Μικρά κομψά καθιστικά , πολιτισμένο περιβάλλον και χώρος για παιδιά.
Ευάερο και ευήλιο με έναν καταπληκτικό τεράστιο φεγγίτη γεμάτο φυτά στο ημιυπόγειο που αναπληρώνει οποιαδήποτε θέα θα μπορούσε να ζητήσει κανείς.
Το νέο βιβλιοπωλείο στης Σταδίου.
Το επισκεφτήκαμε πρόσφατα στην καθιερωμένη βιβλιότσαρκα για πρώτη φορά.
Η συνήθεια αυτή είναι δεμένη στην ζωή μας εδώ και χρόνια.
Για μένα τα βιβλία αποτελούν ένα αντικείμενο λατρείας και δεν εννοώ μόνο για το περιεχόμενο τους αλλά ακόμα και σαν αντικείμενα.
Το πρώτο βιβλίο που μου χάρισαν όταν ήμουν παιδί (το "Κάστρο" του Ερρίκου Σιεγκέβιτς ) κυριολεκτικά έλιωσε στα χέρια μου.
Οι βιβλιοθήκες με την σειρά τους έγιναν χώροι πολυαγαπημένοι. Το "Όνομα του Ρόδου" του Εκο, ένα από τα πιο αγαπημένα βιβλία, πήρε την θέση του στην καρδιά μου ακριβώς γιατί περιέγραφε μια δαιδαλώδη βιβλιοθήκη που στοιχειώνει από τότε τα όνειρα μου.
Και βέβαια τα βιβλιοπωλεία καταπίνουν συστηματικά τις προσωπικές μου οικονομίες τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια. Συνήθως ψωνίζω στην Σόλωνος και τις παρόδους, βρίσκει κανείς εκεί τα πάντα σε μικρούς και μεγάλους εκδοτικούς οίκους, μικρά και μεγάλα βιβλιοπωλεία.
Δεν είχα μπει ποτέ σε αυτό το καινούριο στην Σταδίου.
Και δεν θα ξαναμπώ ποτέ από ότι φαίνεται.
Ώρα 10:30 π.μ. : Μπαίνουμε από την πόρτα με τα συστήματα ασφαλείας.
Ωρα 10:31 π.μ. : Στην είσοδο η έκπληξη με την παρουσίαση του De Rerum Natura εκεί που δεν το περίμενα.
Ώρα 10:35 π.μ. : Πλησιάζω την πρώτη βιβλιοθήκη και παίρνω ένα βιβλίο στα χέρια μου.
Ώρα 10:37 π.μ. : από την δ ι π λ α ν ή βιβλιοθήκη πέφτει ένα βιβλίο από μια κακοτοποθετημένη στοίβα , μετά ένα δεύτερο και ένα τρίτο.
Ώρα 10:38 π.μ. : Εμφανίζεται ξανθιά περιποιημένη κυρία – εξυπηρετήτρια του καταστήματος όπως δείχνει η ταμπελίτσα που φοράει στο πέτο - και μου ρίχνει φονικό βλέμμα.
Ώρα 10:39 π.μ. : Ξεροκαταπίνω από αμηχανία. Μόνα τους πέσανε , δεν τα άγγιξα, ψελλίζω και της χαρίζω δειλό χαμόγελο, σκύβοντας να μαζέψω τα πολύτιμα αντικείμενα από το πάτωμα. Με ξανακοιτάζει με το φονικό βλέμμα της, και καταπίνω την γλώσσα μου. Μου αρπάζει αμίλητη από τα χέρια το βιβλίο που μάζεψα. Μου γυρίζει την πλάτη και φεύγει.
Ώρα 10:41 π.μ. : Πλησιάζει συνάδελφο της και με δείχνει με νόημα. Από την άκρη της μύτης της κρέμεται υποτιμητικό ύφος ( συνάδελφός της είναι απλά αδιάφορος).
Ώρα 10:43 π.μ. : Βγαίνω από το κατάστημα έξαλλη. Θα θελα να την δείρω. Όχι γιατί ήταν άσκοπα αγενής μαζί μου αλλά γιατί μου χάλασε το πακέτο της απόλαυσης που μου δίνουν τα βιβλιοπωλεία.
13 λεπτά ήταν αρκετά.
Δεν θα ξαναπάω !
p.s.
Καλά ίσως είμαι υπερβολική, είμαι όμως και θυμωμένη ! ! !
Ετικέτες personal
Για τον Ιανό μιλάτε; Γιατί δεν το κατονομάζετε; Αν μιλάτε για τον Ιανό τότε υπάρχει κ άλλος λόγος να μην πατάει κανείς το ποδαράκι του εκεί μέσα. Ο εργασιακός μεσαίωνας στον οποίο ζουν οι εργαζόμενοι εκεί μέσα. Αν κ είναι ωραίος χώρος, δεν πατάω εκεί μέσα γιαυτό το λόγο.
Αν λέτε για τον Ιανό. Πάντως εγώ για τον Ιανό ομιλώ.