Η Φιόνα ακουμπούσε δύο δύο τις πατούσες πάνω στην τσίγκινη, καυτή από τον ήλιο του καλοκαιριού στέγη, τινάζοντας τις άλλες δύο εναλλάξ, για να αποφύγει το κάψιμο.
Διέσχισε την απόσταση διαγωνίως και πλησίασε στην άκρη εκεί που ο κισσός που φύτρωνε από κάτω, ρίχνει ένα μικρό ίσκιο, ίσα ίσα να την χωράει, και συσπειρώθηκε σε θέση αναμονής.

Πριν συνεχίσω όμως νομίζω ότι πρέπει πρώτα να σας μιλήσω λίγο για την Φιόνα.
Η Φιόνα είναι μια γάτα 7 χρονών, μεσήλικη δηλαδή, έμπειρη και εχέφρων, σοφή και ευφυής.
Είναι επίσης μια άσχημη γάτα. Το πανωφόρι της είναι πολύχρωμο είναι μια κλασσική calico γάτα με τα άσπρα και πορτοκαλιά μπαλώματα παρατημένα πάνω στο μαύρο φόντο από κάποιον ζωγράφο σε θολή ώρα hung over.
Πασαλειμμένη παντού ασύμμετρα, ούτε ο μεγαλύτερος γατόφιλος δεν θα μπορούσε να πει ότι είναι όμορφη.
Αλλά η Φιόνα το είχε φιλοσοφήσει το πράγμα και διόλου δεν την νοιάζει, ή μάλλον σηκώνει την μύτη της περιφρονητικά, μπροστά σε οποιονδήποτε την περιφρονεί.
Άλλωστε, είχε ρυθμίσει την ζωή της έτσι που να μην έχει ανάγκη την αποδοχή κανενός.

Παρ όλα αυτά κανείς δεν θα μπορούσε να μην παραδεχτεί ότι η Φιόνα ήταν μια ιδιόρρυθμη γάτα.

Να για παράδειγμα, αυτή η μανία της να την αράζει στην μικρή τσίγκινη στέγη εδώ και χρόνια. Με κρύο ή με ζέστη, με χιόνι ή με καύσωνα που την έχανες που την έβρισκες, στην τσίγκινη στέγη!
Ίσως γιατί της άρεσε που από εκεί πάνω έβλεπε τα χωράφια μακριά, της άρεσε να ρεμβάζει, ειδικά άμα ήτανε χορτάτη από ποντίκια και ακρίδες που έβρισκε μέσα στους θάμνους χαμηλά. Η να κοιτάζει τα πουλιά που πετούσαν στον ουρανό, πολύ ψηλά για να τα φτάσει, πράγμα που δεν την εμπόδιζε βέβαια να βγάζει την γνωστή κυνηγετική κραυγή της, προειδοποίηση και υπόσχεση για το μέλλον ή… το παρελθόν –των πουλιών βέβαια-
Ωστόσο, η τσίγκινη στέγη είχε και ένα άλλο δέλεαρ. Τρία τέσσερα μέτρα πιο κει, εκτός από τον κισσό, φυτρώνει μια λεύκα από εκείνες τις ψηλόλιγνες που το χειμώνα μένουν γυμνές αλλά το καλοκαίρι γεμίζουν φύλλα και μετά εκείνους τους απαλούς κολλώδεις σπόρους. Α! τι υπέροχα παιχνίδια για την Φιόνα, ειδικά νωρίς το πρωί που τρελαινόταν καθώς ο αέρας τους παρέσερνε σε τρελούς χορούς και η ίδια χορεύει μαζί τους.
Αυτή η λεύκα είναι επίσης η κατοικία πολλών σπουργιτιών που ναι μεν φωλιάζουν όταν έχουν μωρά στις τρύπες της τσίγκινης στέγης σε σημεία δυσπρόσιτα για αυτήν, αλλά διαβιούν πάνω στο δέντρο όλο τον υπόλοιπο καιρό.
Η Φιόνα λοιπόν είχε βάλει στο μάτι αυτά τα σπουργίτια.
Για κάποιο λόγο δεν αποφάσισε ποτέ να σκαρφαλώσει στην λεύκα. Προτιμούσε να τα παρακολουθεί από την στέγη και να φαντάζεται ότι κάποτε θα έπιανε στα νύχια της εκείνο τον παχουλό σπούργο που άραζε στο κλαδί που ήταν στο ίδιο ύψος με την στέγη. Αυτός ξέροντας την απέχθεια της Φιόνας να σκαρφαλώνει στο δέντρο, την κορόιδευε από μακριά κάνοντας χαμηλές πτήσεις πάνω από το κεφάλι της αλλά έξω από την εμβέλεια των νυχιών της. Τότε κι αυτή χοροπηδούσε πάνω στην καυτή –ή την χιονισμένη- στέγη και έκανε άλματα εντυπωσιακά, μα μάλλον ανόρεχτα, για να τον πιάσει, και εκείνος πάντα ξέφευγε, τερετίζοντας κοροϊδευτικά.

Αλλά ακόμα και η υπομονή της πιο χορτάτης γάτας κάποια στιγμή στερεύει, και να που σήμερα, ντάλα μεσημέρι, πάνω στην καυτή τσίγκινη στέγη, η Φιόνα ήταν αποφασισμένη! Δεν θα το άφηνε να την εξευτελίζει άλλο, είχε έρθει το τέλος του.
Οι γυμνές πατούσες της πάτησαν επώδυνα πάνω στο καυτό μέταλλο, αισθάνθηκε τον πόνο να την διαπερνά, αλλά αυτή εκεί. Σήμερα, θα το έπιανε. Σύρθηκε συμπυκνωμένη μέχρι την μέση της στέγης, παραμόνεψε, τινάχτηκε με εκπληκτική ακρίβεια και επιτέθηκε ακριβώς την στιγμή που το σπουργίτι περνούσε πάνω από το κεφάλι της. Ξανατινάχτηκε πιο ψηλά από κάθε άλλη φορά, τέντωσε τα νύχια της άπλωσε τα μπροστινά πόδια, εξαπόλυσε την πολεμική –όχι την κυνηγετική- κραυγή της, τα έδωσε όλα για να το πιάσει το άτιμο. Και μετά ξανά και ξανά με αστραπιαίες κινήσεις και πηδήματα καθώς εκείνο έκανε τις συνηθισμένες επιδέξιες περατζάδες του.
Το σπουργίτι, τα χρειάστηκε λίγο, πρώτη φορά η Φιόνα το είχε πλησιάσει τόσο πολύ, σκέφτηκε την συμβία του που θα έμενε μονάχη, -τα μικρά είχαν πετάξει από την φωλιά αρκετό καιρό τώρα-. Η ζωή του πέρασε σαν ταινία μπροστά στα στρογγυλά ματάκια του, σκέφτηκε φίλους, βόλτες και κουβέντες και φλυαρίες, σκέφτηκε ότι όλα αυτά ήταν πολύ πολύτιμα για να τα χάσει για ένα παιχνίδι με τον εχθρό. Την τελευταία στιγμή έκανε την ύστατη προσπάθεια καθώς αισθανόταν τα νύχια της Φιόνας στα φτερά της ουράς του και με ένα σπάσιμο της μέσης που θύμιζε παλιό θρυλικό καλαθοσφαιριστή, πέταξε ακόμα πιο ψηλά… και γλίτωσε.
Η Φιόνα με τα τσουρουφλισμένα πόδια το φύσαγε και δεν κρύωνε. Μα πιο πολύ και από τα εγκαύματα στις πατούσες της ένοιωθε την ντροπή που αυτό το μικρό άθλιο σπουργίτι της ξέφυγε για άλλη μια φορά. Ο εγωισμός της είχε τρωθεί και η ίδια κατατροπωθεί.
Μαζεύτηκε πάλι στην λιγοστή σκιά του κισσού κοιτώντας από μακριά το σπουργίτι που πετούσε τρομαγμένο μεν, ελεύθερο δε, έγλυψε τις καμένες πατούσες της, έριξε και ένα γενικό μπανιάρισμα όπως κάνουν όλες οι γάτες που θέλουν να περισώσουν την αξιοπρέπεια τους λέγοντας:

Βλέπετε, η Φιόνα είναι μια γάτα με χιούμορ.
Και πέρα από τα νύχια και τα δόντια και τη αιλουροειδή ευκαμψία της, αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο της –όπως και όλων των γατιών εδώ που τα λέμε-.
Όσο για το φτωχό το σπουργίτι, αυτό μπορεί να γλίτωσε, αλλά από ότι φαίνεται, το δικό του το χιούμορ έπεσε στον βωμό της τρομάρας του. Έκοψε με το μαχαίρι τις βόλτες πάνω από την τσίγκινη στέγη και περιορίστηκε στους φίλους, τις βόλτες, τις κουβέντες και τις φλυαρίες του!
Η Φιόνα πάλι, έκανε ότι κάνουν πάντα οι γάτες.
Ξάπλωσε κάτω από τον κισσό και έριξε ένα τετράωρο υπνάκι να ξεκουραστεί…