Τρίτη, Μαΐου 30, 2006
Ο Κώδικας Ντα Βίνz z z z z z z z z z z ι………
Ηρθε λοιπόν η ώρα να γράψω και εγώ για αυτόν!

Το βιβλίο το είχαμε διαβάσει. Σε κάποιους φίλους άρεσε, κάποιοι το βρήκαν καλό και μερικοί αδιάφορο.
Εγώ το βρήκα εξαιρετικό στην κατηγορία easy reading. Πέρασα 3-4 ώρες ξεκούραστα και (χαζο)χαρούμενα πέρυσι το καλοκαίρι.
Να η εικόνα:
Παραλία, κυματάκι, ένα(;) τζιτζίκι παρείχε την μουσική επένδυση του εγχειρήματος και μια μύγα παρενοχλούσε συστηματικά τον ήρωα την ώρα που κουβαλούσε στις φαρδιές πλάτες του το βάρος της υπεράσπισης της αναξιοπαθούσας ηρωίδας.
Στο τέλος όταν είχα μπαϊλντίσει από την ζέστη δεν ήμουν σίγουρη :
Τελικά το δισκοπότηρο βρέθηκε, ή το βυσσιναδοπότηρο από όπου έπινα (μαζί με την μύγα) νερωμένη βυσσινάδα.
Μετά άκουσα χιλιάδες θεωρίες συνομωσίας, η πιο ενδιαφέρουσα από της οποίες έλεγε, ότι τα οστά της Μαρίας της Μαγδαληνής είναι θαμμένα κάτω από την πλατεία Ομονοίας, ενώ δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ήταν Ελληνίδα από μητέρα Μανιάτισσα και πατέρα Γκάγκαρο που είχαν ξεριζωθεί εκείνα τα χρόνια για να βρουν καλύτερη τύχη στις φάμπρικες των Μάγδαλων.
Στο σπίτι μου, μετά τις πίτσες και τις μπύρες η κουβέντα με τους φίλους άναβε αν και το θέμα εξελισσόταν σε αρκούντως βαρύ για την πέψη του λιπαρού φαγητού.
Ας είναι …
Ήρθε λοιπόν η ώρα να δούμε την ταινία
Γιατί;
1. Είχα μια περιέργεια να δω τα καινούργια μπουκλάκια του Τομ.
2. Η Αmelie με θερμοπαρακαλούσε με τα αγελαδινά μάτια της
3. Έπρεπε να διαλευκανθεί επί τέλους το θέμα του δισκοπότηρου και του βυσσιναδοπότηρου.
4. Δύο φίλοι είχαν προαγοράσει εισιτήρια αλλά βαρέθηκαν να πάνε και μας τα χάρισαν.
Εξοπλιστήκαμε λοιπόν με δύο κουβάδες ποπ κορν και αναψυκτικά τύπου cola (χα! Light βέβαια) και μπήκαμε στο δροσερό περιβάλλον του multiplex μαζί με δεκάδες πιτσιρίκια (όλα άνω των 17 ετών για να έχουν την ικανότητα να προστατεύσουν την πίστη και το θρησκευτικό τους συναίσθημα).
.
Βγαίνοντας περίμενα να δω τους αλλόφρονες Χριστιανούς έτοιμους να μας προπηλακίσουν αλλά ατύχησα. Η το μένος είχε καταλαγιάσει ή ήταν ώρα εσπερινού ή το καθήκον τους καλούσε αλλού.
Μόνο κάποιος είχε πάρει το καδρόνι με την ταμπέλα από την εκκλησία της φωτό του επίκουρου και το είχε αφήσει σε μια γωνιά μάλλον για να αυτοεξυπηρετηθούμε.
Μετά πήγαμε για παγωτό και γυρίσαμε σπίτι.
.
.
.
Τι ;! Η γνώμη μου για την ταινία; Ποια ταινία;
Α! "ο κώδικας Νταβίντσι" με τον Χανκς και την Τοτού σε σκηνοθεσία …

Δεν μπορώ να πω.

Την ξέχασα.

Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι οι Αμερικάνες μύγες έδειξαν χαρακτήρα και δεν παρενόχλησαν τον ήρωα.
Και τα πιτσιρίκια βγήκαν χαλαρά από την αίθουσα.
Αρα μηδέν απώλειες.

Το παγωτάκι πάντως ήταν καλό.

Αλλά πάλι δεν έμαθα την τύχη του βυσσιναδοπότηρου!

p.s.
Ερώτηση κρίσεως / Εκθεση Ιδεών (μιας και είμαστε και σε εξεταστική περίοδο):
Αιστανθήκατε να θίγεται το θρησκευτικό σας συναίσθημα από την ταινία;
Μήπως όσοι είστε πιστοί, αιστανθήκατε λιγότερο πιστοί τώρα;
Μήπως όσοι δεν είστε, πιστέψατε ότι ίσως η θρησκεία να έχει και το ενδιαφέρον ;) της;
Πάσα άποψη δεκτή!
σκηνές
από την ταινία
προσεχώς
 
posted by ralou at 10:53 π.μ. | Permalink | 21 comments
Παρασκευή, Μαΐου 26, 2006
my feline paradise #5

Ένα καλάθι γάτες

Μανόλο
Λιμπερτά
Μαφάλντος
Σουζάνα
Φελίππα
Ναντίνα

Γνωστά ονόματα ; Λίγο παραποιημένα ίσως.
Ο αγαπημένος μου κομίστας Quino μου χάρισε τα ονόματα των ηρώων του για να ονοματίσω την τρομερή κουστωδία . Δεν είναι εύκολο να βρεις έξι γατο-ονόματα μαζεμένα.

Τον Μάρτιο του 1997 μετά από μια απρόσμενη περιπέτεια υγείας χρειάστηκε να μείνω στο σπίτι περίπου πέντε μήνες.
Η παραπάνω συντροφιά μου ανατέθηκε για υιοθεσία από την ίδια την μάνα τους όταν αρνήθηκε να τα θηλάσει μόλις 20 μέρες μετά την γέννα.
Η Σάνυ ήταν μια έξυπνη γάτα όπως έχω πει.
Ήξερε πολύ καλά ότι το συμφέρον των παιδιών της ήταν να αποκτήσουν μια νταντά και το δικό της να συνεχίσει την ζωή της.
Στις 20 μέρες λοιπόν, μου παράτησε τα παιδιά της και ξεπόρτισε με ήσυχή την συνείδηση προς άγρα νέου ερωτικού συντρόφου.
Συχνά αναρωτιόμουν τι θα έκανε αν δεν είχε εμένα, ή αν δούλευα εκείνον τον καιρό και δεν είχα χρόνο.
Αλλά η Σάνυ δεν ήταν κοινή γάτα.
Ήξερε τι έκανε και πότε, και ήξερε ακόμα καλύτερα τι μπορούσα να κάνω εγώ, κάτω από τον συγκεκριμένο συναισθηματικό εκβιασμό.
Το ξανάπα . Σάνυ δεν ήταν μια κοινή γάτα !

Για να μην τα πολυλογώ, ξέρει κανείς τι να κάνει με μισή ντουζίνα νεογέννητα που ίσα-ίσα έχουν ανοίξει τα μάτια τους και το μόνο που τους λέει το ένστικτο τους είναι πως αν νιαουρίσουν αρκετά δυνατά και αν ζυμώσουν αρκετά δυνατά οτιδήποτε μαλακότερο από πέτρα τα πλησιάσει, αυτό θα βγάλει φαΐ και προστασία.

Πρόβλημα πρώτο: Τι τα ταΐζεις ;
Γάλα βέβαια, αλλά τι γάλα; Βρεφικό, φρέσκο, με σύμπλεγμα βιταμινών και σιδήρου, ζαχαρούχο, ζεστό, κρύο ή ότι περισσεύει στο βραδινό φλιτζάνι.
Έξι μωρά; Δεν ήμαστε καλά! Ένα κουτί εβαπορέ διαλυμένο σε νερό την ημέρα και ζεσταμένο με προσοχή στους 38 βαθμούς στο microwave.

Πρόβλημα δεύτερο: Με τι τα ταΐζεις ;
Στην αρχή δοκίμασα με το κουταλάκι και έτσι πήραν το πρώτο τους μπάνιο σε γάλα. Μετά ένα ειδικό μπιμπερό για μικρά ζώα που έδωσε ο κτηνίατρος αποδείχτηκε πολύ μεγάλο για τα στοματάκια τους. Τελικά καταλήξαμε σε μια μεγάλη σύριγγα (χωρίς την βελόνα καλέ!), που είχε και δοσομετρητή.


Πρόβλημα τρίτο: Πόσο συχνά τα ταΐζεις ;
Σε σύντομη επιθεώρηση της, η Σάνυ έδειξε ικανοποιημένη με την ανάπτυξη των γόνων της άρα τέσσερις φορές την ημέρα μάλλον ήταν καλά.
Χμ, τέσσερις φορές την ημέρα με έξι μωρά να τρώνε από δύο σύριγγες την φορά. Κανονικό μεροκάματο. Είχα καταντήσει Ανδριώτησα παραμάνα.

Πρόβλημα τέταρτο: Πόσο τα ταΐζεις ;
Καλά αυτό το πρόβλημα λύθηκε εύκολα. Όταν βλέπεις κάτι τεράστιες κοιλίτσες να φουσκώνουν, όταν τα βλέπεις ένα – ένα να γλαρώνουν όταν τα ακουμπάς στο καλάθι και να κουτουλάνε μεταξύ τους από την νύστα, ε τότε σταματάς.
.
.
.
Πρόβλημα πέμπτο: Για πόσο καιρό τα ταΐζεις ;
Είναι πολύ απλό. Όταν μετά από κανένα μήνα που πια είχαν αρχίσει να σουλατσάρουν όλα μέσα στο σπίτι ανακάλυψα τον – ατάιστο ακόμα – Μαφάλντο να κοιμάται μακάρια μέσα στο μπολ με τις κροκέτες της μάνας του και τις κροκέτες όχι από κάτω του αλλά μέσα στην κοιλιά του , τα άφησα να απογαλακτιστούν και αγόρασα ένα τσουβάλι κροκέτες ειδικές για γατάκια.
Τις τίμησαν δεόντως όλα.
Εκτός από τον Μαφάλντο που δεν ξεπέρασε ποτέ την συνήθεια να τρώει από το μπολ της μαμάς του και μετά να κοιμάται μέσα.
.
Πρόβλημα έκτο: Ποιος καθαρίζει την γατοπαρέα . Γιατί έξι μωρά που τρώνε ανελλιπώς τέσσερις φορές την ημέρα παράγουν έκτος από γλύκα, ομορφιά και τρυφερότητα και άλλα πολλά ακατονόμαστα. Εδώ ευτυχώς παρενέβη η Σάνυ και πρόσφερε την μοναδική αλλά ανεκτίμητη υπηρεσία στους γόνους της. Όλο το βράδυ έπιανε δουλειά και το πρωί το καλάθι και τα μωρά έλαμπαν από καθαριότητα.
Έτσι κύλησαν πέντε έξι μήνες μέχρι που βρεθήκαμε μπροστά στο …
.
Πρόβλημα έβδομο και σημαντικότερο: Τι κάνεις τα έξι γατιά που μεγαλώνουν και γίνονται ανοικονόμητα ;
Πρώτη κίνηση κτηνίατρος. Εμβόλια, αποπαρασίτωση, στείρωση Χ 4 (των θηλυκών).
Κόστος : ένας βασικός μισθός
Δεύτερη κίνηση . Αναζήτηση καλών σπιτιών. Καλά να το σκέφτεσαι και να το επιθυμείς αλλά που να τα βρεις. Που να βρεις έξι γατόφιλους που να τους εμπιστεύεσαι για να πάρουν τα μοσχαναθρεμμένα σου.
Την λύση έδωσε η καλή γιαγιά που μας είχε χαρίσει πριν λίγα χρόνια τον Λάϊανο. Τα δέχτηκε και τα έξι μαζί στον φιλικό της κήπο με τα πεύκα. Είχε πάντα πολλές γάτες αλλά εκείνη την περίοδο της είχαν φύγει οι περισσότερες.
Με την στεναχώρια και την περηφάνια, της μάνας που στέλνει τα αγόρια της στον στρατό και τα κορίτσια της για σπουδές στην Θεσσαλονίκη, τα αμπαλάραμε όλα μαζί, μαζί με μερικά τσουβάλια γατοκροκέτες και τα πήγαμε στο νέο τους σπίτι.
Η καλή γυναίκα τα υποδέχτηκε όλα με χαρά.
Το μόνο στο οποίο ήταν αδιάλλακτη ήταν στα ονόματα. Δεν τα καταλάβαινε και τους τα άλλαξε επί τόπου χωρίς χρονοτριβή.
Ακου Ζορό ο Μαφάλντος μου !
Και η Ναντίνα, Ποντικάκι !
Ας είναι.
.
Ξαναείδαμε την γατοπαρέα μερικές φορές ακόμα όσο μεγάλωνε.
Μετά ξεκόψαμε. Κάποια στιγμή τα νέα πλάσματα πρέπει να παίρνουν την ζωή στα χέρια τους και εμείς να συνεχίζουμε την δική μας.

Πάντως από την περίοδο της απασχόλησης μου με αυτά πήρα πολλή χαρά και ένα σημαντικό μάθημα στην ζωή μου.

Π ο τ έ μα π ο τ έ μην αφήσετε την γάτα σας αστείρωτη!


περισσότερη γατοπαρέα προσεχώς …
σκηνές
απο την ταινια
προσεχως

Ετικέτες

 
posted by ralou at 9:24 π.μ. | Permalink | 20 comments
Παρασκευή, Μαΐου 19, 2006
Στην Λίμνη των Κύκνων με … το λεωφορείο.
ΑΠΟΓΕΥΜΑ
Θεία, θεία, θεία, θεία, ήρθανε, θεία, θείε, ήρθανε, ήρθανε (Μείνε μέσα Μαργαρίτα, ανεβαίνουν τις σκάλες, περίμενε : η μαμά)
Ήρθατε, είμαι έτοιμη, θείε γιατί δεν έρχεσαι και εσύ, θέλω να έρθεις και εσύ (Πάψε Μαργαρίτα δεν μπορεί να έρθει ο θείος, με την θεία θα πας : η μαμά)
Καλά με την θεία.
Μαργαρίτα ετών σχεδόν έξι και πολλά, πάρα πολλά θήτα – shητα μάλλον – θα ξηλωθούν κανονικά σε λίγο οι δικοί της για σιδεράκια στα δόντια.
Το αυτοκίνητο δεν κυκλοφορεί στο κέντρο σήμερα, θα πάμε με το λεωφορείο.
Λεωφορείο ξέρω, ξέρω και να χτυπάω τα εισιτήρια (Πάρε το μπουφάν σου Μαργαρίτα και να το βγάλεις εκεί θα κάνει ζέστη : η μαμά) Ξέρω, ξέρω, μόνη μου θα το βγάλω θεία!
ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ
Εδώ να κάτσουμε! Να βλέπουμε έξω. Δώσε μου τα εισιτήρια, εγώ θα τα χτυπήσω. Η μαμά με αφήνει καμιά φορά και τα χτυπάω όταν πάμε στην ζωγραφική και στο χορό.
Καθόμαστε.
Ρώτα με θεία, βάλε μου αριθμούς. Να σου πω το δύο, το έμαθα: μια φορά το δύο κάνει δύο, δύο φορές το δύο κάνει τέσσερα, τρεις φορές… ωχ ξέχασα το μηδέν. Μηδέν φορές το δύο κάνει μηδέν, (χαμογελάει), αυτό είναι εύκολο.
Πως πάει το σχολείο; Καλά, … θα πάμε διακοπές όπως πέρυσι Θα φοράμε τα κορμάκια – πως τα λένε; μαγιό ναι μαγιό- Θα πηγαίνουμε με τα ποδήλατα για ψωμί και μετά για μπάνιο. Ξέρω ποδήλατο χωρίς βοηθητικές. Πως πέρασες πέρυσι; Φφφα-ντα-στι-κά (οι συλλαβές χωριστά για έμφαση). Να σου πω ένα τραγούδι που ξέρω; (Ματιές τριγύρω, το λεωφορείο είναι μισοάδειο) Πες το! ΝΤΟ ΡΕ ΜΙ … να το ξαναπώ;
Ετοιμάσου, φτάσαμε. Θα κατέβουμε εδώ. Κρατήσου καλά. Εγώ θα χτυπήσω το κουδούνι, ξέρω, ξέρω! Να! πατάς αυτό το κουμπάκι. Πρόσεξε. Ξέρω!
ΔΙΑΔΡΟΜΗ
Σταδίου, την τραβάω να προχωρήσει γρήγορα. Στραβολαιμιάζει για να κοιτάξει πίσω, που μια κυρία της χαμογελάει.
Γεια σου Μαργαρίτα τι κάνεις; Καλά τι κάνει η κόρη σας, με θυμάται, μπα από το νηπιαγωγείο έχει να με δει (πέρυσι) θα με έχει ξεχάσει.
Διάβολε ! ήξερα ότι όταν περπατάς στην Σταδίου όλο και κάποιο γνωστό θα πετύχεις αλλά και η Μαργαρίτα;!
Να αυτά τα παπούτσια θα μου πάρει η μαμά με το δάχτυλο, κάνει ζέστη τώρα.
Βιάσου μικρό μου, θα αργήσουμε, όχι από εκεί δεν χωράς . Χωράω, να, να δες.
Να εκεί θα πάμε που είναι τα μπλε γράμματα, τι γράφει; ΟΛΥΜΠΙΑ μα στην κακιά θα πάμε, αυτή είναι κακιά. Ποιά είναι κακιά παιδί μου. Η Ολυμπία , στο έρωτας έξτρα λαρτζ , στην Βαλεντίνα.
Έλα φτάσαμε. Αααα ωραία είναι εδώ, έχει και μπισκοτάκια.
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ Α Μέρος
Πολύ σκοτεινά είναι, κράτα μου το χέρι, έχεις το νερό; Ναι, όταν θες ζήτα μου. Θέλω. Θεία, γιατί τα πόδια τους είναι καφετιά. Σσσς, φοράνε κολάν. Ααα έχω και εγώ κολάν, κόκκινο, φαίνεται και ο ποπός τους.
Θεία δεν έχει λόγια; Όχι πρόσεξε τι κάνουν για να καταλαβαίνεις την ιστορία ….
Βλέπεις το αρχοντόπουλο και τους φίλους του που χορεύουν; ….
Να και η αρχόντισσα ….
Κοίτα του έδωσε ένα τόξο ….
Γιατί δεν μου απαντάει;
Ανακαλύπτω ότι οι σιωπές της συνοδεύονται με έντονες καταφατικές κινήσεις με το κεφάλι μέσα στο σκοτάδι.
Ααα! Νομίζω ότι πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο τον κώδικα επικοινωνίας μας.
Τι είναι αυτό το μαύρο; Νυχτερίδα. Αααα!
Πότε θα κάνει διάλειμμα; Σσσς, σε λίγο περίμενε. ….
Σε λίγο είπες; Ναι σε λίγο. Μπορείς να περιμένεις; ….
ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
Σήκω πάμε στα μπισκοτάκια! Αυτό θέλω το στρογγυλό που έχει μικρές σοκολατίτσες μέσα. Αυτό; Όχι αυτό, αυτό! Νόστιμο! Η μαμά δεν μου παίρνει. Μόνο όταν είμαι καλό παιδί. Αλλά δεν ήμουν, έγραψα την εκκλησία με ένα κάπα και το δώρο με όμικρον και μετά ωμέγα αλλά αυτό το είδα και το διόρθωσα. Την αγαπάω την μαμά μου.
Την κοιτάζω παραξενεμένη για τον συνειρμό της από την τιμωρία στην αγάπη.
Και ποιόν δεν αγαπάς μικρό μου; Τον αδελφό μου αλλά μην το πεις ποτέ σε κανένα γιατί θα τον πληγώσεις . (Γκλούπ ! ). Όλο μου παίρνει το Play station και δεν με αφήνει να παίξω και μου σπάει τα νεύρα.
Έλα δεν το πιστεύω ότι δεν τον αγαπάς! Αποκλείεται! Δεν τον αγαπάω αλλά κοίτα μην σου ξεφύγει και του το πεις!
Ααα ένα κουδούνι πάμε, πάμε, θα αρχίσουν, ξέρω εγώ. Δεν κατουριέσαι; Λίγο αλλά τα κουδούνια δεν τα ακούς. Πάμε και μην σου ξεφύγει τίποτα για τον Μάνο, εντάξυυυυ;!
Δύο κοπέλες σηκώνονται για να φτάσουμε στις θέσεις μας και της χαμογελούν. Σου αρέσει; ρωτάνε. Ναιαιαιαι! Αλλά νύσταξα και λίγο …
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ Β Μέρος
Πάλι σκοτάδι, κράτα με!
Αααα ο κύκνος μαδάει! Σσσς. Το κοστούμι είναι μην μιλάς.
Πότε θα τελειώσει; Σσσς μην μιλάς, σύντομα!
Τελειώνει; Ναι σε λίγο.
Τώρα νομίζω τελειώνει σίγουρα. Ααα τι έγινε, πέθανε ο κύκνος; Όχι κοίτα, κοίτα.
Ρίχνει το πιο μεγάλο χειροκρότημα στην αυλαία. Τι την ενθουσιάζει; Οι χορευτές ή το ότι τελείωσε; Δεν ξέρω.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Βγαίνουμε έξω όπου ο πατέρας της μας περιμένει για διανομή στα σπίτια. Τον αγκαλιάζει, τον φιλάει.
Η θεία να κάτσει πίσω μαζί μου! (Μαργαρίτα κάτσε καλά και άσε πια την θεία : ο πατέρας)
Θεία θα πάμε ξανά; (Άσε την θεία ήσυχη την τρέλανες σήμερα : ο πατέρας)
Θα πάμε μωρό μου. Θα πάμε όμως σινεμά ή θέατρο που μιλάνε. Όχι να πάμε κινηματογράφο εκεί θέλω. Ναι, το σινεμά είναι το ίδιο πράγμα. Όοοχι στο σινεμά είναι μόνο μυκιμαους . Θέλω να έχει ανθρώπους.
.
.
.
Κοιμήθηκες ; Όχι θεία, σκέφτομαι (!!!) Κοίτα μην πεις τίποτα στον Μάνο. Όχι μωρό μου. Ούτε στον μπαμπά και στην μαμά. Όχι, όχι! Ούτε στον θείο! Σε κανένα κούκλα μου, θα είναι το μυστικό μας. Γιατί μπορεί να του το πουν …
.
.
.
Να μπω να πω καληνύχτα στον θείο! (Ελα τώρα μαργαρίτα φεύγουμε! : ο πατέρας) Ααααα είναι η γάτα φοβάμαι (από μακριά) Καληνύχτα θείε!
Κοίτα να δεις τώρα, επιβίωσε από τον Τσαϊκόφσκι και φοβάται τον πορφυρογέννητο!
.
Καληνύχτα Θεία ! Σ΄ αγαπάω ! Φιλάκια !
Καληνύχτα αγαπούλα !

ΟΥΦ !

Όπως καταλαβαίνετε δεν ξαναείχα την εμπειρία να συνοδεύσω ένα εξάχρονο σε παράσταση –και δεν ήταν καν για παιδιά-

Τηλεφωνώ την άλλη μέρα το πρωί
Έλα Μαργαρίτα! Πέρασες καλά χθες;
Ναι θεία, φφφα-ντα-στι-κά ! (οι συλλαβές χωριστά για έμφαση)
Και τι σου άρεσε πιο πολύ από όλα;
*** Σκέφτομαι ότι θα μου πει : η μουσική, τα φώτα, οι κύκνοι, τα ρούχα … ή έστω το κωλαράκι του αρχοντόπουλου ***

Που πήραμε το Λεωφορείο και με άφησες να χτυπήσω τα εισιτήρια !

Γκλούπ !
Σκηνές
από την ταινία
προσεχώς
 
posted by ralou at 12:24 μ.μ. | Permalink | 12 comments
Τετάρτη, Μαΐου 17, 2006
Για την Νεφέλη

Δέκα οκτώ χρόνια πριν : Η Νεφέλη σε μια δαντελένια καλαθούνα μπαίνει στο αυτοκίνητο μου μαζί με την μαμά και τον πατέρα της για το πρώτο της ταξίδι στον κόσμο από το μαιευτήριο στο σπίτι της.

Δέκα έξι χρόνια πριν : Η Νεφέλη με τραβολογάει για να "κάνουμε γυμναστική". Νεομυημένη στο άθλημα τότε εγώ της δείχνω ασκήσεις και αυτή τρελαίνεται και σκάει στα γέλια ενώ γύρω τα τηλέφωνα του γραφείου βαράνε συνέχεια.

Δώδεκα χρόνια πριν : Η Νεφέλη στο σχολείο σοβαρή - σοβαρή από την πρώτη στιγμή.
Εδώ, έρχονται έτσι τα πράγματα και παύω να την βλέπω για καιρό, αλλά μαθαίνω ανελλιπώς για αυτή.
Τελειώνει εύκολα το Δημοτικό με επαίνους, μαθαίνει Αγγλικά, Γαλλικά, μουσική. Πάει "στο μπαλέτο" και σε όλα διαπρέπει.
Μετά πάει στο γυμνάσιο, τελειώνει τις γλώσσες είναι τέλεια μαθήτρια, γράφει ποιήματα που τρελαίνουν γονείς και γνωστούς και συνεχίζει να κάνει μπαλέτο.

Τρία χρόνια πριν : Ξαναβλέπω την Νεφέλη μετά από τόσα χρόνια σε παράσταση της σχολής μπαλέτου μαζί με την μαμά της σε μια καυτή αίθουσα κεντρικού κινηματογράφου της Αθήνας και ρουφάω μετά τόσα χρόνια την κάθε της κίνηση. Συγκρατούμαι για να μην δείξω πιο συγκινημένη από την ίδια την μαμά της (που έχει χαρεί το βλαστάρι της σε ένα σωρό περιπτώσεις), παρατηρώ τις λεπτομέρειες της κίνησης της και κάνω –υποτίθεται- ψύχραιμες, αντικειμενικές παρατηρήσεις για την εμφάνιση της.

Δύο μήνες πριν: Η Νεφέλη στο σπίτι μου μετά από τόσα χρόνια. Μια υπέροχη νέα κοπέλα με ολόισια κορμοστασιά μπαλαρίνας και δυο τεράστια μάτια που πιάνουν όλο το πρόσωπό της.

Έχει επιλέξει συνειδητά και απόλυτα την κατεύθυνση των σπουδών της, απορρίπτοντας τις ευκολίες που θα μπορούσαν να της προσφέρουν σε άλλη κατεύθυνση οι γονείς της και προετοιμάζεται για τις πανελλαδικές εξετάσεις.

Και αυτό το παιδί το τόσο συγκροτημένο και πειθαρχικό σε όλα τα σχολικά του χρόνια παθαίνει ψιλοπανικό, αγωνιά, τρομάζει και φοβάται το blackout στις εξετάσεις.

Αγαπούλα μου, τόσα χρόνια δουλειάς, τόση αφοσίωση και πειθαρχία, τόση αυταπάρνηση και τελειοθηρία, όχι δεν μπορούν να πάνε χαμένα.
Όλες οι γνώσεις είναι στο μυαλό σου και κανένας δεν τις παίρνει , ούτε η αγωνία ούτε ο πανικός.
Από αυτά φοβούνται οι μαθητές που δεν οργάνωσαν το μυαλό τους όλα αυτά τα χρόνια όπως εσύ.
Ακόμα και αν συμβεί στιγμιαία, κλείσε τα μάτια , πάρε μια βαθιά ανάσα και βούτηξε στα καθαρά νερά του μυαλού σου!

Θα είναι όλα εκεί !

Καλή επιτυχία Νεφελίνα μου !
Η σκέψη μου θα είναι μαζί σου όλες αυτές τις μέρες .
Καλό κουράγιο !
Όλα θα πάνε καλά.

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ! ! !

p.s. Και βέβαια οι ευχές μου σ΄ όλα τα δεκαοχτάχρονα παιδιά που μπαίνουν στο χορό την Δευτέρα και ελπίζουν και ονειρεύονται και φοβούνται και παλεύουν.Μακάρι να πετύχουν αυτό που ζητάνε ακόμα και αν αποδειχτεί τελικά διαφορετικό!
 
posted by ralou at 9:51 π.μ. | Permalink | 13 comments
Δευτέρα, Μαΐου 15, 2006
my feline paradise #4
Σάνυ – η έξυπνη
(the almost dark cat)

Volume 1

Στέγασαν τον έρωτα τους σε ένα μικρό σπιτάκι στον Κόκκινο Μύλο. Αυτός ΤΟΥΡΚΟΣ αυτή ΠΕΡΣΙΔΑ.
Ο έρωτάς τους ήταν σφοδρός αλλά σύντομος και καρπός του δύο calico κορίτσια.
Το ένα πιο όμορφο από το άλλο.
Γίναμε οι ευτυχείς θετοί "γονείς" του ενός από τα δύο.

14 Φεβρουαρίου 1997. Μόλις 7 μέρες μετά τον θάνατο του Λαϊανο ο Ν. εμφανίζεται με ένα σακβουαγιάζ και μου το παραδίδει χαρούμενος.
Μέσα υπάρχει ένα παλιό μαύρο πουλόβερ μου και δύο ολοστρόγγυλα πρασινωπά ματάκια.
Ένα μακρύτριχο σχεδόν μαύρο γατάκι με ελάχιστο πορτοκαλί στο μέτωπο, ένα άσπρο μπάλωμα πάνω στην καρδιά και δύο άσπρα πατουσάκια κάνει την εμφάνιση του.
Κοντά πόδια, τόσο που η τρίχα ακουμπάει στο πάτωμα, πλακουτσωτή μύτη , κληρονομιά από την περσίδα μαμά και διπλό μακρύ τρίχωμα από τον αγκύρας πατέρα.
Βγαίνει, σουλατσάρει δειλά μέσα στο σπίτι και κάποια στιγμή κάπου τρυπώνει και το χάνουμε.

O N. αποφασίζει ότι πρέπει να του δώσουμε όνομα που να περιέχει τα αρχικά των ονομάτων μας και αφού παλέψαμε άκαρπα με παραλλαγές απείρου κάλλους αποφασίσαμε ποιητική αδεία να την πούμε Σάνυ (φωτεινή και ηλιόλουστη, παρόλο που σ' αυτή τουλάχιστον την ηλικία ήταν μαυριδερή σαν τον διάβολο).
Την άλλη μέρα το πρωί ξύπνησα με ζεστασιά στο κεφάλι μου και το γατάκι να έχει βολευτεί πάνω στο μαξιλάρι μου.

The beginning of a beautiful friendship !

Η Σάνυ δεν έγινε ποτέ μεγάλη γάτα. Στην ώριμη ηλικία της δεν ξεπέρασε ποτέ τα τριάμισι κιλά και απόκτησε ένα μνημειώδες μεταξένιο τρίχωμα που γέμιζε τα πλακάκια άνοιξη και καλοκαίρι που το άλλαζε.
Υπήρξε η πιο έξυπνη γάτα της ζωής μου. Το πιο επικοινωνιακό πλάσμα που έχω συναντήσει.
Είχε ένα υπέροχο μελωδικό νιαούρισμα που το ακούγαμε όταν κατέβαινε τις σκάλες τρεχάτη, όταν έβλεπε πουλιά στον κήπο, όταν πεινούσε και απαιτούσε φαγητό, όταν ήθελε χάδια, όταν ήθελε παιγνίδια, όταν πόναγε.
Μου μιλούσε και την καταλάβαινα, νιαούριζε με συγκεκριμένο τρόπο κάθε φορά για να δηλώσει τις διαφορετικές ανάγκες της, της μιλούσες και καταλάβαινε τι της ζητούσες.
Φυσικά όπως και όλες οι άλλες γάτες μου μας εκπαίδευσε κανονικά στις επιθυμίες και τις παραξενιές της.
Η Σάνυ ήταν μια πανέξυπνη γάτα !

Θεωρώ ότι ήταν επίσης μια Σκοτεινή Γάτα. Στον κόσμο των γατιών ξεχώριζε γιατί θύμιζε τόσο πολύ άνθρωπο όπως ακριβώς κάποιοι σκοτεινοί άνθρωποι ξεχωρίζουν γιατί μας θυμίζουν γάτες. Η νοημοσύνη της ήταν απίστευτη !

Όταν σε κοιτούσε έμοιαζε λες και στο μυαλό της βυσσοδομούσαν εκατό Μακιαβέληδες. Αυτή η γάτα ΣΚΕΦΤΟΤΑΝ !

Ο κτηνίατρος μας συνέστησε να την αφήσουμε να κάνει μια γέννα πριν την στειρώσουμε. Δεν ξέρω αν αυτό είναι το σωστό (άλλοι κτηνίατροι διαφωνούν) αλλά σε λίγο καιρό μας παρουσίασε την πρώτη φουρνιά μωρά. Γέννησε αθόρυβα ένα βράδυ σε ένα καλάθι δίπλα μου, εφτά μωρά. Ήταν όλα τεράστια σε σχέση με την μάνα τους, τα περισσότερα γεννήθηκαν νεκρά και τα υπόλοιπα πέθαναν σε λίγες μέρες. Δεν ξέρω γιατί.
Βέβαια η Σάνυ διόλου δεν σκοτίστηκε με το γεγονός.
Το μητρικό ένστικτο ήταν πολύ λίγο ανεπτυγμένο στο μυαλό της.
Από την άλλη μέρα έψαχνε για καινούργιο ερωτικό σύντροφο.
Που βέβαια δεν άργησε να βρει, ενώ εμείς, αντίθετα, αργήσαμε να την στειρώσουμε και βέβαια μια νέα φουρνιά, υγιών αυτή την φορά μωρών, εμφανίστηκε στο καλάθι δίπλα στο κρεβάτι μου.
Λίγες μέρες μετά μου τα παράτησε και ξανά πάλι από την αρχή.

Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία …

Τελικά η Σάνυ στειρώθηκε και αναζήτησε ένα χόμπι για να περνάει τον χρόνο της τώρα που την χάσανε οι γειτονιές. Το βρήκε στο κυνήγι. Είχαμε από τον Λάϊανο προηγούμενη εμπειρία από θηράματα παρατημένα στην πόρτα της κουζίνας αλλά αυτή ήταν το κάτι άλλο! Αν δεν κυνηγούσε πουλιά και ακρίδες δεν δίσταζε να μπαίνει στα σπίτια των γειτόνων και να κλέβει ότι έβρισκε.
Να διαβεβαιώσω εδώ ότι ποτέ μα ποτέ δεν της έλειψε φαγητό. Άλλωστε ποτέ δεν είχε κλέψει φαγητό που δεν ήταν δικό της από το σπίτι μας.

Το έκανε γιατί έτσι ήθελε. Το έκανε απλά γιατί μπορούσε!

Ένα άλλο χόμπι ήταν το γνωστό "άνοιξε κλείσε την πόρτα"
Το παιχνίδι αυτό είναι γνωστό σε όλους όσους ζουν με γάτες:
Α. Η γάτα στέκεται μέσα στην κουζίνα και νιαουρίζει εμπρός στην κλειστή πόρτα για της ανοίξουμε.
Β. Ανοίγουμε και η γάτα βγαίνει έξω. Κλείνουμε την πόρτα.
Γ. Η γάτα κάνει μεταβολή επί τόπου, στέκεται έξω από την πόρτα της κουζίνας και νιαουρίζει για να της ανοίξουμε.
Δ. Ανοίγουμε και η γάτα μπαίνει μέσα. Κλείνουμε την πόρτα.
Ε. Ξανά από την αρχή από το Α.
Αν κάνουμε το λάθος να αφήσουμε ανοιχτή την πόρτα η γάτα ξαπλώνει αναπαυτικά στο μάρμαρο ώστε η πόρτα να μην μπορεί να κλείσει ποτέ ξανά.
Αυτό κάνουν οι συνηθισμένες γάτες.
Όμως η Σάνυ δεν είναι μια συνηθισμένη γάτα !
Η Σάνυ δεν επιθυμεί απλά να μένει η πόρτα ανοιχτή.
Επιθυμεί να νιαουρίζει εμπρός σε μια κλειστή πόρτα.
Και τότε τρέχει στην πόρτα της γειτόνισσας και νιαουρίζει εκεί.
Όταν όλη η γειτονιά μαθαίνει το κόλπο της, πέφτουν τα τηλέφωνα: Βρε παιδιά δεν έρχεστε να μαζέψετε την γάτα σας.
Και εμείς πάμε και την μαζεύουμε και το βλέπω στο περιφρονητικό της βλέμμα, δεν θα μας συγχωρήσει για δυο τρεις ώρες .

Δεν ξέρω πόσα μπορώ να γράψω για την πολυαγαπημένη μου γάτα!
Από τη ζωή μου πέρασαν πολλές και όλες τις αγάπησα πολύ.
Όμως ακόμα και τώρα όταν λέω "Η Γάτα μου" εννοώ η Σάνυ.
Και όταν μιλάω για την Σάνυ λέω πάντα "η Γάτα μου"


συνεχίζεται …


p.s.
Καλά, Π.Ζ. , Κ.Ζ. και Θ.Μ. και Ε.Κ. και εσύ τέκνον Βρούτε Μ.Μ., το ξέρω ότι το υποσχέθηκα να απογατοποιήσω το blog. Kαι ίσως να κρατήσω τη υπόσχεση, αλλά όχι πριν γράψω για όλες και για όλους τους αγαπημένους που έχω χάσει αλλά βέβαια και για τον πορφυρογέννητο που ζει και βασιλεύει (και μας τυραννάει) στα 9,5 χρόνια του .

Ετικέτες

 
posted by ralou at 10:04 π.μ. | Permalink | 7 comments
Πέμπτη, Μαΐου 11, 2006
Ειμαι καλα

Πριν λίγες μέρες αγόρασα από το ΝΕΤ ένα ειδικό συμπλήρωμα διατροφής και μετά από μόλις 5 μέρες είμαι καλά!
Εφυγαν συμπτώματα που με ταλαιπωρούσαν μήνες τώρα και αισθάνομαι καλύτερα από ποτέ.

Είμαι καλά.

Ειμαι καλά.

ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ ! ! !

p.s.
είπα πόσο καλά αισθάνομαι;
Καλημέραααααααααααααα !

Ετικέτες

 
posted by ralou at 12:22 μ.μ. | Permalink | 8 comments
Σάββατο, Μαΐου 06, 2006
Φιλοξενία μιας φίλης
«Να πως η μπλογκόσφαιρα μπορεί να γίνει ενδιαφέρουσα και να ξεφύγει από τη παθέτικ και μαραζιάρα ομφαλοσκόπηση της εγείροντας την κοιμισμένη συλλογικότητα όσων ομονοούν.»
Αυτά λέει στην σημερινή Ελευθεροτυπία ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, αναφερόμενος σε προσπάθεια του bloger ΑΝΕΜΟS από την Θεσσαλονίκη να πετύχει να μην πληρώνει ως πολίτης την εισφορά υπέρ της ΕΡΤ εφ΄ όσον δεν επιθυμεί να την παρακαλουθεί.
Που είναι δικαίωμα του βέβαια.
Το μόνο που με πείραξε ήταν αυτή η «παθέτικ μαραζιάρα ομφαλοσκόπηση» που εκτος του ότι παίρνει μπάλα όλους τους blogers συλλήβδην βγάζει μια απαξίωση που με ξενίζει.
Δεν θα αρνηθώ ότι ο εγωκεντρισμός πολλών Blogs συμπεριλαμβανομένου και του δικού μου μερικές φορές με ενοχλεί. Ποιός ενδιαφέρεται άραγε τόσο πολύ για το τί μου συμβαίνει και πόσο τραγικά το βιώνω.
Ομως τελικά για ποιό λόγο γραφουμε. Ναρκισσευόμαστε ότι είμαστε συγγραφείς, αποκτούμε βήμα για να αποδείξουμε την ικανότητα μας και το υψηλό IQ μας, βρίσκουμε την ευκαιρία να βλγάλουμε τα σώψυχα μας καλυπτόμενοι από την ασφάλεια που μας παρέχει η ανωνυμία ή απλά κάνουμε την πλάκα μας ;
Καλά ίσως να προβληματιστώ στο θέμα κάποια άλλη φορά. Οπως λέει και η triantara κάθε bloger που σέβεται τον ευατό του πρέπει να προβληματιστει (και να γράψει) τουλάχιστον μιά φορά πάνω στο θέμα.
Η φράση του Τσαγκαρουσιάνου δεν θα με είχε πειράξει τόσο αν χθες δεν μου είχε στείλει ενα κείμεοο άκρως προσωπικό και ομφαλοσκοπικό αφού γράφτηκε σε μια φορτισμένη της στιγμή , μια φίλη .
Με την άδεια της το δημοσιεύω εδώ με το σκεπτικό ότι στο δικό μου τουλάχιστον blog έχουν θέση και τέτοια κείμενα. Αλωστε εγώ γνωρίζω την προσωπική της ιστορία και συμπάσχω μαζί της .
Ιδου λοιπόν το κείμενο και αφήνω τα σχόλια γι αυτό σε όποιον από σας μπει στον κόπο να συμπάσχει ή απλά να αναρωτηθεί για τον άνθρωπο που το έγραψε .

Και ας επιδίδεται σε παθέτικ μαραζιάρα ομφαλοσκόπηση.


Ο πόνος κάνει τον άνθρωπο στοχαστικό.
Ο στοχασμός κάνει τον άνθρωπο σοφό.
Η σοφία κάνει την ζωή υποφερτή.

Από που να ξεκινήσεις από το τέλος ή από την αρχή.
Ολα τα πράγματα έχουν αρχή και τέλος, έτσι και η ζωή.
Ανοίγεις τα μάτια μου όταν γεννιέσαι και βλέπεις φως και πρόσωπα και όταν πλησιάζει το τέλος το φως μειώνεται και σιγά σιγά σβύνει αλλοιώνοντας τα χαρακτηριστικά όσων αγαπάς μέχρι να κλείσεις τα μάτια και να χαθεί.

Τι νάναι αυτό που σκέπτεται ένα μωρό και τι αυτός που φεύγει (υπάρχει άραγε τρόπος να θυμηθούμε ή να μάθουμε)
Αν δεν ξέρεις αυτά τα δύο πως να στοχαστείς. Πως να γίνεις σοφός για να γίνει και η ζωή υποφερτή.

Οταν βλέπεις μια νέα ζωή σκέφτεσαι – ΜΕΓΑΛΕΙΟ – μια κραυγούλα, ένα σάλιο, μια ζωή, ένας Ανθρωπος μικρός αλλά και μια χαρά, μια γλύκα, μια ελπίδα – ή όχι .

Οταν βλέπεις αυτόν που φεύγει σκέφτεσαι την ζωή του τις ευκολίες του, τις δυσκολίες του, την δύναμή του, αυτά που κατάφερε – ή όχι;

Μπορούσα εγώ να είμαι μέσα στο μυαλό του πρώτου ή του δεύτερου. Για την ζωή που θέλει, για την ζωή που ήθελε και απλά θα πορευτεί η πορεύτηκε.

Τι στοχασμός !
Εκείνος που σε κάνει σοφό!

Γνωρίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι που μέχρι τέλους προσπαθούν να δυναμώσουν την ψυχή και το μυαλό τους για να παραμείνουν χαρούμενοι, ευτυχείς.
Προσπαθώ και εγώ ... αλλά δεν ξέρω ...
Γιατί αυτός ο δρόμος έχει ανηφοριές, κατηφοριές, πετρούλες, πέτρες και βράχους .

Και όσο είμαι ανάμεσα στην αρχή και το τέλος μπορώ μόνο να ΕΛΠΙΖΩ

Λάουρα 05-05-06

O blogger αρνείται πεισματικά να ανεβάσει φωτογραφίες
Διακοσμητικές ήταν έτσι κι αλλιώς , αλλά όχι τίποτα άλλο, τόσο κόπο έκανα στο photoshop
Ουτε τα links ανεβαίνουν
Καλά, θα προσπαθήσω ξανά αύριο ή την Δευτέρα από την δουλειά
Τι χτικιό κι αυτες οι dial up γραμμές δύο ώρες προσπαθώ να ανεβάσω αυτό το post

Ετικέτες

 
posted by ralou at 10:33 μ.μ. | Permalink | 12 comments
Τετάρτη, Μαΐου 03, 2006
Είμαι θυμωμένη !!!
Λαχανί τοίχοι και καφετιές ευρηματικές βιβλιοθήκες.
Μικρά κομψά καθιστικά , πολιτισμένο περιβάλλον και χώρος για παιδιά.
Ευάερο και ευήλιο με έναν καταπληκτικό τεράστιο φεγγίτη γεμάτο φυτά στο ημιυπόγειο που αναπληρώνει οποιαδήποτε θέα θα μπορούσε να ζητήσει κανείς.

Το νέο βιβλιοπωλείο στης Σταδίου.

Το επισκεφτήκαμε πρόσφατα στην καθιερωμένη βιβλιότσαρκα για πρώτη φορά.
Η συνήθεια αυτή είναι δεμένη στην ζωή μας εδώ και χρόνια.
Για μένα τα βιβλία αποτελούν ένα αντικείμενο λατρείας και δεν εννοώ μόνο για το περιεχόμενο τους αλλά ακόμα και σαν αντικείμενα.
Το πρώτο βιβλίο που μου χάρισαν όταν ήμουν παιδί (το "Κάστρο" του Ερρίκου Σιεγκέβιτς ) κυριολεκτικά έλιωσε στα χέρια μου.
Οι βιβλιοθήκες με την σειρά τους έγιναν χώροι πολυαγαπημένοι. Το "Όνομα του Ρόδου" του Εκο, ένα από τα πιο αγαπημένα βιβλία, πήρε την θέση του στην καρδιά μου ακριβώς γιατί περιέγραφε μια δαιδαλώδη βιβλιοθήκη που στοιχειώνει από τότε τα όνειρα μου.
Και βέβαια τα βιβλιοπωλεία καταπίνουν συστηματικά τις προσωπικές μου οικονομίες τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια. Συνήθως ψωνίζω στην Σόλωνος και τις παρόδους, βρίσκει κανείς εκεί τα πάντα σε μικρούς και μεγάλους εκδοτικούς οίκους, μικρά και μεγάλα βιβλιοπωλεία.

Δεν είχα μπει ποτέ σε αυτό το καινούριο στην Σταδίου.
Και δεν θα ξαναμπώ ποτέ από ότι φαίνεται.

Ώρα 10:30 π.μ. : Μπαίνουμε από την πόρτα με τα συστήματα ασφαλείας.
Ωρα 10:31 π.μ. : Στην είσοδο η έκπληξη με την παρουσίαση του De Rerum Natura εκεί που δεν το περίμενα.
Ώρα 10:35 π.μ. : Πλησιάζω την πρώτη βιβλιοθήκη και παίρνω ένα βιβλίο στα χέρια μου.
Ώρα 10:37 π.μ. : από την δ ι π λ α ν ή βιβλιοθήκη πέφτει ένα βιβλίο από μια κακοτοποθετημένη στοίβα , μετά ένα δεύτερο και ένα τρίτο.
Ώρα 10:38 π.μ. : Εμφανίζεται ξανθιά περιποιημένη κυρία – εξυπηρετήτρια του καταστήματος όπως δείχνει η ταμπελίτσα που φοράει στο πέτο - και μου ρίχνει φονικό βλέμμα.
Ώρα 10:39 π.μ. : Ξεροκαταπίνω από αμηχανία. Μόνα τους πέσανε , δεν τα άγγιξα, ψελλίζω και της χαρίζω δειλό χαμόγελο, σκύβοντας να μαζέψω τα πολύτιμα αντικείμενα από το πάτωμα. Με ξανακοιτάζει με το φονικό βλέμμα της, και καταπίνω την γλώσσα μου. Μου αρπάζει αμίλητη από τα χέρια το βιβλίο που μάζεψα. Μου γυρίζει την πλάτη και φεύγει.
Ώρα 10:41 π.μ. : Πλησιάζει συνάδελφο της και με δείχνει με νόημα. Από την άκρη της μύτης της κρέμεται υποτιμητικό ύφος ( συνάδελφός της είναι απλά αδιάφορος).
Ώρα 10:43 π.μ. : Βγαίνω από το κατάστημα έξαλλη. Θα θελα να την δείρω. Όχι γιατί ήταν άσκοπα αγενής μαζί μου αλλά γιατί μου χάλασε το πακέτο της απόλαυσης που μου δίνουν τα βιβλιοπωλεία.

13 λεπτά ήταν αρκετά.

Δεν θα ξαναπάω !

p.s.
Καλά ίσως είμαι υπερβολική, είμαι όμως και θυμωμένη ! ! !

Ετικέτες

 
posted by ralou at 11:23 π.μ. | Permalink | 14 comments
usefull View My Public Stats on MyBlogLog.com