Κοιτάω
πανικόβλητη -όχι περιμένετε, δεν είμαι έτοιμη ακόμα!- μια μαύρη μάσκα που
πλησιάζει αλλα δεν καλύπτει το πρόσωπο μου και ένα δροσερό ρεύμα αέρα να με
χτυπάει.
-Ζαλίζομαι...
-Έτσι πρέπει μην
ανησυχείτε είναι η νάρκωση. Τώρα θα κοιμηθείτε.
Μαύρο.
Δηλαδή όχι μαύρο.
Το μαύρο το λέω εκ των υστέρων.
Απλά ανυπαρξία.
Είχα υποσχεθεί
στον εαυτό μου να βιώσω όσο πιο πολύ μπορούσα την διαδικασία της νάρκωσης που
θα περνούσα για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Όχι ότι φοβόμουν
ότι «δεν θα ξυπνήσω». Αλλά αυτή η αίσθηση της πλήρους απώλειας συνείδησης με
τρόμαζε.
Δεν είναι σαν τον
ύπνο. Όταν κοιμάμαι, ξυπνάω με το παραμικρό στην ουσία γλυστράω συνέχεια
ανάμεσα στον ύπνο και την εγρήγορση απαλά όμως, όχι βίαια. Είναι το πιο φυσικό
πράγμα για μένα.
Στην
πραγματικότητα μοιάζει με την συμπεριφορά ενός άπειρου οδηγού στην εθνική.
Τρέχει σταθερά στην μεσαία λωρίδα αλλά όλο και φλερτάρει με την ταχεία
αριστερή, μπαίνει για λίγο, πατάει το γκάζι, βλέπει άλλο αυτοκίνητο να έρχεται
από μακριά και γυρίζει στην μεσαία και μετά, στην κατηφόρα, ξαναμπαίνει στην
αριστερή και ξαναπατάει γκάζι αλλά πάλι για λίγο.
Ο ύπνος μου είναι
η μεσαία λωρίδα και η εγρήγορση η αριστερή.
Στα διαστήματα εγρήγορσης
–ενα δευτερόλεπτο? δυο?- προλαβαίνω να θυμηθώ μια εικόνα από το όνειρο που είδα
– που κατά πάσα πιθανότητα θα έχω ξεχάσει μέχρι το πρωί- ή να ακούσω ήχους από
τον καιρό έξω, η ένα αδιευκρίνιστο θρόισμα, αλλά όλα κρατάνε τόσο λίγο που δεν
προλαβαίνω να τα εξερευνήσω η να με κάνουν να ανησυχήσω.
Συνέρχομαι από
την νάρκωση μέσα σε μια στιγμή από ένα μπατσάκι που αισθάνομαι στο μάγουλο,
τέσσερις φωνές πάνω από το κεφάλι μου –ολες γυναικείες- ουρλιάζουν ταυτόχρονα
στο αυτί μου «Ξύπνα»... «Ανοιξε τα μάτια σου»... «ανάσανε»... «ανάσανε
βαθεια»... «Εδώ! Μην κοιμηθείς!»... «εισαι καλά?»... «με ακούς?»
Ένας ήχος
βουμ-βουμ-βουμ ακούγεται από πίσω, ήχος καρδιάς όπως αυτός που ακούμε στις
σκηνές απο χειρουργεία στις ταινίες και ενα μικροσκοπικο κροκοδειλάκι μου δαγκώνει τον δείκτη του δεξιού
μου χεριού.
Απαντάω σε όλες
αυτές τις ερωτήσεις και κάνω ακριβώς ότι μου λένε άμεσα και γρήγορα, τι έχουν
πάθει και δεν με ακούνε?!
Η μια έχει μια
στριγκιά φωνή και θέλω να της ρίξω μια μπούφλα να σταματήσει, άλλα με έχουν
δέσει στο χειρουργικό τραπέζι και τα χέρια μου είναι περιορισμένα.
-Ορίστε που
φοβόσουν! Δεν ήταν τίποτα! Και να το συνηθίσεις γιατί από δω και πέρα θα σε
έχουμε συχνή πελάτισσα!
Θέλω να την μπουφλιάσω κι αυτή για το πατρονάρισμα, αλλά το δεύτερο μέρος της φράσης της με κάνει να το ξανασκεφτώ.
Με τσουλάνε εκτός
χειρουργείου, και βλέπω τα πανομοιότυπα φώτα οροφής να περνάνε πάνω από το
κεφάλι μου καθώς διασχίζουμε τον διάδρομο. Πάλι όπως σε κάτι σκηνές απο το
παλιό Ελληνικό σινεμά.
Με παρκάρουν
δίπλα σε ένα άλλο φορείο, ένα ανθρώπινο κορμί ακουμπισμένο επάνω, άντρας,
γυναίκα, γέρος, νέος, δεν μπορώ να καταλάβω, απλά άλλο ένα πλάσμα που ξυπνάει
κι αυτό από την νάρκωση.
Έτσι λοιπόν τώρα
ξέρω ότι η νάρκωση πριν το χειρουργείο δε είναι καθόλου μα καθόλου σαν ύπνος.
Είναι ενα μαύρο
κενό πράγμα. Ένα απόλυτο Τίποτα που όμως δεν καταλαβαίνεις οτι ειναι Τίποτα.
Ήθελα να το βιώσω
για να σκεφτώ πόσο πολύ μοιάζει με τον Θάνατο.
Πίστευα ότι ο
θάνατος είναι σαν να κατεβάζεις ενα διακόπτη. Τώρα Φως. Μετά Σκοτάδι.
Αλλά δεν πρέπει
να είναι έτσι. Στην ουσία δεν πρέπει να καταλαβαίνεις το Σκοτάδι. Άπλα δεν
υπάρχει τίποτα. Αλλά κι αυτό δεν το συνειδητοποιείς!
Ωραία!
Ησύχασα τώρα.
Πάντως εεε...
να... θα το ομολογήσω εδώ... κι ας φανεί κάπως...
Ο μεγαλύτερος
φόβος μου ήταν ακριβώς μην τυχόν δεν υπάρχει αυτό το Τίποτα που ελπίζω.
Μήπως είμαι τόσο
φριχτά παραπλανημένη και θα έβλεπα τον εαυτό μου να υπερίπταται του
χειρουργικού τραπεζιού όπου το σώμα μου θα ήταν ξαπλωμένο και μετά ενα φως
δυνατότερο από τους χειρουργικούς προβολείς να με τραβάει και ενα ατέλειωτο
τούνελ και τις μορφές των αγαπημένων μου νεκρών να με καλούν από το βάθος στην
πόρτα του Καθαρτήριου «Ελα! Ελα!» ή
«Γυρνα πίσω, δεν ήρθε ακόμα η ώρα σου» !!!
Ξέρετε.. τέτοια
γραφικά που επίσης βλέπουμε σε ταινίες.
Ωωω! Θα είχα
απογοητευτεί τόσο πολύ! Και όχι τίποτα άλλο
αλλά δεν θα είχα ούτε καν προλάβει να μετανοήσω για τα κρίματα μου...
Χμ... Μάλλον
πρέπει να σταματήσω να βλέπω ταινίες!
Αν και τώρα που
το σκέφτομαι... σε λίγο καιρό θα σταματήσω να μπορώ να ΔΩ οτιδήποτε.
Χαχα! Ουδέν κακόν αμιγές καλού!
Ετσι δεν λένε?!
Γερή να είσαι και μη φοβάσαι τίποτα! Μία ιδέα είναι όλα ;)