- Ξέρω γω! Βαριέμαι, άντε να κατέβουν οι κούτες από το πατάρι, το δέντρο, τα φωτάκια, σκόνη, υπολείμματα από το περυσινό ψεύτικο χιόνι πάνω στο χαλί, ένα παλιό στεφάνι «Ευτυχισμένο το 2000», ξέρω γω, κάθε χρόνο τα ίδια, να στολίσουμε το σπίτι να ανάψουμε τα φωτάκια, χριστουγεννιάτικα γλυκά και γκρίνιες για το σε ποιο σπίτι της οικογένειας θα συγκεντρωθούμε.
Γμ/το! Πάλι αυτός ο κόμπος στο στήθος!
Καλά, είναι αυτό το πνεύμα των Χριστουγέννων;;!!
Ωστόσο κάτι πρέπει να αλλάξει, κάτι να δώσει μια νότα αλλαγής στη ζωή μας, ο χρόνος όσο περνούν τα χρόνια κυλάει πιο γρήγορα, κάτι πρέπει να τον καθυστερήσει λίγο, να δώσει ορόσημα και στιγμές να θυμόμαστε.
«Θυμάσαι τα Χριστούγεννα που είχαμε πάει στην Μενδενίτσα με την Καίτη και τον Αντώνη –ζούσε ακόμα τότε- που ξεχάσαμε να παραγγείλουμε γαλοπούλα στον χασάπη του χωριού και φάγαμε πατάτες τηγανιτές κι αυγά ανήμερα, την Δανάη ντυμένη χιονονιφάδα, την Χριστίνα αγγελάκι, τον Νικόλα βοσκό στη φάτνη, τα πρώτα μας Χριστούγεννα μαζί, οι δύο μας σινεμά σχεδόν μόνοι μας την παραμονή.
Πριν 10, 7, 3, 18, 25 χρόνια, πότε πέρασαν…
Γιορτή της αγάπης, χαζά κλισέ, θέλει η αγάπη γιορτή;
Και τι είναι η αγάπη, έτσι αόριστα που την μνημονεύουν. Θα αγαπήσουμε περισσότερο τους δικούς μας ανθρώπους, τους πολυαγαπημένους φίλους, τους γνωστούς, θα νοιαστούμε περισσότερο για τα παιδιά, για τους άρρωστους ανθρώπους, για τους φτωχούς και νεόπτωχους, για τις στρατιές Πακιστανών που συνταξιδεύω μαζί τους κάθε πρωί στο
λεωφορείο για την δουλειά, τα πιτσιρίκια με τα αγριεμένα μάτια που πετάνε πέτρες και όλοι γύρω μιλάνε για επανάσταση της νέας γενιάς –έλα! Πάλι κατάληψη, γλιτώνουμε και τα μαθήματα, μετά οι διακοπές των Χριστουγέννων-Για μας που τα Χριστούγεννα δεν έχουν –καλώς ή κακώς- θρησκευτικό νόημα γιατί πρέπει να γιορτάσουμε την αγάπη;
Κάθε φορά κάνω την ίδια ερώτηση στον εαυτό μου και κάθε φορά κολλάω στο ίδιο σημείο.
Θυμάμαι στο σχολείο που μάθαινα Αγγλικά τα “countables” και τα “uncountables” τα μετρήσιμα και τα μη μετρήσιμα ουσιαστικά.
Με πολλή Αγάπη Χρόνια πολλά
Πόση αγάπη, πόσα χρόνια. 10 δραχμές αγάπη, κάθε χρόνο, με τους τόκους να κεφαλαιοποιούνται, φέτος θα σ αγαπάω πιο πολύ από πέρυσι είναι και τα πανωτόκια, πόσο πολύ σε αγαπάω μετά από 20-25 χρόνια...
Ουφ!
Πολύ με μπερδεύει αυτή η ιστορία με την αγάπη.
Τέλος πάντων, το αποφάσισα να το κατεβάσω το δέντρο και τα στολίδια από το πατάρι, αφού η ιστορία με την αγάπη δεν μου κάθεται καλά, ας προσποιηθώ ότι Χριστούγεννα είναι δέντρα πλαστικά με 1200 κλαδιά, οικολογικά γιατί δεν κόβουμε φρέσκο έλατο –αναρωτιέμαι πόσα χρόνια θα μείνει στο περιβάλλον το οικολογικό μου δέντρο άμα το πετάξω μέχρι να αφομοιωθεί με αυτό-, το παλιό στεφάνι, τα σκονισμένα στολίδια του δέντρου, αγοράζω ένα στολίδι κάθε χρόνο και ξέρω, του 1999, πέθανε η Κατερίνα, του 2000, τότε που έσπασα το πόδι μου, του 2001, γκρίνιες με τον πατέρα, του 2003, η μικρούλα η Δανάη μου είπε «Θεία σ’ αγαπάω!», του 2004, χάσαμε την Γάτα μου, του 2005…, του 2006…, του 2007…, του 2008, πήρα μια γιρλάντα άσπρη φουντωτή, απαλή για αφράτη, έτσι θέλω να ζήσω την νέα χρονιά, λίγο πιο απαλά, λίγο λιγότερο αγκαθωτά, λίγο ...
Ας προσποιηθώ ότι Χριστούγεννα είναι να φτιάξω μελομακάρονα και κουραμπιέδες μικροσκοπικά μπαλάκια σε μέγεθος μπουκιάς με μέλι ή με ζάχαρη άχνη, τόσο μικρά όσο να ακουμπάνε στη γλώσσα σου και να προσφέρουν την γλυκιά ηδονή με μέτρο.
Κρεμάω στο δέντρο μου τα πρώτα στολίδια, λίγο σκονισμένα από πέρυσι όπως είπα, τις ασημένιες μπαλίτσες που διακόσμησα μόνη μου, τα διάφανα αγγελάκια, τις άσπρες κουκουνάρες, τα κρυσταλλάκια που τα αγόρασα χονδρική και τα έκανα στολίδια για το δέντρο με τα χέρια μου, α! να και δύο τρία στολίδια που δεν ταιριάζουν με το αυστηρό άσπρο-ασημί ύφος του δέντρου μου: μια μικροσκοπική μπαλίτσα πορτοκαλιά, μια μοβ καμπανούλα, δύο μικρά πλαστικά πουλάκια, στολίδια που επιβιώνουν δεκάδες χρόνια τώρα, από τότε που ήμουν παιδί και κάθε χρόνο τα βάζω πάντα-πάντα στο δέντρο σε μια γωνίτσα που δεν φαίνεται, η μαμά αγαπούσε πολύ την μοβ καμπανούλα, τα πουλάκια ένα ροζ ένα θαλασσί είμαστε εγώ και ο Αντυ, έτσι έλεγε η μαμά, η πορτοκαλιά μπαλίτσα ότι απέμεινε από ένα ολόκληρο τσαμπί με τέτοιες που έσπασαν μια μια. Και ένα διπλό φύλλο από γκυ πλαστικό κα λίγο στραπατσαρισμένο.
Και καθώς κοιτούσα αυτά τα παλιά στολίδια, το ένοιωσα ότι αυτός ο κόμπος στο στήθος μου έσπασε! Η μυρωδιά της μαμάς, τα στολίδια, η νονά που άφηνε το δώρο της δίπλα στο δέντρο, το ζεστό σπίτι, οι διακοπές από το σχολείο, οι αγιοβασίληδες, οι φάτνες, όλα αυτά γλυκά και ζεστά πράγματα...
Γιατί, τι είναι τα Χριστούγεννα;
Είναι η ευκαιρία να αποχτήσουν τα παιδιά αναμνήσεις για να τα ζεσταίνουν όταν γίνουν παγωμένοι ενήλικες.
Και σε αυτό τον τομέα κάνουν καλά την δουλειά τους.
Εύχομαι ολόψυχα, να βρείτε τον τρόπο να δώσετε τέτοιες γλυκές αναμνήσεις στα παιδιά σας. Όχι με καινούρια παιχνίδια και κινητά και φιρμάτα ρούχα και ότι άλλο κάνει τέλος πάντων τα παιδιά χαρούμενα σήμερα.
Δώστε τους αναμνήσεις αγάπης και ζεστασιάς, για τις χρησιμοποιήσουν όταν δεν θα βρίσκουν κανένα νόημα στα Χριστούγεννα
Θα τους χρειαστούν περισσότερο να είστε βέβαιοι...
Καλά Χριστούγεννα!
Εύχομαι να είστε Χαρούμενοι και Υγιείς!
Είμαι χωρίς Ιντερνετ αυτές τις μέρες στο σπίτι, όπου θα ξεκοκαλίζω κάτι υπόλοιπα αδείας που έχουν μείνει.
Φιλιά σε παλιούς και νέους φίλους κι αν ξέχασα κανένα από το Χριστουγεννιάτικο e-mail μου, συμπαθάτε με!
Θα τα πούμε πάλι πριν την Πρωτοχρονιά.
Ετικέτες Χριστούγεννα
Καλές γιορτές Ralu!!! Να είσαι καλά!! Ο,τι καλύτερο για σένα και την οικογένειά σου!!
φιλιά πολλά!