Σαν παιδάκι 10 χρονών...
Έτσι είχα κρεμαστεί στο μπαλκόνι της ζουζούνας Κυριακή βράδυ με δροσιά, σε ένα σπίτι τόσο ανθρώπινο και ζεστό και με μια υπέροχη βεράντα γεμάτη γλάστρες με θέα τον Λυκαβηττό.
Οι αντοχές μας κονταροχτυπήθηκαν με ένα ελαφρά ψυχρό ανοιξιάτικο αεράκι και το νίκησαν κατά κράτος.
Γλυκάκια διάφορα και νόστιμα. Κέικ και με λεμόνι και με πορτοκάλι και με σοκολάτα, χειροποίητο γαλατομπούρεκο, ελαφρύς καφές –ακριβώς όπως μου αρέσει. Αλλά και μικρούτσικες φρυγανιές με δύο δροσερά dip και λαχανικά και υπέροχη πιπερόπιτα. Ένα καθωσπρέπει απογευματινό μπουφεδάκι με καφέ και συμπάθεια.
Λουλούδια. Μερικές γαρδένιες που ο πατέρας της ζουζούνας μας χάρισε ευγενικά, περικοκλάδες, κάκτοι και γλωσσοκοπάνες –το κακτοειδές καλέ!- υπέροχα ανθισμένες.
Αναπαυτικές πολυθρόνες, κεράκια αναμμένα στο τραπέζι –μισό κουτί σπίρτα έκαψε για να τα ανάψει όλα- και τα μπλε φλιτζανάκια του καφέ που κλασσικά διαθέτει ένα παλιό καλό αστικό σπίτι.
Αυτό ήταν το σκηνικό.
Μαζί με την ζουζούνα και την φαραώνα, το απολαύσαμε, εμείς οι τρεις κάπως χμ!... ώριμες bloggers.
Την ζουζούνα την γνωρίζω ένα χρόνο τώρα και πολλές φορές έχω πει πόσο την εκτιμώ και την αγαπάω. Είναι το ανθρώπινο αντίστοιχο των αντικαταθλιπτικών.
Είναι τόσο πληθωρική ιδιοσυγκρασία που στήνει, διαλύει, και ανασυνθέτει μια παρέα σε ότι σχήμα θέλει.
Την faraona, την γνώρισα πρόσφατα μάλλον τυχαία αλλά γοητεύτηκα τόσο πολύ από τα καλλιτεχνήματα της που ήθελα πολύ να την γνωρίσω από κοντά.
Θα ήθελα να πω πολλά γι αυτήν αλλά δεν θέλω. Μου ξύπνησε αναμνήσεις από τα παλιά, και ζωντάνεψε μπροστά μου μια ολόκληρη εποχή.
Έτσι πέρασε ένα υπέροχο βράδυ με τον τρόπο που πρέπει να περνάμε όλα τα βράδια μας: Με ανθρώπους που τους νοιώθουμε οικείους, που μιλάμε την ίδια γλώσσα, που μας κάνουν να αισθανόμαστε αναπαυτικά και ήρεμα.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν τα βεγγαλικά που έλαμψαν στον ουρανό ακριβώς απέναντι από την ωραία βεράντα!
Και εδώ κολλάει το 10χρονο παιδάκι, που σαν τέτοιο κρεμάστηκα στα κάγκελα της βεράντας.
Η γνωστή ομάδα ποδοσφαίρου της Λ. Αλεξάνδρας, γιόρταζε το τέλος μιας εποχής, αφήνοντας οριστικά το ιστορικό της γήπεδο και γιόρταζε με τον πιο φαντασμαγορικό τρόπο το γεγονός.
Έτσι λοιπόν, με τον ουρανίσκο να γεύεται την τελευταία μπουκιά του κέικ με πορτοκάλι, με την μυρωδιά της γαρδένιας στα ρουθούνια, τον ουρανό να γεμίζει με φώτα και την πονεμένη μέση μου αναπαυτικά ακουμπισμένη στις πολυθρόνες, απόλαυσα την βραδιά.
Να σαι καλά βρε φιλενάδα!
Πάντα τέτοια!
Φαντάζεσαι να βρεθούμε και στα μέρη της faraonas ένα καλοκαιρινό βραδάκι;
Η στα δικά μου, αλλά χειμώνα, το σπίτι μου είναι ολωσδιόλου χειμωνιάτικο.
Οι αντοχές μας κονταροχτυπήθηκαν με ένα ελαφρά ψυχρό ανοιξιάτικο αεράκι και το νίκησαν κατά κράτος.
Γλυκάκια διάφορα και νόστιμα. Κέικ και με λεμόνι και με πορτοκάλι και με σοκολάτα, χειροποίητο γαλατομπούρεκο, ελαφρύς καφές –ακριβώς όπως μου αρέσει. Αλλά και μικρούτσικες φρυγανιές με δύο δροσερά dip και λαχανικά και υπέροχη πιπερόπιτα. Ένα καθωσπρέπει απογευματινό μπουφεδάκι με καφέ και συμπάθεια.
Λουλούδια. Μερικές γαρδένιες που ο πατέρας της ζουζούνας μας χάρισε ευγενικά, περικοκλάδες, κάκτοι και γλωσσοκοπάνες –το κακτοειδές καλέ!- υπέροχα ανθισμένες.
Αναπαυτικές πολυθρόνες, κεράκια αναμμένα στο τραπέζι –μισό κουτί σπίρτα έκαψε για να τα ανάψει όλα- και τα μπλε φλιτζανάκια του καφέ που κλασσικά διαθέτει ένα παλιό καλό αστικό σπίτι.
Αυτό ήταν το σκηνικό.
Μαζί με την ζουζούνα και την φαραώνα, το απολαύσαμε, εμείς οι τρεις κάπως χμ!... ώριμες bloggers.
Την ζουζούνα την γνωρίζω ένα χρόνο τώρα και πολλές φορές έχω πει πόσο την εκτιμώ και την αγαπάω. Είναι το ανθρώπινο αντίστοιχο των αντικαταθλιπτικών.
Είναι τόσο πληθωρική ιδιοσυγκρασία που στήνει, διαλύει, και ανασυνθέτει μια παρέα σε ότι σχήμα θέλει.
Την faraona, την γνώρισα πρόσφατα μάλλον τυχαία αλλά γοητεύτηκα τόσο πολύ από τα καλλιτεχνήματα της που ήθελα πολύ να την γνωρίσω από κοντά.
Θα ήθελα να πω πολλά γι αυτήν αλλά δεν θέλω. Μου ξύπνησε αναμνήσεις από τα παλιά, και ζωντάνεψε μπροστά μου μια ολόκληρη εποχή.
Έτσι πέρασε ένα υπέροχο βράδυ με τον τρόπο που πρέπει να περνάμε όλα τα βράδια μας: Με ανθρώπους που τους νοιώθουμε οικείους, που μιλάμε την ίδια γλώσσα, που μας κάνουν να αισθανόμαστε αναπαυτικά και ήρεμα.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν τα βεγγαλικά που έλαμψαν στον ουρανό ακριβώς απέναντι από την ωραία βεράντα!
Και εδώ κολλάει το 10χρονο παιδάκι, που σαν τέτοιο κρεμάστηκα στα κάγκελα της βεράντας.
Η γνωστή ομάδα ποδοσφαίρου της Λ. Αλεξάνδρας, γιόρταζε το τέλος μιας εποχής, αφήνοντας οριστικά το ιστορικό της γήπεδο και γιόρταζε με τον πιο φαντασμαγορικό τρόπο το γεγονός.
Έτσι λοιπόν, με τον ουρανίσκο να γεύεται την τελευταία μπουκιά του κέικ με πορτοκάλι, με την μυρωδιά της γαρδένιας στα ρουθούνια, τον ουρανό να γεμίζει με φώτα και την πονεμένη μέση μου αναπαυτικά ακουμπισμένη στις πολυθρόνες, απόλαυσα την βραδιά.
Να σαι καλά βρε φιλενάδα!
Πάντα τέτοια!
Φαντάζεσαι να βρεθούμε και στα μέρη της faraonas ένα καλοκαιρινό βραδάκι;
Η στα δικά μου, αλλά χειμώνα, το σπίτι μου είναι ολωσδιόλου χειμωνιάτικο.
Άντε κορίτσια!
Κανονίστε!
Ετικέτες friends
Μου έλυσες την απορία τί στο καλό ήταν όλα εκείνα τα πυροτεχνήματα το βράδυ της Κυριακής!:)