Τετάρτη, Οκτωβρίου 15, 2008
ο Τιμοθεος, η Λουκρητια και η πικρη ιστορια μιας interspieces ερωτικης σχεσης...
Ενα φωτορομάντσο σήμερα, μόλις 900 λέξεις και πολλές φωτογραφίες.
Όχι, δεν βάζω περίληψη στο τέλος.
Όσοι βαριούνται να διαβάσουν, ας περιεργαστούν αυτές τις φωτογραφίες.
Περιγράφουν αρκετά αναλυτικά την ιστορία…


Από μωρά μεγάλωσαν μαζί.
Ένα μικρό αρσενικό ελάφι –ο Τιμόθεος- και μια μικρή θηλύκια γατούλα –η Λουκρητία.


Τις παγερές νύχτες του χειμώνα κάθονταν πλάι πλάι στο μεγάλο κρεβάτι ακουμπώντας τα κορμιά τους για ζεστασιά.
Θα μου πείτε, ποιος λογικός άνθρωπος παραχωρεί το κρεβάτι του σε ένα ορφανό ελάφι και μια ξεπαγιασμένη γατούλα…
Χμ… μην το λέτε, υπάρχουν Ραλλούδες σ' αυτό τον κόσμο … ουουου!
[Παρένθεση: Ραλλούδες αποκαλούμε εκείνες τις φανατικές ζωόφιλες που σηκώνονται από το κρεβάτι με ακροβατικά για να μην ξυπνήσουν την γάτα που κοιμάται στα πόδια τους.
Κλείνει η παρένθεση, αυτό το πόστ δεν έχει ηρωίδα αυτό το είδος βαρεμένου ανθρώπου αλλά τους δύο ομορφούληδες της φωτογραφίας
.
]

Ετσι λοιπόν ο Τιμόθεος και η Λουκρητία μεγάλωσαν μαζί και θεώρησαν ο ένας την άλλη σαν αναπόσπαστο μέρος της ζωής τους.
Όταν βέβαια μεγάλωσε λίγο ο Τιμόθεος και έγινε ελαφρά ανοικονόμητος, πολλές φορές περνούσε την μέρα του στον κήπο και αχ! η Λουκρητία, απαρηγόρητη ένοιωθε χωρίς το φιλαράκι της!

Καθόταν και τον κοιτούσε μέσα από το παράθυρο αλλά τι μπορούσε να κάνει. Ήτανε και λιγάκι ατσούμπαλος ο καημένος και όλο έκανε ζημιές μέσα στο σπίτι.

Όμως όπως περνούσε ο καιρός και μεγάλωνε ο Τιμόθεος, έδειξε την πραγματική ομορφιά του καθώς πάνω στο κεφάλι του φύτρωναν επι τέλους τα στολίδια του φύλου του που τα περίμενε πως και πως!


Και τότε ήταν που η Λουκρητία ένοιωσε για πρώτη φορά την καρδούλα της να χτυπάει μέσα από την άσπρη τούφα που είχε στην γούνα της. Ω! μα τι ήταν αυτό; Γιατί κάθε φορά που τον κοιτούσε ένοιωθε τα πόδια της να τρέμουν και έβλεπε αδιάφορα τις ακρίδες του κήπου να την κοροϊδεύουν χοροπηδώντας π'ανω στην ουρά της άφοβα, τώρα που αυτή ήταν στον κόσμο της.
Καθώς τον κοιτούσε από μακριά με τα υπέροχα κέρατα του και τα ψηλά του πόδια ένοιωθε τον κόσμο να χάνεται.
Ουτε λόγος βέβαια να του μιλήσει γι αυτά που ένοιωθε!


Ετσι περνούσε ο καιρός και οι δύο φίλοι λίγο πολύ δεν μπορούσαν να κάνουν και τίποτα, αυτός στον κήπο κι αυτή στο σπίτι.
Αλλά αφού ο Τιμόθεος, όταν ήταν και οι δύο πολύ μικροί, είχε εκδηλώσει αντίστοιχα συναισθήματα, όπως ίσως να θυμούνται οι παλαιοί αναγνώστες αυτής της ιστορίας από το προηγούμενο ποστ, η Λουκρητία έκανε υπομονή και περίμενε.
Καμιά φορά μάλιστα κατάφερνε να το σκάσει από το σπίτι και να βρεθούν για λίγο οι δύο τους μέσα στα χωράφια γύρω από το σπίτι, γεγονός μάλιστα που είχε απαθανατίσει ένας περαστικός ζωγράφος ο οποίος και δημιούργησε αυτόν τον εξαιρετικό πίνακα που απεικονίζει τις ευτυχισμένες μέρες τους…

Κι έτσι η Λουκρητία, ζούσε για αυτές τις λίγες στιγμές που τα κατάφερνε να περνάει μαζί του. Να δείτε! Δεν δείχνει πραγματικά ερωτευμένη η καημένη;

Λοιπόν επειδή, όπως καταλαβαίνετε, μια τέτοια κατάσταση είναι περίεργη και χωρίς ελπίδες να καταλήξει αισίως…
Τιιι;
Θα μπορούσε, με λίγη καλή θέληση;
Μπα! Όχι φίλοι μου!
Ο interspieces έρωτας μπορεί να ακούγεται κάπως ρομαντικός, αλλά όταν έρθει η ώρα το interspieces sex, έχει τις χμ… δυσκολίες του…
Έτσι λοιπόν έφτασε η ώρα που το βιολογικό ρολόι του Τιμόθεου άρχισε να χτυπάει σαν τρελό και να σκορπίζει στον αέρα τις μυρωδιές της αναπαραγωγής.
Πράγμα που δεν πήγε χαμένο βέβαια, αφού οι πρόθυμες ομόφυλες του δεν έχασαν την ευκαιρία και εμφανίστηκαν.
Το χαρέμι του Τιμόθεου δεν άργησε να πληθύνει και η Λουκρητία έβλεπε τις ανταγωνίστριες να εγκαθίστανται μία μία στο πλευρό του αγαπημένου της.

Μερικές ήταν κακάσχημες και γριές

Άλλες κουλτουριάρες και υπεράνω

Άλλες μικρές και τρυφερές

Άλλες σκέτες κούκλες, που πόζαραν για εξώφυλλα περιοδικών

Και άλλες κακές και ζηλιάρες που παραμόνευαν πίσω από τα χόρτα για να πιάσουν τον συμβίο τους στα πράσα.

-Α! καλά! Φαίνεται ότι ο Τιμόθεος, δεν ήταν και πολύ εκλεκτικός προκειμένου να διασπείρει τα γονίδια του!-
Όλες πάντως τον διεκδικούσαν μετά μανίας για δικό τους και εκτός από τους μεταξύ τους καυγάδες δεν παρέλειπαν να κινούνται απειλητικά εναντίον της Λουκρητίας όταν τύχαινε να βγει έξω από το σπίτι για να προσπαθήσει να συναντήσει τον έρωτα της!
Να δείτε τα φωτογραφικά ντοκουμέντα¨:
Σε αυτή την φωτό βλέπετε το χαρέμι να κινείται εναντίον της με απειλητικές διαθέσεις

Και εδώ σ΄ αυτή, η πρώτη κυρία Τιμόθεου, έχει πλησιάσει στο παράθυρο της Λουκρητίας και την κοιτάει με κακία! Μα, κοιτάξτε καλά! Δεν δείχνει κακιά και στριμμένη;

Αφού να φανταστείτε ακόμα και τις ελάχιστες φορές που ο Τιμόθεος τολμούσε να πλησιάσει το παράθυρο, τον παρακολουθούσε από κοντά με φονικές διαθέσεις!


Ας είναι…
Η Λουκρητία πάντως το πήρε απόφαση και βρήκε κι αυτή το δικό της ταίρι, τον υπέροχο και Mr Right Νικηφόρο και μάλλον έζησε μια καλή -αν και ελαφρά ανιαρή-ζωή από εκεί και ύστερα…


Αφού βέβαια έκανε τις δοκιμές της και πλούτισε τις εμπειρίες της με …
...τον χαζοβιόλη τον Λάκη …

...τον τεμπέλη τον Ριρίκο…

...τον Χιόνη που χμ… , ήταν λίγο θηλυπρεπής...

...αλλά και εκείνον τον ρεμπετσκέρη τον Παντελή που χάθηκε μια μέρα όταν πήγε στο περίπτερο να αγοράσει τσιγάρα!


Λοιπόν, εδώ νομίζω ότι πρέπει να κλείσω την ιστορία της Λουκρητίας και του Τιμόθεου.

Δύο πλασμάτων που συναντήθηκαν στο πιο περίεργο μέρος, κάτω από τις πιο περίεργες συνθήκες, που ερωτεύτηκαν αλλήλους, και που η ζωή τους χώρισε άσπλαχνα, ακολουθώντας τα αρχέτυπα αλλά και σκληρά μονοπάτια της…
Σαν επίλογο να σας πω ότι στα χρόνια που πέρασαν, οι δύο αγαπημένοι μεγάλωσαν, έκαναν στρατιές από παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα, παρακολουθώντας ο ένας την ζωή του άλλου από απόσταση αλλά με ενδιαφέρον.


Καμιά φορά μόνο, ο Τιμόθεος όταν κατάφερνε να το σκάσει από τις συμβίες του, στεκόταν μέσα στο ψηλό χορτάρι και μύριζε τον δροσερό αέρα, αναπολώντας τις μέρες της νεότητας του, που πέρασε μαζί της…

Και η Λουκρητία…
Α! η Λουκρητία, μέσα στις φούριες να μεγαλώσει μια στρατιά μωρά –καλός βέβαια ήταν ο Νικηφόρος της, αλλά τα παιδιά τα μεγαλώνουν οι μανάδες…!- η Λουκρητία λοιπόν, καθόταν μερικές φορές στο παράθυρο και σκεφτόταν κι αυτή τον νεανικό της έρωτα ακίνητη και έδειχνε μάλλον αδιάφορη, αλλά… αλλά…


Να...

Μερικές φορές, όχι πάντα, αλλά όχι και ποτέ...
Ένα δάκρυ έσταζε από τα ματάκια της…


Στο blog An Almost Dark cat clikcs... clicks... clicks.... υπάρχουν οι φωτοσοπιές που έγιναν στις φωτογραφίες αυτού του ποστ.
Click
ΕΔΩ για να τις δείτε.

Ετικέτες , ,

 
posted by ralou at 8:13 μ.μ. | Permalink |


8 Comments:


  • At Τετάρτη, Οκτωβρίου 15, 2008 10:14:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

     
  • At Πέμπτη, Οκτωβρίου 16, 2008 10:53:00 π.μ., Blogger ralou

    Αλεξανδρε Ζηβα, δεν σβήνω το σχολιο σου γιατι δεν είναι ενδιαφέρον.
    Απλά είναι off topic εδώ.
    Να το δούμε από το site σου
    www.alexandros-zivas.gr

     
  • At Πέμπτη, Οκτωβρίου 16, 2008 12:12:00 μ.μ., Blogger An-Lu

    Σπαραχτικό το στόρυ...

     
  • At Πέμπτη, Οκτωβρίου 16, 2008 4:42:00 μ.μ., Blogger ralou

    Ειπαμε γοργόνι μου!
    "Ο interspieces έρωτας μπορεί να ακούγεται κάπως ρομαντικός, αλλά όταν έρθει η ώρα το interspieces sex, έχει τις χμ… δυσκολίες του…"
    Λέω όμως ότι μάλλον θα πέρασαν ευχάριστα παιδικά και εφηβικά χρόνια οι δυο τους, οπότε θα έχουν να θυμούνται στα γηρατειά τους...

     
  • At Παρασκευή, Οκτωβρίου 17, 2008 1:44:00 μ.μ., Blogger dodo

    Ωωωω... Η ιστορία ενός ακόμη μεγάλου, ανολοκλήρωτου έρωτα ;-((

    Απολύτως κατάλληλη γιά φωτορομάντσο!

     
  • At Παρασκευή, Οκτωβρίου 17, 2008 4:13:00 μ.μ., Blogger kiki

    Κλαπ κλαπ κλαπ! Μπράβο και πάλι!
    Αχ αυτοί οι ανομολόγητοι και αταίριαστοι έρωτες...

     
  • At Δευτέρα, Οκτωβρίου 20, 2008 2:41:00 μ.μ., Blogger ralou

    Φίλοι μου dodo & kiki, καταλαβαίνετε βέβαια ότι οι αταίριαστοι έρωτες είναι καταδικασμένοι!
    Ωστόσο πάντα έδιναν αφορμή για μνημειώδη έργα -είναι τόσο ρομαντικές αυτές οι ιστορίες...-
    Να, για παράδειγμα, ο συνάδελφος κος Σαίξπηρ!
    Δεν έγραψε κι αυτός το "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" με παρεμφερές θέμα?
    Καλά!
    Δεν το έκανε φωτορομάντζο όπως εγώ, αλλά δεν είχε τα μέσα εκείνη την εποχή ο καλός μου...
    Ας είναι!

    Λοιπόν τώρα βαράτε με!
    Αν δεν θεωρήσατε την ιστορία του Τιμόθεου και της Λουκρητίας για χιουμοριστική, φαντάζομαι τι θα κάνετε τώρα που λέω τον master Σαίξπηρ "συνάδελφο"

    :ppppp

     
  • At Τρίτη, Οκτωβρίου 21, 2008 12:08:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    οντως αυτοι οι ερωτες ειναι καταδικασμενοι... μηπως ομως αυτη ειναι και η ισορροποια που οφειλουμε να κρατησουμε???

     
usefull  View My Public Stats on MyBlogLog.com