Εδώ και κάμποσα χρόνια τον συναντώ αναγκαστικά άπαξ του μηνός. Περιμένω στην αίθουσα αναμονής του ιατρείου μαζί με γιαγιάδες και παππούδες που περιμένουν να τους γράψει τα φάρμακα, μαμάδες με παιδιά για τις τακτικές ιώσεις τους και ανήσυχους έφηβους που περιμένουν να πάρουν χαρτί γιατρού για δικαιολογήσουν απουσίες στο σχολείο.
Ο Γιατρός μας έχει μια βαριά βλοσυρή σκιά που τον ακολουθεί παντού. Όταν βρίσκεται στο ιατρείο του η σκιά έρπει και απλώνεται, καταλαμβάνει όλους τους χώρους και τους γεμίζει μέχρι επάνω. Στον χώρο αναμονής οι γιαγιάδες και οι παππούδες, οι μαμάδες και τα παιδιά, οι έφηβοι και εγώ καθόμαστε σφιγμένοι στην άκρη των καναπέδων και των καθισμάτων με σφιγμένα δάχτυλα γύρω από τα βιβλιάρια ασθενείας και αναπνέουμε με κοντές ανάσες την πυκνή ατμόσφαιρα.
Η γραμματέας του λύνει αδιάφορα τα σταυρόλεξα της από το γραφείο της.
Είναι η μόνη αίθουσα αναμονής που δεν γίνονται ποτέ καυγάδες για την προτεραιότητα. Όλοι περιμένουν ήσυχα να τους καταπιεί η πόρτα του γραφείου του.
Η οποία σημειωτέον δεν κλείνει ποτέ εφ΄ όσον ούτως ή άλλως σχεδόν ποτέ δεν εξετάζει τους ασθενείς. Οποίος έχει σειρά μπαίνει μέσα και προσπαθεί να μιλάει όσο το δυνατόν πιο χαμηλόφωνα.
Ο ίδιος μιλάει με δυνατή βροντερή φωνή (έχω μάθει έτσι ένα σωρό φάρμακα και τις χρήσεις τους). Πάντα βιαστικά. Πάντα βλοσυρά. Πάντα προσβλητικά. Πάντα στον ενικό.
Και παρ΄ όλα αυτά οι γιαγιάδες και οι παππούδες, οι μαμάδες με τα παιδιά, πίνουν νερό στο όνομα του.
" Καλός γιατρός ! όχι σαν αυτά τα παιδαρέλια στο κεντρικό του ΙΚΑ"
(Οι έφηβοι αδιαφορούν και χασκογελάνε, όταν βγαίνουν με το πολυπόθητο χαρτί στο χέρι).
Όλα αυτά 5:00 μ.μ. – 7:00μ.μ. κάθε εργάσιμης μέρας.

Δεν γνώριζα ότι υπήρχε και δεύτερη πλευρά της εικόνας. Μέχρι που πριν λίγο καιρό χρειάστηκε να κάνω μια εξέταση
Ραντεβού στις 8:30 μ.μ.
Ιδιωτικά.
Ο ίδιος θάλαμος αναμονής. Οι ίδιοι γιαγιάδες και παππούδες που βλέπω νωρίτερα όμως το κλίμα κάπως πιο αλλαγμένο. Η γραμματέας του γιατρού, λίγο πιο χαλαρή, μιλάει στους πιο καλούς και παλιούς πελάτες. Το σταυρόλεξο έχει εξαφανιστεί από μπροστά της.
Μπαίνω στο γραφείο του. Με καλησπερίζει. Σηκώνεται και κλείνει μόνος του την πόρτα. Μου χαμογελάει (μου χαμογελάει… ;!!). Μου κάνει την εξέταση. Με καθησυχάζει. Με λέει "καλή μου". Με ρωτάει τι κάνει ο πατέρας μου.
Από την άκρη του μουστακιού του στάζει γλοιώδης καλοσύνη .
Και τι μου στοιχίζουν όλα αυτά . Τίποτα, μόνο 100 ψωρο ευρώπουλα.
Παρατηρώ τις γιαγιάδες και τους παππούδες που βγαίνουν πριν από εμένα από το γραφείο του και όλοι έχουν χαρούμενο βλέμμα. Σκέφτομαι ότι όλοι έχουν σκάσει 100 ευρώ και απορώ. Όλα αυτά γίνονται σε μια σχετικά φτωχή συνοικία και ξέρω καλά πόσο δύσκολα τα βγάζει πέρα ο κόσμος. Ωστόσο, όλοι βγαίνουν ευτυχισμένοι, σίγουροι, ανακουφισμένοι.

Βγαίνω από το ιατρείο. Όλη η εμπειρία έχει μετουσιωθεί σε ένα χρώμα που μου σκοτίζει τα μάτια. Ένα ακαθόριστο χρώμα όπως αυτό που δημιουργείται όταν σε ένα ποτήρι νερό ξεπλένονται πολλά πινέλα με διαφορετικά χρώματα.
Περπατώ μπροστά στα μαγαζιά και κοιτάζω τα πολύχρωμα εμπορεύματα. Θέλω να ξεμπλέξω πάλι τα χρώματα μου.

Θυμάμαι ένα παλιό κάδρο κρεμασμένο στο κρεοπωλείο της γειτονιάς μου πριν τριάντα τόσα χρόνια.
Ο ΠΩΛΩΝ ΤΟΙΣ ΜΕΤΡΗΤΟΙΣ ΚΑΙ Ο ΠΩΛΩΝ ΕΠΙ ΠΙΣΤΩΣΕΙ
που περιγράφει παραστατικά τι πρέπει να κάνει κανείς για να είναι επιτυχημένος.
Που να έβρισκα άραγε ένα παρόμοιο :

Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΟΙΣ ΜΕΤΡΗΤΟΙΣ 7:00 μ.μ. - 9:00μ.μ.
Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΔΕΧΕΤΑΙ ΕΠΙ ΠΙΣΤΏΣΕΙ 5:00 μ.μ. - 7:00μ.μ.