Προς το τέλος της πρώτης δεκαετίας της ζωής μου, ήμουν ένα χαρούμενο παιδί που μεγάλωνε στις αλάνες των δυτικών προαστίων.
Αγαπούσα το σχολείο, έτρεμα μην πάθουν τίποτα οι γονείς μου, και έτρεχα πίσω από την φιλενάδα μου την Αριστέα που είχε την αρχηγία των παιχνιδιών στη γειτονιά. Ανυπομονούσα να φτάσω τα 12 για να πάω στο Γυμνάσιο και να είμαι επιτέλους Μεγάλη και πήγαινα να αγοράσω την Αυγή του πατέρα τυλιγμένη
μέσα στην Ακρόπολη -αν θυμάμαι καλά- για να μην δώσει η οικογένεια δικαιώματα στην γειτονιά. Σ αυτή την ηλικία, ερωτεύτηκα τον Τάσο, τον γιο μιας γειτόνισσας που ήταν 22 χρονών και στα γενέθλια μου έκανα μια ευχή.
Να με περιμένει μέχρι να μεγαλώσω...
Προς το τέλος της δεύτερης δεκαετίας της ζωής μου είχα μόλις βγει από μια τραυματική εφηβεία στην διάρκεια της οποίας, πέρα από τις προσωπικές μου αναζητήσεις, βίωσα την απόρριψη μιας nerd, μη ενταγμένης έφηβης.
Πράγμα που ωστόσο με βοήθησε να στραφώ προς τα μέσα, να διαβάσω πολύ, να αποκτήσω άποψη για τα πάντα και να κοκορεύομαι για την νεοαποκτηθείσα υπεροχή μου απέναντι στις δημοφιλείς χαζοβιόλες πρώην συμμαθήτριες, που μου είχαν κάνει την ζωή δύσκολη. Είχα αποδεσμευτεί οριστικά από το θρησκευτικό συναίσθημα και με πολύ υπερηφάνια θεώρησα ότι εμπέδωσα ολοκληρωτικα τον Διαλεκτικό Υλισμό, που ταίριαζε με την αδυναμία μου να αποδεχθώ τα κοινωνικά συστήματα που γνωριζα μέχρι τότε και να πιστέψω ότι θα 
σώσω τον κόσμο με τα ίδια μου τα χέρια. Επίσης μόλις είχα χάσει την ευκαιρία να περάσω στην ανώτατη σχολή που ΔΕΝ ήθελα να περάσω -κακός / ανύπαρκτος επαγγελματικός προσανατολισμός-, και αφού ερωτεύτηκα τον καθηγητή μου στο φροντιστήριο, στα γενέθλια μου έκανα μία ευχήΟ επόμενος έρωτας μου να βρει ανταπόκριση...
Προς το τέλος της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου, συνειδητοποίησα ότι τα καλά νεανικά μου χρόνια τα είχα εκμεταλλευτεί σωστά.
Είχα γνωρίσει και αγαπήσει Τον καλό μου, είχα κάνει ένα εξαιρετικό γάμο, είχα κάνει τις σπουδές που με ενδιέφεραν πραγματικά και ήδη ασχολούμουν με το αντικείμενο αυτό. Την χώρα κυβερνούσε ένας χαρισματικός ηγέτης, που έκανε όλους εμάς του εικοσάχρονους να παραμιλάμε από την ελπίδα για το αύριο. Είχα επίσης καταφέρει να ψάξω 
το μυαλό μου ακόμα πιο βαθιά και να αποκτήσω μια ικανοποιητική αυτογνωσία που με βοηθούσε να βάζω τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Είχα την ζωή μπροστά μου, θεωρούσα ότι τίποτα δεν υπήρχε που να μην μπορούσα να το κάνω και στα γενέθλια μου έκανα μια ευχήΝα συμπληρώσω την ζωή μου με ένα παιδί...
Προς το τέλος της τέταρτης δεκαετίας της ζωής μου βρέθηκα πραγματικά μπερδεμένη.
Τα οικονομικά της οικογένειας και η δουλειά μου πήγαιναν κατά διαόλου, έκανα σοβαρές οικονομικές υποχωρήσεις στο όνομα της φιλίας, η υγεία μου κλονίστηκε ανεπανόρθωτα, και τα πρώτα σύννεφα της κρίσης ηλικίας θόλωσαν τον ανέφελο μέχρι τότε ορίζοντα του μυαλού μου. Τα πολιτικά είδωλα κατεδαφίστηκαν, οι ελπίδες τροφοδότησαν τον κάδο ανακύκλωσης και μετά ακολούθησαν την πορεία για την χωματερή, και η ζωή άρχισε να δείχνει λιγότερο φιλική. Έχασα επίσης την ικανότητα μου να χαίρομαι με τα πολύ απλά πράγματα η
οποία με βοηθούσε να πορεύομαι ακόμα και τις πιο δύσκολες ώρες και όλα αυτά απέκλεισαν την πιθανότητα να προσπαθήσω να κάνω ένα παιδί. Ετσι στα γενέθλια μου έκανα μία ευχήΝα γίνω πάλι νέα και υγιής , να ξαναβρώ την αυτοπεποίθηση και το χιούμορ και την ελπίδα μου, και... και να Τον ερωτευτώ ξανά από την αρχή...
Και ερχόμαστε στο τώρα
Προς το τέλος της πέμπτης δεκαετίας της ζωής μου ο απολογισμός δεν είναι ακριβώς αυτός που θα ήθελα.
Πέρασα αρρώστιες του κορμιού που κάθε μία από αυτές μου άφηνε και ένα αναμνηστικό, που συσσωρευόταν μαζί με τα υπόλοιπα και βάραινε το κουτί με τα χρέη απέναντι στο θάνατο. Πέρασα αρρώστιες της ψυχής που διέλυσαν όσα κομμάτια μου είχαν απομείνει. Βίωσα την εικόνα ενός διαλυμένου και εκφυλισμένου νου, παρακολουθώντας τον πατέρα μου να μεταμορφώνεται από ένα δραστήριο λεβεντάνθρωπο, σε ένα χαμένο στον κόσμο του γέρο που βρίζει τα παιδιά του σε άγνωστους που περνάνε στον δρόμο και καταβρέχει από το μπαλκόνι τους περαστικούς με βρομόνερα γιατί νομίζει ότι κάτι κακό λένε γι αυτόν. Αποφάσισα να αγνοώ κάθε προσπάθεια να μου πουλήσουν όνειρα αυτοί εκεί πάνω, αφού το είχα καταλάβει πια ότι όλα λειτουργούν ερήμην μας. Επίσης έκανα την υπέρβαση μου και ναι μεν "ο κύβος ερρίφθη" μέσα σε μια στιγμή, αλλά διάβηκα απρόσεχτα τον Ρουβίκωνα. Η Ρώμη όχι μόνο δεν με περίμενε από την άλλη πλευρά αλλά και με καταπλάκωσε με τα τείχη της.Σήμερα είναι τα γενέθλια μου. 24 Ιουνίου 2008.
Το πρωί θα σκεφτώ την μάνα μου και θα θυμηθώ
όλες τις καλές στιγμές που ζήσαμε μαζί μέχρι πριν από 30 χρόνια που πέθανε. Της το χρωστάω ένα τέτοιο μνημόσυνο και το κάνω κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Κανονικά έτσι πρέπει να γιορτάζουμε τα γενέθλια. Μαζί με τις μαμάδες.Θα φυσήξω ένα κεράκι πάνω σε μια αυτοσχέδια τούρτα και θα κεράσω τον πατέρα ένα κομμάτι -μπορεί να τα έχει χάσει, αλλά το γλυκό του δεν το ξεχνάει ποτέ- αφού πρώτα μου χαρίσει παραδοσιακό δώρο που μου κάνει κάθε χρόνο: Το πρώτο καρπούζι του καλοκαιριού.
Θα εμπιστευτώ στην Νερίνα t.c., το να κατευνάσει στο μυαλό μου, τον πόνο που νοιώθω, την παραίτηση, την λύπη και την οργή.
Θα κάνω μάλλον απαισιόδοξες σκέψεις για την ζωή και μετά θα πάω να Τον πιάσω από το χέρι, για να μπορέσω να συνεχίσω.
Θα δεχθώ τα φιλιά Του, την ήρεμη προστασία Του απέναντι στους δαίμονες μου, και την δόση αυτοπεποίθησης που απλόχερα μου δίνει, χωρίς να το ζητάω.
Και θα κάνω μια ευχή.
Να γίνω δυνατή, με όποιον τρόπο χρειαστεί, για να σταθώ δίπλα Του με τον ίδιο τρόπο που στέκεται και Εκείνος.
Και επειδή πλησιάζω να μπω πια την έκτη δεκαετία της ζωής μου -λίγο μένει ακόμα- δικαιούμαι να κάνω και δεύτερη ευχή: Να είμαι εδώ σε δέκα χρόνια από σήμερα και να φτιάξω πάλι ένα ποστ που να τελειώνει:
Προς το τέλος της έκτης δεκαετίας της ζωής μου...
Ο.κ. τώρα το βλέπω το λάθος μου.
Αντί για ένα χαρούμενο γενέθλιο ποστ, σας πυροβόλησα με ένα καταθλιπτικό κλαψούρισμα.
Κοίτα καιρό που βρήκα να κλείσω το άλλο μπλογκ! Εκεί μάλλον θα κρυβόταν καλύτερα.
Ελάτε βρε σεις! Η παραδοσιακή κατάθλιψη των γενεθλίων είναι!
Τι;
Δεν ξέρετε τι είναι αυτό;
Ε λοιπόν, περιμένετε να έρθει ο καιρός που για να περιγράψετε τις δεκαετίες της ζωής σας θα χρειάζεστε 1000 λέξεις και τότε τα ξαναλέμε!
Πάω τώρα να βρω στο ΝΕΤ εικόνες με τούρτες, σαμπάνιες λουλούδια και λούτρινα ζωάκια.
Με αυτά θα πλημμυρίσω το ποστ και θα σας φτιάξω την διάθεση.
Και ίσως έτσι να φτιάξει πια και η δική μου
Τα δώρα των φίλων μου:
Η γλαρένια μου έστειλε μια πολύ γλυκιά e-card
Ευχαριστώ σε γλαρένια!
Η ζουζούνα, σκέφτηκε να μου στείλει ένα πολύ πιο χμ... πρακτικό δώρο!
Ευχαριστώ σε Ζουζούνα!
Ευχαριστώ επίσης τον iolithiko για τις ευχές από το facebook, και την debby μου από το τηλέφωνο, και την Μαρία και την Μαρίνα και την Κατερίνα και τον gabby d. που με θυμηθηκαν.
Και ιδιαίτερα ευχαριστώ τον kostas_patra που μου έστειλε κάτι πολύ ιδιαίτερο:
...Ένα ερείπιο σε ένα βουνό δεν είναι ατραξιόν,
Δεν ζητά τιμητικές πλακέτες,
Θα στέκει αδιάφορο στον χρόνο
Γιατί ξέρει πως έχει πελεκημένες πέτρες
Και εδράζεται σε θεμέλια γερά
Πως η σταθερότητα του δεν εξαρτάται από κονίαμα
Και πως το βουνό περήφανα θα το καταπιεί
Και θα το αφομοιώσει...
Σας φιλώ όλους!
ρ.
Ετικέτες childhood's end, life, life is out there
Χρονια σου πολλα Ραλου.
Να μην ειναι μονο τα χρονια σου αλλα και οι ομορφες εμπειριες σου "μπολικες". Να ζησεις ευτυχισμενες στιγμες διπλα σε εκεινους που αγαπας.
Και μη σε απασχολουν οι στεναχωριες της ζωης. Ειναι κι αυτες μεσα στο "προγραμμα". Προγραμμα δεν υπαρχει - ετσι νομιζω τουλαχιστον. Ειναι ολα τυχαιες, χαοτικες εξελιξεις.
Γι' αυτο δεν αξιζει να παιρνουμε την ζωη και πολυ στα σοβαρα. Μονο να την ζουμε, οσο καλυτερα γινεται.
Νασαι καλα, να γιορτασεις πολλα, πολλα γενεθλια ακομα.