Δεν μου αρέσει η ποίηση.
Κάτι ο φορμαλισμός της, κάτι το ολωσδιόλου προσωπικό της ματιάς του συγγραφέα που πρέπει να το αποκωδικοποιήσεις, την κάνει πολύ πολύπλοκη για τα γούστα μου και την εκχυδαΐζει –μην τρομάξετε με την λέξη- αφού την αφήνει έρμαιο στις προσωπικές ερμηνείες του καθενός από εμας που την διαβάζουμε.
Βλέπω ωστόσο την ποίηση ή αν θέλετε την έννοια της ποιητικής ματιάς σε δεκάδες καθημερινά πράγματα, καταστάσεις, συναισθήματα και συμπεριφορές.
Φυσικά και εγώ όπως κάθε νεαρός άνθρωπος που ...σέβεται τον εαυτό του, έχω γράψει, πολλά χρόνια πριν, το προσωπικό μου αντίστοιχο της ποίησης. Ομολογώ πάντως ότι, ενώ έχω κρατήσει όλα αυτά τα κείμενα, ντρέπομαι αφόρητα για αυτά και τα έχω καταχωνιάσει μακριά από ανθρώπινα μάτια.
Ωραία! Εξηγήθηκα. Ας εξηγήσω λοιπόν και προς τι το νέο blog.
Πριν λίγο καιρό όταν πολλοί από σας αποφασίσατε να υιοθετήσετε τα καταπληκτικά templates της pannasmontata, μπήκα και εγώ στον πειρασμό. Εφτιαξα το νέο blog με σκοπό να πειραματιστώ. Βλέπετε το δημιουργικό μου παρελθόν όταν κατασκεύαζα sites, με παρότρυνε να κατασκευάσω κάτι καινούργιο και μοναδικό αλλά η ιδέα να γράψω τον κώδικα από την αρχή σαφως με αποθάρρυνε. Ετσι λοιπόν πήρα ένα έτοιμο template και το τροποποίησα –είπαμε οτι ο Μερλιν είναι πλέον πρώτη φίρμα αλλά έτοιμο template με την φάτσα του δεν υπάρχει ακόμα!-
Επειδή όμως το νέο blog εμφανιζόταν στο profile μου κάποιοι φίλοι είχαν την καλοσύνη να μπουν και να αφήσουν σχόλια και στα πρώτα δοκιμαστικά post.
Η φιλενάδα μου η τασούλα μου πρότεινε πρώτη να διατηρήσω και τα δύο blog και η ιδέα μου άρεσε – έχω πει ότι είμαι κατ΄εξοχήν συλλεκτικό ον, έτσι δεν είναι;-
Αλλά με τι περιεχόμενο;
Τον τελευταίο καιρό, σε στιγμές φορτισμένες συναισθηματικά,
είχα γράψει δυο τρία κείμενα, πως να το πω... διαφορετικά.
Τα έριχνα στο blog παρορμητικά, χωρίς να το καλοσκεφτώ και μετά το μετάνιωνα χωρίς να ξέρω γιατί.
Ενα από αυτά, ο φίλος μου ο dodos, το χαρακτήρισε «ποιητικό κείμενο» και τότε κατάλαβα.
Δεν τα ήθελα αυτά τα κείμενα εδώ μέσα μαζί με γατοϊστορίες, συνταγές μαγειρικής, αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια και άλλα άσχετα post.
Ετσι σκέφτηκα να τα στεγάσω στο νέο blog.
Είπα πόση αμηχανία αισθάνομαι με αυτά τα κείμενα; Να το ξαναπώ!
Δεν περιμένω να τα σχολιάσετε σαν κάτι που αφορά ένα γεγονός που μου συμβαίνει τώρα. Δείτε τα απλά σαν κείμενα που γράφω καμιά φορά και μετά τα καταχωνιάζω σε ένα συρτάρι, μακριά από ανθρώπινα μάτια.
Χμ! Σχήμα οξύμωρο, το ξέρω.
Απλά σας ζητώ να τα βλέπετε σαν πνευματικές ασκήσεις που γράφονται με αφορμή μικρά γεγονότα της καθημερινότητας και αιτία πραγματικά γεγονότα ή κείμενα, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ασκήσεις ύφους.
Η...Σκοτεινή Γάτα λοιπόν, στο καινούργιο σπίτι της, ονειροπολεί, φαντασιώνεται, ψευδαισθάνεται, αλλά μην ξεχνάτε επίσης ότι ενίοτε ... ψεύδεται!
Ας αρχίσουν τα εγκαίνια λοιπόν. Τσιμπήστε καναπεδάκια, πιείτε κανένα ποτάκι καιπροχωρήστε στα ενδότερα. Το νέο blog σας περιμένει επιπλωμένο πρόχειρα με δύο παλιά post που έπρεπε να βρίσκονται εκεί, ένα που έχει δημοσιευθεί στο καταπληκτικό αφιέρωμα στο Σταύρου Κάτσαρη στα λουλούδια και τα δύο φρέσκα.
θάθελα να ευχαριστήσω τους φίλους που προσφέρθηκαν να βοηθήσουν, όπως η An-lu που μου βρήκε τα μπαλόνια του cursor, την Sevarose που μου έστειλε ιδέες και links για script και την exilio που ανακάλυψε τον μουσικό προμηθευτή.
Τώρα αν τα εγκαίνια δεν ήταν virtual αλλά πραγματικά,
η Sevarose θα απασχολούσε τα παιδιά σας με την βοήθεια του Μέρλιν,
η Renata θα βοηθούσε στο PR
η Debby θα αναλάμβανε την αποστολή ευχαριστηρίων στα μεθεόρτια,
ο jason θα αναλάμβανε την μουσική επένδυση της βραδιάς
και την λουλουδένια διακόσμηση θα την έκανε, ποιος άλλος, ο Σταύρος βέβαια!Επίσης ο καλός/κακός γείτονας Playmobil θα βυσσοδομούσε πίσω από την πλάτη μου αλλά η νέα φίλη νερίνα, με το εκπληκτικό της χιούμορ θα μπορούσε σίγουρα να με προστατέψει απέναντι στο εξίσου εκπληκτικό δικό του!
Και βέβαια τόσοι πολλοί άλλοι φίλοι που δήλωσαν πρόθυμοι να βοηθήσουν και να συνεορτάσουν, σίγουρα θα ήταν παρόντες!
Παρ΄όλο λοιπόν που τα virtual εγκαίνια δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ακόμη post, ας συμπεριφερθούμε σαν να ήταν αληθινά.
Σημειώστε ότι δεν είμαι πολυγραφότατη.
Προσπαθώ να γράφω ένα με δύο ποστ την εβδομάδα και με κόπο διατηρώ αυτό τον ρυθμό. Και επειδή δεν μου βγαίνει συχνά η ανάγκη να γράφω τέτοια κείμενα, όταν υπάρχει καινούριο post θα σας ενημερώνω κρεμώντας σε αυτό το blog αυτήν την ταμπελίτσα (που θα είναι και link).
Μινγκλ εντ εντζόϋ λοιπόν φίλοι μου, όπως θα λέγαμε σε άψογη βαρβαρική –για να μην ξεχνάμε και την επικαιρότητα- και αν θέλετε, πατήστε το κουμπάκι να ακούσετε “Too old to Rock and Roll, too young to die”
Χμ...
Ετικέτες personal
TO TI ΛΑΧΤΑΡΑ ΕΧΩ ΠΑΘΕΙ ΑΠΟ ΧΘΕΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ!
Σχόλια χάνονται , templates γίνονται μπάχαλο, εικόνες δεν κατεβαίνουν, η σελιδοποίηση του κειμένου κάνει τα δικά της...
Βρε λες να με τιμωρεί ο θεός που δεν φώναξα παπά για τον αγιασμό;
Βοηθάτε Χριστιανοί αν έχετε καμιά άκρη με τον μεγαλοδύναμο γιατι εγώ ... δεν...