...η συνταγή -προς αποφυγήν- του μήνα...Τα τρία πορτοκαλιά πλαστικά σακουλάκια ενωμένα στη σειρά ήταν το σπίτι τους για καιρό τώρα.
Οι μικροί ζυμομύκητες του είδους Saccharomyces cerevisiae αραγμένοι στην χειμερία νάρκη τους περίμεναν υπομονετικά νερό και θαλπωρή για να ξυπνήσουν.
Όταν ήλθε η ώρα, ένοιωσαν το πρώτο φως ημέρας, κατρακύλησαν από τα σακουλάκια τους και έπεσαν πάνω σε 1 κιλό απαλό ολόλευκο αλεύρι με αυξημένη γλουτένη, απαραίτητο κρεβάτι για να αναπαυθούν και να προκόψουν. Δίπλα τους ένα χιονένιο στρώμα από 1 ¾ φλιτζάνι κρυσταλλική, εξευγενισμένη και γι αυτό ψηλομύτα ζάχαρη, 5 φρέσκα κίτρινα τσουπωτά αυγά αφημένα αποβραδίς έξω από το ψυγείο για να ζεσταθούν κι αυτά και να μην πουντιάσουν τους ζυμομύκητες, μια πρέζα αλάτι –λείπει ο Μάρτης από την Σαρακοστή;- και οι παράξενες αλλά ωραίες μυρουδιές λίγου ανατολίτικου τριμμένου μαχλεπιού, λίγης πικρής αλλά μοσχοβολιστής μαστίχας και λίγης παρακατιανής βανιλίνης –φτωχού υποκατάστατου της ευγενούς συγγένισσας της-.
Αλλά, οι μικροί ζυμομύκητες δεν έδιναν και πολλή σημασία στους εκλεκτούς και λιγότερο εκλεκτούς γείτονες τους.
Αυτοί περίμεναν με ανυπομονησία την γλυκιά θαλπωρή από ½ ποτήρι νερό και άλλο ½ ποτήρι γάλα.
Όταν οι συγκεκριμένοι ζυμομύκητες βρίσκονταν σ' αυτό το περιβάλλον, άρχιζαν με φρενίτιδα να διασπούν τα σάκχαρα παράγοντας διοξείδιο του Άνθρακα και φυσαλίδες γέμιζαν την επιφάνεια και μυρωδιά ορεκτική έβγαινε στον αέρα. Α! ήταν μια ομορφιά να τους βλέπεις μέσα στο νεράκι τους να θυμώνουν παιχνιδιάρικα και να φουσκώνουν και να αφρίζουν, τόσο που καμιά φορά ξεχείλιζαν από το δοχείο που τους έβαζαν, και μετά ακούγονταν ξεφωνητά χαράς και «Φτου - φτου! Κοίτα πως φούσκωσε η μαγιά! Άντε και του χρόνου!»
Ωστόσο, φέτος τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά.
Από το διπλανό δωμάτιο η τηλεοπτική φωνή μιας ξανθιάς καλοστεκούμενης γηραιάς κυρίας φώναζε αυστηρά: «το γαλατάκι και το νεράκι να το βάλετε καυτό! Μην σας κρυώσει το ζυμαράκι από τα τσουρεκάκια σας! Ίσα – ίσα να το ανέχεται το χεράκι σας»
Οι ζυμομύκητες θα ήθελαν πολύ να φωνάξουν στην γηραιά κυρία ότι: Όχι! Όχι! Δεν γουστάρουν το γαλατάκι και το νεράκι καυτό. Ελαφρά χλιαρό το γουστάρουν, μην γίνει κανένα κακό στα καλά καθούμενα.
Τα έμπειρα στην μαγειρική χέρια που ανακάτευαν απαλά - απαλά τα αυγά ίσα - ίσα να σπάσουν και όχι να χτυπηθούν, σταμάτησαν για μια στιγμή μετέωρα.
Βρε! Σκέφτηκαν, λες αυτό να φταίει που κάθε χρόνο τα τσουρέκια δεν αφρατεύουν πολύ; Μήπως να ρίξουμε το γαλατάκι και το νεράκι ΚΑΥΤΟ; Κάτι θα ξέρουν τα παχουλά χεράκια της γηραιάς κυρίας που το φωνάζουν και το ξαναφωνάζουν.
Μπροστά στα έντρομα μάτια των ζυμομυκήτων που έβλεπαν την καταστροφή να πλησιάζει, το έμπειρα στην μαγειρική –αλλά φευ! όχι και στην ζαχαροπλαστική- χέρια, έχωσαν το φλιτζάνι με το γάλα και το νερό στο microwave και πάτησαν το κουμπί 2 min. Το νερό και το γάλα έκαναν ότι τα διέταξαν οι νόμοι της φύσης. Τα μόρια τους ταλαντώθηκαν με τέτοια βία, που η τριβή έκανε το θαύμα της και στο τέλος άχνιζαν καυτά-καυτά κατά τις οδηγίες.
Αουτς!
Καίει! Καίει! Καίει! ΚΑΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙ!
Σχεδόν όλοι οι φουκαράδες οι μικροί ζυμομύκητες παρέδωσαν το πνεύμα μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, κάτω από το καυτό ντους. Ηρθε μετά και το λιωμένο ¾ φλυτζανιού βούτυρο, καυτό δεν ήταν, αλλά όσο να πεις για να είναι λιωμένο την κάψα του την είχε, πάρ’ τους κάτω και τους υπόλοιπους μικρούς ζυμομύκητες που είχαν απομείνει!
Καταστροφή!
Πανωλεθρία!
Γενοκτονία!
Ούτε ένας τους δεν κατάλαβε τίποτα από το απαλό ανακάτεμα –όχι ζύμωμα- που τα χέρια δούλεψαν το ζυμάρι με τα υπόλοιπα υλικά πριν το σκεπάσουν με καθαρή πετσέτα και το αφήσουν σε ζεστό μέρος να φουσκώσει.
Άδικος κόπος.
Μόλις το πρωί τα χέρια σήκωσαν την πετσέτα, το ζυμάρι όχι μόνο δεν είχε ξεχειλίσει από την λεκάνη όπως έκανε ευσυνείδητα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, αλλά είχε παραμείνει στον αρχικό του όγκο, σφιχτό και λασπερό όπως ήταν 6 ώρες πριν.
Φωνές, πανικός, σουβλερές παρατηρήσεις, «αχ! Πάνε τα τσουρέκια, τόσα υλικά έχουν μέσα!» και «αφού στο έχω πει μην πιάνεις ζυμάρι όταν έχεις τα ρούχα σου! Είναι γρουσουζιά και κόβει!» και «φέρε να βάλουμε άλλη μαγιά μήπως τα σώσουμε»
Τα έμπειρα στη μαγειρική χέρια, έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία και το βούλωσαν, έβαλαν κι άλλη μαγιά στο ζυμάρι, αυτή την φορά με λίγο χλιαρό νερό, πρόσθεσαν και λίγο αλεύρι για να πάρει πάλι την σωστή πυκνότητα, έπλασαν τα τσουρέκια μικρά - μικρά μπας και αποφευχθεί το φαινόμενο "δομικό υλικό" και τα άφησαν να γίνουν λίγο, πριν τα ρίξουν στο φούρνο να ψηθούν, περίπου για 20 λεπτά σε θερμοκρασία 175 βαθμών C.
Οι μικροί ζυμομύκητες του είδους Saccharomyces cerevisiae αραγμένοι στην χειμερία νάρκη τους περίμεναν υπομονετικά νερό και θαλπωρή για να ξυπνήσουν.
Όταν ήλθε η ώρα, ένοιωσαν το πρώτο φως ημέρας, κατρακύλησαν από τα σακουλάκια τους και έπεσαν πάνω σε 1 κιλό απαλό ολόλευκο αλεύρι με αυξημένη γλουτένη, απαραίτητο κρεβάτι για να αναπαυθούν και να προκόψουν. Δίπλα τους ένα χιονένιο στρώμα από 1 ¾ φλιτζάνι κρυσταλλική, εξευγενισμένη και γι αυτό ψηλομύτα ζάχαρη, 5 φρέσκα κίτρινα τσουπωτά αυγά αφημένα αποβραδίς έξω από το ψυγείο για να ζεσταθούν κι αυτά και να μην πουντιάσουν τους ζυμομύκητες, μια πρέζα αλάτι –λείπει ο Μάρτης από την Σαρακοστή;- και οι παράξενες αλλά ωραίες μυρουδιές λίγου ανατολίτικου τριμμένου μαχλεπιού, λίγης πικρής αλλά μοσχοβολιστής μαστίχας και λίγης παρακατιανής βανιλίνης –φτωχού υποκατάστατου της ευγενούς συγγένισσας της-.
Αλλά, οι μικροί ζυμομύκητες δεν έδιναν και πολλή σημασία στους εκλεκτούς και λιγότερο εκλεκτούς γείτονες τους.
Αυτοί περίμεναν με ανυπομονησία την γλυκιά θαλπωρή από ½ ποτήρι νερό και άλλο ½ ποτήρι γάλα.
Όταν οι συγκεκριμένοι ζυμομύκητες βρίσκονταν σ' αυτό το περιβάλλον, άρχιζαν με φρενίτιδα να διασπούν τα σάκχαρα παράγοντας διοξείδιο του Άνθρακα και φυσαλίδες γέμιζαν την επιφάνεια και μυρωδιά ορεκτική έβγαινε στον αέρα. Α! ήταν μια ομορφιά να τους βλέπεις μέσα στο νεράκι τους να θυμώνουν παιχνιδιάρικα και να φουσκώνουν και να αφρίζουν, τόσο που καμιά φορά ξεχείλιζαν από το δοχείο που τους έβαζαν, και μετά ακούγονταν ξεφωνητά χαράς και «Φτου - φτου! Κοίτα πως φούσκωσε η μαγιά! Άντε και του χρόνου!»
Ωστόσο, φέτος τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά.
Από το διπλανό δωμάτιο η τηλεοπτική φωνή μιας ξανθιάς καλοστεκούμενης γηραιάς κυρίας φώναζε αυστηρά: «το γαλατάκι και το νεράκι να το βάλετε καυτό! Μην σας κρυώσει το ζυμαράκι από τα τσουρεκάκια σας! Ίσα – ίσα να το ανέχεται το χεράκι σας»
Οι ζυμομύκητες θα ήθελαν πολύ να φωνάξουν στην γηραιά κυρία ότι: Όχι! Όχι! Δεν γουστάρουν το γαλατάκι και το νεράκι καυτό. Ελαφρά χλιαρό το γουστάρουν, μην γίνει κανένα κακό στα καλά καθούμενα.
Τα έμπειρα στην μαγειρική χέρια που ανακάτευαν απαλά - απαλά τα αυγά ίσα - ίσα να σπάσουν και όχι να χτυπηθούν, σταμάτησαν για μια στιγμή μετέωρα.
Βρε! Σκέφτηκαν, λες αυτό να φταίει που κάθε χρόνο τα τσουρέκια δεν αφρατεύουν πολύ; Μήπως να ρίξουμε το γαλατάκι και το νεράκι ΚΑΥΤΟ; Κάτι θα ξέρουν τα παχουλά χεράκια της γηραιάς κυρίας που το φωνάζουν και το ξαναφωνάζουν.
Μπροστά στα έντρομα μάτια των ζυμομυκήτων που έβλεπαν την καταστροφή να πλησιάζει, το έμπειρα στην μαγειρική –αλλά φευ! όχι και στην ζαχαροπλαστική- χέρια, έχωσαν το φλιτζάνι με το γάλα και το νερό στο microwave και πάτησαν το κουμπί 2 min. Το νερό και το γάλα έκαναν ότι τα διέταξαν οι νόμοι της φύσης. Τα μόρια τους ταλαντώθηκαν με τέτοια βία, που η τριβή έκανε το θαύμα της και στο τέλος άχνιζαν καυτά-καυτά κατά τις οδηγίες.
Αουτς!
Καίει! Καίει! Καίει! ΚΑΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙ!
Σχεδόν όλοι οι φουκαράδες οι μικροί ζυμομύκητες παρέδωσαν το πνεύμα μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, κάτω από το καυτό ντους. Ηρθε μετά και το λιωμένο ¾ φλυτζανιού βούτυρο, καυτό δεν ήταν, αλλά όσο να πεις για να είναι λιωμένο την κάψα του την είχε, πάρ’ τους κάτω και τους υπόλοιπους μικρούς ζυμομύκητες που είχαν απομείνει!
Καταστροφή!
Πανωλεθρία!
Γενοκτονία!
Ούτε ένας τους δεν κατάλαβε τίποτα από το απαλό ανακάτεμα –όχι ζύμωμα- που τα χέρια δούλεψαν το ζυμάρι με τα υπόλοιπα υλικά πριν το σκεπάσουν με καθαρή πετσέτα και το αφήσουν σε ζεστό μέρος να φουσκώσει.
Άδικος κόπος.
Μόλις το πρωί τα χέρια σήκωσαν την πετσέτα, το ζυμάρι όχι μόνο δεν είχε ξεχειλίσει από την λεκάνη όπως έκανε ευσυνείδητα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, αλλά είχε παραμείνει στον αρχικό του όγκο, σφιχτό και λασπερό όπως ήταν 6 ώρες πριν.
Φωνές, πανικός, σουβλερές παρατηρήσεις, «αχ! Πάνε τα τσουρέκια, τόσα υλικά έχουν μέσα!» και «αφού στο έχω πει μην πιάνεις ζυμάρι όταν έχεις τα ρούχα σου! Είναι γρουσουζιά και κόβει!» και «φέρε να βάλουμε άλλη μαγιά μήπως τα σώσουμε»
Τα έμπειρα στη μαγειρική χέρια, έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία και το βούλωσαν, έβαλαν κι άλλη μαγιά στο ζυμάρι, αυτή την φορά με λίγο χλιαρό νερό, πρόσθεσαν και λίγο αλεύρι για να πάρει πάλι την σωστή πυκνότητα, έπλασαν τα τσουρέκια μικρά - μικρά μπας και αποφευχθεί το φαινόμενο "δομικό υλικό" και τα άφησαν να γίνουν λίγο, πριν τα ρίξουν στο φούρνο να ψηθούν, περίπου για 20 λεπτά σε θερμοκρασία 175 βαθμών C.
Αλλά η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.
Για κερασάκι στην τούρτα των αποτυχημένων φετινών τσουρεκιών, η θερμοκρασία και ο χρόνος ψησίματος επηρεάσθηκαν από το μικρό μέγεθος και στο προκαθορισμένο ραντεβού με τον φούρνο τα έμπειρα στη μαγειρική χέρια παρέλαβαν με ντροπή ένα μικρό σωρό με μαυριδερά τουβλάκια που μοσχοβολούσαν ωστόσο από την μαστίχα το μαχλέπι και την φτωχή συγγένισσα της ευγενούς βανίλλης.
«Έλα! Μπορεί από εμφάνιση και υφή να μην λένε τίποτα, αλλά από γεύση σκίζουν».
Ήρθε η καλοπροαίρετη κριτική από τον ευγενικό σύντροφο που δεν συμμεριζόταν τις γκρίνιες της μαμάς του.
Αχ!
Αντίο μικροί φτωχοί μου ζυμομύκητες.
Υπόσχομαι του χρόνου να σας κανακέψω καλύτερα και να σας δώσω την ευκαιρία να δουλέψετε σωστά όπως εσείς ξέρετε και να αγνοήσω τις τηλεοπτικές φωνές της ξανθιάς καλοστεκούμενης γηραιάς κυρίας.
Γιατί μπορεί εγώ να ήμουν ο φονιάς, αλλά εκείνη είχε την ηθική αυτουργία…
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ !
ΚΑΛΗ ΑΝΟΙΞΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ !
Ετικέτες recipies, spring time
"Οι μικροί ζυμομύκητες του είδους Saccharomyces cerevisiae αραγμένοι στην χειμερία νάρκη τους περίμεναν υπομονετικά νερό και θαλπωρή για να ξυπνήσουν."
Οι δικοί μου ζυμομύκητες με το γάλα τους, λίγο αλεύρι, μια κουταλιά ζάχαρη και μια πρέζα αλάτι ξυπνήσαν και αρχίσαν δουλειά. Σε δυο ώρες θα είναι έτοιμοι για το ραντεβού τους με τα υπόλοιπα υλικά. Καλή μας τύχη, σε αυτούς και σε εμένα εννοώ. Με έξη σκασμένα δε μου επιτρέπεται να αποτύχω. Μεταξύ μας έχω βρει το κόλπο, όταν τη βλέπω τη δουλειά να στραβώνει τους τα γεμίζω με σοκολάτα και τύφλα να έχουν τα καλύτερα τσουρέκια μπροστά σε αυτά...
Καλό μας Πάσχα