..... . απαραίτητη.......
η γονική συναίνεση
.
Προσοχή, ιστοριούλα με 1400 λέξεις. Αλλά για όσους βαριούνται 
να το διαβάσουν, στο τέλος υπάρχει η περίληψη!Λοιπόν καλοκαίριασε για τα καλά και νομίζω ότι ήλθε η ώρα να σας πω πάλι πόσο συχαίνομαι την ζέστη και την ηλιοφάνεια.
Έχει καταντήσει κάτι σαν τελετουργικό αρχής του καλοκαιριού.
Αν δεν ρίξει η ralou μια καλή γκρίνια για αυτά, δεν ξεκινάει το καλοκαίρι.
Ασχετο..., αλλά μου έχει καρφωθεί ένας τίτλος για ένα ποστάκι και τον γυροφέρνω στο μυαλό μέρες τώρα.
Ο τίτλος είναι "Η Κότα και η Βρεγμένη Γάτα" αλλά το τι ιστορία θα είναι, δεν έχει βγεί ακόμα.
Δεν ξέρω γιατί μου είχε κολλήσει, ίσως γιατί το καλοκαίρι με πιάνει μια μανία να μιλάω αλληγορικά για τους ανθρώπους γύρω μου.
Πράγμα όχι ιδιαίτερα κολακευτικό για το μυαλό μου βέβαια.
Γνωρίζετε ίσως ότι τα σύμβολα προϋπήρχαν των λέξεων και χρησιμοποιήθηκαν τότε που το μυαλό του ανθρώπου ήταν πιο απλοϊκό. Ένα μυαλό λοιπόν που επιλέγει τα σύμβολα για να επικοινωνήσει, μάλλον ανακρούει πρύμναν ταχύτατα.
Και έτσι δικαιολογείται και ο πρόλογος, ή μάλλον ο πρόλογος δικαιολογεί την κατάσταση το μυαλού μου.
Χμ.. με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια.
Λοιπόν για να γυρίσουμε ξανά στην "Κότα και την Βρεγμένη Γάτα", ας προσπαθήσουμε να δούμε πως θα μπορούσε να εξελιχθεί μια ιστορία με αυτές τις δύο σαν ηρωίδες.
Κατ αρχάς πως γνωρίζονται; Και τι κοινό μπορεί να έχουν.
Ίσως να μένουν στην ίδια αυλή, να έχουν κοινούς γνωστούς, ας πούμε την χελώνα και τον σκύλο. Ίσως να τσακώθηκαν κάποια φορά πάνω από ένα κομμάτι από τα αποφάγια που τους ρίχνουνε για φαΐ, ξέρω γω. Πάντως, κάπως γνωριστήκανε.
Πιο πριν η γάτα σίγουρα θα πέρναγε αδιάφορα δίπλα στην κότα και η κότα θα αποτραβιόταν διακριτικά μόλις την έβλεπε να πλησιάζει
Ωραία, στήσαμε το αρχικό πλαίσιο.
Τώρα, για κάποιο λόγο οι δυο τους πρέπει να έγιναν φίλες πριν πάρα πολύ καιρό.
Μπορεί η γάτα να γλύτωσε κανένα κοτοπουλάκι άθελα της, αγριεύοντας στον σκύλο της αυλής για τους δικούς της λόγους.
Η ίσως να το έκανε αυτό η κότα και κάποια στιγμή που ο σκύλος είχε στριμώξει την γάτα, να όρμησε πάνω του για δικούς της λόγους και να την έσωσε.
Πάντως το σίγουρο είναι ότι γίνανε φίλες τελικά και καμιά φορά τις έβλεπες να κάθονται κοντά κοντά και να ξεκαρδίζονται ή μία με τα λόγια της άλλης.
Η άλλη φορά να κάνουν μοναχικές βόλτες στα πιο απόμερα μέρη της αυλής για να βοηθήσουν η μια την άλλη να βρει φαΐ, και η γάτα πολλές φορές ανέβαινε στην συκιά και έριχνε στην κότα καρπούς που πολύ της άρεσαν να τους τρώει.
Ναι ήταν μια παράξενη φιλία
Ας σκεφτούμε τώρα γιατί η γάτα ήτανε βρεγμένη.
Απροσεξία, θα μου πείτε.
Μη όντας στην πρώτη νιότη της η γάτα μπορεί να έκανε ένα σάλτο πάνω από την μεγάλη ποτίστρα και να έσκασε μέσα χωρίς να το καταλάβει.
Η μπορεί η κότα να ήθελε να της κάνει καμιά πλάκα –α! ξέχασα, η κότα ήταν μια πλακατζού κότα- και να της είπε ότι τάχα στον πάτο της ποτίστρας υπάρχει –ξέρω γω- ίσως ένας θησαυρός. Η ίσως η είσοδος για τον παράδεισο, όπου το φαΐ είναι άφθονο, τα χάδια διαθέσιμα και τα συναισθήματα αμπλοκάριστα. Γιατί ξέχασα να σας πω, ότι την συγκεκριμένη γάτα την φαντάζομαι επίσης και συναισθηματικούλα -λίγο, όσο πατάει η γάτα όμως- Κι αν η κότα ήταν πλακατζού πρέπει να υποθέσουμε και ότι η γάτα ήταν κάπως αφελής, και βούτηξε με το κεφάλι μπροστά.
Καλά ας πούμε ότι έγινε το δεύτερο. Μια γάτα που βουτάει κατά λάθος στην ποτίστρα δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Χμ...καλά, αυτό ίσως να ισχύει για όλους εμάς, όχι όμως και για την ίδια τη γάτα.
Επομένως, έχουμε στα χέρια μας τα εξής :
Πρώτα μια κότα και μια γάτα που ήτανε φιλενάδες, κάτι σαν οικογενειακές φίλες ένα πράγμα.
Μετά μια κότα πλακατζού.
Μετά μια γάτα που βράχηκε για τα καλά εξ αιτίας της κότας που της έκανε πλάκα.
Χμ.. τι πρέπει να ακολουθήσει;
Μα… το τι έκαναν αυτές οι δύο και πως εξελίχθηκε η φιλία τους μετά από αυτό.
Για να δούμε λοιπόν.
Η γάτα βρεγμένη ως το κόκαλο ίσως να είχε το χιούμορ να σκάσει κι αυτή στα γέλια μαζί με την φιλενάδα της. Ίσως πάλι από το σοκ της ψυχρολουσίας να κατάπιε την γλώσσα της και να αγριοκοίταζε την κότα με φονικές διαθέσεις.
Μάλλον το δεύτερο είναι πιο πιθανό.
Οι γάτες μπορεί να έχουν την αίσθηση του χιούμορ αλλά έχουν και τα όρια τους.
Εγινε επομένως καυγάς.
Λογικά πρέπει να υποθέσουμε ότι ένας καυγάς μεταξύ τους μάλλον ευνοεί την γάτα παρά την κότα. Και μάλιστα μια κότα, που σκασμένη στα γέλια έχει την εντύπωση ότι το είδος των οικιακών αιλουροειδών είναι του χεριού της.
Μα... Μα για να το υποθέσουμε αυτό πρέπει να πούμε ότι η κότα μέσα στην υπερφίαλη υπεροχή της –από καλή οικογένεια, με σπουδές και πτυχία, δικό της σπίτι, παιδιά, κόκκορα, και νοικοκυριό- κατά βάθος υποτιμούσε την ρεμπετασκέρισα την γάτα και έκανε παρέα μαζί της μόνο και μόνο για να γίνεται αντίθεση της λούμπεν φτώχειας της με την δική της νεοπλουτίστικη ευμάρεια. Ας υποθέσουμε ακόμα ότι η γάτα ναι μεν είναι αλητόβια, αλλά στο γενεαλογικό της δέντρο υπάρχουν ακόμα και πορφυρογέννητοι πρίγκιπες, πράγμα που δεν ξεκολλούσε από το μυαλό της και της έδινε μια κρυφή αίσθηση ότι είχε, κατά βάθος, το πάνω χέρι. Έχουμε ουσιαστικά δύο πλάσματα με τις δίκες του εμμονές και ξεροκεφαλιές το καθένα, που ενώ κάνουν τις φίλες ουσιαστικά επιβουλεύονται η μία την άλλη. Η μία παίζει με την άλλη, αλλά ακόμα δεν ξέρουμε ποια από τις δύο θα κερδίσει.
Καλά πάμε νομίζω με την ιστορία.
Έχουμε σκιαγραφημένες τις δύο ηρωίδες, το location, την πλοκή.
Τι μένει τώρα;
Μα η δραματική κορύφωση βέβαια.
Είχαμε μείνει στην γάτα βρεγμένη μέχρι το κόκκαλο και την κότα να γελάει μέχρι δακρύων.
Έχω την εντύπωση ότι πρέπει να επισημάνουμε ότι η γάτα μπορεί να είναι λίγο αφελής, αλλά δεν παύει να είναι και ένας ικανός θηρευτής και μάλιστα με την φιλενάδα της την κότα, στα μέτρα της.
Και τι κάνει μια βρεγμένη γάτα που αρχίζει να τα παίρνει στο κρανίο με τα χαχανητά της κότας;
Τεντώνει τα νύχια της βέβαια.
Και δείχνει δόντια. Καλά, μπορεί να μην έχετε δει γάτα να δείχνει τα δόντια της αλλά ας υποθέσουμε ότι η συγκεκριμένη είναι τόσο τσαντισμένη –αλλά και ντροπιασμένη- που το κάνει.
Η κότα για μια στιγμή παγώνει.
Η γάτα ορμάει να της ρίξει γρατζουνιά
Η κότα κακαρίζει σοβαρά σε προειδοποίηση. Είπαμε, η κότα υποτιμάει κατά βάθος την γάτα και δεν πιστεύει ότι θα επιτεθεί.
Η γάτα παίρνει φόρα και δαγκώνει το φτερό της κότας. Η οποία ίσως να πόνεσε, δεν μπορούμε να ξέρουμε, οι κότες έχουν σκληρά φτερά και ίσως τα δόντια της γάτας να μην ήταν αρκετά κοφτερά.
Αλλά νομίζω ότι μια υπερφίαλη κότα δεν τα αφήνει αυτά χωρίς απάντηση.
Ορμάει και της ρίχνει μια τσιμπιά κατ ευθείαν στο ευαίσθητο αριστερό αυτί. Αυτό ωστόσο από το οποίο δεν μπορεί να συνέλθει η γάτα, είναι το γεγονός ότι μια κότα μπορεί να επιτίθεται έτσι σφοδρά.
Η γάτα θηρευτής, επίσης δεν μπορεί να πιστέψει ότι κινδυνεύει από ένα κατά τεκμήριο θύμα, αλλά αναγκάζεται να το πιστέψει όταν την παίρνουν τα αίματα.
Μετά οι δυο τους γίνονται μαλλιά κουβάρια .
Χμ… νομίζω ότι η περιγραφή της ιστορίας μας πρέπει να διακοπεί για λίγο εδώ. Η μάχη που συνεχίζεται θα είναι πολύ αιματηρή, ακούγονται κακαρίσματα και νιαουριτά, τσιμπιές και γρατσουνιές διασχίζουν τον αέρα με τελικό αποδέκτη τον Εχθρό. Και εμείς δεν θέλουμε να βάλουν σήμα ακαταλληλότητας στην ιστορία μας, έτσι δεν είναι;
Ας πούμε ότι μεταφερόμαστε στο χρόνο καμιά ώρα αργότερα να δούμε τι έχει γίνει.
Λοιπόν φίλες και φίλοι, λέω να βάλω την κότα να βγαίνει νικήτρια!
Ποιος να το πίστευε! Η γάτα αιμόφυρτη από τις τσιμπιές, χαμένη από την κατάπληξη, μισοπεθαμένη, και προφανώς ακόμα βρεγμένη, έχει παραδώσει τα όπλα.
Η κότα, ματωμένη επίσης αλλά θριαμβεύτρια από πάνω της, κακαρίζει αυτάρεσκα με το καλλιεργημένο κακάρισμα της και γυρίζει να φύγει.
Με την κότα να επιστρέφει αδιάφορα στις δουλειές της –νομίζω δεν το είπαμε, αλλά επρόκειτο για μια πολυάσχολη κότα- μάλλον κλείνει η ιστορία. Γίνεται fade out και σίγουρα σκεφτόμαστε ότι οι ισορροπίες έχουν αλλάξει στην αυλή αλλά και ότι μια οικογενειακή φιλία έφτασε στο τέλος της.
Όμως κάτι λείπει ακόμα…
Μια τελευταία δυνατή σκηνή που να δείχνει… χμ! δεν ξέρω, ίσως την γάτα ή την κότα μετανιωμένες να συμφιλιώνονται όταν οι πληγές τους έχουν κλείσει; Μπα… μήπως να μην ξαναμιλιούνται ποτέ και να γυρίζει η μια την πλάτη στην άλλη για πάντα; Σιγά, αυτό είναι το πιο προβλέψιμο.
Μια splatter σκηνή ίσως, με κοφτό γρήγορο μοντάζ, μμμ… καλύτερο μου φαίνεται… Πάμε λοιπόν. Φανταζόμαστε μουσική υποβλητική αλλά αργή.
Η κότα σαν να μετανιώνει. Σταματάει στη μέση ενός βήματος, ρίχνει ένα δυνατό συνθηματικό κακάρισμα για να το ακούσουν οι άλλες κότες, κι αυτές πλησιάζουν δίπλα στην ματωμένη ποτίστρα.
Για μια στιγμή γίνεται σιωπή και δεν κινείται τίποτα.
Μετά σαν κάποιος να δίνει το σύνθημα ...
...και… το pecking party ξεκινάει…
Περίληψη -άντε, για το χατηρι σου το κάνω ζουζουνα που βαριέσαι να διαβάζεις μεγάλα κείμενα!-
Γάτα χαζή αλλά και καβαλημένη και κότα προνομιούχος και υπερφίαλη, κάνουν παρέα.
Καλές -οικογενειακές- φίλες στην αρχή, τσακώνονται, ξεπουπουλιάζονται και μαδιούνται, η τύχη βάζει το χεράκι της και κερδίζει η κότα.
Το splatter φινάλε βρίσκει την γάτα να παραδίδει το πνέυμα.
Υπαρχουν και φωτογραφικά ντοκουμέντα.
Ουφ! Μα γιατί δεν το έγραψα έτσι από την αρχή;
Για να μην μου τρελαθεί κανείς, ενημερώνω ότι η φωτό του pecking party, είναι προϊόν μοντάζ και επεξεργασίας! Αν και τελικά το σήμα "Απαραίτητη η γονική συναίνεση" εξ αιτίας της δεν το γλυτώσαμε!
Ετικέτες cats and animals, sort stories
H κότα σκότωσε τη γάτα λοιπόν και όχι η περιέργεια, μμμ ενδιαφέρουσα αυτή η θεώρηση μικρή μου
Τα φιλιά μας
(η Νάσια σε περιμένει ακόμα)