατί καλή΄μου δεν πάγαινες σ' ένα χωριό για διακοπές να βρεις γιαγιάδες να σου πούνε συνταγές, και το τερπνόν μετά του ωφελίμου?
δεύτερον. ο πλάστης είναι απο σκουπόξυλο, πάω στοίχημα, ΄τετοιο είχαμε κι εμείς σπίτι μας και έχουμε
τρίτον και σοβαρότερο...
νουνά αυτό το κατσικίσιο με χαλνάει τελείως.
δεν τις τρώω, οπότε...
έχω συνταγή να σου μεταλαμπαδεύσω όμως να το ευχαριστηθείς.
να σου μάθω να φτιάχνεις και φιδέ χειροποίητο σε σιδερένια κρισάρα. Μια και σ' έπιασε η κρίση να σε αποτελειώσω. χα χα χα
καλοφάγωτες!!!