Ο Γρηγόρης μπήκε στο αυτοκίνητο και ξεκίνησε να γυρίσει σπίτι του στην Πάλτση.
Από νωρίς στα τσιπουράδικα του Βόλου τα είχε κοπανίσει για τα καλά, μετά έμπλεξε με την παλιοπαρέα και κατάληξαν στο ξενυχτάδικο έξω από την πόλη.
Αχ! Μόνο έτσι ξεχνιέται ο άνθρωπος!
Οικοδόμος ο ίδιος, με τα χέρια του έφτιαξε τα ρουμς του λετ στο προικώο της Πηνελόπης της γυναίκας του, έκοψε και τις καστανιές που είχαν αγριέψει και πέντε έξι κουκουναριές και ετοιμάστηκε να τα κονομήσει γερά. Είχαν πέραση τα σπίτια μέσα στο δάσος, οι τουρίστες αμάν κάνανε να τα νοικιάσουν.
Και κοίτα να δεις! Να σου έρθει μετά το δασαρχείο, λίγο πριν ανοίξει εκεί κατά τον Μάιο, και να σου πει ότι είσαι παράνομος και δεν σου δίνουν άδεια! Άδεια τα είχε τα δωμάτια όλο το καλοκαίρι, και το δάνειο έτρεχε.
Οκτώβρης πια, ανοίξανε και τα σχολεία, τα κουτσούβελα είχαν ένα σωρό έξοδα και η συμβία του η Πηνελόπη όλο να του γκρινιάζει για τα λεφτά.
Τι να σου κάνει ο άνθρωπος, κάπως πρέπει να ξεχαστεί.
Πήγαν λοιπόν στο ξενυχτάδικο με τα φιλαράκια του, ήπιανε κάτι μπουκάλια μπόμπες, ακούσανε την Σβετλάνα να τραγουδάει "Ιστορία μου, Αμαρτία μου", μετά ήρθε στο τραπέζι τους, του τρίφτηκε λιγάκι, ζαλίστηκε ήπιε κι άλλο και τώρα πια στις 4 τα ξημερώματα θυμήθηκε ότι πρέπει να γυρίσει στο σπίτι.
Το ημιφορτηγό με τα σύνεργα ακόμα στην καρότσα, πήρε το δρόμο για το χωριό, ο δρόμος στενός, σκοτάδι πίσσα, δεν είχε και φεγγάρι, αλλά τόσες φορές που είχε κάνει την διαδρομή, ήξερε τον δρόμο μονάχο του, στον αυτόματο πιλότο το είχε βάλει. Ο ίδιος κρατώντας το τιμόνι ένοιωθε το στομάχι του να ανακατώνεται, και το κεφάλι του να γυρίζει και βλαστήμαγε μέσα από τα δόντια του την μαύρη του την τύχη, το δασαρχείο, την Πηνελόπη, την μπόμπα που είχε πιει και τον γαμ/νο το δρόμο, που με τις στροφές τον ζάλιζε ακόμα πιο πολύ.
Στον δρόμο δεν υπήρχαν άλλα αυτοκίνητα και ευτυχώς, γιατί το τιμόνι του ξέφευγε συνέχεια και το ημιφορτηγό έγραφε οχτάρια πάνω στην άσφαλτο.
Ο Γρηγόρης σκεφτόταν επίσης την Σβετλάνα, δίμετρη ξανθιά από την Ουκρανία, -μα τι τις ταϊζουν και γίνονται τόσο ψηλές;- να του κουνιέται με το φουντωτό μαλλί της ναι να του γνέφει πονηρά.
Και όσο την σκεφτόταν τόσο πιο πολύ πατούσε το γκάζι χωρίς να το καταλαβαίνει, και τόσο το αυτοκίνητο άνοιγε ταχύτητα και βρέθηκε να τρέχει σαν τρελό στον στενό επαρχιακό δρόμο.
Στην μεγάλη στροφή δύο χιλιόμετρα πριν το χωρίο, ο Γρηγόρης έκλεισε τα μάτια για μια στιγμή και σαν τα άνοιξε είδε να διαγράφονται στον νυχτερινό ουρανό τρεις –ναι! Τρεις!- Σβετλάνες με τα φουντωτά μαλλιά τους και να του γνέφουν πονηρά, μα τι τις ταϊζουν και ψηλώνουν τόσο. Ετριψε τα μάτια του για δει καλύτερα και το επόμενο πράγμα που κατάλαβε ήταν να έχει πεταχτεί στο χώμα στα πόδια της μιάς Σβετλάνας, της μικρότερης και να τρώει χώμα και σκίνα.
Κάθισε ακούνητος μια στιγμή και μετά σάλεψε σιγά σιγά βογκώντας να σηκωθεί.
Το ημιφορτηγό πίτα πάνω στο μεσαίο δέντρο και ο ίδιος στο χώμα πλάι του.
Με όση δύναμη του έμεινε σηκώθηκε, έκανε το σταυρό του σαν κατάλαβε ότι είχε Αγιο με το μέρος του εκείνο το βράδυ και φώναξε βοήθεια μέσα στη σιωπή.
Ευτυχώς ένα άλλο αυτοκίνητο έτυχε να περνάει, τον μάζεψαν οι άνθρωποι, τον πήγαν στο ιατρικό κέντρο και όλοι λέγανε και ξαναλέγανε πως είχε Άγιο που την γλύτωσε με ένα σπασμένο χέρι και μερικούς μώλωπες.
Μπανταρισμένος με γύψους, ράμματα και γάζες γύρισε σε τρεις μέρες στο σπίτι του και υποσχέθηκε στον εαυτό του να φτιάξει ένα μικρό εκκλησάκι εκεί στην άκρη του δρόμου, που έπεσε πάνω στο δέντρο και όμως σώθηκε.
Κατά τον Μάρτη που είχαν ζεστάνει οι μέρες, ο Γρηγόρης φρόντισε να υλοποιήσει την υπόσχεση του, πήρε από τα υλικά που είχαν περισσέψει από τα χτισίματα στο οικόπεδο της Πηνελόπης, τσιμεντόλιθους και τούβλα και τσιμέντο και ασβέστη κι όλα τα χρειαζούμενα και παρκάρισε το αυτοκίνητο του ξαδέλφου του, δανεισμένο για την περίσταση –το ημιφορτηγό το είχαν πάρει για παλιοσίδερα- δίπλα στο δέντρο που είχε τρακάρει.
Οι τρεις κουκουναριές δίπλα-δίπλα είχαν χώρο αρκετό μπροστά τους.
Ανασκουμπώθηκε, έφτιαξε λάσπη και έχτισε ένα μεγαλούτσικο εκκλησάκι με τη βάση του, το χώρο για το καντήλι και τις εικόνες του, την τετράριχτη σκεπή του, μερακλίδικα και περιποιημένα πράγματα.
Αύριο θα ερχόταν πάλι να το ασβεστώσει και να το περιποιηθεί περισσότερο, θά έφερνε και λάδι στο μπουκάλι για να ανάβει το καντήλι όποιος περνούσε από κει και λουμίνια και καρβουνάκια και λιβάνι να υπάρχουν.
Αναψε ένα καντήλι και ένα θυμιατό που σκόρπισε τον μοσχοβολιστό καπνό του σήκωσε τα μάτια στον ουρανό και ευχαρίστησε τον Θεό που την έβγαλε καθαρή.
Καθώς κοιτούσε προς τα πάνω το μάτι του αγκάλιασε και τις τρεις κουκουναριές, κάτι του θύμισαν έτσι ψηλές και λιγερόκορμες, σκέφτηκε εκείνες που έκοψε από το χωράφι της Πηνελόπης, δεν βαριέσαι, δέντρα είναι, τι ψυχή έχουν.
Μετά μπήκε στο αυτοκίνητο του ξαδέλφου και οδήγησε προς το χωριό και σ όλο το δρόμο ένας σκοπός τριγυρνούσε στο μυαλό του "Ιστορία μου, Αμαρτία μου"
Αχ! μωρή Σβετλάνα....
Η άλλη πλευρά...: Οι αυτόπτες μάρτυρες
------------------------
Οι φωτογραφίες πάντα από τον h.constantinos
Σε αυτό το πόστ, η δεύτερη εκδοχή της ιστορίας των τριών αδελφών, από την μεριά του θύματος αυτή τη φορά.
Τις φωτογραφίες του Κωνσταντίνου -δύο από αυτές υπαρχουν και στο προηγούμενο ποστ, τις πείραξα ασύστολα στο Photoshop , για να γίνουν νυχτερινές.
Ομως, όπως έχω ξαναπεί, η αξία είναι στο πρωτότυπο.
Τα υπόλοιπα είναι απλώς θέμα τεχνικής.
Ετικέτες the cat and the windscreen
Mια καλημέρα μόνο!Για τα υπολοιπα θα ξαναρθω!Εχασα πολλά αυτές τις μέρες που έλειψα!
Πολλά φιλιά!