Η πρώτη τάξη.
Η εξ ευωνύμων μου Ντίνα Μ. η μόνιμη ανταγωνίστρια στους βαθμούς.
Με ξεπέρασε μόνο σε μια χρονιά κιαι δεν της το συγχώρησα ποτέ!
Επαναληπτικές εκλογές σήμερα και πολλοί από σας θα επισκεφτήκατε ξανά το σχολείο της περιοχής σας για να ψηφίσετε.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια που ψήφιζα και εγώ, έκανα το ίδιο. Η επιστροφή στο σχολείο, επιβεβλημένη ξανά, αλλά για διαφορετικούς λόγους, είχε και λίγη νοσταλγία στην προοπτική να συναντήσουμε παλιούς γείτονες, συμμαθητές και φίλους. Και για τους τυχερούς, να ξαναδούν το ίδιο το σχολείο των παιδικών τους χρόνων.
.
Το κτήριο του παλιού μου Δημοτικού ξεκίνησε την ζωή του σαν (εξοχικό τότε) κέντρο διασκέδασης. Ένας ισόγειος μακρόστενος χώρος με μεγάλες τζαμαρίες ενοικιάστηκε από το υπουργείο για να γίνει σχολείο. Προστέθηκε ο όροφος χωρίστηκε το ισόγειο στα τρία με μεγάλες ξύλινες πόρτες και έτσι το κτήριο βρέθηκε να διαθέτει έξι αίθουσες μαθημάτων που στέγαζαν τις έξι τάξεις του 3ου Δημοτικού Σχολείου. Διέθετε επίσης γραφείο Διευθυντή στον όροφο και δασκάλων στο ισόγειο, τουαλέτες και το χώρο με τις βρύσες καθώς και κυλικείο που στεγαζόταν κάτω από τις σκάλες.
.
Τα χρόνια στο Δημοτικό τα θυμάμαι ευχάριστα. Ήμουν καλή μαθήτρια και δεν είχαν αναπτυχθεί ακόμα οι ανασφάλειες που κατατρύχουν το μυαλό μου από την εφηβεία και μετά.
.
Θυμάμαι κατ' αρχάς τους δασκάλους.
Με θετικές εικόνες, όπως την δ. Ντόρα στην Πρώτη, την κ. Ελένη στην Δευτέρα, την κ. Ντίνα στην Τετάρτη και την Πέμπτη και τον κ. Νίκο Πυργάκη στην Έκτη.
Ιδιαίτερα ο τελευταίος, ευλογημένος να ναι όπου κι αν βρίσκεται, μου έδωσε ένα χέρι βοηθείας στα 12 μου, όταν με φιλοδώρησε με ένα απρόσμενο 10 άριστα στο απολυτήριο, πολύτιμο εφόδιο για το Γυμνάσιο, που φάνταζε τρομακτικό μέσα στις ανασφάλειες των προεφηβικών και εφηβικών χρόνων εκείνου του καιρού. Και που το να είσαι καλός μαθητής πρόσθετε στο κύρος σου και ενίσχυε την θέση σου ανάμεσα στους νέους συμμαθητές.
Αλλά και με δυσάρεστες αναμνήσεις από τον δάσκαλο εκείνο που έδειρε τον μικρούλη αδελφό μου τον Αντυ στην Πρώτη γιατί δεν ήξερε πως πρέπει να αντιμετωπίζονται τα δυσλεξικά παιδιά – αλλά και ποιος ήξερε τότε –
.
Θυμάμαι το τετράγωνο τσιμεντένιο προαύλιο με το πάντα ξερό παρτέρι.
.
Πόσο περήφανη ήμουν στην Πρώτη Τάξη που είχα την γειτονοπούλα Ρουμπίνη – στην Έκτη αυτή – να μου μιλάει στα διαλείμματα –αυτή, μια Μεγάλη-
.
Θυμάμαι την κα Τασία, καλοσυνάτη, ρυτιδιασμένη, μικρή το δέμας συνταξιούχο, που ήταν η καθαρίστρια του Σχολείου και κρατούσε και το κυλικείο (κουλούρια Θεσσαλονίκης και τα άλλα τα αφράτα με σουσάμι, τα αγαπημένα μου, αλλά και μερικές τυρόπιτες στο γυάλινο κουτί που είχε κάρβουνα αναμμένα σε ένα συρταράκι από κάτω για να τις κρατάει ζεστές – δεν μπορεί κάποιος από σας θα το θυμάται. Με ένα τέτοιο στο χέρι κυκλοφορούσαν τυροπιτάδες πριν λίγα χρόνια ακόμα- και ένα δοχείο με μαλακές ροζ καραμέλες με ζάχαρη απ΄έξωπου μύριζαν τριαντάφυλλο (πως τις λένε; το έχω ξεχάσει).
.
Στο προαύλιο στοιχιζόμαστε εμπρός τα αγόρια, πίσω τα κορίτσια, οι κοντοί μπροστά οι ψηλοί πίσω –πάντα στην τελευταία γραμμή εγώ- Η τοποθέτηση μας σε τέτοιο σχηματισμό, ήταν η αιτία αρκετών βασάνων που φαίνονταν ανυπέρβλητα εκείνο το καιρό. Στην Τετάρτη τάξη προηγούμαστε για να μπούμε στην αίθουσα που ήταν στον όροφο και ακολουθούσαν τα αγόρια της Πέμπτης.Θυμάμαι σαν να ναι τώρα, τα πιο κοντά από αυτά τα αγόρια την πρώτη σειρά, κάτι θηριώδη συμπαγή πιτσιρίκια, σαν θωρηκτά τσέπης, να μας ακολουθούν και μόλις έστριβαν στο κλιμακοστάσιο και έβγαιναν από το οπτικό πεδίο των δασκάλων που παρακολουθούσαν από το προαύλιο, να τρέχουν με φόρα και να πέφτουν πάνω μας γελώντας ευτυχισμένα με τον τρόμο μας.
Όπως είπα ήμουν πάντα στην τελευταία σειρά των κοριτσιών της τάξης μου και το μόνιμο θύμα των επιθέσεων τους.
Η αδιαφορία των δασκάλων, όταν πήγα θαρρετά να το αναφέρω και να βρω το δίκιο μου και η μετέπειτα λύσσα που με έπιασε γιατί δεν το βρήκα, νομίζω ότι σημάδεψαν το μυαλό μου και έκτοτε η πρώτη και βασική μου αρχή (εμμονή;) είναι η δικαιοσύνη.
.
Και βέβαια ο πρώτος έρωτας της ζωής μου που άκουγε στο όνομα Νίκος Σ.
Ηταν γραμμένους στους Αλκιμους, ένα παιδικό ημιστρατιωτικό σώμα που ιδρύθηκε από την δικτατορία- και νομίζω ότι διαλύθηκε λίγο μετά -και που δίδασκε στα παιδιά, εκτός από τα εθνοσωτήρια μηνύματα του καθεστώτος, να ασκούνται και να φτιάχνουν ναυτικούς κόμπους.
Γεννημένος από καθολικούς γονείς, ψηλός, γαλανομάτης και ξανθός με την αίγλη του διαφορετικού, έκανε μια μέρα όλες τις κοριτσίστικες καρδούλες να σπάσουν, πιο πολύ και από όταν ακουγόταν η φωνή του Πασχάλη στο ραδιόφωνο, όταν σκαρφάλωσε σαν γάτος στον ιστό της σημαίας, για να ξεμπλέξει το σχοινί της.
Αχ! Τι αίσθημα κι αυτό.
Από τότε... καρδιοχτυπώ όταν βλέπω ξανθό και γαλανομάτη άντρα!
.
Αλλά και 12 εθνικές γιορτές, εκατοντάδες πρωινές προσευχές, ακόμα πιο πολλά διαλείμματα, εκδρομές σε διπλανές αλάνες, ομαδικοί εκκλησιασμοί, γυμναστικές επιδείξεις και γιορτές για το τέλος του χρόνου.
Χριστουγεννα σιμώνουν μεγάλη εορτή.
Χαρά σ' όλο τον κόσμο, χαρά σ΄όλη την γη...
Πως μας θωρείς ακίνητος,
που τρέχει ο λογισμός σου το φτερωτά σου όνειρα...
.
Κάποια στιγμή, χρόνια μετά την αποφοίτηση μου από το Δημοτικό, ένα καινούργιο κτήρια χτίστηκε σε κοντινή αλάνα και στέγασε πλέον επίσημα το 3ο Δημοτικό Σχολείο.
Το παλιό κτήριο έμεινε κλειστό και ανεκμετάλλευτο για πάρα πολλά χρόνια αλλά παρ΄ όλα αυτά δεν βανδαλίστηκε ποτέ.
Ένα προσεκτικό χέρι μέχρι πριν μερικούς μήνες έσβηνε με ώχρα όλα τα μηνύματα και τα γκράφιτι που εμφανίζονταν από βραδύς. Έτσι όταν το έβλεπες από μακριά φαινόταν ακέραιο και ακμαίο να παλεύει με το χρόνο.
Αλλά τελικά, ακριβώς από τον χρόνο, βανδαλίστηκε ανεπανόρθωτα.
Σε κάποια χαλαζόπτωση έσπασαν πολλά από τα τζάμια του ορόφου, στο χώρο με τις βρύσες όλα είχαν σκεπαστεί με πράσινες λειχήνες και στις ρωγμές, στο τσιμέντο και στα μωσαϊκά είχα φυτρώσει αγριόχορτα.
.
Πριν λίγους μήνες λοιπόν το παλιό σχολείο γκρεμίστηκε. Πολύς πολύτιμος χώρος, για να πηγαίνει χαμένος σε μην οικιστική εκμετάλλευση.
.
Δεν πρόλαβα να το φωτογραφίσω αλλά πάντα θα το θυμάμαι.
Βλέπετε, ενώ ήταν ένα μάλλον άχαρο κατασκέυασμα, το αγαπούσα γιατί ήταν τόσο τακτοποιημένο στις χρήσεις του. Ένα ορθογώνιο παραλληλεπίπεδο κτήριο χωρίς προεξοχές και μπαλκόνια που έμοιαζε με κιβωτό. Τα είχε όλα συγκεντρωμένα και σαφώς διαχωρισμένα και καθορισμένα.Μια πραγματική αναφορά στη Τάξη.
.
Καθόρισε τα παιδικά μου χρόνια, οργάνωσε την λογική μου και μου πρόσφερε ασφάλεια, ενώ ταυτόχρονα στέγασε τα ποιο ευτυχισμένα και ανέφελα χρόνια της ζωής μου.
.
Πάνω στα θεμέλια του κτίστηκε μια μοντέρνα πολυκατοικία.
Παρ όλο που είναι αδιάφορη αισθητικά για να μην πω άσχημη, ζηλεύω αυτούς που θα ζήσουν στα διαμερίσματα της.
Τόσων χρόνων πνευματικός κάματος επτάχρονων και δεκάχρονων πιτσιρικιών δεν μπορεί, θάχει ποτίσει το χώμα και τα βράδια μπορεί ένας ψυχανεμισμένος ένοικος να ακούει τον κ. Νίκο Πυργάκη να λέει:
... Βούλγαρη, παιδί μου!
Το ξέρω ότι το ξέρεις!
Και θα περιμένω να βγείς από το καβούκι σου και να μας το πείς!
... Βούλγαρη, παιδί μου!
Το ξέρω ότι το ξέρεις!
Και θα περιμένω να βγείς από το καβούκι σου και να μας το πείς!
υ.γ.
Ο τίτλος του ποστ είναι οι βαθμολογίες μου στο Δημοτικό.
Αυτό το 9 στην Πέμπτη αποτελεί το όνειδος των μαθητικών μου χρόνων!
Το όνειδος όλης της ζωής μου πάλι -το πόσο ανορθόγραφη είμαι- το ξεπερνάω με τον πολυαγαπημένο μου διορθωτή του Word, ευλογημένος να ναι !
Να λοιπόν! Τα διόρθωσα όλα τώρα το πρωί.
Ετικέτες personal
Μια γλυκιά καλημέρα!!!
και πολλά φιλιά!!!