Τι είναι να έχει κανείς φίλους;
Μια όμορφη και βολική συνήθεια για να ακουμπάει στις καλές και τις κακές στιγμές.
Μια όμορφη και βολική συνήθεια για να ακουμπάει στις καλές και τις κακές στιγμές.
Σαν παιδί δεν είχα φίλους. Η τουλάχιστον δεν είχα αυτό που λέμε επιστήθιους φίλους, μόνο γειτονόπουλα που παίζαμε μαζί Γερμανικό, κουτσό και κρυφτό στις αλάνες που υπήρχαν ανάμεσα στα αραιοχτισμένα σπίτια.
Αλλά τελικά, τι άλλο θέλουν τα παιδιά πέρα από συντρόφους στα παιχνίδια;
Μεγαλώνοντας παρουσιάζεται η ανάγκη για πιο εξειδικευμένες φιλικές σχέσεις με ανθρώπους που λειτουργούν σαν εξομολογητές, σύντροφοι στην διασκέδαση και στις αναποδιές και ενίοτε ανεκτικοί αποδέκτες της καλής αλλά κυρίως της κακής μας διάθεσης.
Η φυσική ανάγκη για επαφή και επικοινωνία μας οδηγεί να διαλέξουμε ανθρώπους που μας ταιριάζουν και τους ταιριάζουμε και που δεν τους επιβάλλει ούτε η συγκατοίκηση, ούτε η συγγένεια.
Ωστόσο, σαν ενήλικας, ήμουν εξ ίσου μοναχική.
Όταν ανακάλυψα τα μπλογκς και το παιχνίδι που παίζεται με τα σχόλια, όπως ήταν φυσικό δείλιασα. Παρακολουθούσα μήνες πριν αποφασίσω να σχολιάσω σε κάποια από αυτά. Όταν όμως μπήκα στο χορό, τα πράγματα άλλαξαν.
Όταν έβλεπα καθημερινά ανθρώπους να με επισκέπτονται και να αφήνουν από μια καλημέρα μέχρι μια γλυκιά κουβέντα εθίστηκα σ' αυτό.
Εδώ και καιρό δεχόμουν προσκλήσεις για συναντήσεις με άλλους μπλόγκερς.
Όταν έλαβα την πρώτη πανικοβλήθηκα. Και από τότε κάθε φορά έψαχνα να βρω καινούργιες δικαιολογίες να το αποφύγω.
Ο λόγος είναι απλός:
Όταν διαβάζουμε τα κείμενα ο ένας του άλλου αλλά και όταν σχολιάζουμε σοβαρά ή χιουμοριστικά χτίζουμε σιγά σιγά μια εικόνα που στην ουσία είναι πλασματική. Δεν μπορεί κανείς να μην εξωραΐσει τον εαυτό του, αλλά και δεν μπορεί να δει την πραγματική εικόνα του άλλου.
Πίστευα, και πιστεύω ότι κυκλοφορούν στο Ιντερνετ πολλές πλασματικές περσόνες που μπορεί να μου αρέσουν ή όχι αλλά που δεν παύουν να είναι τέτοιες.
Όταν λοιπόν ήλθε η ώρα να συναντηθούμε, ανέβηκα τα σκαλιά του Μετρό, εκεί που είχαμε ραντεβού, με κομμένα γόνατα.
Μετά εμφανίστηκε η Renata.
Είχα μια λίγο διαφορετική εικόνα για την προσωπικότητα της από το μπλογκ της. Περίμενα έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων και εμφανίστηκε ένας ποταμός!
Από τους ανθρώπους που αισθάνεσαι από την πρώτη στιγμή ότι τους ξέρεις χρόνια. Ότι είναι ένα από τα κοριτσάκια που έπαιζα μαζί τους κουτσό όταν ήμουν μικρή.
Είπαμε τα βασικά μέσα στον κρύο αέρα αφού και οι δύο είχαμε φτάσει στο ραντεβού νωρίς. Γελάσαμε και είπαμε τα οικογενειακά μας. Είχα χαλαρώσει ήδη και περίμενα να δω και τους υπόλοιπους.
Μετά εμφανίστηκαν ο Σταύρος και η Τασούλα.
Το μπλογκ του Σταύρου είναι από τα πρώτα που σχολίασα. Το αφιέρωμα του στα λουλούδια έγινε αιτία να διαβάσω ένα σωρό υπέροχα κείμενα αλλά και τα δικά του άρθρα, οπου φαίνεται η αγάπη για την δουλειά του. Σαν άνθρωπος είναι ακριβώς όπως τον φανταζόμουν, ήρεμος και χαμηλών τόνων.
Τώρα για την Τασούλα τι να πω.
Όποιος διαβάζει το μπλογκ της είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνει ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό πλάσμα αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Δεν είναι απλά ένα εξαιρετικό πλάσμα, είναι η ενσάρκωση την γλυκύτητας. Με όμορφη, στιβαρή φωνή χωρίς ακίσματα και ωστόσο γεμάτη τρυφερότητα.
Την άκουγα να μιλάει στον μικρό της και ήθελα να είχα και εγώ μια τέτοια μαμά.
Το δε κερασάκι στην τούρτα, ήταν ο Ηρόδοτος –άκα Σβούρας- που μας τίμησε με την παρουσία του. Ναι, ναι ! Έχω πια κάνει προσωπική γνωριμία με τον γνωστό πιτσιρίκο τους!
Θέλετε να σας περιγράψω πως είναι η εμφάνιση τους
Να λοιπόν:
Η Τασούλα είναι λαμπερό ροζ φούξια, με μερικούς τόνους θαλασσί.
Ο Σταύρος είναι ήρεμα γαλάζιος, με χρυσαφιές πινελιές.
Η Renata είναι κόκκινη της φωτιάς με ζεστές πορτοκαλιές λάμψεις.
Ο Ηρόδοτος / Σβούρας είναι εκτυφλωτικό χρυσαφί -και έχει υπέροχα τεράστια μάτια-.
Τους κοίταζα μέσα στην μουντάδα των δικών μου χρωμάτων και αναρωτιόμουν αν τους θόλωνα την εικόνα.
Ήπιαμε καφεδάκια και τσάι, μιλήσαμε για άλλους μπλόγκερς παίξαμε με τον Ηρόδοτο.
Ήταν ένα όμορφο και αγαπησιάρικο απόγευμα και ομολογώ ότι τους ένοιωσα πραγματικά σαν φίλους.
Είναι παράξενο πως μπορεί κανείς να νοιώσει έτσι οικεία για ανθρώπους που βλέπει για πρώτη φορά. Ίσως η επαφή μέσα από το Νετ να μας έχει χαρίσει αυτή την οικειότητα ή ίσως απλά να έπεσα στους σωστούς ανθρώπους.
Το σίγουρο είναι ότι την επόμενη φορά που κάποιος e-φίλος θα προτείνει συνάντηση θα είμαι εκεί από τους πρώτους.
Και τώρα πια θάθελα να γνώριζα από κοντά, τόσους, μα τόσους πολλούς από σας!
Γι αυτό, την επόμενη φορά που θα οργανώσετε συνάντηση, αν με θέλετε, στείλτε μήνυμα και θα είμαι εκεί!
Πετώντας!
Just an other cold autumn evening that turned warm
with the help of my new friends!
Ετικέτες people
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.