(Η να ξέρεις ορθογραφία ή να μην ξέρεις!)
Κάποιος μου έλεγε τις προάλλες :
Αφού δεν έχεις παιδιά και θέλεις να υπάρχει συνέχεια σου μετά τον θάνατο σου, φτιάξε κάτι που θα μείνει πίσω και θα σε θυμίζει.
Ζωγράφισε κάτι, γράψε ένα βιβλίο, κάνε ένα έργο που θα φέρει το όνομα σου.
(Ειχε προηγηθεί η γνωστή κλάψα -ξέρετε...-)
Κάθησα λοιπόν και σκέφτηκα:
Να ζωγραφίσω αποκλείεται! Ούτε μια ίσια γραμμή δεν μπορώ να φτιάξω.
Να γράψω ένα βιβλίο χμ...! το σκέφτομαι...
(Ελάτε καλέ, ένα αστείο είπα, μην μας πάρουν με τις λεμονόκουπες τώρα!)
Επίσης, εφ' όσον δεν έγινα ο ανταγωνιστής και μεγάλος εφιάλτης του Καλατράβα, όπως ονειρευόμουν, η περίπτωση να φτιάξω ένα έργο με προοπτική να μείνει στο χρόνο και να με θυμίζει δεν υπάρχει.
Και ξαφνικά! Ω του θαύματος!
Κυκλοφορεί μια νέα ιδέα να στείλουμε ένα χειρόγραφο ο καθένας στο http://autographcollectors.blogspot.com/
Μα τι ευκαιρία είναι αυτή! Να ο τρόπος να μείνω στην αιωνιότητα μαζί με την υπόλοιπη ομάδα των blogers! Επι τέλους θα αφήσω κάπου το στίγμα μου!
Σχεδόν έκλαψα από την χαρά μου.
Βέβαια κανείς δεν με κάλεσε προσωπικά να το κάνω, πράγμα που ωστόσο δεν με πτοεί καθώς το ποστ με το χειρόγραφο μου ευελπιστώ να συλλεγεί αυτόματα από το παραπάνω λινκ.
Επίσης υπάρχουν πολλοί που το θεώρησαν από παιδαριώδες μέχρι επικίνδυνο.
Ε λοιπόν, εγώ αντίθετα, πολύ το γουστάρω και γι αυτό στέλνω ένα μικρό χειρόγραφο.
(Ασε που στο ψάξιμο ανακάλυψα ανάμεσα στους χειρογράφοντες και τον παλιό καλό γουφασ, που πολύ μου είχε λείψει!
Εβαλα βιαστικά το enter-at-own-risk νέο blog του στα favorites με την υπόσχεση στον εαυτό μου να μην ξεχάσω να ρίξω κανένα σχόλιο για να έχω πάλι την χαρά να απολάυσω τις ιδιόρυθμες απαντήσεις του.)
Το τι θα έγραφα, με προβλημάτισε πολύ, έψαξα στους αγαπημένους μου συγγραφείς να βρω ένα τσιτάτο όμορφο, κατι τις χαϊκλασσάτο τέλος πάντων.
Στην αρχή κόλλησα σε ένα σονέτο του Shakespeare.
Μετά σκέφτηκα να σκανάρω απλά μια λίστα του Σούπερ Μάρκετ, ή μερικά από τα post it που γεμίζουν την οθόνη μου με σημειώσεις της δουλειάς, κάπου διάβασα ότι ο "in vitro" γραφικός χαρακτήρας δεν λέει και πολλά.
Αλλά μπα! Τι είδους αθανασία θα ήταν αυτή από μια λίστα με "τυρί, ρύζι, καφέ, γάλα, Καμπά"
Ηθελα κάτι εντελώς δικό μου και γι αυτό έγραψα αυτό που είχα πει μετά τον θάνατο του Μέρλιν και την είσοδο στην ζωή μας της Νερίνας t.c.
Ιδού:
Σημείωση προς τον μελλοντικό μελετητή των blogs της αρχής του 21ου αιώνα:
"Αγαπητέ μελετητή,υπέροχε μελετητή, καταπληκτικέ μελετητή.
Είμαστε πλάσματα πεπερασμένα και γι αυτό διψάμε για την αθανασία.
Μην με κρίνεις από τον ψιλοχάλια γραφικό χαρακτήρα μου, αλλά από την θεϊκή ιδιοσυγκρασία μου που θα διακρίνεις όταν διαβάσεις τα posts μου.
Αποθέωσε με στην εποχή σου για να ακουστεί και πάλι το όνομα μου όταν των άλλων θα ακούγεται από παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα.
Σ ευχαριστώ!
r."
Ουφ!
Ελπίζω το γλύψιμο να φτάνει...
Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, έτσι δεν λένε;
p.s.
Εντάξει, ενταξει...!
Εχω μανία με την λέξη "πεπερασμενος". Τι να κάνω, πετριές είναι αυτές!
Ετικέτες laughing out loud
....λεω να δοκιμασω τα cryonics. με καταψυχουν και βουαλα! 100 χρονια μετα με βαζουν σε φουρνο μικροκυματων και ειμαι παλι πιπινι-τσαχπινι-σκατουλινι!
τι σου ειναι η επιστημη! τς τς τς...