Αν σας φαίνεται μεγάλο, διαβάστε την περίληψη στο τέλος.
Όπως και την διεύθυνση του studio του Λουκά.
Η φίλη Κορίνα : Μα είσαι τρελή;!!
Η φίλη Γεωργία : Καλά! Δεν φοβάσαι τις βελόνες;
Ο Νικόλας : Πονάει πολύ σου λέω, ρώτησα και έμαθα. Ειδικά σε αυτό το σημείο!
Ο ξάδελφος Δημήτρης : Θα πάθεις μόλυνση / AIDS / αφροδίσια / ηπατίτιδα
Ο αδελφός Αντυ : Δηλαδή τι θέλεις να αποδείξεις; Ότι είσαι 20 χρονών;
Ο φίλος Σίμος : Μα αφού δεν θα φαίνεται, τι το θέλεις;
Η κουνιάδα Μαίρη : Δεν θα μπορείς να το αφαιρέσεις ποτέ!
Ο πατέρας : Μόνο οι φυλακισμένοι και οι χασικλήδες το κάνουν αυτό!
Εσύ πάντα κάνεις του κεφαλιού σου! Τι με νοιάζει εμένα; Έτσι κι αλλιώς δεν βλέπω καλά…
Ο συνάδελφος Βαγγέλης : Κυρία Ρ., πολύ καλά θα κάνετε! Είναι πολύ καλή ιδέα! Και ναι, πονάει λίγο, αλλά να δείτε που μετά θα καταλάβετε ότι άξιζε αυτός ο λίγος πόνος.
Αυτές ήταν οι αντιδράσεις φίλων και οικείων όταν τους ανακοίνωσα ότι είχα πάρει απόφαση να κάνω ένα τατουάζ στο πόδι μου.
Δυστυχώς, οι πρώτοι –που βγήκαν από τα ρούχα τους- είναι άνθρωποι της ηλικίας μου και ο μόνος που του φάνηκε καλή ιδέα, είναι ο συνάδελφος Βαγγέλης, ηλικίας μόλις 20something, ο οποίος σημειωτέον είναι και heavyμεταλλάς!
Όταν ήμουν περίπου στην ίδια ηλικία, αποφάσισα ότι ήθελα να κάνω ένα τατουάζ, αλλά οι εποχές δεν ήταν πρόσφορες.
Αλλά, ακόμα κι όταν τα έβλεπα σε ανθρώπους φοβιστικούς με την σκιά του περιθωριακού να
σκεπάζει τις μορφές τους, δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από αετούς και δράκοντες, από καρδιές λαβωμένες και φίδια και δελφίνια και σπαθιά και tribals και λυγερές γυναίκες να προβάλουν πίσω από τρικέφαλους, ωμοπλάτες και μπράτσα. Παραδόξως, καθόλου δεν μου φαίνονταν κιτς όλα αυτά. Ούτε καν αστεία.Ωστόσο, είχα μάθει να φοβάμαι τους ανθρώπους με τατουάζ, από μικρή μου είχαν πει ότι ήταν σημάδι ότι ο άνθρωπος είχε κάνει φυλακή, ήταν ναρκομανής, ήθελε να καλύψει ουλές-ενθύμια από πράξεις άγριες, παραβατικές.
Όμως τα τατουάζ μου έκαναν τόση εντύπωση, τα λαχταρούσα τόσο, που τίποτα δεν με πτοούσε.
Ονειρευόμουν λοιπόν την ώρα που θα απελευθερωνόμουν εγώ η ίδια -αλλά και οι άλλοι γύρω μου- από την ιδέα ότι η δερματοστιξία είναι για τους περιθωριακούς και θα μπορούσα επί τέλους αποκτήσω το τατουάζ των ονείρων μου.
Όταν μετά από χρόνια άρχισα να βλέπω όλο και πιο πολλές νέες γυναίκες να έχουν πανέμορφα τατουάζ και να τα επιδεικνύουν με κοντά μπλουζάκια και έξωμα φορέματα, έπεσα σε σκέψεις. Ήμουν πια σε ηλικία και σε χμ... σωματική κατάσταση, που τέτοια ρούχα δεν ταίριαζαν στον δικό μου κώδικα ντυσίματος.
Αλλά όταν είδα την 24 χρονη κόρη της φίλης μου, με ένα ονειρεμένο μεγάλο πολύχρωμο τατουάζ στην μέση, ε πια... δεν κρατιόμουν με τίποτα.
Βούτηξα με τα μούτρα στο ΝΕΤ για να πάρω καμία ιδέα.
Μπουμπούκι τριαντάφυλλου ή κρίνο, το είχα δει στον ώμο μιας ηρωίδας στο σινεμά και το είχα ερωτευτεί.
Δελφίνια ίσως, ένα ή δύο να πετάγονται έξω από την θάλασσα και να μένουν εκεί ακίνητα για μερικές δεκαετίες.
Γάτες ενδεχομένως, αλλά ζώντας με γάτες τόσα χρόνια, μου φαίνονταν κάπως άψυχες πάνω στο δέρμα.
Τελικά κόλλησα σε ένα tribal σχέδιο, εκείνα τα αφηρημένα με τις αιχμές.
Επίσης, αναρωτιόμουν για την θέση του. Δεν ήθελα να το κρύψω σε αφανές σημείο, ήθελα να το δείχνω σαν ένα κόσμημα, ήμουν περήφανη που θα είχα ένα τέτοιο σχέδιο πάνω μου, δεν το έκανα ενοχικά.
Αποφάσισα χαμηλά στον αστράγαλο.
Εκεί που φαίνεται μέσα από τα συμβατικά ρούχα, χωρίς καμία δυσκολία.
Μάζεψα πληροφορίες από το ΝΕΤ, διευθύνσεις, γνώμες από φίλους, διάβασα για τους κινδύνους, τις προφυλάξεις, την διαδικασία ίασης όπως και τις ψυχολογικοθρησκευτικές μπούρδες που ανέφερε ο καθένας –δεν βεβηλώνω τον ναό του Θεού (!!!!!) - και το αποφάσισα.
Με ένα κομμάτι χαρτί στο χέρι που είχε πάνω του τυπωμένο το tribal σχέδιο που μου άρεσε, ξεκίνησα και πήρα σβάρνα πολλά στούντιο για να κόψω κίνηση.
Στα tattoo studio έβλεπα σχεδόν αποκλειστικά νέα παιδιά, κάποιοι με κοίταζαν παρεξενεμένοι, ποιος ξέρει, ίσως πίστευαν ότι ήμουν καμιά μαμά που ήθελε να προλάβει την κόρη της από το να κάνει καμιά τρέλα, αισθάνθηκα κάπως περίεργα είναι η αλήθεια.
Διάλεξα το στούντιο που μου φάνηκε αξιοπρεπές και καθαρό, είδα φωτογραφίες από τατουάζ πελατών τους και ο tattoo artist, ένας σοβαρός νέος άντρας, παρ όλη την χμ... extreme εμφάνιση του, άκουσε τι ήθελα, είδε το σχέδιο και κλείσαμε ραντεβού για μετά από 15 μέρες που θα γύριζα από τις διακοπές.
Μετά από αναμονή που μου φάνηκε αιώνας, βρέθηκα στο στούντιο με τον Νικόλα –χμ.. καλά, συγνώμη καλέ μου αλλά θα το πω- άσπρο από τον φόβο του, το MP3 player μου με την αγαπημένη μου μουσική, την αδρεναλίνη μου στα ύψη, το ηθικό ακμαίο, 70 ευρώ στο χέρι και την απόφαση μου σταθερή να μου χαμογελάει.
Η διαδικασία απλή, ζωγράφισε το σχέδιο στο πόδι μου, και άρχισε να κεντάει το δέρμα με μια βελόνα, που δυστυχώς είχε τον ήχο τροχού του οδοντίατρου.
Πονάς; Ναι, Όχι! Συνέχισε, Καμπαγιέ hijio de la luna, χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Γρατσούνισμα ελαφρά επώδυνο και συνεχές. Χα! αστεία πράγματα, όταν με γρατσουνάει η Νερίνα t.c. πονάω περισσότερο!
"κυρία Ρ. όταν θα αισθανθείτε την πρώτη γραμμή που θα κάνει η βελόνα στο δέρμα σας θα ξέρετε ότι κάνετε κάτι γιατί το θέλετε πολύ, και γι αυτό δεν θα το μετανιώσετε ποτέ"
Ο συνάδελφος Βαγγέλης, με είχε προετοιμάσει για όλες τις φάσεις και την διαδικασία, μα τι καλό που είναι αυτό το πιτσιρίκι, πάντα με ξαφνιάζει πολύ ευχάριστα.
Είκοσι λεπτά αργότερα, και μόλις τέσσερις διαφορετικές εκτελέσεις του hijio de la luna –
Καμπαγιέ, Μεκανό, Φραγκούλης, Μπράιτμαν- είχα πλέον το πρώτο μου τατουάζ.Ο Νικόλας με την φάτσα του το ίδιο χρώμα με τις σελίδες του "Πυθαγόρεια Εγκλήματα" του Τ. Μηχαηλίδη, που διάβαζε όσο με περίμενε:
Είσαι καλά, πόνεσες, μπορείς να περπατήσεις;
Ούτε που το αισθάνομαι!
Βγαίνουμε έξω.
Καλοκαίρι είναι, η ζέστη και η υγρασία στα ύψη, κι όμως νοιώθω ότι πετάω, ότι έχω γίνει ξανά 20 χρονών, πως εκεί πιο πέρα θα με φιλήσει στην γωνιά του δρόμου όπως τότε.
Νοιώθω ξανά ότι είμαι στην αρχή της ζωής, ότι όλα είναι δυνατά, ότι τίποτα δεν υπάρχει που δεν μπορώ να πετύχω.
Κάθε λίγο σκύβω και κοιτάζω το ζωγραφισμένο τατουάζ που φαίνεται στην άκρη του ποδιού, αυτό που θα το έχω σ όλη μου τη ζωή.
Αυτή η μόνιμη αλλαγή που έκανα στο κορμί μου γιατί το ήθελα εδώ και χρόνια
Α ναι!
Είναι οι εποχή των μεγάλων αλλαγών, το πήρα απόφαση, όλα στη ζωή μου θα αλλάξουν, κοιτάζω την αντανάκλαση μου στα τζάμια των βιτρινών, είχα τόσο καιρό να το κάνω.
Πάνω στην κίνηση το μικρό τατουάζ διακρίνεται καθαρά, μου κλείνει το μάτι, μου αλαφραίνει το βήμα και η αντανάκλαση μου, μου χαμογελάει με ένα χαζό χαμόγελο, το χαμόγελο ενός πολύ μικρού παιδιού που μόλις του έβαλαν στο στόμα μια καραμέλα.
Το έκανα... πόνεσε; λίγο, δεν πειράζει... μου αρέσει;... ναι, είναι όμορφο!...
Το βράδυ το ξεσκεπάζω προσεχτικά για να βάλω τις αλοιφές που μου έδωσαν.
Το δέρμα είναι ελάχιστα ερεθισμένο, καίει λίγο, αλλά το τατουάζ διακρίνεται καλά, είναι το σωστό μέγεθος, στην σωστή θέση, το κοιτάζω και δεν πιστεύω ότι επιτέλους το έχω κάνει.
Μια μόνιμη αλλαγή στο σώμα μου που την αποφάσισα η ίδια.
Μια αίσθηση ελέγχου πάνω στον χρόνο που αφήνει -ερήμην μου- τα σημάδια του πάνω μου.
Α! ναι! είναι καιρός για αλλαγές, μεγάλες αλλαγές.
Για μια στιγμή σκέφτομαι και άλλες πιο ακραίες που θα μπορούσα να κάνω, να ξυρίσω το κεφάλι ίσως ή να βάψω τα μαλλιά μου άσπρα ή ίσως ένα εκκεντρικό πιρσινγκ...
Γελάω μόνη μου με τις ιδέες.
Η αδρεναλίνη έχει ανέβει στα ύψη και δεν είναι και ο πιο ψύχραιμος σύμβουλος...
Χαϊδεύω το φρέσκο τατουάζ μου και κοιμάμαι με προσεχτικά διπλωμένο το πόδι.
Στον ύπνο μου ονειρεύομαι ότι το τατουάζ πάει, κάτι έπαθε και έσβησε, μια μέρα μόνο το χάρηκα και χάθηκε.
Ξυπνάω και χαμογελάω χαζά.
Όχι, τίποτα δεν έπαθε.
Είναι εκεί να σηματοδοτεί την πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου.
Και επί τέλους, ονειρεύομαι ξανά...
Ζηλέψατε;
Τρομοκρατηθήκατε; 
Το αποφασίσατε;
Ιδού η διεύθυνση του studio:
www.studiotattoo.gr
Τι κάνω τώρα;
Μα ότι κάνουν όλοι όσοι φτιάχνουν το πρώτο τους τατουάζ:
Σκέφτομαι πότε θα κάνω το δεύτερο!!!
Περίληψη:
Τατουάζ κάτω από τον δεξιό αστράγαλο.
Το έκανα για να εξορκίσω τον χρόνο που περνάει και να σηματοδοτήσω τις αλλαγές που έχω αποφασίσει στη ζωή μου!
Το έχω ερωτευτεί!
Λοιπόν, τώρα που το σκέφτομαι, αν έχετε κι εσείς ένα τατουάζ, τι θα λέγατε να μου στείλετε φωτό και να μου πείτε γι αυτό;
Θα μορούσαμε να τα ποστάρουμε, έστω και ανώνυμα.
Η μήπως να φτιάξουμε ένα club των tattooed blogers;
Χμ...!
Ετικέτες childhood's end
Πολύ ωραίο, Ραλούκα! !:) Μπράβο στο θάρρος σου!