Εφτά το βράδυ.
Μπαίνω στο γραφείο του γιατρού στον τρίτο όροφο.
Ο προθάλαμος είναι σκοτεινός, μέσα στα γκρίζα και μολυβιά του χρώματα.
Ο χώρος υποδοχής το ίδιο. Φωτιστικά δέσμης φωτίζουν επιλεκτικά το τραπεζάκι μα τα περιοδικά και ένα γλυπτό ακαθόριστης τεχνοτροπίας με τρομακτική φάτσα.
Είμαι μόνη μου. Τους υπόλοιπους ασθενείς έχει ήδη καταπιεί η μαύρη λακαρισμένη πόρτα του ιατρείου.
Πλησιάζω.
Η πόρτα ανοίγει μόνη της.
Στο εσωτερικό, η ίδια μισοσκότεινη ατμόσφαιρα με τα φωτιστικά δέσμης να φωτίζουν τον γιατρό καθισμένο στην πολυθρόνα του. Το ίδιο και άλλη μία απέναντι του.
Κάθομαι.
Με κοιτάει με παγωμένη έκφραση στο πρόσωπο.
Μικρή παύση.
Πλέουμε μαζί στον χώρο και τον χρόνο για μερικά δευτερόλεπτα.
Με κοιτάει(;) πίσω από τα μαύρα μοδάτα γυαλιά του.
"Έχετε δύο επιλογές κα. Βούλγαρη" μου λέει αινιγματικά.
Ανοίγει το χέρι του και βλέπω πάνω του δύο μικρά
αντικείμενα.Είναι δύο κάψουλες, διαφανείς και λαμπερές.Μια μπλε του κοβάλτιου και μία κόκκινη.
"Διαλέξτε", μου λέει.
"Η μπλε κάψουλα θα σας χαρίσει την Λησμοσύνη"
"Η κόκκινη κάψουλα θα σας χαρίσει την Μνημοσύνη"
Έχω μπερδευτεί.
"Γιατρέ ήλθα για τα αποτελέσματα των εξετάσεων και την τελική αξιολόγηση. Τι βρέθηκε τελικά Την γλυτώνω ή δεν την γλυτώνω".
Με κοιτάει ξανά αινιγματικά.
"Α! Ειστε σίγουρη ότι θέλετε να μάθετε; Διαλέξτε λοιπόν την κόκκινη κάψουλα. Είναι στο χέρι σας. Προσέξτε όμως γιατί δεν υπάρχει επιστροφή".
Με κόβει κρύος ιδρώτας. Αλλά απλώνω το χέρι και παίρνω το λαμπερό διαφανές κόκκινο πραγματάκι. Το καταπίνω χωρίς νερό με κίνδυνο να μου κολλήσει στον λαιμό. Είμαι αποφασισμένη.
"Είμαι έτοιμη" του λέω. "Ακούω".
Το δωμάτιο στριφογυρίζει για μερικά δευτερόλεπτα. Το σκηνικό αλλάζει και βρισκόμαστε σ’ ένα κενό ολόλευκο χώρο με μια γιγαντοοθόνη πλάσμα. Τρομακτικές εναλλαγές χρωμάτων πάνω της με ζαλίζουν και με αποπροσανατολίζουν.
"Που είμαστε", ρωτάω αδύναμα.
"Είμαστε μέσα στον οργανισμό σας κυρία μου" μου απαντάει.
"Βλέπετε εδώ την αιμοσφαιρίνη σας, εδώ τα λευκά αιμοσφαίρια σας που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τον εχθρό.
Εδώ ο εχθρός υπάρχει αλλά είναι σε καραντίνα. Εδώ έχει καταλάβει ένα δύο οχυρά σημεία".
"Μα αυτός δεν είναι ο εχθρός! Αυτές είναι οι στρατιές του Αννίβα!" ψιθυρίζω έντρομη.
"Μην πανικοβάλλεστε. Οι υμέτερες δυνάμεις, προς το παρόν ανθίστανται σθεναρά.
Προς το παρόν όμως!"
"Μάλιστα... Ενισχύσεις μπορούμε να βρούμε;"
"Ενισχύσεις... χμ...
Ας προχωρήσουμε στο επόμενο επίπεδο."
Η σκηνή ξανα στριφογυρίζει και βρισκόμαστε σε ένα κενό μαύρο χώρο. Στην ατμόσφαιρα κινούνται ακαθόριστες γκρίζες και άσπρες σκιές κομμένες σε στρογγυλούς δίσκους.
"Τι είναι αυτό", ρωτάω
"Εσείς είσαστε αγαπητή. Εκ των έσω! Κάθε δίσκος παρουσιάζει μια φέτα του εαυτού σας. Κάθε σκιά μας δίνει πληροφορίες για σας, που εσείς δεν μπορείτε ούτε να δείτε ούτε να ερμηνεύσετε ποτέ".
"Μα αυτό μοιάζει με παράνομη λήψη των προσωπικών μου δεδομένων!" τσιρίζω αγανακτισμένη.
"Τώρα που διαλέξατε να γνωρίζετε, θα τα μάθετε όλα. Στο Matrix της τέλειας υγείας σας υπάρχουν τόσα πολλά ψευδή στοιχεία και αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να τα ανακαλύψουμε και να σας τα αποκαλύψουμε".
"Και τι βλέπετε λοιπόν εσείς, και μπορείτε να ερμηνεύσετε τα στοιχεία ερήμην μου ε; Έχω σοβαρό πρόβλημα;"
"Σοβαρό πρόβλημα ... χμ...
Ας ανεβούμε και στο τρίτο επίπεδο".
Ξανά στριφογυρίζει η σκηνή και βρισκόμαστε στην κορυφή του πιο ψηλού ουρανοξύστη της πόλης. Στα πόδια μας η πόλη μέσα στην θολούρα της αφέγγαρης νύχτας να λαμπυρίζει με τα φώτα της. Είμαστε τόσο ψηλά που στο βάθος στον ορίζοντα διακρίνεται το τελευταίο φως της μέρας. Πολύχρωμα σχέδια σχηματίζονται στον ουρανό πάνω από το βουνό. Ομόκεντροι ανώμαλοι κύκλοι που ανοίγουν και κλείνουν σαν αμοιβάδα σε ώρα σεξουαλικού οργασμού. Τα χρώματα αλλάζουν, μπλε, φωτεινό μωβ, κίτρινο και ένα κόκκινο ρουμπινί σε ένα μικρό σημείο, που αλλάζει σε φωτεινό άσπρο και πάλι κόκκινο.
"Μα που είμαστε" ξαναρωτάω.
"Εδώ βλέπετε τις μαγνητικές δυνάμεις που περιβάλουν την ύπαρξη σας".
"Κάτι σαν την αύρα μου;" Ρωτάω με αφέλεια.
Με κοιτάει υποτιμητικά και συνεχίζει.
"Αυτό το κόκκινο το βλέπετε;"
"Ναι, είναι τίποτα κακό;"
"Κακό ... χμ...
Ας επιστρέψουμε τώρα".
Η σκηνή ξανά στριφογυρίζει. Αααα! Αν συνεχιστεί αυτό είναι σίγουρο ότι θα βγάλω τα μεσημεριανά γιουβαρλάκια πάνω στο γκρι δερμάτινο πανωφόρι του, που φτάνει μέχρι το πάτωμα.
Είμαστε ξανά στις φωτισμένες πολυθρόνες στο γραφείο του.
Με κοιτάζει αινιγματικά. Μου χαμογελάει.
Μου χαμογελάει !;;;!
Ωχ! Κάθε φορά που χαμογελάει προσθέτει ένα εικοσάευρω στην αμοιβή του.
"Μην χαμογελάτε!" του λέω έντρομη, ψαχουλεύοντας το πορτοφόλι μου διακριτικά.
"Τώρα ήλθε η ώρα της αλήθειας αγαπητή μου κ. Βούλγαρη, ή καλύτερα Reo. Ναι έτσι θα είναι το όνομα σας από εδώ και πέρα.
Αγαπητή Reo, είσαι η Εκλεκτή!"
Ωχ! Το ρίξαμε στον ενικό. Κακό σημάδι.
"Εσύ και μόνο εσύ μπορείς να κατατροπώσεις τον εχθρό. Πρέπει να μπεις σε εντατικό πρόγραμμα άσκησης και υγιεινής διατροφής. Ο εχθρός είναι ανελέητος, έχει καταλάβει τα πιο καλά οχυρά. Παρακολουθεί κάθε κίνηση σου και ύπουλα βρίσκει τα αδύνατα σημεία. Μόνο εσύ μπορείς να τον νικήσεις. Μόνο εσύ μπορείς να γλυτώσεις το σύστημα σου από το Matrix της καλής υγείας. Μόνο αν πονέσεις, αν πεινάσεις, αν ασκηθείς, θα είσαι έτοιμη να τον αντιμετωπίσεις και να τον νικήσεις. Και εγώ αγαπητή Reo, θα σε προπονήσω για να το πετύχεις.
Μπορείς! Είσαι δυνατή. Είσαι η Εκλεκτή!!!"
Πριν προλάβω να σηκωθώ από την πολυθρόνα με έχει τραβήξει σε μια πόρτα που υπήρχε πίσω από το γραφείο του. Στο μισοσκόταδο δεν την είχα παρατηρήσει ποτέ.
Το διπλανό δωμάτιο ήταν ηλιόλουστο με μεγάλα παράθυρα. "Μα πόσες ώρες βρίσκομαι στο ιατρείο του;" σκέφτηκα.
"Μην παραξενεύεσαι Reo! Το Matrix της καλής σου υγείας δουλεύει και καμιά φορά υπέρ σου. Να τώρα θέλει να σου ανεβάσει το ηθικό με την ηλιοφάνεια".
Προσπάθησα να του πω ότι μισώ την ηλιοφάνεια και με το που μπαίνει το καλοκαίρι με πιάνει κατάθλιψη, αλλά ποια είμαι εγώ που θα αμφισβητήσω τις επιλογές του Matrix της καλής μου υγείας!!
Αισθάνομαι ανάλαφρη. Η γιαπωνέζικη στολή σε σκούρο μολυβί χρώμα έχει αντικαταστήσει το μπλου τζιν και το πουκαμισάκι που φόραγα. Είναι όμορφη και μου πάει εξαιρετικά. Το Matrix της καλής μου υγείας με φιλοδωρεί με μια δόση φιλαρέσκειας
Το ίδιο είδος ρούχων φοράει και ο γιατρός. Άσπρα όμως που παραπέμπουν σαφώς σε ιατρική ρόμπα.
Ξαφνικά τον βλέπω να μου ορμάει.
Πηδάω ψηλά και φτάνω στο ταβάνι με μια μόνο κίνηση. Εκείνος περνάει δίπλα μου. Σαν σε χορευτική φιγούρα τον προσπερνώ σε αργή κίνηση και προσγειώνομαι με ευκολία στην απέναντι πλευρά του αχανούς φωτεινού χώρου
Ξανά! Ξανά! Ξανά!
Κάθε φορά προλαβαίνω και τον αποφεύγω με ευκολία απίστευτη.
Η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη. Στον αέρα δίπλα μου πετάνε μαζί μου, φρέσκα λαχανικά και μαρούλια και ελαιόλαδο και φρούτα και ψάρια. Με τα φρούτα και τα ψάρια δεν έχω πρόβλημα, αλλά αυτά τα λαχανικά ιδιαίτερα τα πράσινα με κάνουν και ανατριχιάζω όταν αγγίζουν το δέρμα μου.
Έχω ιδρώσει πια. Οι σταγόνες τρέχουν από πάνω μου και πετάγονται στον αέρα σε αργή κίνηση και αυτές, δημιουργώντας μικροσκοπικά ουράνια τόξα στην ατμόσφαιρα.
Όταν η αδρεναλίνη χτυπάει τίλτ, κλείνω τα μάτια σε πνευματικό οργασμό και...
Όταν τα ανοίγω τον βλέπω να με κοιτάει από την απέναντι πολυθρόνα ξανά.
"Αυτό θα κάνεις κάθε μέρα, μιάμιση ώρα την φορά! Άσκηση, μέχρι τελικής πτώσεως το ακούς! Και υγιεινή διατροφή. Μαρούλια, φασολάκια, σπανάκι, μπάμιες, σέσκουλα, μαϊντανό, ραδίκια, ζοχούς, αμπελοφάσουλα! Μόνο τέτοια θα τρως!"
"Θεέ μου! Είναι όλα π ρ ά σ ι ν α !!!!"
"Και ότι πετάει και κολυμπάει!"
"Θεέ μου! Όχι ότι β ο σ κ ά ε ι ;!!!!"
Ξαφνικά τα φώτα σβήνουν και όταν ανάβουν ξανά, βλέπω επιτέλους την γνώριμη εικόνα του ιατρείου του. Το γραφείο με το μπλοκ των συνταγών και τις σφραγίδες, την ασώματη κεφαλή της Υγείας με το μπλαζέ ύφος, τα παλιά πόστερ με τις απεικονίσεις ανθρώπινων οργάνων που νοσούν βαριά, το διακοσμητικό τόξο και βέλη, από αυτά που πουλάνε οι Πακιστσνοί στα φανάρια, κρεμασμένο στον απέναντι τοίχο.
Επίσης το κομπιουτεράκι που έχει μπροστά του και μανιωδώς κοπανάει νούμερα επαναλαμβάνοντας το πλήκτρο «συν» ξανά και ξανά.
Δυστυχώς το Matrix της καλής μου υγείας δεν με προφυλάσσει από την πανταχούσα, που αλαφρώνει το κεφάλι μου, με την ελαφριά ζάλη της υπέρτασης και το πορτοφόλι μου από τα 3/5 του περιεχομένου του.
"Και για εκείνο το κόκκινο σημείο που γινόταν άσπρο και πάλι κόκκινο στο κεφάλι μου γιατρέ τι θα κάνουμε;"
"Άσκηση και υγιεινή διατροφή είπαμε! Και σε τρεις μήνες να επαναλάβουμε την μαγνητική. Μάλλον μετά τον Αύγουστο γιατί θα λείψω σε διακοπές".
Περπατώ στον δρόμο για το σπίτι.
Το βράδυ έχει προχωρήσει αρκετά.
Κάνει ζέστη. Και τι μου ήρθε να φορέσω το μακρύ μαύρο πανωφόρι που φτάνει μέχρι το πάτωμα;
Φτάνω στο σπίτι.
Ψάχνω τα κλειδιά μου στην μία τσέπη.
Μια χούφτα πολύχρωμα χάπια και ένα χαρτάκι γεμίζουν την χούφτα μου.
Αγωγή:
2 το πρωί, τρία το μεσημέρι, τρία το βράδυ,
Συμπληρώματα διατροφής:
Ένα το πρωί δυο το μεσημέρι ένα το βράδυ.
Σύνολο 12 χάπια. Τουλάχιστον, είναι μόνο χάπια...
Βάζω το χέρι στην άλλη τσέπη.
Ένα λαμπερό πραγματάκι εμφανίζεται στην παλάμη μου.
Μπλε, μπλε του κοβάλτιου. (Η δεύτερη κάψουλα που για καλό και για κακό είχα βουτήξει από το γραφείο του την ώρα που μέτραγε σχολαστικά τα χαρτονομίσματα.)
Αλλά είμαι η Εκλεκτή. Είμαι αυτή που κάνει την διαφορά. Είμαι η Reo!
Χμ...
Καταπίνω την κάψουλα βιαστικά, χωρίς νερό.
Τα κλειδιά άφαντα.
Χτυπάω το κουδούνι.
Παίρνω τον πορφυρογέννητο αγκαλιά και γεμίζει το πουκάμισο μου πορτοκαλιές απαλές τριχούλες.
Ο καλός μου ρωτάει με αγωνία: Τι έγινε;
"Όλα καλά! Σε τρεις μήνες θα επαναλάβω την μαγνητική.
Αλλά όχι τον Αύγουστο.
Ο γιατρός θα λείπει σε διακοπές..."
Ειχα γράψει ξανά σε ένα από τα πρώτα ποστ πέρισυ για τον γιατρό μου.
Λιγότερο χιουμοριστικά βέβαια,
αλλά είναι αναπόφευκτο κομμάτι της ζωής μου.
Σαν κακό σπυρί ενα πράγμα!
Όταν γράφεις έτσι όμορφα, με χιούμορ και φαντασία, μπορούμε να ανησυχούμε λιγότερο...