-Κυρα-Λιλή, αύριο είναι της Αγιά Σωτήρας, γιορτάζει και η κόρη σου!Η μαμά, στραβώνει τα μούτρα της.
-Βρε Βούλα μου, στο έχω πει εκατό φορές. Δεν υπάρχει Αγία Σωτήρα! Αύριο η εκκλησία γιορτάζει την Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού!
Η μαμά δεν ήταν ποτέ θρησκόληπτη. Αυτό που την χάλαγε ήταν το όνομα μου «Σωτηρία». Από την μια δεν της άρεσε, από την άλλη ήταν το όνομα της χμ… αγαπημένης της Πεθεράς, ενώ αυτή ήθελε να με βγάλει «Σοφία» το όνομα της μάνας της. Αλλά βέβαια ο… σκληροπυρηνικός πατέρας, δεν το δεχόταν με τίποτα. Ονόμασε και τα δύο παιδιά του με τα ονόματα των δύο γονιών του.
Τέλος πάντων, εγώ έμεινα Σωτηρία, πράγμα που με απαξίωνε λίγο –ολωσδιόλου άδικα- στα μάτια της μαμάς και γιόρταζα στις 6 Αυγούστου.
Η γιορτή αυτή περνούσε πάντα απαρατήρητη στο σπίτι μας. Κάτι που ήταν και γιορτή της γιαγιάς τα πρώτα χρόνια που ζούσε και η οικογένεια συγκεντρωνόταν στο σπίτι της, κάτι που μέσα στο ντάλα καλοκαίρι οι φιλενάδες μου και συμμαθήτριες λείπανε διακοπές στα χωριά τους, η μέρα ήταν μάλλον ανιαρή και κάθε χρόνο έλπιζα να μεγαλώσω και να έχω το δικό μου σπίτι για να μπορώ να υποδέχομαι τους φίλους μου όπως ο αδελφός μου ο Αντυ, που στις 30 Νοεμβρίου γέμιζε το σπίτι στη δική του γιορτή.
Αλλά πέρασαν τα χρόνια και έτσι κι αλλιώς πάντα στο ντάλα καλοκαίρι παρέμενε η γιορτή μου, οι φίλοι πάντα έλειπαν, οι συγγενείς το ίδιο και οι περισσότεροι συνάδελφοι αδειούχοι και απόντες.
Τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια με τα κινητά, άρχισα να έχω άπειρες τηλεφωνικές ευχές και SMS και MMS και e-mails, πέντε κλικ είναι, ακόμα και από την παραλία ένα μήνυμα το στέλνεις.
Έτσι λοιπόν, τώρα πια στη γιορτή μου στο σπίτι βρίσκονται μόνο οι οικογένειες του αδελφού μου και της βαφτιστήρας μου, που μένουμε και κοντά και συνηθίζουν και οι δύο Σεπτεμβριάτικες διακοπές.
Επίσης έχω την συνήθεια να καταγράφω ποιος μου έστειλε ευχές από μακριά κάθε χρόνο αλλά δυστυχώς η λίστα όλο και μικραίνει.
Θα μου πείτε… Τόση πια πρεμούρα για ευχές στην θρησκευτική σου γιορτή; Που στο κάτω κάτω δεν σε αφορά κιόλας ακριβώς γιατί είναι θρησκευτική!
Δεν βαριέστε!
Μια κοινωνική εκδήλωση είναι απλά, αλλά είναι που μια φορά τον χρόνο θα ήθελα να με θυμούνται κάποιοι άνθρωποι που εγώ εξακολουθώ να τους θυμάμαι.
Καταλαβαίνω βέβαια ότι με τους ρυθμούς τους σημερινούς, εύκολα ξεχνάει κανείς.
Κι αν η ίδια μου η μάνα ήθελε να μην το σκέφτεται καν...
Κι αν έφαγα την καζούρα της ζωής μου στο σχολείο από τα παιδικά μου χρόνια εξ αιτίας αυτού του ονόματος...
Κι αν έλπιζα -κακως- ότι μεγαλώνοντας θα έπειθα τους ανθρώπους να με θυμούνται έστω και με ένα SMS…
… εγώ στην γιορτή μου φτιάχνω ένα δύο χειροποίητα δροσερά καλοκαιρινά γλυκάκια, που ευτυχώς για την αυτοεκτίμηση μου τα τσακίζουν όσοι έλθουν στο σπίτι και ο πατέρας Βούλγαρης είναι ο πιο ευτυχισμένος από όλους.
Γιατί γιορτάζει η κόρη του που έχει το όνομα της μάνας του;
Μπααα!
Μάλλον γιατί στα 95 του, η μόνη επαφή με το περιβάλλον που του έχει απομείνει είναι μέσω της όσφρησης και της γεύσης.
Και τα τιμάει για τα καλά τα γλυκάκια μου!
Αν βέβαια θυμηθεί κι αυτός ότι έχω την γιορτή μου!
Αλλά τουλάχιστον αυτός είναι δικαιολογημένος…
Ιδού τα φετινά γλυκά.
Ότι έμεινε βέβαια μετά την επιδρομή.
Άλλωστε σήμερα είναι 7 Αυγούστου, όποιος ήθελε να τα δει και να τα δοκιμάσει φρέσκα, ας το θυμόταν χθες!
Το αριστερό είναι υβρίδιο μιλ-φειγ με σοκολάτα, εκμαυλιστικά γλυκό και απείρως αντικαταθλιπτικό.
Το δεξί είναι υβρίδιο cheese cake με ανανά, δροσερά ξυνούτσικο, για να φρεσκάρει την μπαγιάτικη αίσθηση της μέρας.
Όποιος προλάβει λοιπόν…
