Μερικές φορές, η οικονομία επιβάλεται από τις συνθήκες...
Γι αυτό και χωρίς σχόλια.
Είναι από αυτά τα πλατιά και επίπεδα οροπέδια. Περπατάς πάνω τους και δεν υπάρχουν ανεβοκατεβάσματα, το βάδισμα μοιάζει εύκολο και στρωτό, δεν λαχανιάζεις ανεβαίνοντας, ούτε φοβάσαι μην χάσεις την ισορροπία σου κατεβαίνοντας. Μόνο περπατάς ίσια, πάντα μπροστά, καμιά φορά και λίγο λοξά αλλά τόσο λίγο που δεν το καταλαβαίνεις καλά καλά και μετά κάνεις ελάχιστες διορθωτικές κινήσεις και ξαναγυρνάς στην ίσια γραμμή σου.
Σκέφτομαι αν είναι καλό αυτό.
Θυμάμαι πριν λίγο καιρό που έτρεχα ξυπόλυτη μέσα στον αγριότοπο εκείνο, δάσος με βάτα και ξερόκλαδα πεταμένα και ξαφνικές κοφτές ρεματιές που κατηφόριζαν και ανηφόριζαν απότομα και ξέφωτα με ήλιο δυνατό σαν Θείος προβολέας να θαμπώνει τα μάτια και μετά τενάγη και κινούμενες άμμοι και λασπερά έλη μέχρι να φτάσω στους απότομους γκρεμούς, αυτούς τους κοφτούς ψηλούς γκρεμούς που καταλήγουν στη θάλασσα.
Επίσης θυμάμαι ότι όλοι έλεγαν ότι υπάρχουν δύο λύσεις.
Η πρώτη είναι να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα αυτά είναι μόνο μέσα στο μυαλό σου, και βουτώντας στα δροσερά νερά των προσωπικών σου εφεδρειών –ακόμα κι αν αυτό πρέπει να γίνει από το ύψος των κοφτών γκρεμών- βαπτίζεσαι στην προσωπική σου κολυμπήθρα του Σιλωάμ και αναγεννιέσαι με φρέσκια την ικανοποίηση από την θριαμβευτική σου νίκη.
Η δεύτερη, αν η πρώτη αποτύχει, αν οι εφεδρείες δεν υπάρχουν,
αν οι γκρεμοί είναι πολύ φοβιστικοί ή αν τέλος πάντων έχεις κολλήσει στην άκρη τους και δεν μπορείς να πας ούτε ένα εκατοστό μπροστά ή πίσω, τότε λοιπόν, παίρνεις βοήθεια απ έξω βολικά και εύκολα, 100mg το πρωί άλλα τόσα το βράδυ και μετά παραλλαγές 100+50mg ή 50+100mg ή 50+50mg ή λιγότερο σιγά-σιγά, έτσι λέει η μέθοδος και οι γιατροί σου γράφουν προσεκτικά τις οδηγίες και μιλάνε και με τους οικείους σου, μην γίνει κανένα κακό, είναι και η αυτοκαταστροφική τάση που ακολουθεί και η φάση της αδιαφορίας και της παραίσθησης και της παραίτησης και η φάση που δεν ξέρεις που θέλεις να πας και γιατί.Έτσι γίνεται, και αφήνεις το μυαλό σου στο έλεος χημικών ουσιών που γνωρίζουν,λέει, τον βασικό αλγόριθμο της λειτουργίας του, και ξέρουν, λέει, που να σπρώξουν και που να κρατήσουν, που να ανοίξουν τις πύλες και πόσο συχνά να τις κλείσουν, τα ξέρουν όλα, είναι θέμα χρόνου να ρυθμίσουν το μυαλό σου και να βγεις στον κόσμο φρέσκος και δυνατός και πάλι, με μια επίφαση νίκης που τάχα είναι δική σου.
Να λοιπόν, αυτό ακριβώς έγινε.
Οι αυτοκαταστροφικές τάσεις έσβησαν, οι παραισθήσεις χάθηκαν, η παραίτηση μετριάστηκε, ακόμα και η αδιαφορία –ωστόσο, λιγότερο από όλες τις άλλες και τελευταία αυτή- μοιάζει να οπισθοχωρεί.
Α! χαράς ευαγγέλια.
Τι κάνεις τότε;
Μα, γράφεις ξανά χιουμοριστικά κείμενα, παίζεις με τους φίλους σου, ανακατεύεσαι με καινούρια πράγματα, ως και το δέρμα σου στιγματίζεις ανεξίτηλα σαν υπόσχεση ότι η ζωή αρχίζει ξανά και τούτη η μέρα είναι η πρώτη της υπόλοιπης ζωής σου.
Χμ… καλά…
Μόνο που, λίγο να σταματήσεις να γελάς με τα αστεία,
λίγο να αποστασιοποιηθείς από τα γλέντια των φίλων σου, μια μέρα να μην κοιτάξεις στην καθρέφτη τις δερματοστιξίες στο κορμί σου, αναγκαστικά θα κοιτάξεις λίγο μακρύτερα, την γενική εικόνα, οι αγριότοποι μπορεί να μην υπάρχουν πια, τα έλη και οι κινούμενες άμμοι να ξεράθηκαν, ο ήλιος να είναι πιο ευγενικός αλλά…
Αλλά… να… όπου και να κοιτάξεις, είναι μια επίπεδη επιφάνεια, ένα οροπέδιο χωρίς κανένα εμπόδιο και το ξέρεις ότι προς όποια κατεύθυνση και να πας -άνετα, δεν λέω- θα καταλήξεις πάλι στους κοφτούς θεόρατους γκρεμούς και τίποτα άλλο δεν θα μπορείς να κάνεις από το να βουτήξεις προς τα κάτω.
Κοίτα να δεις!
Έφτασες εκεί ακριβώς από όπου ξεκίνησες.
Μόνο που τώρα που γνωρίζεις ότι δεν υπάρχουν εφεδρείες να βουτήξεις μέσα, στέκεσαι πάλι στην άκρη και δεν μπορείς να μετακινηθείς ούτε εκατοστό μπροστά η πίσω.
Ίσως προς τα πάνω μόνο…
Ουφ!
Γαμημένη φύση!
Πώς να πετάξω με δύο χέρια;
Ή μήπως μπορώ…;
Ετικέτες alter ego, just one of thοse moods
Η φύση της Ν.Ζηλανδίας είναι;
Ή της Ιρλανδίας;
Υπέροχη ανάρτηση, καλή μου, και υπέροχες οι φωτό...
Καλό βράδυ...