.
Ξεκινάμε την ζωή μας με ολόκληρες στρατιές φρέσκων και πρόθυμων στρατευμένων στην υπηρεσία του μυαλού, που είναι στο πόδι από το πρωί μέχρι το βράδυ, να φυλάνε τα κάστρα του.
Μια εικόνα μου έρχεται, νεαροί φαντάροι, άπειροι είναι αλήθεια, να φυλάνε σκοπιές με ζέση, να προστατεύουν τείχη και αναχώματα, να διώχνουν τον εχθρό με ορμητικές εφόδους και υπομονετικές άμυνες. Και στα διαλείμματα να πίνουν αλκοόλ, να λένε σαχλαμάρες μεταξύ τους, να γεμίζουν το δισάκι τους με αναμνήσεις για να τις λένε στα παιδιά τους όταν γίνουν γέροι. Και ενώ βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πυρός, να τα κάνουν όλα αυτά σχεδόν με χαρά, βγάζοντας αυθάδικα την γλώσσα στην ζωή και τον θάνατο.
.
Ωστόσο όπως περνούν τα χρόνια, οι εφεδρείεςλιγοστεύουν. Για να κρατήσεις ένα κάστρο πρέπει να αποσύρεις μερικές δυνάμεις από αλλού, και είναι η ιδέα μου, ή οι φαντάροι είναι λίγο πιο κουρασμένοι τώρα; Έχουν στερέψει τα πολλά καλαμπούρια και τα ξενύχτια πριν τις μάχες; Τα πόδια σέρνονται λιγάκι; H ανάσα γίνεται πιο δύσκολη;Μπορεί, αλλά ότι χάνουν σε ορμή το έχουν κερδίσει σε πείρα. Οι κινήσεις τους είναι υπολογισμένες καλύτερα, μεθοδεύουν τα πράγματα πιο έξυπνα και παρ όλο που αραιώνουν κάπως οι τάξεις τους έτσι όπως καλούνται να υπερασπίσουν περισσότερα όντας λιγότεροι, τα καταφέρνουν ακόμα καλά. Τα κάστρα παραμένουν αήττητα.
.
.
Όμως περνάει ακόμα περισσότερος καιρός, και οι απώλειες αρχίζουν να γίνονται αισθητές.
Ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι για να φυλάξεις ένα κάστρο, ένα άλλο πρέπει να μείνει με ένα ελάχιστο προσωπικό ασφαλείας.
Οι μεσόκοποι πια φαντάροι σου, αποτελεσματικοί ακόμα άλλα όχι και τόσο ανθεκτικοί κάνουν ότι μπορούν και κάθε αποκρουσμένη επίθεση σημαίνει όλο και περισσότερες απώλειες.
.
.
.
.
.
.
Ώσπου έρχεται μια μέρα που ανακαλύπτεις ότι οι δυνάμεις έχουν μείνει λειψές
και αλίμονο αν δεχτείς επίθεση τότε. Ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος, σε βάζει να κάνεις σπασμωδικές κινήσεις. Μια γερή επίθεση μπορεί να σημαίνει την καταστροφή. Γι αυτό ανακαλείς όλες τις δυνάμεις επί τόπου, δεν υπάρχει άλλος τρόπος.Αλλά επειδή οι φαντάροι σου είναι φιλότιμοι, επιστρατεύουν όλες τις δυνάμεις τους, ρίχνονται με τα μούτρα στον εχθρό και τον απωθούν. Τουλάχιστον αυτό δίνει μια ανάταση σε όλους, ιδιαίτερα όταν ο εχθρός είναι από τους μεγαλύτερους, τους παλιότερους και τους πιο απεχθείς.
Όμως…
Όμως στην υπερπροσπάθεια αυτή αναλώνεις υποχρεωτικά όλες τις δυνάμεις σου, πληρώνεις τίμημα ακριβό, το ισοζύγιο καταστρέφεται, τελικά δεν είναι παρά μόνο μια νίκη.
Δεν προλαβαίνεις να τη χαρείς.
Όλα τα άλλα κάστρα αποψιλωμένα από τις δυνάμεις τους, αρχίζουν να καταρρέουν.
Χωρίς εφεδρείες δεν υπάρχει τίποτα να τα κρατήσει και υποκύπτουν ένα ένα στους εχθρούς. Εχθρούς ασήμαντους καμιά φορά και υποτιμημένους, κάποιους που είχες του χεριού σου παλιά και ίσως και κάποιούς που πριν από λίγο δεν θεωρούσες καν εχθρούς.
Και όταν αρχίζουν να πέφτουν ένα- ένα τα κάστρα σου δεν σε βοηθάει η τελευταία λαμπρή νίκη, το κύκνειο άσμα σου δείχνει άσκοπο, ο εχθρός που κατατρόπωσες ασήμαντος και λίγος.
365 μέρες αργότερα
Έχεις πια γεράσει…
Ετικέτες reality
