H συνταγή του μήνα
Ο κυρ-Νίκος δούλεψε συνολικά στην ζωή του 55 χρόνια. Τα τελευταία 35 από αυτά, σε υφαντουργείο της Φιλαδέλφειας διπλοβάρδια από τις 6 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ.
Από μικρό παιδάκι στα χωράφια της Ηλείας, όπου πρόσφυγες από την Μικρασία είχαν έλθει οι δικοί του μέχρι την ηλικία των 68 που βγήκε στην σύνταξη.
Το καλοκαίρι του '80, έκανε τα χαρτιά του και αρχές Δεκεμβρίου του ήρθε η πρώτη σύνταξη στο σπίτι. Μόλις είχε τελειώσει και το πανωσήκωμα που έκανε στο αυθαίρετο σπίτι αφού το "δήλωσε και το έσωσε" .
Στο πλευρό του, η κυρα-Λιλή, μάζεψε τα τελευταία μπάζα από την οικοδομή που είχαν μείνει στο οικόπεδο και φώναξε μόνη της το 166 σφαδάζοντας από τους πόνους. Μπήκε στο νοσοκομείο, υποβλήθηκε σε μια, καινούργια τότε, εξέταση που λεγόταν "Αξονική Τομογραφία" η οποία διέγνωσε πλέγμα καρκινωμάτων στο συκώτι, με μεταστάσεις σε όλο το κορμί της και σε 42 μέρες πέθανε χωρίς να επιστρέψει ποτέ στον νεόχτιστο πρώτο όροφο.
Ο κυρ Νίκος λοιπόν στα 67 του, βρέθηκε μόνος του στο σπίτι με δύο παιδιά (ο μικρότερος αδελφός μου και εγώ) αρκετά μεγάλα αλλά όχι τόσο που να έχουν σταθεί στα πόδια τους καλά. Για λίγο καιρό ξαναγύρισε στη δουλειά.
Το σπίτι δεν τον χώραγε, δεν είχε τίποτα να κάνει και ο πόνος φαινόταν πιο δυνατός μέσα στο νεόχτιστο που εκείνη δεν πρόλαβε να χαρεί ούτε μία μέρα.
Ένα χρόνο μετά οι δυνάμεις του τον άφησαν και αναγκάστηκε να σταματήσει.
Και τότε ένοιωσε την μοναξιά πιο έντονα από ποτέ.
Στην αρχή, ξαναγύρισε στον Σύλλογο των Αντιστασιακών και ασχολήθηκε ενεργά, αλλά αυτό του κάλυπτε λίγο από τον ελεύθερο χρόνο του.
Μια από τις πρώτες δουλειές που είχε κάνει στη ζωή του ήταν βοηθός φούρναρη, και αυτή ήταν η μοναδική επαφή του με την μαγειρική.
Καλοφαγάς με ειδικά και περίεργα γούστα, ωστόσο, αποφάσισε να πάρει στα χέρια του την υπόθεση, αφού τον χρόνο που πέρασε το φαγητό της οικογένειας ήταν υπόθεση που εξυπηρετούνταν εκ των ενόντων με πρόχειρες και διόλου ικανοποιητικές λύσεις.
Η επιτυχία του εγχειρήματος ήταν απίστευτη.
Σε ελάχιστο χρόνο έμαθε να φτιάχνει μαγειρευτά φαγητά και ψητά στο φούρνο, να ετοιμάζει ψωμί για τα Σαββατοκύριακα και να σκαρώνει γλυκά ταψιού (τα αγαπημένα του).
Η μαμά, μαγείρευε αρκετά καλά, αλλά το αδύνατο σημείο της ήταν τα λαδερά φαγητά. Τα έφτιαχνε υδαρή, καθόλου χυλωμένα και ομολογώ διόλου ορεκτικά και εμφανίσιμα. Είναι ένας από τους λόγους που τα φαγητά αυτά, παρ όλο που αποτελούσαν βασικό στοιχείο της οικογενειακής διατροφής, δεν τα αγάπησα ποτέ.
Ένα από τα πιο μισητά φαγητά, ήταν για μένα οι αγκινάρες. Ο πατέρας ωστόσο, κατάφερε το ακατόρθωτο. Όταν έφτιαξε αυτό το φαγητό για πρώτη φορά, και δοκιμάσαμε, γίναμε φανατικοί λάτρεις του και από τότε το μαγείρευε συστηματικά μια φορά την εβδομάδα από νωρίς την Άνοιξη που έβγαιναν οι πρώτες πανάκριβες αγκινάρες μέχρι τον Ιούνιο που πωλούνταν στην λαϊκή με το δέμα πάμφθηνα.
Τις αγόραζε την Δευτέρα στην λαϊκή της γειτονιάς. Το απόγευμα καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας, και καθάριζε σιγά σιγά όλα τα απαραίτητα χορταρικά και μυριστικά. Αγκινάρες, φρέσκα κρεμμυδάκια, άνηθο, μάραθο, καρότα, πράσα. Ένας από τους λόγους που αντιπαθούσαμε τις αγκινάρες της μαμάς σε σχέση με του πατέρα είναι ότι εκείνος, τις καθάριζε πάρα πολύ βαθιά αφήνοντας μόνο την συμπαγή καρδιά τους ενώ εκείνη άφηνε μερικά φυλλαράκια που της φαίνονταν τρυφερά αλλά δεν ήταν πάντα. Ίσως το έκανε για να μην λιώσουν στο μαγείρεμα ή ίσως για να φτουρήσουν καλύτερα.
Έτσι λοιπόν μάθαμε και εγώ και ο Αντυ να τρώμε αγκινάρες και τώρα πια τις αγοράζω και τις μαγειρεύω με το που θα σκάσουν μύτη στη λαϊκή την Άνοιξη.
Ιδού η συνταγή:
Ο κυρ-Νίκος δούλεψε συνολικά στην ζωή του 55 χρόνια. Τα τελευταία 35 από αυτά, σε υφαντουργείο της Φιλαδέλφειας διπλοβάρδια από τις 6 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ.
Από μικρό παιδάκι στα χωράφια της Ηλείας, όπου πρόσφυγες από την Μικρασία είχαν έλθει οι δικοί του μέχρι την ηλικία των 68 που βγήκε στην σύνταξη.
Το καλοκαίρι του '80, έκανε τα χαρτιά του και αρχές Δεκεμβρίου του ήρθε η πρώτη σύνταξη στο σπίτι. Μόλις είχε τελειώσει και το πανωσήκωμα που έκανε στο αυθαίρετο σπίτι αφού το "δήλωσε και το έσωσε" .
Στο πλευρό του, η κυρα-Λιλή, μάζεψε τα τελευταία μπάζα από την οικοδομή που είχαν μείνει στο οικόπεδο και φώναξε μόνη της το 166 σφαδάζοντας από τους πόνους. Μπήκε στο νοσοκομείο, υποβλήθηκε σε μια, καινούργια τότε, εξέταση που λεγόταν "Αξονική Τομογραφία" η οποία διέγνωσε πλέγμα καρκινωμάτων στο συκώτι, με μεταστάσεις σε όλο το κορμί της και σε 42 μέρες πέθανε χωρίς να επιστρέψει ποτέ στον νεόχτιστο πρώτο όροφο.
Ο κυρ Νίκος λοιπόν στα 67 του, βρέθηκε μόνος του στο σπίτι με δύο παιδιά (ο μικρότερος αδελφός μου και εγώ) αρκετά μεγάλα αλλά όχι τόσο που να έχουν σταθεί στα πόδια τους καλά. Για λίγο καιρό ξαναγύρισε στη δουλειά.
Το σπίτι δεν τον χώραγε, δεν είχε τίποτα να κάνει και ο πόνος φαινόταν πιο δυνατός μέσα στο νεόχτιστο που εκείνη δεν πρόλαβε να χαρεί ούτε μία μέρα.Ένα χρόνο μετά οι δυνάμεις του τον άφησαν και αναγκάστηκε να σταματήσει.
Και τότε ένοιωσε την μοναξιά πιο έντονα από ποτέ.
Στην αρχή, ξαναγύρισε στον Σύλλογο των Αντιστασιακών και ασχολήθηκε ενεργά, αλλά αυτό του κάλυπτε λίγο από τον ελεύθερο χρόνο του.
Μια από τις πρώτες δουλειές που είχε κάνει στη ζωή του ήταν βοηθός φούρναρη, και αυτή ήταν η μοναδική επαφή του με την μαγειρική.
Καλοφαγάς με ειδικά και περίεργα γούστα, ωστόσο, αποφάσισε να πάρει στα χέρια του την υπόθεση, αφού τον χρόνο που πέρασε το φαγητό της οικογένειας ήταν υπόθεση που εξυπηρετούνταν εκ των ενόντων με πρόχειρες και διόλου ικανοποιητικές λύσεις.
Η επιτυχία του εγχειρήματος ήταν απίστευτη.
Σε ελάχιστο χρόνο έμαθε να φτιάχνει μαγειρευτά φαγητά και ψητά στο φούρνο, να ετοιμάζει ψωμί για τα Σαββατοκύριακα και να σκαρώνει γλυκά ταψιού (τα αγαπημένα του).
Η μαμά, μαγείρευε αρκετά καλά, αλλά το αδύνατο σημείο της ήταν τα λαδερά φαγητά. Τα έφτιαχνε υδαρή, καθόλου χυλωμένα και ομολογώ διόλου ορεκτικά και εμφανίσιμα. Είναι ένας από τους λόγους που τα φαγητά αυτά, παρ όλο που αποτελούσαν βασικό στοιχείο της οικογενειακής διατροφής, δεν τα αγάπησα ποτέ.
Ένα από τα πιο μισητά φαγητά, ήταν για μένα οι αγκινάρες. Ο πατέρας ωστόσο, κατάφερε το ακατόρθωτο. Όταν έφτιαξε αυτό το φαγητό για πρώτη φορά, και δοκιμάσαμε, γίναμε φανατικοί λάτρεις του και από τότε το μαγείρευε συστηματικά μια φορά την εβδομάδα από νωρίς την Άνοιξη που έβγαιναν οι πρώτες πανάκριβες αγκινάρες μέχρι τον Ιούνιο που πωλούνταν στην λαϊκή με το δέμα πάμφθηνα.
Τις αγόραζε την Δευτέρα στην λαϊκή της γειτονιάς. Το απόγευμα καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας, και καθάριζε σιγά σιγά όλα τα απαραίτητα χορταρικά και μυριστικά. Αγκινάρες, φρέσκα κρεμμυδάκια, άνηθο, μάραθο, καρότα, πράσα. Ένας από τους λόγους που αντιπαθούσαμε τις αγκινάρες της μαμάς σε σχέση με του πατέρα είναι ότι εκείνος, τις καθάριζε πάρα πολύ βαθιά αφήνοντας μόνο την συμπαγή καρδιά τους ενώ εκείνη άφηνε μερικά φυλλαράκια που της φαίνονταν τρυφερά αλλά δεν ήταν πάντα. Ίσως το έκανε για να μην λιώσουν στο μαγείρεμα ή ίσως για να φτουρήσουν καλύτερα.
Έτσι λοιπόν μάθαμε και εγώ και ο Αντυ να τρώμε αγκινάρες και τώρα πια τις αγοράζω και τις μαγειρεύω με το που θα σκάσουν μύτη στη λαϊκή την Άνοιξη.
Ιδού η συνταγή:
Οι Αγκινάρες Της Μοναξιάς
Την ονομάζω έτσι αφού ήταν το πρώτο εγχείρημα του πατέρα στην μαγειρική, όταν έμεινε μόνος και δικαιολογημένα αυτό για το οποίο ήταν πιο περήφανος
6 αγκινάρες
4-5 καρότα
4-5 μέτριες πατάτες
1 ξερό κρεμμύδι
1 ματσάκι φρέσκα κρεμμυδάκια
1 πράσο
μισό ματσάκι άνηθο ή αν είστε τυχεροί και βρείτε, μάραθο.
Ελαιόλαδο, αλάτι και μπόλικο πιπέρι.
Καθαρίστε καλά τις αγκινάρες από τα φύλλα και τα κοτσάνια. Όσο πιο βαθιά τόσο το καλύτερο. Στα Σούπερ Μάρκετ υπάρχουν έτοιμες καθαρισμένες κατεψυγμένες αγκινάρες αλλά δεν τις συνιστώ. Πολλές φορές έχουν σκληρά κομμάτια ή ίνες που καταστρέφουν τη υφή του φαγητού.
Κόψτε πατάτες και καρότα σε κυβάκια.
Ψιλοκόψτε τα κρεμμύδια και το πράσο και σοτάρετε τα.
Προσθέστε τα καρότα και τις πατάτες λίγο νερό και μαγειρέψτε τα για μισή ώρα.
Ρίξτε τις αγκινάρες και τον ψιλοκομμένο άνηθο /μάραθο και ανακατέψτε προσεκτικά.
Σε μισή ώρα –στη χύτρα ταχύτητας που χρησιμοποιώ εγώ- θα είναι έτοιμο.
Απλά πράγματα!
Ωστόσο αν θέλετε το φαγητό χυλωμένο όπως το προτιμάμε εμείς, μόλις γίνει, απλά ανακατέψτε καλά για να λιώσουν ελάχιστα οι πατάτες.
Ο πατέρας συνήθιζε να αυγοκόβει τις αγκινάρες (1 αυγό και χυμός ενός λεμονιού) αλλά μπορείτε απλά να προσθέσετε το λεμόνι μόνο του στο τέλος.
Μπορείτε επίσης να προσθέσετε ένα κύβο λαχανικών –ο κυρ Νίκος ανατριχιάζει και μόνο στην ιδέα να προσθέσει κάτι τόσο… ύποπτο στα φαγητά του- αλλά είναι γεγονός ότι προσφέρει γεύση πιο δυνατή.
Να λοιπόν ένα φαγάκι συνηθισμένο, λαδερό και νόστιμο.
Όπως πιθανόν έχετε καταλάβει, οι συνταγές που ποστάρω εδώ δεν κομίζουν γλαύκα στην Αθήνα.
Πιο πολύ είναι ευκαιρίες για να μιλήσω για τους ανθρώπους μου.
Επίσης γράφω συνήθως χιουμοριστικά, πράγμα που δεν μου προέκυψε καθόλου σε αυτό το ποστ.
Η αιτία είναι το ότι δυστυχώς, ο κυρ Νίκος, που στα 94 του δεν μαγειρεύει πια, έχει μερικώς αποκοπεί από το περιβάλλον λόγω Αλτσχάιμερ και αυτή την εποχή βιώνει και βιώνουμε κωμικοτραγικές καταστάσεις.
Όπως πιθανόν έχετε καταλάβει, οι συνταγές που ποστάρω εδώ δεν κομίζουν γλαύκα στην Αθήνα.
Πιο πολύ είναι ευκαιρίες για να μιλήσω για τους ανθρώπους μου.
Επίσης γράφω συνήθως χιουμοριστικά, πράγμα που δεν μου προέκυψε καθόλου σε αυτό το ποστ.
Η αιτία είναι το ότι δυστυχώς, ο κυρ Νίκος, που στα 94 του δεν μαγειρεύει πια, έχει μερικώς αποκοπεί από το περιβάλλον λόγω Αλτσχάιμερ και αυτή την εποχή βιώνει και βιώνουμε κωμικοτραγικές καταστάσεις.
Στις οποίες βέβαια, πρωταγωνιστεί ένας εκφυλισμένος εγκέφαλος και όχι ο λεβεντάνθρωπος που πάντα υπήρξε ο πατέρας.
.
Και που μια πιρουνιά γλυκές αγγινάρες, δεν σβήνουν την πικρή τους γεύση στο τέλος.
Το ποστ αυτό είναι χαρισμένο στην just me που μετά την υποχρεωτική χορτοφαγία μου, μου
είχε ζητήσει να την κεράσω μια μαρουλοσαλάτα.
Επειδή όμως, μπορεί να πειθαρχώ στις εντολές του γιατρού για περιορισμό των πρωτεϊνών, ωστόσο δεν θα βοσκήσω ωμά λαχανικά π ο τ έ, είπα να την κεράσω ένα πράσινο λαδερό φαγάκι, υγιεινό και απενοχοποιημένο.
Κάπου είχα διαβάσει ότι οι αγκινάρες δεν συνοδεύονται από κρασί –κάτι που είχε να κάνει με τις τανίνες του κρασιού που διαταράσσουν την γεύση, ξέρω 'γω, δεν είμαι και ειδική στο θέμα-. Αλλά το έψαξα το πράγμα και πολλά sites στο ΝΕΤ λένε ότι οι αγκινάρες συνοδεύονται από λευκό Sauvignon και αφού το λένε αυτοί, ποια είμαι εγώ να το αμφισβητήσω;
Στην υγειά σου λοιπόν φιλενάδα!
Το ποστ αυτό είναι χαρισμένο στην just me που μετά την υποχρεωτική χορτοφαγία μου, μου
είχε ζητήσει να την κεράσω μια μαρουλοσαλάτα.Επειδή όμως, μπορεί να πειθαρχώ στις εντολές του γιατρού για περιορισμό των πρωτεϊνών, ωστόσο δεν θα βοσκήσω ωμά λαχανικά π ο τ έ, είπα να την κεράσω ένα πράσινο λαδερό φαγάκι, υγιεινό και απενοχοποιημένο.
Κάπου είχα διαβάσει ότι οι αγκινάρες δεν συνοδεύονται από κρασί –κάτι που είχε να κάνει με τις τανίνες του κρασιού που διαταράσσουν την γεύση, ξέρω 'γω, δεν είμαι και ειδική στο θέμα-. Αλλά το έψαξα το πράγμα και πολλά sites στο ΝΕΤ λένε ότι οι αγκινάρες συνοδεύονται από λευκό Sauvignon και αφού το λένε αυτοί, ποια είμαι εγώ να το αμφισβητήσω;
Στην υγειά σου λοιπόν φιλενάδα!
Πολυ΄μ΄αρέσουν οι αγκινάρες!Οι δικές σου έχουν το κάτι άλλο όμως! ;) !Φιλιάά
Μια ερώτηση? Τυρί μπορείς να τρως? Γιατί λαδερό χωρίς τυρί δε λέει γμτ!