Ίσως το έχετε καταλάβει πόσο μισώ την ηλιοφάνεια.
Ακόμα και τον χειμώνα που η θαλπωρή του είναι κάτι που αναζητάει κανείς, εμένα μου πληγώνει τα μάτια μου και μου φέρνει, το λιγότερο, εκνευρισμό και το κίτρινο φως του ήλιου, μοιάζει να κόβει κομμάτια κόλασης πάνω σε σκιασμένες περιοχές του περιβάλλοντος.
-Ε! καλά, το ξέρω πόσο απαραίτητος είναι για την ζωή-.
Αυτό που έχω εγώ ανάγκη, είναι ένα μικροσκοπικό συννεφάκι στον ουρανό που να με ακολουθεί κρύβοντας τον ήλιο όπου κι αν πηγαίνω, αφήνοντας τον να λάμπει ελεύθερος πάνω από όλους εσάς που τον αγαπάτε!
Αλλά επειδή αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει, μου μένει η λύση της ομπρέλας για τον ήλιο.
Τα παλιά χρόνια οι ηλικιωμένες κυρίες κρατούσαν ομπρέλα το καλοκαίρι, συνήθεια από
το παρασόλι που κρατούσαν όταν αυτές ήταν νέες για να προστατεύει αλαβάστρινα προσωπάκια.Επίσης παλιά έβλεπα τους παπάδες να κρατούν ομπρέλα το καλοκαίρι, ίσως για να προστατευτούν από την ζέστη σκούρων ράσων με μακριά μανίκια.
Έτσι περιμένω να γεράσω λίγο για να κρατώ λουλουδάτες ομπρέλες το καλοκαίρι, χωρίς να φαίνεται παράξενο στα πιτσιρίκια στο δρόμο, ή κι αν φαίνεται να μην έχει πια καμία απολύτως σημασία για μένα.
Γιατί παπάς δεν γίνομαι με τίποτα!
Προς το παρόν μπορώ να προστατεύω μόνο τα μάτια με γυαλιά ηλίου.
Εδώ και πολλά χρόνια κυκλοφορώ με σκούρα γυαλιά ηλίου ακόμα και τον χειμώνα, ακόμα και αυτές τις συννεφιασμένες μέρες χωρίς βροχή που το φως είναι άσπρο και δυνατό.
Είναι οι ασπίδες μου απέναντι στην ηλιοφάνεια -και όχι μόνο-.
Μπορεί βγαίνοντας από το σπίτι να ξεχάσω να βάλω στην τσάντα μου κινητό, κλειδιά, ατζέντα ακόμα και πορτοφόλι, αλλά γυαλιά ηλίου –μερικές φορές και δύο ζευγάρια- δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω.
Τα φοράω από το πρωί μέχρι και αργά το απόγευμα λίγο μετά την δύση του ηλίου.
Δεν τα αποχωρίζομαι ποτέ και συνήθως μέσα σε κλειστούς χώρους κάνουν χρήση στέκας για τα μαλλιά, ενώ δεν είναι σπάνιο να τα ξεχάσω εκεί και να κυκλοφορήσω μετά έξω με το ένα ζευγάρι στο κεφάλι και το δεύτερο στα μάτια!
Δεν βλέπω τα γυαλιά ηλίου σαν αξεσουάρ και κάποια από τα ζευγάρια που έχω είναι παλιομοδίτικα, πάντα βέβαια με φακούς καλούς και πάντα προστατευμένα σε θήκες για να μην φθείρονται.
Αλλά όπως είπα δεν πρόκειται για αξεσουάρ αλλά για είδος πρώτης ανάγκης, που αν εκπληρώνει τον σκοπό του, αυτό μου είναι αρκετό..
Ιδού λοιπόν η συλλογή μου από γυαλιά ηλίου
Το μαύρο μασκοειδές ζευγάρι, είναι ειδική παραγγελία για την εποχή που έπαιρνα φάρμακα που δημιουργούσαν φωτοευαισθησία. Είναι γεγονός ότι είναι κακάσχημα αλλά είναι και εξαιρετικά αναπαυτικά αφού προστατεύουν τελείως τα μάτια από το ηλιακό φως.
Τελευταία την συλλογή συμπλήρωσε και ένα ζευγάρι οράσεως καθώς τα χρόνια πρόσθεσαν στην όραση μου μια μικρή –προς το παρόν – δόση πρεσβυωπικού αστιγματισμού.
Και για να πω την αλήθεια αυτό το τελευταίο είναι και το αγαπημένο μου.
Χωρίς αυτό, τώρα πια, οι σειρές του γραπτού κειμένου μοιάζουν δυστυχώς με θολά σκουλήκια που περιφέρονται ανέμελα και σείομενα σε άσπρο χαρτί.
Και όσο να ναι, ταιριάζουν καλύτερα και με την εικόνα της ηλικιωμένης με την λουλουδάτη ομπρέλα, μέσα στον ήλιο του καλοκαιριού!
Το μωρό μου μεγάλωσε
χχχχχ