Είναι ένα κέικ ολωσδιόλου ενάρετο, ένα κέικ που σέβεται την νηστεία αλλά και την χολιστερινοφοβούμενη διατροφή μας!
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Όταν ήμουν μικρή, δεν είχα αρχίσει ακόμα να μαγειρεύω μόνη μου, ωστόσο αγαπούσα πολύ να διαβάζω τσελεμεντέδες, να ψάχνω τα υλικά κάθε συνταγής και να προσπαθώ να βρω το θάρρος να φτιάξω κάτι μόνη μου.
Μέχρι τα εννιά μου, που το πήρα απόφαση και το έκανα.
Συνήθως αυτά τα εγχειρήματα τα υλοποιούσα τα απομεσήμερο της Κυριακής, όταν είχα τελειώσει με τα μαθήματα, είχε ησυχία στο σπίτι γιατί ο πατέρας κοιμόταν –το μοναδικό μεσημέρι της εβδομάδας που είχε αυτή την πολυτέλεια-, η μαμά εύρισκε την ευκαιρία να ξεπορτίσει στην γειτόνισσα για καφεδάκι και Άσσο Φίλτρο και ο Αντυ έπαιζε στον δρόμο μέχρι να σκοτεινιάσει.
Εγώ πάλι μόνη στο σπίτι άνοιγα την «Μεγάλη Μαγειρική του ‘60» το μπορντό δερματόδετο βιβλίο συνταγών της μαμάς και προσπαθούσα να φτιάξω κάτι, συνήθως ένα γλυκό. Αλλά συνήθως τα υλικά ήτανε λειψά. Δεν θυμάμαι εκείνες τις εποχές να είχαμε στο σπίτι πολλά τρόφιμα αποθηκευμένα να ξεχειλίζουν από τα ντουλάπια όπως τώρα και η μαμά αγόραζε ότι ήθελε, αυθημερόν, από το μπακάλικο της γειτονιάς.
Έτσι αυτοσχεδίαζα. Αν η συνταγή ήθελε αλεύρι, εγώ έβαζα όσο έβρισκα και μαζί και λίγο σιμιγδάλι για παράδειγμα, ή λίγο νισεστέ για να συμπληρωθεί η ποσότητα. Η ζάχαρη συμπληρωνόταν με την ζάχαρη άχνη που είχε μείνει από τους κουραμπιέδες ή μέλι, τα αυγά περιορίζονταν σε όσα είχαν μείνει στο ψυγείο, αντί για βούτυρο έμπαινε λάδι, για να μην μιλήσω τι αυτοσχεδιασμούς έκανα με μπέικιν πάουντερ, σόδες, μυριστικά, ξύσματα και χυμούς φρούτων.
Τέλος πάντων έφτιαχνα μια μικρή ποσότητα συνήθως από ένα χυλό με ότι έβρισκα και μετά τον έριχνα περήφανη σε μια μικρούλα αλουμινένια φόρμα που είχαμε στο σπίτι και τον έψηνα.
Περιττό βέβαια να πω ότι το «γλυκό» που έφτιαχνα τελικά περισσότερο έμοιαζε με στεγνό κουλούρι παρά με κέικ. Ξεροκούλουρο το έλεγαν στο σπίτι και γελούσαν με τα κατορθώματα μου, αλλά ο πατέρας το τιμούσε πάντα ακόμα κι αν έμοιαζε περισσότερο με τουβλάκι παρά με οτιδήποτε άλλο.
Καλός και στοργικός πατέρας που ήθελε να με παρηγορήσει ή φανατικός γλυκατζής που αρνιόταν να πετάξει οτιδήποτε γλυκό;
Ποτέ δεν κατάφερα να αποφασίσω ποιο από τα δύο.
Μετά πέρασαν τα χρόνια και έμαθα να μαγειρεύω και να κάνω γλυκά, πάντα με την ίδια αγάπη, αλλά βέβαια με τα σωστά υλικά. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, δεν έπαψα ποτέ να πειραματίζομαι στην κουζίνα, ευτυχώς με λιγότερο καταστρεπτικά αποτελέσματα.
Ο πατέρας πάντως εξακολουθεί να τα τιμάει.
Όλα αυτά τα χρόνια μαζεύω συστηματικά κάθε έντυπο με συνταγές φαγητών και γλυκών που πέφτει στα χέρια μου. Και πριν ένα δύο χρόνια ανακάλυψα την συνταγή για κέικ.
Τι διαφορετικό έχει;
Ακούστε! Έχει ελάχιστα υλικά! Δεν έχει βούτυρο, δεν έχει αυγά, μόνο αλεύρι λάδι και ζάχαρη!
Και βέβαια σοκολάτα.
Είναι ένα κέικ ενάρετο και απλό, μπορείτε να το φτιάξετε σε περιόδους νηστείας και χολιστερινοαπεξάρτησης. Εχει και σοκολάτα βεβαια. Εξ ου και κολασμένο!!
Την συνταγή την είχα δημοσιεύσει στο παλιό hungry.gr και εξ αιτίας του γνωρίστηκα και με την Κική-ονειρομαγειρέματα.
Τώρα η Κική, που είναι μια εξαιρετική μαγείρισσα και που αγάπησε αυτό το κέικ, την δημοσιεύει με τον δικό της τρόπο στο μαγειρικό blog της «Μικρή Κουζίνα» και θα χάσετε αν δεν περάσετε από εκεί μια βόλτα για να δείτε το κέικ –υπάρχει και υπέροχη φωτό, τόσο υπέροχη που σου έρχεται να βουτήξεις μια φέτα μέσα από την οθόνη- φτιαγμένο από τα χεράκια της.
Κάντε κλικ ΕΔΩ και… τώρα
Το ντεκόρ του ποστ, αύριο, γιατί το σκάνερ μου ασθενεί...
Ετικέτες recipies
Στην κουζινίτσα της Κικής πήρε το μάτι μου κάτι για καινούρια πατουσάκια!!
Για πες!!
Τρελοτουρίστρια
ΥΓ. Θα το φτιάξω οπωσδήποτε αυτό κέικ!! :)