Αυτά λέει στην σημερινή Ελευθεροτυπία ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, αναφερόμενος σε προσπάθεια του bloger ΑΝΕΜΟS από την Θεσσαλονίκη να πετύχει να μην πληρώνει ως πολίτης την εισφορά υπέρ της ΕΡΤ εφ΄ όσον δεν επιθυμεί να την παρακαλουθεί.
Που είναι δικαίωμα του βέβαια.
Το μόνο που με πείραξε ήταν αυτή η «παθέτικ μαραζιάρα ομφαλοσκόπηση» που εκτος του ότι παίρνει μπάλα όλους τους blogers συλλήβδην βγάζει μια απαξίωση που με ξενίζει.
Δεν θα αρνηθώ ότι ο εγωκεντρισμός πολλών Blogs συμπεριλαμβανομένου και του δικού μου μερικές φορές με ενοχλεί. Ποιός ενδιαφέρεται άραγε τόσο πολύ για το τί μου συμβαίνει και πόσο τραγικά το βιώνω.
Ομως τελικά για ποιό λόγο γραφουμε. Ναρκισσευόμαστε ότι είμαστε συγγραφείς, αποκτούμε βήμα για να αποδείξουμε την ικανότητα μας και το υψηλό IQ μας, βρίσκουμε την ευκαιρία να βλγάλουμε τα σώψυχα μας καλυπτόμενοι από την ασφάλεια που μας παρέχει η ανωνυμία ή απλά κάνουμε την πλάκα μας ;
Καλά ίσως να προβληματιστώ στο θέμα κάποια άλλη φορά. Οπως λέει και η triantara κάθε bloger που σέβεται τον ευατό του πρέπει να προβληματιστει (και να γράψει) τουλάχιστον μιά φορά πάνω στο θέμα.
Η φράση του Τσαγκαρουσιάνου δεν θα με είχε πειράξει τόσο αν χθες δεν μου είχε στείλει ενα κείμεοο άκρως προσωπικό και ομφαλοσκοπικό αφού γράφτηκε σε μια φορτισμένη της στιγμή , μια φίλη .
Με την άδεια της το δημοσιεύω εδώ με το σκεπτικό ότι στο δικό μου τουλάχιστον blog έχουν θέση και τέτοια κείμενα. Αλωστε εγώ γνωρίζω την προσωπική της ιστορία και συμπάσχω μαζί της .
Ιδου λοιπόν το κείμενο και αφήνω τα σχόλια γι αυτό σε όποιον από σας μπει στον κόπο να συμπάσχει ή απλά να αναρωτηθεί για τον άνθρωπο που το έγραψε .
Και ας επιδίδεται σε παθέτικ μαραζιάρα ομφαλοσκόπηση.
Ο πόνος κάνει τον άνθρωπο στοχαστικό.
Ο στοχασμός κάνει τον άνθρωπο σοφό.
Η σοφία κάνει την ζωή υποφερτή.
Από που να ξεκινήσεις από το τέλος ή από την αρχή.Ολα τα πράγματα έχουν αρχή και τέλος, έτσι και η ζωή.
Ανοίγεις τα μάτια μου όταν γεννιέσαι και βλέπεις φως και πρόσωπα και όταν πλησιάζει το τέλος το φως μειώνεται και σιγά σιγά σβύνει αλλοιώνοντας τα χαρακτηριστικά όσων αγαπάς μέχρι να κλείσεις τα μάτια και να χαθεί.
Τι νάναι αυτό που σκέπτεται ένα μωρό και τι αυτός που φεύγει (υπάρχει άραγε τρόπος να θυμηθούμε ή να μάθουμε)
Αν δεν ξέρεις αυτά τα δύο πως να στοχαστείς. Πως να γίνεις σοφός για να γίνει και η ζωή υποφερτή.
Οταν βλέπεις μια νέα ζωή σκέφτεσαι – ΜΕΓΑΛΕΙΟ – μια κραυγούλα, ένα σάλιο, μια ζωή, ένας Ανθρωπος μικρός αλλά και μια χαρά, μια γλύκα, μια ελπίδα – ή όχι .
Οταν βλέπεις αυτόν που φεύγει σκέφτεσαι την ζωή του τις ευκολίες του, τις δυσκολίες του, την δύναμή του, αυτά που κατάφερε – ή όχι;
Μπορούσα εγώ να είμαι μέσα στο μυαλό του πρώτου ή του δεύτερου. Για την ζωή που θέλει, για την ζωή που ήθελε και απλά θα πορευτεί η πορεύτηκε.
Τι στοχασμός !
Εκείνος που σε κάνει σοφό!
Γνωρίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι που μέχρι τέλους προσπαθούν να δυναμώσουν την ψυχή και το μυαλό τους για να παραμείνουν χαρούμενοι, ευτυχείς.
Προσπαθώ και εγώ ... αλλά δεν ξέρω ...
Γιατί αυτός ο δρόμος έχει ανηφοριές, κατηφοριές, πετρούλες, πέτρες και βράχους .
Και όσο είμαι ανάμεσα στην αρχή και το τέλος μπορώ μόνο να ΕΛΠΙΖΩ
Λάουρα 05-05-06
O blogger αρνείται πεισματικά να ανεβάσει φωτογραφίες
Διακοσμητικές ήταν έτσι κι αλλιώς , αλλά όχι τίποτα άλλο, τόσο κόπο έκανα στο photoshop
Ουτε τα links ανεβαίνουν
Καλά, θα προσπαθήσω ξανά αύριο ή την Δευτέρα από την δουλειά
Τι χτικιό κι αυτες οι dial up γραμμές δύο ώρες προσπαθώ να ανεβάσω αυτό το post
Ετικέτες personal
Ας κρατήσουμε τα θετικά που έχει το blog και η συνυπαρξή μας μέσα από αυτά και ας προβληματιστούμε με τα αρνητικά που είναι σίγουρο πως υπάρχουν!
Φιλιά!