Η θεία Αγγελική ήταν μια ωραία γυναίκα.
Με φωτεινό πρόσωπο, πλατύ χαμόγελο και ανεξάντλητη, αγαπησιάρικη, φιλόξενη διάθεση.
Γεννήθηκε στην Ηλεία όπου η οικογένεια του πατέρα ήλθαν πρόσφυγες από το Αϊβαλί και τα Μοσχονήσια στις αρχές του αιώνα. Πέρασε ωστόσο τα νεανικά της χρόνια στην Θεσσαλονίκη, σε συγγενική οικογένεια επίσης προσφύγων και παντρεύτηκε εκεί ένα θηριώδη μακεδόνα οικοδόμο.
Κάποια στιγμή, ήλθε στην Αθήνα και μεγάλωσε εδώ τους τρεις γιους της.
Όταν διάβασα την "Λωξάντρα" της Μαρίας Ιωαννίδου, ήξερα ακριβώς με ποιο πρόσωπο να την ταυτίσω στο μυαλό μου.
Η θεία Αγγελική ήταν μια γλυκιά γυναίκα, που ήταν υπέρβαρη και διαβητική και που πέθανε νωρίς στα 57 της από επιπλοκές του διαβήτη.
Όσο ζούσε στην Αθήνα, το σπίτι της ήταν πόλος έλξης του σογιού. Οι ονομαστικές γιορτές των ανδρών της οικογένειας ήταν αφορμή για τα μνημειώδη τραπέζια της όπου ετοίμαζε μονάχη της δεκάδες πιάτα, το ένα πιο νόστιμο από το άλλο.
Τα καλύτερα ωστόσο ήταν τα έκτακτα τραπέζια. Όταν πηγαίναμε απογεύματα Κυριακής κυρίως για καφέ, μας κράταγε μέχρι αργά και για φαγητό. Πρώτα καλούσε και τα άλλα δύο αδέλφια της με τα παιδιά τους και μετά με την μεγαλύτερη ευκολία και ευχαρίστηση, έμπαινε στην κουζίνα και ετοίμαζε φαγητό με ότι έβρισκε στα ντουλάπια της.
Έχοντας να θρέψει τρία αγόρια στην ανάπτυξη και ένα χειρώνακτα σύζυγο, όλο και κάτι της βρισκόταν για να μαγειρέψει.
Ομελέτες, κεφτεδάκια, σαλάτες, το υπόλοιπο του μεσημεριανού φαγητού, πατάτες τηγανητές, πρόχειρα τυροπιτάκια με φύλλο που άνοιγε επί τόπου, ετοιμάζονταν με ταχύτητα και μια ώρα μετά βρίσκονταν στο τραπέζι.
Στο χρόνο της αναμονής, εμείς τα πιτσιρίκια –μαζευόμαστε τουλάχιστον οκτώ αδελφοξάδελφα- παίζαμε στα υπνοδωμάτια κάνοντας σαματά στα ξύλινα πατώματα που είχαν και εκείνη ερχόταν κρατώντας πότε ένα κεφτεδάκι, πότε το πρώτο καυτό τυροπιτάκι για να τρατάρει όποιο στοματάκι έβρισκε πρώτο.
Ταυτόχρονα πεταγόταν και μέχρι το σαλόνι με την αλευρωμένη ποδιά της για να ακούσει το τελευταίο σκαμπρόζικο αστείο από τον θείο Γιώργο που είχε τεράστιο απόθεμα από αυτά.
Μετά καθόμαστε στο τραπέζι, εμείς τα παιδιά στην κουζίνα, γεμάτη ακόμα από τις μυρωδιές του φαγητού, με την όρεξη οξυμένη και τα μάγουλα κατακόκκινα από την ζέστη και το παιχνίδι.
Δεν υπήρχε άνθρωπος στο σόι που να μην λαχταρούσε τα έκτακτα τραπεζώματα της θείας Αγγελικής.
Με το που τελείωνε το φαγητό, οι υπόλοιπες γυναίκες της συντροφιάς μάζευαν τα πιάτα και ετοίμαζαν καφέδες για τους άντρες. Η ίδια χωνόταν πάλι στην κουζίνα για το κλου της βραδιάς που ήταν το επιδόρπιο.
Σιμιγδαλένιος χαλβάς.
Ένα εξαιρετικό κατασκεύασμα, μυρωδάτο και ζεστό, στολισμένο στην μεγάλη πιατέλα με σύννεφα κανέλας απόπάνω και κομματάκια ασπρισμένου αμύγδαλου μέσα.
Δεν το φορμάριζε στις γνωστές φόρμες του κέικ. Με δύο κουτάλια έπιανε τον έτοιμο χαλβά και έφτιαχνε μικρά σχήματα σαν πέταλα λουλουδιού, που τα αράδιαζε προσεχτικά το ένα πλάι στο άλλο. Ο καθένας έπαιρνε τέτοια κομματάκια στο πιάτο του και η Αγγελική που είχε φτιάξει συγκεκριμένο αριθμό ανάλογα με τους καλεσμένους της, πρόσεχε μην, κάποιος πιο λαίμαργος, χαλάσει την διανομή.Την συνταγή για τον χαλβά την έδινε πρόθυμα σε όποια από τις άλλες θείες την ήθελε, αλλά καμιά από αυτές –ούτε και η μαμά- κατάφερναν να τον πετύχουν όπως αυτή.
Φτιάξτε τον και σεις στα γρήγορα ένα χειμωνιάτικο βράδυ που λαχταράτε γλυκό. Οι μυρωδιές θα γεμίσουν το σπίτι και θα θερμάνουν τις καρδιές σας. Είναι πολύ απλός στην κατασκευή του
Ιδου η συνταγή.
Χαλβάς Σιμιγδαλένιος
¾ του ποτηριού λάδι
2 ποτήρια σιμιγδάλι χονδρό
2 ½ του ποτηριού ζάχαρη
4 ποτήρια νερό
Κανέλα τριμμένη και ελάχιστο γαρίφαλο τριμμένο
Μια χούφτα αμύγδαλα ασπρισμένα.
Βάλτε να βράσει το νερό, ρίξτε μέσα την ζάχαρη και ανακατέψτε μέχρι να διαλυθεί.
Σε άλλη κατσαρόλα ρίξτε το λάδι, αφήστε το να κάψει λίγο και ρίξτε το σιμιγδάλι. Ανακατέψτε συνέχεια μέχρι το σιμιγδάλι να πάρει σκούρο χρώμα. Όσο πιο πολύ καβουρδίζεται τόσο πιο έντονη γεύση θα πάρει.
Προσθέστε με μια κουτάλα το νερό με την ζάχαρη. Προσεκτικά! Αναβράζει τρελά λόγω της διαφοράς θερμοκρασίας και οι πρώτες κουταλιές νερού θα το κάνουν να μοιάζει με Βεζούβιο σε ώρα δράσης. Ρίξτε και τα μπαχαρικά.
Η συνέχεια είναι το πιο ζόρικο σημείο της εκτέλεσης της συνταγής γιατί θέλει .. μπράτσα. Το υλικό στην κατσαρόλα γίνεται όλο και πιο βαρύ και κολλώδες γιατί στεγνώνει σιγά – σιγά. Πρέπει να το ανακατεύετε μέχρι να ξεκολλάει από τα τοιχώματα της κατσαρόλας, οπότε είναι έτοιμο.
Ρίξτε τα αμύγδαλα και φορμάρετε όσο είναι ζεστό. Αναποδογυρίστε σε πιατέλα, ρίξτε κι άλλη κανέλα από πάνω και είναι έτοιμο.
Στην μεταμοντέρνα εκδοχή μπορούν να παίξουν και άλλα μυριστικά όπως για παράδειγμα ελάχιστη τριμμένη μαστίχα.
Στην δική μου εκδοχή παίζει πάντα προσθήκη μιας ή δύο κουταλιών μελιού από πάνω για την μυρωδιά, όπως και η αντικατάσταση των αμυγδάλων με καρύδια, για χατίρι των καρυδοφάγων συζύγου και πατέρα.
Όμως δεν τελείωσα με την θεία Αγγελική.
Μόλις ετοιμαζόμασταν να φύγουμε πια, μαζί με τις χαιρετούρες και τα φιλιά, μας πάσαρε στο χέρι και ένα πλαστικό σακουλάκι με το "περίσσευμα" του χαλβά, προσεκτικά μοιρασμένο ανάλογα με τα άτομα της κάθε οικογένειας κάνοντας τα μάτια των περισσότερων να φωτίζονται από προσμονή για την συνέχεια της γευστικής απόλαυσης της βραδιάς, καμιά φορά και λαθραία στην μέση της νύχτας.
Όσο για τον λόγο που ο χαλβάς –αλλά και όλα τα γλυκά που
έφτιαχνε η Αγγελική- ήταν πάντα πιο νόστιμος από αυτούς που έφτιαχναν οι υπόλοιπες.. Ε λοιπόν, πήρε το μυστικό στον τάφο της!Αλλά εγώ που το έψαξα το πράγμα όταν άρχισα να φτιάχνω γλυκά στο σπίτι μου το ανακάλυψα όταν από λάθος πρόσθεσα ένα ακόμα υλικό στο μίγμα.
Και βέβαια θα σας το πω βρε κουτά!
Στα σχόλια, γιατί πάλι μου βγήκε μεγάλο το ποστ.
Ετικέτες recipies
Λοιπόν, το μυστικό που κάνει τα γλυκά πιο νόστιμα είναι βέβαια το αλάτι.
Μια γερή πρέζα αλάτι σπάει την υπερβολική γλύκα και τον κάνει πιο εύγευστο.
Υποθέτω πως γνωρίζετε αυτό το τρυκ. Σ' όλα τα φαγητά λίγη ζάχαρη και σ' όλα τα γλυκά λίγο αλάτι.
Ειδικά για τα γλυκά, ακόμα και τα γλυκά κουταλιού, τις μαρμελάδες και τα σιροπιαστά, δίνει την διαφορετική γεύση που τα κάνει να ξεχωρίζουν.
Και μιας και το έφερε η κουβέντα, για βάλτε και στα κέικ σας την επόμενη φορά που θα τα φτιάξετε, λίγο πιπέρι! Ναι μαύρο πιπέρι. Η προσθήκη του μπουστάρει την γεύση αφάνταστα. Αλλά λίγο ε; Μην κάψετε και την γλωσσίτσα σας!
Άντε! Όλα τα μυστικά σήμερα θα σας τα πω μου φαίνεται.