Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007
Αααααα...! Ποντίκιιιιιιι...! --updated--
Σάββατο πρωί είναι η ώρα που χαλαρώνουμε με τον καλό μου διαβάζοντας εφημερίδες.
Τίποτα δεν χαλάει αυτή την διαδικασία τόσα χρόνια τώρα.
Στα δύο πολυθρονάκια του καθιστικού που έχω στην κουζίνα, με τον καφέ και το τσιγάρο, διαβάζουμε και συχνά ανταλλάσσουμε εφημερίδες για να δείξει ο ένας στον άλλο ένα ενδιαφέρον άρθρο και να το συζητήσουμε
Είναι μια καλή ευχάριστη ώρα, ίσως η καλύτερη της εβδομάδας.
Με το μικρό πρόβλημα βέβαια, ακριβώς στο ότι έχουμε δύο πολυθρονάκια και στο σπίτι είμαστε τρεις
Άμα ο Μέρλιν προλάβει το ένα από τα δύο εγώ αναγκαστικά βολεύομαι στο σκαμπό. Ε τι να κάνουμε, τον έχουμε καλομαθημένο τον πορφυρογέννητο το ξέρετε.
Σήμερα ωστόσο τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο διαφορετικά.
Αμέσως μετά την πρώτη γουλιά καφέ θυμήθηκα ότι είχα υποσχεθεί στον πατέρα μερικά τυροπιττάκια για το κολατσιό του.
Η σοφή παροιμία «Μην τάξεις τ’ Άγιου κερί και του παιδιού κουλούρι» μπορεί εδώ να συμπληρωθεί: «και του Βούλγαρη τυροπιττάκι»
Έτσι σηκώθηκα από το σκαμπό –ναι ο Μερλιν είχε προλάβει την μια πολυθρόνα σήμερα- για να ετοιμάσω την ζύμη. Σέρνοντας τις παντόφλες και με το μάτι μισάνοιχτο ακόμα, πήγα στην κουζίνα και πλησίασα το ντουλάπι με τα λεκανάκια.
Θόρυβος! Αταίριαστος για την ώρα και το σημείο θόρυβος!
Ανοίγω το ντουλάπι και τον βλέπω.
Γκρίζος προς το μολυβί.
Μεγάλος όσο ένα πορτοκάλι, με στρογγυλά αυτάκια, κοντή ουρά και ολοστρόγγυλα μάτια, με κοιτάει δίπλα από το τάπερ με θράσος!
Στέκει ακίνητος και μάλλον αδιάφορος.
Μένω παγωμένη και φωνάζω «Νιιικοοο! Ελλλααααα!»
Κλείνω το πορτάκι του ντουλαπιού.
Ο κάλος μου πάνω στην νιρβάνα του Σαββατιάτικου πρωινού, μάλλον δεν είναι πρόθυμος να ανταποκριθεί στην εναγώνια πρόσκληση μου.
Αλλά το «Ααααααα! Ποντίκιιιιιιι........!!!» που ουρλιάζω αμέσως μετά είναι αρκετό να σηκώσει και πεθαμένους!
Ανασκουμπωνόμαστε.
Σκούπες σφουγγαρίστρες ανά χείρας και επιτελικό σχέδιο σύλληψης του απρόσκλητου επισκέπτη.
[Παρένθεση:
Μένω στο ισόγειο του πατρικού σπιτιού από επιλογή. Ο μικρός μου κήπος με τα δεντράκια του και η μπροστινή βεράντα ήταν και είναι ο λόγος που αγαπάω αυτό το σπίτι. Ένας από τους λόγους που διατηρώ γάτες τα τελευταία 20 χρόνια είναι γιατί τα ισόγεια σπίτια είναι εύκολο να αλωθούν από αυτά τα μικροσκοπικά θηλαστικά που είναι χαριτωμένα και γουστόζικα όταν τα βλέπεις σε φωτογραφίες, αλλά δεν είναι καθόλου επιθυμητοί συγκάτοικοι. Έτσι οι κατά καιρούς γάτες μου εκπλήρωναν στο ακαίρεο την μοναδική υποχρέωση που είχαν στο σπίτι. Να τα κρατάνε μακριά από τον ζωτικό μου χώρο!
Και η μοναδική γάτα που μου έχει απομείνει τώρα, είναι όπως καλά γνωρίζετε ο Πορφυρογέννητος.
Κλείνει η παρένθεση]
Έτσι λοιπόν με τις σκούπες και τις σφουγγαρίστρες ανά χείρας ετοιμάζουμε την μεγάλη επίθεση.



Σημειώστε ότι όλη αυτή την ώρα ο πόντικας ήταν κλεισμένος στο ντουλάπι με τα κατσαρολικά και τις λεκάνες. Επειδή τον είδαμε ψωμωμένο, για καλό και για κακό μέχρι να δούμε πως θα αντιμετωπίσουμε την εισβολή, έχω βάλει μπροστά το πορτάκι του ντουλαπιού και μια καρέκλα για να την κρατάει καλά κλειστή και τον τύπο μαντρωμένο. Και εκεί που συζητάμε τις τελευταίες λεπτομέρειες του σχεδίου ανακαλύπτουμε έντρομοι ότι όχι μόνο το έχει σκάσει από το ντουλάπι αλλά έχει βγει και σουλατσάρει πάνω στο μάρμαρο του πάγκου της κουζίνας! Δίπλα στα μπουκάλια με το λάδι, στο κουτί με το αλάτι και όλα τα μικροπράγματα που έχουν βρει την θέση τους πάνω του.
Πανικός!
Οι σκούπες δεν κάνουν τίποτα, οι σφουγγαρίστρες δεν τον φτάνουν, όλα τα πράγματα εκσφενδονίζονται τριγύρω, τα αντανακλαστικά του είναι απίστευτα γρήγορα, μας κοιτάει κοροϊδευτικά και πετάγεται προς την αντίθετη κατεύθυνση ένα δευτερόλεπτο πριν τον ακουμπήσει το κοντάρι της σκούπας!
Μέσα στον χαμό που επικρατεί ένα φλας ανάβει στο μυαλό μου.
Μα! Έχουμε γάτα!
Το καλύτερο φονικό όπλο από καταβολής κόσμου για την εξολόθρευση ποντικών!
Μα που είναι;
Γυρνάω τα μάτια μου προς την πολυθρόνα που είχε αράξει ο Μερλιν.
Στην θέση του βέβαια. Πάνω στην πολυθρόνα.
Έχει ξυπνήσει από τον σαματά που κάνουμε και κοιτάει –από μακριά- με πολύ ενδιαφέρον την κατάσταση.
Ξαπλωμένος!
Εν τω μεταξύ ο πόντικας έχει κάνει με απίστευτη ευκολία ένα εκπληκτικό σάλτο μορτάλε και έχει εκσφενδονιστεί στην άλλη άκρη της κουζίνας, στο πάτωμα.
Α! Τώρα το πεδίο είναι ελεύθερο, επί τέλους θα τον τσακώσουμε.
Χα! Λάθος!
Ο τύπος κάνει μια γενναία προσπάθεια περνάει μπροστά στην πολυθρόνα του Μερλιν –που εξακολουθεί να... ενδιαφέρεται ξαπλωμένος- και χώνεται στο μοναδικό σημείο των ντουλαπιών που οι μπάζες αφήνουν ένα κενό ενός εκατοστού
Το βλέπουμε να στριμώχνεται για δύο δευτερόλεπτα και μετά να χώνεται στο κενό ένα δευτερόλεπτο πριν φτάσει η σκούπα πάνω του.
...
Η μάχη έχει χαθεί.
Ο κενός χώρος κάτω από τα ντουλάπια είναι τέρα ινκογκνίτα. Και ο τύπος ανακάλυψε το μοναδικό σημείο πρόσβασης προς αυτή.
Καλά η μάχη είχε χαθεί αλλά όχι και ο πόλεμος!
Φάκα.
Αυτή που μοιάζει με κλουβάκι. Καλή γραβιέρα Κρήτης λίγο καψαλισμένη για να είναι πιο ορεκτική για δόλωμα. Ελπίζουμε, όταν υπάρξει πάλι ησυχία στο σπίτι ίσως το μεσημέρι στην καθιερωμένη σιέστα του Σαββάτου, ο τύπος να ξεθαρρέψει και να βγει για φαί.
Μετά αρχίζει ο γολγοθάς μου.
Όλα τα ντουλάπια αδειάζουν από τα πάντα!



Είναι απίστευτο τι μαζεύω στα ντουλάπια από σκεύη που έχω να χρησιμοποιήσω χρόνια. –Α! Εδώ ήταν αυτή η μηχανή του πουρέ που έψαχνα πριν τρία χρόνια και δεν κατάφερα να τη βρω ποτέ!-
Το μόνο καλό είναι ότι στα κάτω ντουλάπια δεν διατηρώ καθόλου τρόφιμα. Τα οποία βρίσκονται στην άλλη πλευρά της κουζίνας σε απολύτως ερμητικά κλεισμένα ντουλάπια. Τουλάχιστον ο πόντιξ θα λιμοκτονήσει και θα πάει σούμπιτος στην φάκα και στο δόλωμα.
Αλλά όλα τα περιεχόμενα των κάτω ντουλαπιών πρέπει να βγουν να πλυθούν και να χλωρινιαστούν πριν χρησιμοποιηθούν ξανά. Το ίδιο και τα ίδια τα ντουλάπια.
Έκλεισα τις πόρτες τριγύρω και ευχαρίστησα τον πατέρα, που έφτιαξε λαθραία αυτό το σπίτι με σχέδιο δικής του έμπνευσης, που, ναι μεν είναι ο εφιάλτης της διαρρύθμισης, αλλά τουλάχιστον μπορούν οι χώροι να απομονωθούν με ευκολία.
Ποια ευκολία δηλαδή, που περάσαμε το υπόλοιπο πρωινό ανοιξε-κλείσε τις πόρτες για να κυκλοφορούμε από δωμάτιο σε δωμάτιο!
Τελείωσα τα πλυσίματα το μεσημέρι και, κατά πλήρη παράβαση των συνηθειών μας φάγαμε φαγητό από ντιλιβερι.
Η μεσημεριανή σιέστα διόλου απολαυστική δεν ήταν ωστόσο, εν αναμονή του πολυπόθητου γκράπ! που θα επιβεβαίωνε την τελειωτική νίκη μας και την σύλληψη του παρείσακτου.



Οταν μετά πλησιάσαμε την φάκα την βρήκαμε ανοιχτή, και το δόλωμα φαγωμένο όλο. Μόνο σημείωμα προς τον σεφ δεν είχε αφήσει:
«Σας ευχαριστώ για το εξαίσιο γεύμα. Με τιμή, ο συγκάτοικος»
Και το χειρότερο δεν ήταν αυτό!
Α! Είχε ροκανίσει και την άκρη της φάκας ο άτιμος σε μια προσπάθεια ειρωνικής υπενθύμισης για το ποιος έχει το πάνω χέρι.
Έντρομη ανακάλυψα επίσης ότι όχι μόνο είχε βγει από την κρυψώνα του αλλά σουλατσάρισε και μέσα σε ό-λ-α τα κάτω ντουλάπια αφήνοντας ξεδιάντροπα, τα επισκεπτήρια του παντού. Αργά θυμηθήκαμε ότι τα ντουλάπια επικοινωνούν μεταξύ τους από τις τρύπες που υπάρχουν για να περνάνε οι σωλήνες και τα καλώδια των ηλεκτρικών συσκευών.
Άντε πάλι από την αρχή άδειασμα τεσσεράμισι τρεχόντων μέτρων ντουλαπιών, το περιεχόμενο των οποίων είχα την εξυπνάδα να μην πλύνω ξανά, μέχρι να δούμε πως θα εξελιχθεί η κατάσταση.
Στις εφτά το απόγευμα είχα αποθαρρυνθεί τελείως.
Στεκόμουν στον νεροχύτη όταν αισθάνθηκα μια απαλή κουτουλιά στο πόδι.
Ο Πορφυρογέννητος, γάτος σοβαρός και αξιοπρεπής, απαιτούσε το φαί του!
Συνειδητοποίησα ότι όλη την μέρα την είχε περάσει πάνω στην πολυθρόνα τ ο υ και κοιμόταν του καλού καιρού Μύρισε την χλωρίνη που τώρα πια είχε καλύψει τα πάντα και νιαούρισε δυσαρεστημένα.
Μόνο τέντωσε ένα αυτί σαν άκουσε ένα θόρυβο κάτω από τα ντουλάπια και με κοίταξε υποτιμητικά σαν να έλεγε:
«Πιάσαμε ποντίκια μου φαίνεται. Για φροντίστε λίγο την οικολογική ισορροπία του σπιτιού!»
Ααααα! Θα σε πνίξω βρε άθλιε γάτε και θα υιοθετήσω τον πόντικα. Μα το θεό.






Στις εννιά ανέβηκα στον Βούλγαρη για την καθιερωμένη επίσκεψη.
Ήταν μουτρωμένος.
-«Είχες πει ότι θα μου έφτιαχνες τυροπιττάκια σήμερα!»
-«Μπήκε ποντίκι στο σπίτι πατέρα, και τοσες ώρες προσπαθούσαμε να το πιάσουμε.» -«Καλά! Και μετά τις τόσες ώρες τι έκανες;»
Ααααα! Θα σε πνίξω βρε άθλιε πατέρα και θα γηροκομάω τον πόντικα. Μα το θεό.


Ώρα 12:00 το βράδυ.
Από την κουζίνα ακούω θορύβους. Θα διανυκτερεύσει στο σπίτι, είναι βέβαιο πια!
Σας παρακαλώ πολύ, αν ξέρετε κανένα τρόπο εξολόθρευσης πείτε μου!
Σας παρακαλώ.
Γιατί το βλέπω! Έτσι που πάει το πράγμα, εδώ θα μείνει μέχρι το τέλος του βίου του.
Η του δικού μου.
Όποιο έρθει πρώτο!!!

Τον πιάκαμε!
Τον πιάκαμε!


Ιδού και το μέσο σύλληψης, άδειο από τον ένοικο του. Είπα να μην τον φωτογραφίσω και θίξω την αξιοπρέπεια του. Η πατέντα με τα χαρτιά γύρω-γύρω μπήκε εξ αιτίας του Μέρλιν!
Ο άχρηστος ο γάτος μου πήγαινε στη φάκα και έριχνε το πορτάκι προσπαθώντας να κλέψει το σαλάμι που είχα βάλει για δόλωμα!!!!

Αργά το βράδυ την ώρα που έπνιγα τον πόνο μου στο σερφάρισμα, άκουσα το πολυπόθητο γκράπ!
Τρέξαμε στην κουζίνα και ω του θαύματος! Η φάκα είχε εκπληρώσει τον προορισμό της. Τον είχε συλλάβει.
Ήταν με-γά-λος! Πραγματικά μεγάλος. Όσο ένα γατάκι μιας εβδομάδας. Η ουρά του δεν χώραγε στη φάκα και είχε μείνει απ' έξω.
Τον κοίταξα και με κοίταξε.
Του αναγνώρισα ότι ήταν άξιος αντίπαλος και αποδέχθηκε την ήττα του αξιοπρεπώς.

Δεν είχαμε καμία πρόθεση να τον σκοτώσουμε.

Ο Ν. τον έβαλε μαζί με την φάκα σε μια νάιλον τσάντα και τον πήγαμε στην εξοχή.
Ανοίξαμε την φάκα, του ευχηθήκαμε καλό κατευόδιο και ο τύπος χάθηκε κάτω από τα σκίνα. Στον δρόμο της επιστροφής, αναρωτιόμαστε αν θα προσαρμοστεί στο νέο του περιβάλλον!
Γεια χαρά Κούλη (από το ΠοντιΚούλης: νονά η νερίνα), καλή τύχη!
Καλές νέες περιπέτειες.
Τουλάχιστον εκεί που είσαι τώρα δεν υπάρχουν σπίτια να λαχταρίσεις τους ενοίκους του.
Αλλά αν υπάρχουν αληθινοί γάτοι που τριγυρίζουν… χμ …

Ετικέτες , ,

 
posted by ralou at 12:30 μ.μ. | Permalink |


50 Comments:


  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 10:18:00 π.μ., Blogger nosyparker

    Μα... γάτα εσείς και τόσος ντόρος για ένα ποντικάκι; Να σπεύσουμε για βοήθεια; Οι δικές μου τα πιάνουν εύκολα πάντως όταν τα βρίσκουν εις τα εξοχάς. Τα παίζουν λίγο, μετά τα πνίγουν κι ύστερα τα παρατάνε γιατι τα βαριούνται που δεν κουνιούνται άλλο! :-D

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 11:07:00 π.μ., Blogger ~~kindergarden teacher ~~

    αχχχχ τιεφιαλτης το παθα κιεγω πριν δυο μηνες με ενα στρουμπουλοτατο κυριο .. που ειχε μπει και αλωνιζε στην κουσζινα δράμα η κατασταση
    τι φακες με δολωματα τι τις αλλες που κολλανε ππανω τα ποδαρακια τους τιποτα ..και δεν εχω καιγατα ,,χεχεχε μονοστο μπλογκ ,,,τελικα ειμασταν τυχεροι ενα βραδυ ειχε μπει μεσα στο μικρο κουβαδακι σκουπιδιων που εχω διπλα στο νεροχυτη για ψιλοσκουπιδακια ,,ε τον καπακωσαμεεεεεεεε
    και τον κανονισαμε ..μπρρρρρρρρρρρ
    δοκιμασε αυτη την φακα που σουλεω που κολλανε επανω ..

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 11:18:00 π.μ., Blogger ~~kindergarden teacher ~~

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 12:05:00 μ.μ., Blogger ~~kindergarden teacher ~~

    κολλητικη παγιδα λεγεται ..κιαν δεν κανει τιποτα
    τοτε θα σουστειλω εγω τα καλογυμνασμενα γατακια μου απο το τελ ποστ να ξεσηκωσουν τον μερλιν χεχεχεχε

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 1:50:00 μ.μ., Blogger Σταυρούλα

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 1:53:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Η κολλητική παγίδα είναι αποτελεσματική. Εγώ δε ντρέπομαι να το πω , χειρότερα θα ούρλιαζα! ;)
    Καλά ξεμπερδέματα, Ραλούκα, αν και χάσατε τη άνεσή σας!

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 3:47:00 μ.μ., Blogger kiki

    Συμβουλή 1
    Κόλλες όπως είπαν και οι άλλοι.
    Συμβουλή 2
    Εδώ λένε: Όπου χωράει η κεφαλή του, χωράει και ολόκληρος.
    Συμβουλή 3
    Όταν βάζουμε φάκα, ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν πιάνουμε το τυράκι με το χέρι μας διότι έχουν φοβερή όσφρηση και μας παίρνουν χαμπάρι.
    Εμείς έχουμε 3 γάτες αλλά δε ζουν μέσα στο σπίτι και γι' αυτό δεν υπάρχει ίχνος ποντικού έξω...

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 3:58:00 μ.μ., Blogger Φωτούλα Τζιώντζου

    Το Κούλης εκ του Ποντικούλης, πως σου φαίνεται ως όνομα; Η Νάσια πρότεινε να τον λέτε "τυράκι" απο το τυράκι που βάλατε στη φάκα και του άρεσε τόσο πολύ και έτσι θα σας ακούει και θα βγαίνει.
    :) :) :) :) αλλά στο ξεκαρδισμένο.
    Εσύ για καλό και για κακό ρώτα το κτηνίατρο για τα επιβαλλόμενα σε ποντικούς εμβόλια και "Καλως τον τον άντρα τον γκουρμέ"....
    Φιλιά σε όλους...

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 4:00:00 μ.μ., Blogger Φωτούλα Τζιώντζου

    Καλώς τον δεχτήκατε εννοώ!!!!!!
    :):):):):):):):):):):):):):):):):)
    :):):):):):):):):):):):):)..........

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 4:48:00 μ.μ., Blogger cindaki

    Αμάν βρε κοριτσάρα τι έπαθες κυριακάτικα!!!

    Όταν ζούσα στο χωριό είχαμε πολλά παρόμοια σκηνικά και πλέον ούτε ζωγραφιστά δε θέλω να τα βλέπω! Ε, καλά, εκτός κι αν διαβάζω μίκυ μάους!...

    Ελπίζω να τον έχετε ήδη πιάσει...

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 6:25:00 μ.μ., Blogger dodo

    ROFL! ROFL! ROFL!

    Πρόκειται, προφανώς, περί συμπαιγνίας μεταξύ, αφ' ενός τού Μέρλιν- που βαριέται, (γιατί ΔΕΝ ασχολείστε αρκετά μαζί του και θέλει να έχει κάποιον να παίζει τις νύχτες, όταν κοιμάστε) και αφ' ετέρου,τού ποντίκαρου, που χρειάζεται ένα σπίτι (κατά προτίμηση με καλή κουζίνα). ;-)
    Καλά ξεμπερδέματα!

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 7:13:00 μ.μ., Blogger ralou

    NEΩΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ.

    Ο Eχθρός εξακολουθεί να κρύβεται και να μην μας δίνει ευκαιρία για αντεπίθεση.
    Οι ημέτερες δυνάμεις, εξακολουθούν να μην ενδιαφέρονται ξαπλωμένες στην ίδια πολυθρόνα από το πρωί.
    Ο Στρατηγός Νικόλας, διαβαζει εφημερίδα και πειμένει ψύχραιμα τις εξελιξεις.
    Η Ραλου ντ' Αρκ ακουει φωνές και θορύβους και βάζει φωτιά στο μυαλό της στην ιδέα ότι ο εχθρός υπάρχει πιθανότητα να προχωρήσει στα ενδότερα όπου η μεγάλη βιβλιοθήκη. Δι αυτό στέκεται απο πρωίας μπάστακας μπροστά στην πότρα του σαλονιού με την σκούπα παρα πόδας!

    Ουφ!

    Nosyparker, γάτα μόνο κατ επιφαση δυστυχώς. Η ντρoπή των γατιών. Ακόμα και ο Μέρλιν από την νιρβάνα της πολυθρόνας του έχει πιο γρήγορα αντανακλαστικά.
    Αλλά έχω δει την αείμνηστη μάνα του την Σκοτεινή γάτα να κάνει ακριβως αυτό που περιγράφεις!

    Sevaκι, ναι! ναι! αυτού του είδους είναι και ο δικός μου: Στρουμπουλότατος!
    Ο γάτος όπως είδες δεν καταδέχθηκε και πρέπει να περιμένω αυριο για τις κολλητικές παγίδες.

    Οχι μόνο την ανεση αλλά και την ψυχική ηρεμία μας ρενάτα μου!
    Αισθάνομαι σαν να έχει μπει κλέφτης στο σπίτι και μου ρήμαξε τα πάντα. Ααα! που θα μου πάει θα τον πιάσω!

    Εμεις πάλι έχουμε μια γάτα αλλά άχρηστη όπως βλέπεις Κική! Και είναι απίστευτο αλλά πραγματικά δεν ξέρω πως στριμώχτηκε σε τόσο μικρή τρύπα. Και ήταν και κεφάλας δεν μπορώ να πώ!

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 7:23:00 μ.μ., Blogger ralou

    Kούλης λοιπόν!
    Κατοχυρώνεται νερίνα!
    Πες στο μικρό σου ότι στην αρχή αναφερόμαστε σ αυτόν σαν "το βρωμοπόντικο", τώρα τελευταία λέμε "λες να έχει τρελαθεί το φουκαριάρικο στο ξένο περιβάλλον" και "αμα είναι μαμα και έχει αφήσει παιδιά πίσω της" και άλλα τέτοια ψυχοπονιάρικα. Ποντιξ ξεπόντιξ μια αλληλενγγυη στο αδελφό θηλαστικό μας βγαίνει!

    Για κάποιο λόγο Σοφούλα, δεν με ενοχλεί η ιδέα των ποντικών σε ενα αγροτικό σπίτι. Αλλά στα αστικά διαμερίσματα δείχνουν τόσο ξένοι και αποκρουστικοι!
    Ως τώρα 7:30 μμ δεν τον έχουμε πιάσει ακόμα, ελπίζω το βράδυ!

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 7:30:00 μ.μ., Blogger ralou

    Διαμαρτύρομαι εντόνως dodos!
    Τι εννοείες ότι δεν ασχολιόμαστε μαζί του τα βράδια;
    Κατ αρχας, και τα βράδια κοιμάται! Στο κρεβάτι μας.
    Και όλη την νύχτα μας κρατάει ξάγρυπνους με σπαρακτικά νιαουρισματα και θορυβώδη χουρχουρίσματα.
    Τα πρώτα όταν αλλαζουμε θέση και του χλάμε την βολή και τα δευτερα όταν πεινάσει και θέλει επειγόντως φαί.
    Οσο για τον Κούλη, -όπως βαφτίστηκε ο πόντιξ από την νερίνα- που θα μου πάει θα τον τσακώσω. Και τότε καλά θα κάνει να έχει χρυσή Αμερικαν Εξπρές. Γιατί θα πληρώσει για όλα!!!!

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 7:40:00 μ.μ., Blogger Φωτούλα Τζιώντζου

    Μην φέρει ένα φίλο για φαί στο σπίτι ο Μέρλιν και πέφτετε όλοι πάνω του να τον διώξετε. Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Μέρλιν και ο Νικόλας ψυλλιάζομαι......

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 7:40:00 μ.μ., Blogger Φωτούλα Τζιώντζου

    Να του τραγουδήσεις δοκίμασες;

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 7:41:00 μ.μ., Blogger Φωτούλα Τζιώντζου

    Ρε συ μήπως περιμένει τα τυροπιτάκια και αυτός; Για ξεκίνα την παρασκευή (με "π" μικρό)

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 8:00:00 μ.μ., Blogger ralou

    Νάτο! το ήξερα ότι θα το βρεις νερίνα!!!
    Πως δεν το σκέφτηκα.
    Ναι, τα τυροπιττάκια περιμένει ο ερίφης!
    Μα τοτε...
    Λες να είναι συμπαιγνία με τον Βούλγαρη ;;;!!
    Λοιπόν πάμε:
    Τυρί, αλεύρι, αυγά, λαδάκι, πα-ρα-θει-ο και για τους δυό τους!!!

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 8:02:00 μ.μ., Blogger ralou

    Και θα βάλω τον Νικόλα να του τραγουδήσει!
    Πωπω! πόσες ιδέες μαζεμένες!
    Ετσι που πάμε δεν μπορεί! μέχρι το πρωί θα τον τσακώσουμε!

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 8:29:00 μ.μ., Blogger Despina

    Ωωω
    Κσλά ξεμπερδέματα.

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 10:05:00 μ.μ., Blogger dodo

    "...ο εχθρός υπάρχει πιθανότητα να προχωρήσει στα ενδότερα όπου η μεγάλη βιβλιοθήκη".

    Δώσε του λίγο τυράκι στην κουζίνα, τού ζωντανού, αν θέλεις να σεβαστεί τον πνευματικό μόχθο... :-Ρ

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 10:16:00 μ.μ., Blogger ralou

    Amo, καλά ξεμπερδέματα δεν λές τίποτα!!!

    Πρόσεξε dodos:
    Γραβιέρα Κρήτης, Φέτα, καρύδι και κροκέτες του γάτου, μέχρι τώρα τα έφαγε και βγήκε σαν κύριος, ο Κούλης, από την φάκα χωρίς να συλληφθεί.
    Απόψε λέω να του βάλω και σαλαμάκι. Ε! τι άλλο θέλει πια!
    Αν θελει και βιβλία έλεγα να του βάλω το "Φάδερ Ημών" του Μ. Βουράκη που και μεγάλο είναι και δεν θα χάσει η βενετιά βελόνι αν το ροκανίσει!
    Αλλά Εκο... όχι όχι με τίποτα δεν τον χαλαλίζω

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 10:33:00 μ.μ., Blogger Φωτούλα Τζιώντζου

    Άμα τώρα το τρωκτικό επιμένει σε ΕΚΟ εγώ το "Μπαουντολίνο" του το δίνω ευχαρίστως.

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 10:33:00 μ.μ., Blogger Φωτούλα Τζιώντζου

    Συγνώμη ο Κούλη ήθελα να πω.

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 10:58:00 μ.μ., Blogger ralou

    Ο Κούλης δεν τρώει Εκο. Τελεία και παύλα.
    Αντε μην μου γίνει διανοούμενος και μετά αντε να τον ξεκολήσεις. Θα μου ζητήσει, πολυθρόνα, κονιάκ μεγάλης παλαίωσης και γυαλιά με ασημένιο σκελετο!
    Και εγώ το δικό μου Μπαουντολίνο το θέλω, μου στηρίζει τέλεια τα ξύλινα προβατάκια που αγόρασα τώρα το Πάσχα!

     
  • At Κυριακή, Απριλίου 15, 2007 11:26:00 μ.μ., Blogger Φωτούλα Τζιώντζου

    Να στείλω εκείνη τη βιογραφία της Χάϊσμιθ που μου έχει ρημάξει τη ζωή;

     
  • At Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007 12:03:00 π.μ., Blogger An-Lu

    Έχω διπλό τον τόμο της "Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (τουε γερμανικού έθνους)" του Καράγιωργα. Να σου στείλω τν περισσευούμενο;
    Αν αφήσετε νηστικό τον Πορφυρογέννητο δεν ψήνεται να τον κυνηγήσει ε;
    καλό κουράγιο μπουμπού!

     
  • At Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007 2:39:00 π.μ., Blogger H.Constantinos

    Πριν μερικά χρόνια, ένα υπέροχο καλοκαιρινό βράδυ, βρίσκομαι στο Γύθειο, στο λιμάνι, μέσα στο Citroen 2CV που είναι παρκαρισμένο ακριβώς δίπλα στη θάλασσα, με τις πόρτες ανοικτές, και την οροφή ανοικτή φυσικά, και με ένα πλαστικό ποτηράκι με ουισκάκι στο χέρι.

    Υπέροχη κατάσταση, λάδι η θάλασσα, υπέροχο το σημείο, υπέροχη η θέα, πολύ καλύτερα από το οποιοδήποτε μπάρ, υπέροχος ο ουράνος με τ'άστρα, όλα υπέροχα.

    Δίπλα ακριβώς στο 2CV υπάρχουν κάτι σκαλάκια, από αυτά που κατεβαίνουν στο νερό.

    Κάποια στιγμή, μέσα σε αυτή την υπέροχη ατμόσφαιρα, αυτής της υπέροχης νύχτας, εμφανίζεται κάποια κυρία που έχει κατέβει από κάποιο σπίτι, υποθέτω, από αυτά που είναι κοντά στον δρόμο...

    Κρατάει στο χέρι της μία φάκα - κλουβί, μέσα στην οποία είναι ένα ποντίκι!

    Κατεβαίνει τα σκαλάκια (αυτά που κατεβαίνουν στο νερό), σκύβει, βάζει την φάκα - κλουβί στο νερό και κάθεται κάπως στο σκαλάκι περιμένοντας. Από το νερό ακούγεται κάποιος αναβρασμός! Η κυρία περιμένει. Περιμένοντας, ρίχνει και μιά ματιά στον περίεργο που στο μεταξύ έχει βγεί από το 2CV και κάθεται εκεί πέρα, με ένα τσιγάρο στο ένα χέρι, και ένα ποτήρι ουίσκυ στο άλλο, και την κοιτάει εμβρόντητος.

    Τώρα που το σκέφτομαι, μιλάμε γιά απίστευτο σουρρεαλισμό στο σκηνικό: το 2CV, η θάλασσα, οι ανοιχτές πόρτες, η ανοιχτή οροφή, ο περίεργος να κοιτάει περίεργα, το ουίσκυ, το τσιγάρο, η μουσική από το εσωτερικό του 2CV, η άλλη καθισμένη στο σκαλάκι, να κρατάει τη φάκα με το ένα χέρι, ο παφλασμός στο νερό...

    Κάποια στιγμή ο παφλασμός σταμάτησε.

    Η κυρία σηκώθηκε, πέρασε απέναντι τον δρόμο με τη φάκα στο χέρι, και εξαφανίστηκε. Περιέργως, δεν άνοιξε την φάκα να πετάξει το ποντίκι στη θάλασσα.

    Από τότε βλέπω κάπως διαφορετικά τα ποντίκια. Εως, τα συμπαθώ!

     
  • At Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007 4:45:00 π.μ., Blogger Φίλιππος

    μονο στο στρατο πετυχα για λιγο ποντικια... ηταν εμπειρια αρκετη για να παρω σκουπες και ν αρχισω να τα κυνηγαω

    δεν εγινε ομως τιποτα

    αυτα συνεχισαν τη διακριτικη ζωη τους κι εγω τη δικια μου

     
  • At Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007 12:00:00 μ.μ., Blogger AVRA

    αχ ..εχω ανατριχιασει..τρελαινομαι με τετοια!..τι να πω αν δεν εκανε τιποτα ο γατος σου και η φακα ...σηκωνω τα χερια ψηλα!

     
  • At Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007 1:00:00 μ.μ., Blogger Despina

    Μπράβο.
    Αλλά τι έχω ακούσει... ότι τα ποντίκια είναι σαν τα σκυλιά που ξαναγυρίζουν όπου κι αν τα αφήσεις;
    :-) Ένα κρύο αστείο ήταν.

    Πως γίνεται να έχει το post αυριανή ημερομηνία;

     
  • At Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007 1:44:00 μ.μ., Blogger An-Lu

    Τελος καλό όλα καλά λοιπον!!!!!

     
  • At Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007 1:46:00 μ.μ., Blogger ralou

    Όχι βρε νερίνα μου! Μην είναι κορίτσι και ρημάξει και την δική της την ζωή!!!

    Μα πως να τολμήσουμε An-lu κορίτσι μου να αφήσουμε τον Προφ. ατάιστο!
    Είναι ικανός να μας πάει στα δικαστήρια της Ε.Ε., αλλά το ποντίκι δεν θα το άγγιζε!

    Άγγιξες πληγή constantine!
    Το τι έχουμε ακούσει από πατεροαδελφομανάδες αυτές τις μέρες που δηλώσαμε ότι το ποντίκι έτσι και πιαστεί παίρνει χάρη και δεν πάει για αγχόνη, δεν λέγεται.
    Συγνώμη αλλά εγώ θηλαστικό δεν θανατώνω με τα χέρια μου. Πολύ περισσότερο με τους τρόπους που μου πρότειναν.
    Πνιγμός, καύση, στραγγαλισμός απαπα! αποκλείονται. Όπως είδες η λύση ήταν το αυγό του Κολόμβου!

    "αυτά συνέχισαν τη διακριτική ζωή τους κι εγώ τη δικιά μου"
    Αχ πανοσιότατε προφήτη μου!
    Να αυτά τα ωραία λες και τα πλήθη σε ακολουθούν!
    Πότε θα μας ευλογήσεις ξανά με τα θέσφατα τσιτάτα σου;

    avra μου, να μόλις ποστάρισα την συνέχεια! τον τσακώσαμε τον τύπο, και τον στείλαμε και εξοχή για διακοπές! Τέλος καλό όλα καλά!

    Αmo με έστειλες τώρα! Τι εννοείς, ότι θα επιστρέψει για να μας εξιστορήσει τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες; Απαπαπα! Θα πάθω υστερία!

     
  • At Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007 1:50:00 μ.μ., Blogger ralou

    Ναι μικρο μου!
    Ησυχάσαμε και έχουμε και την συνείδηση μας καθαρή!

    Αmo, ξέχασα να πω ότι ο blogger έχει στο compose, κουτάκι για να αλλάζεις την ημερομηνία του πόστ.
    Χρήσιμο αν φτιάχνεις ποστ και τα σωζεις σαν draft.
    Στο δικό μου έβαλα λάθος ημερομηνία γιατι ο Η/Υ μου είχε αυριανή και δεν το πρόσεξα.
    πάω να το φτιάξω.

     
  • At Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007 3:02:00 μ.μ., Blogger dodo

    ΟΥΦ!
    Ανακούφιση!

    Ας προσθέσω, ότι δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Κούλης θα επεβίωνε στα χέρια σας- όποιος αγαπά τα ζώα, τα αγαπά, τελεία. ;-)

     
  • At Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007 3:27:00 μ.μ., Blogger H.Constantinos

    Ωραία!
    Γιατί άν γέμιζες την μπανιέρα και έβαζες τον Κούλη μέσα, όπως θα έκανε η κυρία από το Γύθειο, μετά θα έπρεπε κιόλας να γεμίσεις την μπανιέρα με χλωρίνη!
    Πού να είναι τώρα ο έρμος ο Κούλης που τον ξεσπίτωσες...

     
  • At Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007 3:29:00 μ.μ., Blogger Φωτούλα Τζιώντζου

    Κούλης λέει: "Χι, χι τα κατάφερα, ανοιξιάτικη εκδρομή στη φύση απαραίτητη και για την αναπαραγωγή του είδους και τα εισιτήρια πληρωμένα. Άντε τώρα να βρω με πιο τρόπο θα εξασφαλίσω την επιστροφή".
    Καλό σου απόγευμα
    Υ.Γ. Ξέρει κανείς πόσο κρατάει ο "οίστρος" στα ποντίκια; Για να ξέρεις να προετοιμάσεις το σπίτι για την επιστροφή του μη εν οίστρω πλέον τελούντος ποντικού. :)

     
  • At Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007 3:54:00 μ.μ., Blogger ralou

    Ουτε λόγος dodos!
    Ασε που ήταν και ομορφούλης.
    Με ενα καλό πλύσιμο, αποπαρασίτωση και εμβόλια όπως πρότεινε η νερίνα εγω ευχαρίστως τον κράταγα στο σπίτι!
    Και στείρωση βέβαια!
    Ειπαμε ότι αγαπάμε ακόμα και τα ποντίκια αλλά ενα-ενα!

    Απαπα constantine!
    Αλλωστε η πρόταση που είχα αφορούσε τον κουβά του σφουγγαρίσματος!
    Μα είναι τελείως τρελός ο κόσμος;;;!

    Νερίνα σου το ορκίζομαι!
    Αν μετά από εξι μήνες καταφέρει να διανύσει τα 45 χιλιόμετρα που τον πήγαμε μέχρι τον Σκινιά και βρει το δρόμο για το σπίτι, μα το θεό θα τον κρατήσω!
    Ναί!

     
  • At Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007 4:50:00 μ.μ., Blogger cindaki

    Τέλος καλό, όλα καλά ralou μου!!!

     
  • At Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007 6:10:00 μ.μ., Blogger Φωτούλα Τζιώντζου

    Καλά το πήρες: Εγώ νόμιζα, ότι εάν γύριζε, θα μου τον έστελνες ως δώρο για την επέτειο γνωριμίας μας, με ένα σημείωμα που θα έλεγε "Θα έχουμε πάντα τον Κούλη"
    Xi, xi

     
  • At Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007 9:29:00 μ.μ., Blogger ralou

    Ευτυχως, ευτυχως και για μας και για εκείνον Σοφούλα!

    Να σου πω νερίνα!
    Εχω αλλάξει εφτά βρακιά από χθές που άρχισες να μου γράφεις για τον Κούλη. Κάθε φορά κατουριέμαι από τα γέλια σου λέω!
    Ακου "Θα έχουμε πάντα τον Κούλη"!!!!!
    Λολ βρε! Δεν παίζεσαι με τίποτα!
    Λολ!!!

     
  • At Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007 11:47:00 μ.μ., Blogger Debby

    Α!!!!
    Περίμενες από αρσενικό γάτο και δη ευνουχισμένο να κυνηγίσει ποντικό????

    Μόνο γάτες λαμβάνουν μέρος σε τέτοιες επικίνδυνες αποστολές!

    Η δικιά μου έχει πιάσει ούκ ολίγα ποντίκια και τα έχει φέρει στα γατιά της για να τους δείξει πως είναι και πως μυρίζει για να μην τα φοβούνται!
    Αν τους απίθωνα μπροστά τους εγώ ένα τέτοιο τεράστιο ποντικό θα τρέχανε πανικόβλητα! Οταν τους τον φέρνει η μαμά τους, ακόμα και αν είναι διπλός από αυτά σε μέγεθος δεν τα τρομάζει!

     
  • At Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007 11:57:00 μ.μ., Blogger ralou

    Eτσι! Ετσι debby!
    Θυμάμαι την μαμά του Μέρλιν, την πιοέξυπνη γάτα από καταβολής κόσμου να του φέρνει ακρίδες και άλλα ζούδια για παιχνίδι και εκπαίδευση αλλά από τότε ο μικρός ήταν ανεπίδεκτος μαθήσεως.
    Τι να πω!
    Η ομορφιά έχει και το τίμημα της!

     
  • At Τρίτη, Απριλίου 17, 2007 9:54:00 μ.μ., Blogger Marina

    Μα καλά τι δίνεται στα γατιά σας και δεν τρώνε τα ποντίκια? Μήπως να γίνω και εγώ γάτα και έρθω να σας βρώ?
    Μου έχουν μπεί πολλές φορές ποντίκια στο εξοχικό και αμολάω τις 2 γάτες. Οι οποίες σχεδόν πάντα πίάνουν τον ποντικό. αλλά δεν τον τρώνε, τον σκοτώνουν και μου τον αφήνουν δωράκι πάνω στο κρεββάτι μου (μπλιάχ) ..

    Προτείνω να βρείτε τις τρύπες που μπήκε το ποντίκι και να τις φράξετε.
    Κουράγιο

     
  • At Τρίτη, Απριλίου 17, 2007 10:01:00 μ.μ., Blogger jul

    Δεν ειναι μόνο ο Μερλιν σου Ραλούκα μου...και η γατα που είχε η γιαγιά μου στο χωριό..το ίδιο τεμπέλα ήταν...

    Θα ειχα παθει υστερια με ποντικο μεσα στο σπίτι...θα ουρλιαζα...και μονο από τα ουρλιαχτά μου θα ξεκουμπιζόταν:Ρ

     
  • At Τετάρτη, Απριλίου 18, 2007 12:09:00 π.μ., Blogger ralou

    O δικός μου marina απλά είναι καλοπερασάκιας!
    Η μάνα του, η περίφημη Σανυ, ήταν εκπληκτική κυνηγός αλλά ο πορφυρογέννητος δν της εμοιασε καθόλου. Ισως γιατί τον μεγάλωσα ουσιαστικά εγώ και όχι η ίδια.
    Ε καλά τι περίμενες;
    Να του κάνω εντατικά μαθήματα κυνηγιου;
    Στα ωπα ωπα τον μεγάλωσα τον πορφυρογέννητο!

    jul, δεν το σκέφτηκα να τον φοβίσω έτσι ;)
    Καλά, την επόμενη φορά θα το δοκιμάσω.
    Δεν τους φοβάμαι καθόλου απλά συχαίνομαι την ιδέα να τους έχω συγκάτοικους!
    Το μίκρυνες το όνομα σου;
    Μ αρέσει καλύτερα έτσι!!

     
  • At Πέμπτη, Απριλίου 19, 2007 12:07:00 μ.μ., Blogger Strangeliz

    haha...
    kai emeis exoume perasei kati tetoio..
    xtisan oi goneis mou spiti pros tin loutsa alla eimaste sena lofaki, monoi mas, apo pisw mas exei ena dasos..
    panta eixame gates...alla epeidi i mitera m kgw eimaste alergikes den tis afiname sto spiti, alla egw tis ebaza sto dwmatio m krifa...enw i aderfi m, oute na tis dei...
    ospou mia mera ena pontiki tin episkeftike sto dwmatio tis.. haha..
    pote den tha ksexasw tin tsirida pou eixe valei! lol

     
  • At Τετάρτη, Ιουνίου 20, 2007 4:48:00 μ.μ., Blogger zouzouna

    Χα, χα, χα! Διασκέδασα! Στην τριπατη οικία της γιαγιάς στην οδό Φερρών, συχνά είχαμε φαινόμενα τέτοιου είδους. Ο θείος Μίμης, τα λυπόταν και τα τάϊζε μεταμεσονυκτίως. Τα μωρά. Τα πιό μεγάλα, δεν μας έκαναν την χάρη να μας επισκέπτονται.
    Ομως το 1981 με το καράβι, αρόδο στο Jamnagar Βορείως των Ινδιών, οι Κούληδες (όπως τους είχα ονομάσει τότε) ανέβαιναν απο τις βάρκες στο καράβι. Πως? Ακροβατώντας στο σχοινί. Και δώστου ανατριχίλα εμείς και δώστου, συμβουλές ο μπαμπα-captain "τι θα σου κάνουν, στα αμπάρια θα πάνε". Λες και ξέρανε να ξεχωρίσουν τα διαμερίσματα απο τα αμπάρια. Φαγητό παντού. και κόσμος παντού. Απτόητοι. Εκαναν βόλτα τα απογεύματα μαζί μας στο deck......μετά μου λένε ότι οι ιστορίες των ναυτικών δεν είναι αληθινές. Οτι σας λένε να το πιστεύετε. Τα είδα με τα μάτια μου.
    Για να μην πω, πόσο τυχεροί είσαστε. Ηρθε απλώς επίσκεψη. δεν έφερε και την οικογένειά του. Για σκέψου........

     
  • At Πέμπτη, Ιουνίου 21, 2007 1:07:00 π.μ., Blogger ralou

    strangeliz, δυστυχώς το είχα χάσει το σχόλιο σου και δεν σου απάντησα.
    Αλεργία στις γάτες ε;
    Μα το θεό αν μου συνέβαινε ποτέ αυτό θα ήμουν εξαιρετικά δυστυχισμένη :(

     
  • At Πέμπτη, Ιουνίου 21, 2007 1:12:00 π.μ., Blogger ralou

    zouzouna μια φίλη μου έλεγε ότι απλά πήγε διακοπές και θα επανακάμψει στο σπίτι οσονοπω.
    Ο ίδιος δεν ξέρω, τον αφήσαμε πολύ μακριά από το σπίτι.
    Οι φίλοι και οι συγγενείς του όμως;
    Κιαν τάκανε πλακάκια με το ποντίκι του υπολογιστή μου και τους ειδοποίησε όλους με κανένα μέιλ...

     
usefull  View My Public Stats on MyBlogLog.com