H sevarose , η marina και η τασούλα μου ζήτησαν να γράψω για τις αγαπημένες μου ταινίες.
Δεν ήθελα και πολύ. Αγαπώ πολύ το σινεμά και ιδού επτά από τις ταινίες μου.
Μια τρελή - τρελή οικογένεια
του Ντίνου Δημόπουλου
Για όλες μα όλες τις σκηνές και όλες μα όλες τις ατάκες της Μαίρης Αρώνη. Για την τρέλα που με είχε πιάσει να φοράω τις γόβες της μαμάς και να μιμούμαι την ΠασταΦλώρα.
The Sound of Music
του Robert Wise
Για τα τραγούδια και τη σκηνή του φεστιβάλ, και γιατί, ποιο κοριτσάκι δεν έχει δακρύσει με τις περιπέτειες της οικογένειας ΦονΤραπ.
Πρόβα ορχήστρας
του Φελλίνι
Γιατί είχα μεγαλώσει πια και ήμουν νεαρή και οι αλληγορίες με γοήτευαν.
Casablanca
του Michael Curtiz
Όχι για το Play it again Sam
Αλλά γιατί όταν το είδα για πρώτη φορά, ονειρευόμουν ένα τέτοιο ρομαντικό καταραμένο έρωτα.
One flew over the cuckoos nest
του Μίλος Φόρμαν
Γιατί ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα εξ αρχής στα Αγγλικά και γιατί ο Jack είναι από τους πιο sexy άντρες σ' αυτή την ταινία.
2001: Space Odyssey
του Κιούμπρικ
Για την μουσική, τα απίστευτα εφε του τέλους και γιατί είμαι ενθουσιώδης fan του SciFi.
Snake eyes
του Μπράιαν Ντε Πάλμα
Μόνο για το σκηνοθετικό εύρημα να βλέπεις επαναλαμβανόμενες τις σκηνές από διαφορετικές οπτικές γωνίες και από τα μάτια διαφορετικών ανθρώπων. Τι απίστευτη αίσθηση απόλυτου έλεγχου του περιβάλλοντος μας!
H οικογένεια μου αγαπούσε πάντα το σινεμά.
Για πολλά χρόνια περάσαμε δροσερές καλοκαιρινές βραδιές, με Ελληνικές Ταινίες, πασατέμπο και πορτοκαλάδα Ήβη στην "Λιζέτα" της γειτονιάς μου.
Όταν μεγάλωσα πολλές φορές πήγαινα και μόνη μου να δω (και να ξαναδώ) τις ταινίες που αγαπούσα.
Στην Θεσσαλονίκη που βρέθηκα πριν λίγα χρόνια για δουλειά είδα (για εικοστή;) φορά τους ΦονΤραπ στο "Sound Of Music" κι ας μην ήμουν πια κοριτσάκι.
Το Space Odyssey, το είδα, το διάβασα μαζί με όλα του Arthur Clark και το ξαναδιάβασα με την ίδια ευχαρίστηση πολλές φορές.
Ο Rick του Café Ameriken κοσμούσε το νεανικό μου δωμάτιο και με κοιτάει ακόμα και τώρα από μια παλιά αφίσα
H Πρόβα έχει απομυθοποιηθεί πια στη σκέψη μου αλλά αποτελεί μία από τις ελάχιστες ταινίες του Ευρωπαϊκού σινεμά που μου έχει μείνει.
Τον Jack, παρότι γεροντομπασμένος, εξακολουθώ να τον βρίσκω sexy.
Ονειρεύομαι πάντα να μπορούσα να δω την ζωή μου από διάφορες οπτικές γωνίες αλλά ο… σκηνοθέτης δυστυχώς επιμένει σε μια και μόνο απεικόνιση.
Και ποτέ δεν έμαθα να περπατάω σε ψηλά τακούνια όπως η υπέροχη all time classic dame Μαίρη Αρώνη.
Έχω πει ποτέ ότι στην εφηβεία μου ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να γίνω σκηνοθέτης;
Ααα! Από τι γλίτωσαν τελικά οι σινεφίλ αυτού του κόσμου!
;)
-------------
Τώρα πια νομίζω ότι οι περισσότεροι έχετε γράψει για το θέμα.
Πετάω λοιπόν το μπαλάκι σε όποιον θέλει να συνεχίσει.
Αλλά επειδή ήδη ακούγονται οι πρώτες γκρίνιες ότι βαρεθήκατε αυτά τα παιχνίδια (όχι, όχι και από μένα, εγώ τα απολαμβάνω αληθινά!) δεν θα ήθελα να υποχρεώσω κάποιον να μπει στον κόπο.
Οποίος θέλει ας το συνεχίσει.
Ετικέτες catch the ball
Αχ αυτή η "πάστα φλώρα"....Καλημέρα!Σου είχα δώσει και εγώ πρόσκληση....γράψε άλλες 7....ΚΑΛΕ ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΩ...Σήκω απο το πάτωμα!!!