χαλαρώνουμε με τον καλό μου διαβάζοντας εφημερίδες.Τίποτα δεν χαλάει αυτή την διαδικασία τόσα χρόνια τώρα.
Στα δύο πολυθρονάκια του καθιστικού που έχω στην κουζίνα, με τον καφέ και το τσιγάρο, διαβάζουμε και συχνά ανταλλάσσουμε εφημερίδες για να δείξει ο ένας στον άλλο ένα ενδιαφέρον άρθρο και να το συζητήσουμε
Είναι μια καλή ευχάριστη ώρα, ίσως η καλύτερη της εβδομάδας.
Με το μικρό πρόβλημα βέβαια, ακριβώς στο ότι έχουμε δύο πολυθρονάκια και στο σπίτι είμαστε τρεις
Άμα ο Μέρλιν προλάβει το ένα από τα δύο εγώ αναγκαστικά βολεύομαι στο σκαμπό. Ε τι να κάνουμε, τον έχουμε καλομαθημένο τον πορφυρογέννητο το ξέρετε.
Σήμερα ωστόσο τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο διαφορετικά.
Αμέσως μετά την πρώτη γουλιά καφέ θυμήθηκα ότι είχα υποσχεθεί στον πατέρα μερικά τυροπιττάκια για το κολατσιό του.
Η σοφή παροιμία «Μην τάξεις τ’ Άγιου κερί και του παιδιού κουλούρι» μπορεί εδώ να συμπληρωθεί: «και του Βούλγαρη τυροπιττάκι»
Έτσι σηκώθηκα από το σκαμπό –ναι ο Μερλιν είχε προλάβει την μια πολυθρόνα σήμερα- για να ετοιμάσω την ζύμη. Σέρνοντας τις παντόφλες και με το μάτι μισάνοιχτο ακόμα, πήγα στην κουζίνα και πλησίασα το ντουλάπι με τα λεκανάκια.
Θόρυβος! Αταίριαστος για την ώρα και το σημείο θόρυβος!
Ανοίγω το ντουλάπι και τον βλέπω.
Γκρίζος προς το μολυβί.
Μεγάλος όσο ένα πορτοκάλι, με στρογγυλά αυτάκια, κοντή ουρά και ολοστρόγγυλα μάτια, με κοιτάει δίπλα από το τάπερ με θράσος!
Στέκει ακίνητος και μάλλον αδιάφορος.
Μένω παγωμένη και φωνάζω «Νιιικοοο! Ελλλααααα!»
Κλείνω το πορτάκι του ντουλαπιού.
Ο κάλος μου πάνω στην νιρβάνα του Σαββατιάτικου πρωινού, μάλλον δεν είναι πρόθυμος να ανταποκριθεί στην εναγώνια πρόσκληση μου.
Αλλά το «Ααααααα! Ποντίκιιιιιιι........!!!» που ουρλιάζω αμέσως μετά είναι αρκετό να σηκώσει και πεθαμένους!
Ανασκουμπωνόμαστε.
Σκούπες σφουγγαρίστρες ανά χείρας και επιτελικό σχέδιο σύλληψης του απρόσκλητου επισκέπτη.
[Παρένθεση:
Μένω στο ισόγειο του πατρικού σπιτιού από επιλογή. Ο μικρός μου κήπος με τα δεντράκια του και η μπροστινή βεράντα ήταν και είναι ο λόγος που αγαπάω αυτό το σπίτι. Ένας από τους λόγους που διατηρώ γάτες τα τελευταία 20 χρόνια είναι γιατί τα ισόγεια σπίτια είναι εύκολο να αλωθούν από αυτά τα μικροσκοπικά θηλαστικά που είναι χαριτωμένα και γουστόζικα όταν τα βλέπεις σε φωτογραφίες, αλλά δεν είναι καθόλου επιθυμητοί συγκάτοικοι. Έτσι οι κατά καιρούς γάτες μου εκπλήρωναν στο ακαίρεο την μοναδική υποχρέωση που είχαν στο σπίτι. Να τα κρατάνε μακριά από τον ζωτικό μου χώρο!
Και η μοναδική γάτα που μου έχει απομείνει τώρα, είναι όπως καλά γνωρίζετε ο Πορφυρογέννητος.
Κλείνει η παρένθεση]
Έτσι λοιπόν με τις σκούπες και τις σφουγγαρίστρες ανά χείρας ετοιμάζουμε την μεγάλη επίθεση.
Σημειώστε ότι όλη αυτή την ώρα ο πόντικας
ήταν κλεισμένος στο ντουλάπι με τα κατσαρολικά και τις λεκάνες. Επειδή τον είδαμε ψωμωμένο, για καλό και για κακό μέχρι να δούμε πως θα αντιμετωπίσουμε την εισβολή, έχω βάλει μπροστά το πορτάκι του ντουλαπιού και μια καρέκλα για να την κρατάει καλά κλειστή και τον τύπο μαντρωμένο. Και εκεί που συζητάμε τις τελευταίες λεπτομέρειες του σχεδίου ανακαλύπτουμε έντρομοι ότι όχι μόνο το έχει σκάσει από το ντουλάπι αλλά έχει βγει και σουλατσάρει πάνω στο μάρμαρο του πάγκου της κουζίνας! Δίπλα στα μπουκάλια με το λάδι, στο κουτί με το αλάτι και όλα τα μικροπράγματα που έχουν βρει την θέση τους πάνω του.Πανικός!
Οι σκούπες δεν κάνουν τίποτα, οι σφουγγαρίστρες δεν τον φτάνουν, όλα τα πράγματα εκσφενδονίζονται τριγύρω, τα αντανακλαστικά του είναι απίστευτα γρήγορα, μας κοιτάει κοροϊδευτικά και πετάγεται προς την αντίθετη κατεύθυνση ένα δευτερόλεπτο πριν τον ακουμπήσει το κοντάρι της σκούπας!
Μέσα στον χαμό που επικρατεί ένα φλας ανάβει στο μυαλό μου.
Μα! Έχουμε γάτα!
Το καλύτερο φονικό όπλο από καταβολής κόσμου για την εξολόθρευση ποντικών!
Μα που είναι;
Γυρνάω τα μάτια μου προς την πολυθρόνα που είχε αράξει ο Μερλιν.
Στην θέση του βέβαια. Πάνω στην πολυθρόνα.
Έχει ξυπνήσει από τον σαματά που κάνουμε και κοιτάει –από μακριά- με πολύ ενδιαφέρον την κατάσταση.
Ξαπλωμένος!
Εν τω μεταξύ ο πόντικας έχει κάνει με απίστευτη ευκολία ένα εκπληκτικό σάλτο μορτάλε και έχει εκσφενδονιστεί στην άλλη άκρη της κουζίνας, στο πάτωμα.
Α! Τώρα το πεδίο είναι ελεύθερο, επί τέλους θα τον τσακώσουμε.
Χα! Λάθος!
Ο τύπος κάνει μια γενναία προσπάθεια περνάει μπροστά στην πολυθρόνα του Μερλιν –που εξακολουθεί να... ενδιαφέρεται ξαπλωμένος- και χώνεται στο μοναδικό σημείο των ντουλαπιών που οι μπάζες αφήνουν ένα κενό ενός εκατοστού
Το βλέπουμε να στριμώχνεται για δύο δευτερόλεπτα και μετά να χώνεται στο κενό ένα δευτερόλεπτο πριν φτάσει η σκούπα πάνω του.
...
Η μάχη έχει χαθεί.
Ο κενός χώρος κάτω από τα ντουλάπια είναι τέρα ινκογκνίτα. Και ο τύπος ανακάλυψε το μοναδικό σημείο πρόσβασης προς αυτή.
Καλά η μάχη είχε χαθεί αλλά όχι και ο πόλεμος!
Φάκα.
Αυτή που μοιάζει με κλουβάκι. Καλή γραβιέρα Κρήτης λίγο καψαλισμένη για να είναι πιο ορεκτική για δόλωμα. Ελπίζουμε, όταν υπάρξει πάλι ησυχία στο σπίτι ίσως το μεσημέρι στην καθιερωμένη σιέστα του Σαββάτου, ο τύπος να ξεθαρρέψει και να βγει για φαί.
Μετά αρχίζει ο γολγοθάς μου.
Όλα τα ντουλάπια αδειάζουν από τα πάντα!
Είναι απίστευτο τι μαζεύω στα ντουλάπια από σκεύη που έχω να χρησιμοποιήσω χρόνια. –Α! Εδώ ήταν αυτή η μηχανή του πουρέ που έψαχνα πριν τρία χρόνια και δεν κατάφερα να τη βρω ποτέ!-
Το μόνο καλό είναι ότι στα κάτω ντουλάπια δεν διατηρώ καθόλου τρόφιμα. Τα οποία βρίσκονται στην άλλη πλευρά της κουζίνας σε απολύτως ερμητικά κλεισμένα ντουλάπια. Τουλάχιστον ο πόντιξ θα λιμοκτονήσει και θα πάει σούμπιτος στην φάκα και στο δόλωμα.
Αλλά όλα τα περιεχόμενα των κάτω ντουλαπιών πρέπει να βγουν να πλυθούν και να χλωρινιαστούν πριν χρησιμοποιηθούν ξανά. Το ίδιο και τα ίδια τα ντουλάπια.
Έκλεισα τις πόρτες τριγύρω και ευχαρίστησα τον πατέρα, που έφτιαξε λαθραία αυτό το σπίτι με σχέδιο δικής του έμπνευσης, που, ναι μεν είναι ο εφιάλτης της διαρρύθμισης, αλλά τουλάχιστον μπορούν οι χώροι να απομονωθούν με ευκολία.
Ποια ευκολία δηλαδή, που περάσαμε το υπόλοιπο πρωινό ανοιξε-κλείσε τις πόρτες για να κυκλοφορούμε από δωμάτιο σε δωμάτιο!
Τελείωσα τα πλυσίματα το μεσημέρι και, κατά πλήρη παράβαση των συνηθειών μας φάγαμε φαγητό από ντιλιβερι.
Η μεσημεριανή σιέστα διόλου απολαυστική δεν ήταν ωστόσο, εν αναμονή του πολυπόθητου γκράπ! που θα επιβεβαίωνε την τελειωτική νίκη μας και την σύλληψη του παρείσακτου.
Οταν μετά πλησιάσαμε την φάκα την βρήκαμε ανοιχτή, και το δόλωμα φαγωμένο όλο. Μόνο σημείωμα προς τον σεφ δεν είχε αφήσει:
«Σας ευχαριστώ για το εξαίσιο γεύμα. Με τιμή, ο συγκάτοικος»
Και το χειρότερο δεν ήταν αυτό!
Α! Είχε ροκανίσει και την άκρη της φάκας ο άτιμος σε μια προσπάθεια ειρωνικής υπενθύμισης για το ποιος έχει το πάνω χέρι.
Έντρομη ανακάλυψα επίσης ότι όχι μόνο είχε βγει από την κρυψώνα του αλλά σουλατσάρισε και μέσα σε ό-λ-α τα κάτω ντουλάπια αφήνοντας ξεδιάντροπα, τα επισκεπτήρια του παντού. Αργά θυμηθήκαμε ότι τα ντουλάπια επικοινωνούν μεταξύ τους από τις τρύπες που υπάρχουν για να περνάνε οι σωλήνες και τα καλώδια των ηλεκτρικών συσκευών.
Άντε πάλι από την αρχή άδειασμα τεσσεράμισι τρεχόντων μέτρων ντουλαπιών, το περιεχόμενο των οποίων είχα την εξυπνάδα να μην πλύνω ξανά, μέχρι να δούμε πως θα εξελιχθεί η κατάσταση.
Στις εφτά το απόγευμα είχα αποθαρρυνθεί τελείως.
Στεκόμουν στον νεροχύτη όταν αισθάνθηκα μια απαλή κουτουλιά στο πόδι.
Ο Πορφυρογέννητος, γάτος σοβαρός και αξιοπρεπής, απαιτούσε το φαί του!
Συνειδητοποίησα ότι όλη την μέρα την είχε περάσει πάνω στην πολυθρόνα τ ο υ και κοιμόταν του καλού καιρού Μύρισε την χλωρίνη που τώρα πια είχε καλύψει τα πάντα και νιαούρισε δυσαρεστημένα.
Μόνο τέντωσε ένα αυτί σαν άκουσε ένα θόρυβο κάτω από τα ντουλάπια και με κοίταξε υποτιμητικά σαν να έλεγε:
«Πιάσαμε ποντίκια μου φαίνεται. Για φροντίστε λίγο την οικολογική ισορροπία του σπιτιού!»
Ααααα! Θα σε πνίξω βρε άθλιε γάτε και θα υιοθετήσω τον πόντικα. Μα το θεό.
Στις εννιά ανέβηκα στον Βούλγαρη για την καθιερωμένη επίσκεψη.
Ήταν μουτρωμένος.
-«Είχες πει ότι θα μου έφτιαχνες τυροπιττάκια σήμερα!»
-«Μπήκε ποντίκι στο σπίτι πατέρα, και τοσες ώρες προσπαθούσαμε να το πιάσουμε.» -«Καλά! Και μετά τις τόσες ώρες τι έκανες;»
Ααααα! Θα σε πνίξω βρε άθλιε πατέρα και θα γηροκομάω τον πόντικα. Μα το θεό.
Ώρα 12:00 το βράδυ.
Από την κουζίνα ακούω θορύβους. Θα διανυκτερεύσει στο σπίτι, είναι βέβαιο πια!
Σας παρακαλώ πολύ, αν ξέρετε κανένα τρόπο εξολόθρευσης πείτε μου!
Σας παρακαλώ.
Γιατί το βλέπω! Έτσι που πάει το πράγμα, εδώ θα μείνει μέχρι το τέλος του βίου του.
Η του δικού μου.
Όποιο έρθει πρώτο!!!
Τον πιάκαμε!
Τον πιάκαμε!
Τον πιάκαμε!
Ιδού και το μέσο σύλληψης, άδειο από τον ένοικο του. Είπα να μην τον φωτογραφίσω και θίξω την αξιοπρέπεια του. Η πατέντα με τα χαρτιά γύρω-γύρω μπήκε εξ αιτίας του Μέρλιν!
Ο άχρηστος ο γάτος μου πήγαινε στη φάκα και έριχνε το πορτάκι προσπαθώντας να κλέψει το σαλάμι που είχα βάλει για δόλωμα!!!!
Αργά το βράδυ την ώρα που έπνιγα τον πόνο μου στο σερφάρισμα, άκουσα το πολυπόθητο γκράπ!
Τρέξαμε στην κουζίνα και ω του θαύματος! Η φάκα είχε εκπληρώσει τον προορισμό της. Τον είχε συλλάβει.
Ήταν με-γά-λος! Πραγματικά μεγάλος. Όσο ένα γατάκι μιας εβδομάδας. Η ουρά του δεν χώραγε στη φάκα και είχε μείνει απ' έξω.
Τον κοίταξα και με κοίταξε.
Του αναγνώρισα ότι ήταν άξιος αντίπαλος και αποδέχθηκε την ήττα του αξιοπρεπώς.
Δεν είχαμε καμία πρόθεση να τον σκοτώσουμε.
Ο Ν. τον έβαλε μαζί με την φάκα σε μια νάιλον τσάντα και τον πήγαμε στην εξοχή.
Ανοίξαμε την φάκα, του ευχηθήκαμε καλό κατευόδιο και ο τύπος χάθηκε κάτω από τα σκίνα. Στον δρόμο της επιστροφής, αναρωτιόμαστε αν θα προσαρμοστεί στο νέο του περιβάλλον!
Γεια χαρά Κούλη (από το ΠοντιΚούλης: νονά η νερίνα), καλή τύχη!
Καλές νέες περιπέτειες.
Τουλάχιστον εκεί που είσαι τώρα δεν υπάρχουν σπίτια να λαχταρίσεις τους ενοίκους του.
Αλλά αν υπάρχουν αληθινοί γάτοι που τριγυρίζουν… χμ …
Ετικέτες cats and animals, guests, histeria
Μα... γάτα εσείς και τόσος ντόρος για ένα ποντικάκι; Να σπεύσουμε για βοήθεια; Οι δικές μου τα πιάνουν εύκολα πάντως όταν τα βρίσκουν εις τα εξοχάς. Τα παίζουν λίγο, μετά τα πνίγουν κι ύστερα τα παρατάνε γιατι τα βαριούνται που δεν κουνιούνται άλλο! :-D