Η αλήθεια είναι ότι είχα ζηλέψει τόσο πολύ, που υποσχέθηκα να φτιάξω και εγώ ένα ίδιο με τον τίτλο αυτό, όταν θα ερχόταν η ευλογημένη στιγμή.
Το πρόβλημα ήταν με τον Ν.
Εκνευρισμένος από τις άπειρες ώρες που πέρναγα στο ΝΕΤ τα Σαββατοκύριακα, μόνο και μόνο για μπορέσω να απαντήσω σε δυο(2) σχόλια και να γράψω άλλα δύο(2) σε άλλα μπλογκς, ενώ ταυτόχρονα με υπέμενε να βρίζω ως νταλικέρης κάθε φορά που κοβόταν η σύνδεση, αρνιόταν πεισματικά να εκταμιεύσουμε τα 100 παλιοευρώ που χρειαζόταν μια σύνδεση.
Και λέω παλιοευρώ, γιατί μέχρι πριν λίγο έμπαινα με μια απλή δανεική (να σαι καλά φίλε, που μου την άφησες τόσο καιρό) σύνδεση, που βέβαια χρέωνε το τηλέφωνο με το κόστος της χρήσης, που δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητο.
Για να μην πω για τις ώρες που η δανεική σύνδεση ήταν κατειλημμένη και έμπαινα με μια από εκείνες τις ωραίες, δωρεάν συνδέσεις που σου κοστίζουν ο κούκος αηδόνι!
Ο ίδιος ο Ν. δεν εντρυφεί στο ΝΕΤ και άρα δεν έχει κολλήσει το μικρόβιο του surfing. Και πάντα πίστευε ότι δεν υπάρχει καλύτερη, από μακριά επικοινωνία, από το τηλέφωνο.
Καλά λοιπόν!
Δεν μου έμενε άλλο να κάνω, από το να καταφύγω σε υπόγειες μουλωχτές προσπάθειες για να τον πείσω για την χρησιμότητα:
Και που δεν είναι δυνατόν να μην ξέρεις να βρεις κάτι στο ΝΕΤ την σήμερον ημέρα και να ψάχνεις εγκυκλοπαίδειες.
Και που πως θα βρίσκω εγώ πληροφορίες για διάφορα θέματα που μου ζητούσαν για τις εργασίες τους τα ανίψια μου;
Και που θα παραγγέλναμε τα φάρμακα από το εξωτερικό, χωρίς να τρέχουμε να βρούμε fax.
Και που θα επικοινωνούσαμε με τους φίλους μας και θα ανταλλάσσαμε αστεία e-mail.
Και που έχω εγκαταλείψει τους e-φίλους μου που κάνω να τους απαντήσω σε ποστ σχόλια και meil μέρες και μέρες.
Και που θα στέλνουμε την Φορολογική Δήλωση χωρίς να περιμένουμε στην ουρά.
Και που θα συναλλασσόμαστε με τις τράπεζες από το σπίτι.
…
Βέβαια φρόντιζα να αποσιωπήσω πονηρά, ότι όλα τούτα, μπορούσαν να γίνουν μια χαρά με την απλή σύνδεση που είχαμε μέχρι τώρα, απλά, με λίγο περισσότερο χρόνο και χρήμα και ίσως με λίγο λιγότερες υστερικές εκρήξεις όταν κοβόταν η σύνδεση.
Δεν ξέρω τι από όλα προκάλεσε το κλικ στο μυαλό του.
Υποψιάζομαι ότι αυτό με την αποφυγή των ουρών στις τράπεζες και την εφορία, εργασίες που από την αρχή είχε αναλάβει ο ίδιος, έβαλε το τελευταίο πετραδάκι που έκαμψε την άρνηση του.
Με την ευγενική βοήθεια σας για τα διαδικαστικά λοιπόν, σε ποστ μου λίγο πριν τις γιορτές, αποχτήσαμε το πακέτο σύνδεσης της Vivodi.
Κάποιος φίλος είχε πει ότι τα πακέτα του ΟΤΕ συνδέονται συνήθως γρηγορότερα από άλλων παρόχων, αλλά ο καλός μου συνάδελφος στην δουλειά με διαβεβαίωσε ότι μετά από καταγγελίες αυτό είχε διορθωθεί.
Με περισσή προσοχή λοιπόν, συμπλήρωσα την αίτηση μου προς την Vivodi και με την επιστροφή στη δουλειά στις 27/12/06, πρωί πρωί, την έστειλα ταχυδρομικώς.
Με είχαν διαβεβαιώσει ότι σε 15 μέρες η σύνδεση θα ήταν έτοιμη.
Έπεισα τον εαυτό μου να μην ανυπομονεί και περίμενα να περάσουν οι 15 μέρες.
Εν τω μεταξύ βρήκα την ευκαιρία να προετοιμαστώ για το μεγάλο γεγονός.
Γενική φασίνα στο δωμάτιο του υπολογιστή.
[ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ
Έλα! Δεν θέλω σχόλια! Δεν έχω τόσο μεγάλο σπίτι που να διαθέτει ειδικό δωμάτιο για τον υπολογιστή. Το wannabe παιδικό δωμάτιο είναι, που ευτυχώς βρήκε άλλη χρήση και δεν έμεινε κλειδωμένο, στολισμένο και στοιχειωμένο σαν το δωμάτιο της κόρης της Δούκισσας της Πλακεντίας!-
ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ]
Γενική φασίνα λοιπόν, αλλά και μεταφορά του υπολογιστή στο service, για νέο δίσκο, νέες μνήμες, νέο λειτουργικό κτλ. παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του τεχνικού, να τον παροπλίσω και να πάρω ένα καινούργιο.
Και ευτυχώς που δεν πείστηκα γιατί μετά άντε να κάνω άλλες μουλωχτές προσπάθειες για πείσω και τον Ν.
(Άσε που ο Η/Υ μου, βρήκε εκεί τον έρωτα της ζωής του, στα μάτια του laptop της Νερίνας – αλλά αυτό είναι ένα εσωτερικό αστείο, ας μην σας μπερδέψω τώρα-)
Σε λίγες μέρες ο υπολογιστής, με χαμένη την δανεική του σύνδεση, αλλά φρέσκος μετά από λιποαναρροφήσεις, λίφτινγκ και μπότοξ, ήλθε στο σπίτι και περίμενε.
Στις 22 μέρες ακριβώς (18 Ιανουαρίου, Αγίου Αντωνίου, μεγαληχάρητου), κάλεσα την Vivodi για να ρωτήσω για την πορεία της αίτησης μου.
Μετά από 20 λεπτά που απολάμβανα υπέροχη chill out μουσική, μια ευγενέστατη φωνή μου συστήθηκε, με ρώτησε πως μπορεί να με εξυπηρετήσει, και μου απάντησε ότι ο ΟΤΕ δεν είχε δημιουργήσει την σύνδεση ακόμα.
Ευχαρίστησα, σκέφτηκα ότι αυτό είναι το Ελληνικό δημόσιο και περίμενα.
Στις 1 Φεβρουαρίου (Τρύφωνος μαρτ. και Αναστασίου νεομ. μεγαληχάρητους) ξανατηλεφωνώ στην ίδια ευγενική φωνή-σετάκι με την ίδια chill out μουσική και το καλωσόρισμα-. Με ενημερώνει ότι η αίτηση μου δεν έχει εγκριθεί από τον ΟΤΕ αλλά να μην ανησυχώ, μέσα Φεβρουαρίου ίσως να έχει γίνει η σύνδεση, θα με ειδοποιήσουν.
Ευχαρίστησα, τι φταίει η φωνή άλλωστε, έκλεισα το τηλέφωνο και έβαλα τις φωνές. Ο ευγενικός μου συνάδελφος, όταν είδε ότι είχα κοκκινίσει επικίνδυνα –ήταν και οι μέρες με την περιπέτεια με τον πατέρα, τηλεφώνησε στον ΟΤΕ της γειτονιάς μου. Μας πληροφόρησαν ότι η σύνδεση μου είχε ήδη γίνει από τις 12 Ιανουαρίου και αναμενόταν η Vivodi να την παραλάβει, πράγμα που είναι θέμα ενός κλικ στο αντίστοιχο πρόγραμμα επικοινωνίας τους.
Χμ! Ποιος είδε τον θεό και δεν φοβήθηκε.
Fax, e-mail και αγριωπά τηλεφωνήματα πήγαν και ήλθαν χωρίς φυσικά κανένα αποτέλεσμα.
Ωστόσο, 16 Φεβρουαρίου (Φλαβιανού και και Παμφύλου μαρτ. μεγαληχάρητους), λίγες ώρες πριν φύγω από το γραφείο για το τριήμερο, η ευγενική φωνή με κάλεσε, η ίδια, στο κινητό μου για να με ενημερώσει ότι η σύνδεση μου ήταν πλέον διαθέσιμη κα "μήπως θέλετε να σας βοηθήσουμε να εγκαταστήσετε το modem και να συνδέσετε τα καλώδια και να δούμε μήπως έχετε κανένα πρόβλημα και πάρτε και το κινητό μου για να επικοινωνήσετε ότι ώρα θέλετε και να σας φέρουμε έναν καφέ, ένα λεξοτανίλ, κάτι…"
Χμ! Μπας και την παρεξήγησα την ευγενική φωνή και την ευγενική εταιρεία;
Τέλος πάντων
Περασμένα ξεχασμένα.
Πέντε μέρες αργότερα:
α. έχω κοιμηθεί λιγότερο από 4 ώρες κάθε νύχτα.
β. επιτέλους έστειλα τα email μου σε φίλους και γνωστούς
γ. το Νετ ανταποκρίνεται με τεράστια ταχύτητα και σε κάθε κλικ γουργουρίζει σαν ευτυχισμένη γάτα.
δ. "Τι ! πάλι στο ΝΕΤ είσαι! Τόσες ώρες σερφάρεις, άσε και κανένα άλλο να κάνει λίγη δουλειά"
Λέω εγώ στον Ν., που με τον ενθουσιασμό του νεόκοπου εραστή της διαδικτυακής εξερεύνησης δεν ξεκολλάει με τίποτα.
Όχι τίποτα άλλο αλλά με φωνάζει κάθε τρεις και λίγο, εκεί που ετοιμάζω τα ψαράκια για το αυριανό φαγητό, για να του λύνω τις απορίες.
Τι να πει κανείς!
Όπου στρώνουμε, κοιμόμαστε!
Μόνο αυτή η συσκευούλα μου λείπει τώρα.
Αν λοιπόν θέλετε να μου κάνετε δωράκι στα γενέθλια μου...
p.s.
Ο καλός μου, μόλις μου έστειλε το πρωτο μηνυμα με meil.
Του έφτιαξα ενα λογαριασμό email στο yahoo και το μάθαινε.
Οπως καταλαβαίνετε είναι τελείως άσχετος από πληκτρολόγηση, είναι όμως εξαιρετικός ορθογράφος και έτσι ας τον εκθέσω μόνο με το περιεχόμενο.
Του είχα πει, ότι μου αρέσει η φάτσα του και ιδού τι μου απάντησε:
Αγαπη μου χωρισ να θελω να φανω αλλαζων το βρισκω πολυ φυσικο.
Εχω διαπιστωσει κι εγω οτι γινομαι συνεχεια ομορφοτεροσ (γμν σ) εξυπνοτεροσ δυνατοτεροσ
Σταματαω εδω γιατι η πετριοφροσυνη μου δεν μου επιτρεπει να συνεχισω
ΝΙΚΟΣ
Ετικέτες personal
Με γειά!
Με τη νέα σύνδεση, ετοιμάσου
θα σου καούν άπειρα φαγητά
δεν θα είσαι η μόνη
και άλλοι επιφανείς
χάσαν τον ύπνο τους
λαλησαν τρείς (Νίκος Δήμου)